EP 24: จอมใจ จอมอหังการ
“นั่นแหละค่ะตัวดี เจ้านายของคุณโซลีน่าเกลียดรดาเข้าไส้ นี่ถ้าไม่ติดว่ารดาเป็นหลานสาวของแม่บ้านเก่าแก่ที่พ่อแม่ของเธอเคยไว้วางใจล่ะก็ ป่านนี้รดาเข้าไปอยู่ในท้องของปลาฉลามแล้วล่ะ”
“เหรอ?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขบขัน
“จริงๆ ค่ะ…”
รดารักษ์พยักหน้ารับเพื่อตอกย้ำให้คู่สนทนารู้ว่าสิ่งที่หล่อนพูดนั้นมันคือความจริงทุกอย่าง แล้วทำไมโซลีน่าถึงทำหน้าตาเหลือเชื่อแบบนั้นนะ
“เอ่อ แล้วนี่เจ้านายของคุณโซลีน่าไปไหนซะละคะ…”
“คุณราฟเธอไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ เธอก็อยู่แถวๆ นี้แหละ”
โซลีน่าอยากจะบอกคู่สนทนาจริงๆ เลยว่าความจริงแล้วราฟาลพึ่งจะเดินออกไปจากห้องสวีทนี้ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยด้วยซ้ำไป แต่ก็ยังใจไม่กล้าพอเช่นเดิม
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ…” โซลีน่าขอตัว แต่รดารักษ์รีบเรียกเอาไว้ซะก่อน
“เอ่อ คุณโซลีน่าคะ…คือว่า…”
เจ้าของชื่อที่เดินจะถึงประตูอยู่แล้ว หยุดเดินและหมุนตัวกลับมามองคนเรียก “มีอะไรให้ดิฉันช่วยก็บอกมาเลยค่ะ ดิฉันยินดี…”
รดารักษ์ยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะอึกอึกถามออกไป “เอ่อ… รดาอยากทราบจะว่าห้องพักที่นี่ไม่เหลือเลยสักห้องจริงๆ หรือคะ ห้องเล็กๆ ก็ได้…”
“ใช่ค่ะ ไม่เหลือเลยแม้แต่ห้องเดียว เรือสำราญลำนี้ถูกจองเต็มทุกทริปค่ะ คนที่จะขึ้นมาบนนี้ต้องจองล่วงหน้าหลายเดือนมาก”
แม้จะรู้สึกห่อเหี่ยวนักกับคำตอบที่ได้ยิน แต่รดารักษ์ก็ยังไม่สิ้นหวัง “แล้ว… เอ่อ… ห้องพนักงานล่ะคะ ขอรดาไปนอนด้วยคนไม่ได้หรือคะ รดาสัญญาจะไม่วุ่นวาย และจะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมค่ะ จะช่วยงานทุกอย่างที่ทำได้”
โซลีน่าอมยิ้ม นัยน์ตาสีดำขลับคล้ายกับกำลังซ่อนอะไรเอาไว้บ้างอย่าง “ห้องไหนก็ไม่มีว่างสำหรับคุณรดาหรอกค่ะ อยู่ห้องนี้รวมกับคุณราฟน่ะดีแล้ว รู้ไหมคะผู้หญิงในโลกกำลังอิจฉาคุณอยู่ ที่คุณมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่หล่อเลิศในสามโลกอย่างคุณราฟ…”
“แต่รดากลัว…”
“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ คุณราฟเธอใจดี แม้จะดุไปบ้าง โหดไปบ้างก็ตาม เอาล่ะ งั้นดิฉันไปก่อนนะคะ คุณรดาก็อาบน้ำแต่งตัว เย็นนี้มีปาร์ตี้ที่ห้องจัดเลี้ยงค่ะ เชิญมาสนุกด้วยกันนะคะ”
และแล้วคู่สนทนาที่เอาแต่ยิ้มซ่อนเลศนัยก็เปิดประตูแล้วหายไปในพริบตา รดารักษ์นั่งงงงวยอยู่ที่ขอบเตียง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสน ทำไมเหมือนกับทุกอย่างที่ตัวเองกำลังได้เห็น กำลังเผชิญหน้าอยู่นั้นมันเต็มไปด้วยภาพลวงตานะ
หญิงสาวถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความกลัดกลุ้มท้อแท้กับชีวิตของตัวเองเหลือเกิน ความเกลียดชังที่ราฟาลขยันขว้างเข้าใส่หน้านั้นมันช่างเหี้ยมโหดจนหล่อนแทบจะทานทนไม่ไหว น้ำตาซึมออกมาอีกครั้งขณะกัดฟันลุกขึ้นยืน สาวน้อยเดินโซเซหายเข้าไปในห้องน้ำ เข้าไปหยุดที่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่เหนืออ่างล้างหน้าสีขาวยี่ห้อดัง ภาพสะท้อนตรงหน้าทำให้หล่อนรู้สึกอดสูยิ่งนัก
ภาพผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิง ริมฝีปากบวมช้ำ รดารักษ์ถอนใจซ้ำอีกครั้งยืดยาวขณะยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ดจนครบก่อนจะแยกสาบเสื้อออกจากกัน เต้างามอวบใหญ่ถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียร์ลูกไม้สีขาวสะอาดกลางเก่ากลางใหม่ผุดพรายขึ้นตรงหน้า แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หล่อนตกใจเท่ากับรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่อยู่บนเนินอก สาวน้อยจ้องมองเขม็ง ยกมือขึ้นลูบไปมาด้วยความงงงวย
“รอยอะไร… ยุงกัดเหรอ…?”
มือเล็กรีบเอื้อมไปด้านหลังเพื่อปลดบราเซียร์ออกจากกาย แล้วสิ่งที่ได้เห็นก็ทำให้หล่อนตกใจมากกว่าเจ้ารอยแดงช้ำเป็นรอยเท่า เมื่อปทุมถันอวบสล้างทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยนิ้วมือเต็มไปหมด แล้วมันรอยนิ้วมือใครล่ะ? มือหล่อนหรือ? ไม่ใช่ มันจะเป็นไปได้ยังไง หล่อนไม่เคยขยำหน้าอกตัวเองแบบนี้ มันคงจะขยำขยี้เต็มแรงอย่างเมามันเชียวแหละถึงได้เกิดรอยนิ้วขึ้นมากมายถึงเพียงนี้
“ใครทำเรา…?”
น้ำตาร่วงกราวมาเต็มไปหน้า ความอดสูถล่มยับอยู่ภายในอก เมื่อสมองนึกไปถึงโจรร้ายที่เข้ามาพร่าผลาญพรหมจรรย์ของตัวเอง หญิงสาวรีบสำรวจร่างกายส่วนอื่นของตัวเองด้วยความเร่งรีบ แล้วก็ต้องเป่าปากด้วยความโล่งอกเมื่อส่วนล่างของลำตัวไม่ได้มีร่องรอยถูกรุกรานแต่อย่างใด
แล้วใครกันนะที่ทำกับร่างกายของหล่อนแบบนี้ ราฟาลหรือเปล่า… แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อราฟาลยังไม่กลับเข้ามาในห้องพักเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าซีดเผือดเมื่อมโนสำนึกร้องบอกว่าหล่อนถูกชายคนอื่นล่วงล้ำเรือนกายอย่างหยาบช้า ทั้งๆ ที่หล่อนนอนหลับ แม้มันจะยังไม่ได้ทำอะไรให้กระทบกระเทือนไปถึงพรหมจารีของหล่อนก็ตาม แต่กระนั้นมันก็ได้สร้างความอัปยศอดสูให้เกิดแก่หล่อนมากมายเหลือเกิน
รดารักษ์ร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง หญิงสาวเดินเข้าไปหยุดใต้ฝักบัวเปิดน้ำแรงๆ ให้ไหลราดรดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มือนุ่มก็ขัดถูกบริเวณเต้างามเต็มแรงจนเนื้อนวลแดงก่ำเพียงเพื่อจะลบร่องรอยของคนใจต่ำช้าให้จางหายไป แต่… ไม่ว่าจะถูไม่ว่าจะขัดยังไงไอ้รอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆ และรอยนิ้วบนเต้างามก็ไม่มีทีท่าว่าจะสลายหายไปแม้แต่อย่างใด แถมมันยังคงชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนหล่อนยังต้องท้อใจ
มือบางกระชับชุดคลุมอาบน้ำสีขาวแน่นเมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำแล้วพบราฟาลกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมระเบียง กายสาวสั่นเทาขณะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่จำได้ว่าโซลีน่าเอาเสื้อผ้าที่นำมาให้หล่อนไปเก็บเอาไว้ ตั้งใจว่าจะต้องรีบแต่งตัวให้เสร็จก่อนที่ราฟาลจะเดินกลับเข้ามาในห้อง แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน…
หญิงสาวครางอยู่ภายในอกด้วยความเวทนาตัวเอง เมื่อเท้าไร้ความรู้สึกลงไปในบัดดลเพียงแค่ได้สบตากับนัยน์ตาคมกริบแต่หวานฉ่ำยิ่งกว่าสตรีเพศของผู้ชายที่หล่อเหลายิ่งกว่าเทพบุตรบนสรวงสวรรค์อย่างราฟาล การ์รัสโซ่ หล่อนอ้าปากค้างเติ่ง จ้องมองคนตัวโตเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ด้วยความตื่นตะลึง
“จะเอาตอนนี้เลยหรือ…?”
สาวน้อยแก้มแดงจัดเมื่อสมองเข้าใจความหมายคำพูดของผู้ชายที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าชัดเจน “ไม่… ไม่ใช่ค่ะ คือรดา… รดาพึ่งอาบน้ำเสร็จ… ว๊าย…!”
เสียงร้องอุทานของรดารักษ์ดังขึ้นทันทีเมื่อถูกคนตัวโตตวัดแขนรัดรอบเอวคอดแล้วดึงเข้าไปหากายกำยำ หญิงสาวตกใจจนลืมขัดขืน ได้แต่อ้าปากค้างจ้องใบหน้าหล่อระเบิดระเบ้อด้วยความตกใจ
“อย่าปฏิเสธไปหน่อยเลยเด็กน้อย… เธอร้อนยังกับไฟป่า…”
นิ้วชี้ขวาไล้กลีบปากอิ่มเต็มของรดารักษ์แผ่วเบา รอยยิ้มหยันแต้มมุมปากหยักสวยของเขาตลอดเวลา และมันก็ทำให้หล่อนรู้สึกอับอายยิ่งนัก
“ปะ… ปล่อยรดาเถอะค่ะ…”
ราฟาลแสยะยิ้มจ้องมองหล่อนด้วยสายตามืดดำ “เธอไม่ต้องการให้ฉันปล่อยหรอก… เธอต้องการฉันยิ่งกว่าต้องการอากาศหายใจซะอีก… จริงไหม?”
แม้จะตกหลุมรักจนหัวปักหัวปำแต่หญิงสาวก็อดหมั่นไส้กับวาจาอวดดีของคู่สนทนาไม่ได้ “ไม่จริงค่ะ… รดาไม่ได้ต้องการคุณราฟ… ปล่อยรดานะคะ”
ศีรษะทุยสวยแสนทระนงส่ายไปมา รอยยิ้มกระชากใจผุดพรายขึ้นเต็มใบหน้าหล่อเหลา หญิงสาวแทบหลงละเมอไปกับรัศมีความสมบูรณ์แบบของราฟาลเสียให้ได้ ผู้ชายอะไรไม่ว่าจะยิ้มหยัน ยิ้มหวาน หรือแม้แต่ยิ้มเยาะ ก็ยังดูหล่อ หล่อเถื่อนได้ใจจริงๆ
“คุ… คุณราฟจะทำอะไรคะ”
เมื่อมือคนตัวโตเลื่อนมากระตุกปมผ้าที่ผูกเอวจนหลุด หญิงสาวก็ยิ่งหน้าซีดเผือด พยายามโก่งตัวหนี แต่พ่อคุณก็ไม่ยอมให้ทำได้ดั่งใจเลย และสุดท้ายหล่อนก็จำต้องยืนเปลือยเปล่าต่อสายตาของราฟาลอย่างไม่มีทางเลือก ด้วยสถาวะที่อับอายที่สุดในชีวิต
“ก็จะทำให้เธอเลิกโกหกยังไงล่ะ…”
