EP 29: จอมใจ จอมอหังการ
“เธอทำให้ฉันแทบขาดใจตาย…”
ทันทีที่หายใจได้เป็นปกติราฟาลก็เอ่ยทำลายความเงียบสงัดขึ้นมาในทันที เขาเงยหน้าขึ้นจากร่องอกอวบหอมกรุ่น จ้องมองดวงหน้าหวานละมุนด้วยความหลงใหล ความหิวกระหายยังคงอัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกริบของเขาไม่เสื่อมคลาย
“เอ่อ…”
ทั้งๆ ที่เวลาก่อนหน้านี้ ตอนที่กำลังดุเดือดกันอยู่บนเตียง หล่อนกล้ามากมายที่จะร้องขอ กล้ามากพอที่จะวิงวอนในสิ่งที่ผู้หญิงดีๆ ไม่ทำกัน แต่ยามนี้ ยามที่เขายังฝังแน่นอยู่ภายในกาย ยามที่เขากำลังจ้องหน้าหล่อนคล้ายกับกำลังจะอ่านความคิดในสมองของหล่อนให้ออก ทำไมหล่อนถึงได้เกิดความละอาย ความขัดเขิน ความไม่มั่นใจในตัวเองแบบนี้นะ ทำไมถึงรู้สึกอ่อนแอขึ้นมามากมายด้วย
“แล้วเธอล่ะ รู้สึกดีบ้างไหม…”
เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แถมแปร่งค่อนข้างมาก ยามจ้องลึกลงไปในดวงตาของหล่อน รดารักษ์อยากจะบอกเหลือเกินว่าหล่อนมีความสุขที่สุดในโลก และหล่อนก็อยากจะให้เขาเดินหน้าดื่มกินร่างกายของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่… ทำไม่ได้ ปากของหล่อนไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้เลย นอกจากนอนหน้าแดงก่ำ
“คือรดา…”
คนตัวโตเลิกคิ้วถาม จ้องอยู่นานแต่จนแล้วจนรอดหล่อนก็ไม่สามารถเอ่ยคำตอบที่เขาอยากฟังออกไปได้ และนั่นก็เป็นสาเหตุให้สีหน้าของคนตัวโตเปลี่ยนแปลงไปในฉับพลัน ความหิวกระหาย ความต้องการมากล้นถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาไร้ความรู้สึกอย่างน่าตกใจ
“เอาล่ะ…”
เขาพลิกตัวออกห่าง กลิ้งลงไปนอนข้างๆ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากกว้างเอาไว้ ขณะที่รดารักษ์ได้แต่นอนแข็งทื่อเพราะทำอะไรไม่ถูก และตามอารมณ์ของชายหนุ่มไม่ทัน
“ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว… เธอคงเกลียดขี้หน้าฉันมากสินะ”
“ไม่ใช่นะคะ คุณราฟ คือว่ารดา…”
ในที่สุดก็สามารถแย้งออกมาได้ แต่อารมณ์ของคนตัวโตในขณะนี้ไม่ได้อยู่ในสภาวะที่จะรับฟังคำแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น ราฟาลตัดสินทุกอย่างด้วยสายตาตัวเอง และไม่คิดจะฟังคำพูดจากปากของผู้หญิงที่ทำให้เขาสุขจนแทบจะสำลักอีก แม้หัวใจจะร่ำร้องให้รับฟังหล่อนก็ตาม
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะไล่เธอออกหรอกน่า…”
ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่ร่างกายของเขายังเปลือยเปล่าและตื่นตัวไม่หยุด หันหน้ามาจ้องมองหล่อนที่ค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่งบ้าง มือบางคว้าผ้าห่มมาพันกายปิดบังความอล่างฉ่างของตัวเองเอาไว้จากสายตาคมกริบทันทีที่สามารถทำได้
ราฟาลยิ้มเยาะหยัน สมองที่ไม่เคยไว้ใจของเขากำลังตีความหมายของความรู้สึกดีๆ ที่รดารักษ์มอบให้นั้นไปในทางที่ผิด
“ฉันไม่ไล่เธอออกหรอก… แถมยังจะจ่ายเงินให้เสียอีก”
“จ่ายเงินหรือคะ?”
หญิงสาวร้องถามเสียงสูงคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน นี่ราฟาลตีค่าความรักของหล่อนต่ำต้อยเรี่ยดินได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
“ใช่… ฉันจะจ่ายเงินค่าตัวให้เธอยังไงล่ะ สำหรับเซ็กซ์คลายเครียดที่เธอเสิร์ฟให้”
รดารักษ์หน้าชาดิก ทั้งคำพูด แววตา และกิริยาของราฟาลมันเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม น้ำตาซึมไหลออกมาคลอหน่วยตา ความหวานฉ่ำจากรสรักแสนมหัศจรรย์ที่พึ่งเกิดขึ้นนั้นจางหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แค่เพียงความร้ายกาจที่เทพบุตรมารตรงหน้าจงใจซัดใส่เท่านั้น
“เซ็กซ์คลายเครียด…?”
คนตัวโตไหวไหล่กว้างทรงพลังอย่างไม่แยแส “ก็แล้วแต่เธอสิว่าจะเรียกมันว่าอะไร…”
พ่อหนุ่มหล่อลุกขึ้นยืน ก้าวลงจากเตียง หญิงสาวยังคงนั่งตัวแข็งทื่อไม่มีแรงขยับเขยื้อน สมองตายดับ หัวใจเจ็บปวดจนแทบแดดิ้น
“คุณราฟใจร้าย…”
น้ำตาที่แค่คลอหน่วยตาทะลักหลั่งรินออกมาอาบแก้ม รดารักษ์กัดปากแน่นจนเจ็บระบม ขณะเอื้อนเอ่ยวาจาตัดพ้อออกไป
“ทำไมถึงได้ทำกับรดาแบบนี้…”
“เราสนุกกัน… ฉันจ่ายเงินเธอ แล้วฉันทำอะไรผิดกันล่ะ หรือว่าเธอต้องการมากกว่านี้?”
ดวงตาของเขาที่จ้องมองมาช่างเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ ตอนที่เขากำลังดื่มกินกายสาวของหล่อนอยู่ ราฟาลทำเหมือนตกหลุมรักหล่อน เขาแสดงท่าทางราวกับขาดหล่อนไม่ได้ชั่วชีวิต แล้วตอนนี้มันคืออะไรกัน อะไรกำลังเกิดขึ้นกันแน่ หรือว่าทุกอย่างที่เขาแสดงออกมายามที่ฝังอยู่ในกายของหล่อนมันคือสิ่งจอมปลอม มันคือเรื่องโกหกที่ผู้ชายทุกคนจะแสดงกับผู้หญิงที่ตนนอนด้วย มันคือเรื่องปกติใช่ไหม?
“ไม่ค่ะ… รดาไม่ต้องการอะไร”
ก้มหน้าซ่อนน้ำตาและความเจ็บปวดเอาไว้ จึงไม่รู้ว่าราฟาลแต่งตัวเสร็จตอนไหน และตอนไหนกันที่เขาเดินไปหยิบเช็คมาปาใส่หน้าหล่อน
“สี่แสนบาทสำหรับพรหมจารีของเธอ และเป็นเกียรติอย่างมากที่ไว้ใจให้ฉันเป็นคนสอน…”
เศษกระดาษใบเล็กๆ ที่กระทบใบหน้าหล่นลงมาสู่ตักของตัวเอง ก้อนสะอื้นแห่งความอัปยศอดสูโจมตีเข้าใส่หัวใจอย่างอำมหิตและมันก็ทำให้หญิงสาวไม่สามารถที่จะทนเก็บกักความเจ็บปวดเอาไว้ภายในอกได้อีกต่อไป จากที่เคยแค่นั่งน้ำตาไหล ตอนนี้หญิงสาวถึงกับสะอื้นไห้จนเนื้อตัวสั่นสะท้าน
“หวังว่ามันคงจะเป็นประโยชน์สำหรับเซ็กซ์ครั้งต่อๆ ไปของเธอไม่มากก็น้อย…”
คนใจร้าย ราฟาลใจร้ายเหลือเกิน เขาย่ำยีหล่อนทั้งคำพูดและการกระทำ เสียแรงที่หล่อนทั้งรักและเทิดทูน คนใจดำ คนใจอำมหิต สาวน้อยด่าทอชายหนุ่มอยู่ภายในอก ก่อนจะกัดฟันเงยหน้าขึ้นสู้สายตากับคนตัวโตที่กำลังยิ้มหยันจ้องมองมาทั้งน้ำตา
“ขอบคุณค่ะสำหรับค่าตัว… แต่รดาไม่ต้องการ!”
มือบางคว้าเจ้ากระดาษใบเล็กที่มันมีชื่อเรียกว่าเช็คเงินสดเอาไว้แน่น ขยุ้มขยำจนมันยู้ยี้จากนั้นจึงปาใส่หน้าคนใจร้ายใจดำเต็มแรง แต่เขาก็ไวทายาทเมื่อเขาเบี่ยงตัวหลบได้ทันท่วงที พร้อมๆ กับใช้มีดดาบในดวงตาฟาดฟันเข้าใส่หล่อนอย่างไม่คิดปรานี
“ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ กับการทำร้ายฉันน่ะ…”
เขาเตือนเสียงเลือดเย็น แต่ตอนนี้รดารักษ์กำลังจมอยู่ในบ่อแห่งความเสียใจ น้อยใจ ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะต่อต้านเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต
“บอกแล้วไงคะว่ารดาไม่ต้องการเงินของคุณราฟ…”
“งั้นก็แสดงว่ายินดีให้ฉันเอาฟรีๆ อย่างนั้นใช่ไหม?”
เจ็บลึกแต่หญิงสาวก็ต้องทำเป็นยิ้มสู้ แม้ว่าภายในอกตอนนี้จะแหลกลาญยับเยินมากแค่ไหนก็ตาม “ใช่ค่ะ รดาให้คุณราลฟรีๆ แต่ไม่ใช่แค่คุณราฟคนเดียวหรอกค่ะที่รดาจะให้เอาฟรีๆ น่ะ ผู้ชายคนอื่นบนเรือนี้ก็เช่นกัน…”
ใบหน้าหล่อเหลาจากที่เคยเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มหยัน ตอนนี้แดงก่ำด้วยโทสะร้ายทันควัน คนตัวโตก้าวเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็มาหยุดที่ขอบเตียงได้สำเร็จ มือใหญ่ขยุ้มต้นแขนอวบทั้งสองข้างเอาไว้เต็มแรง ก่อนจะเค้นถามเสียงกร้าวกระด้างน่ากลัว
“เธอหมายความว่ายังไง? ตอบมาให้ดีๆ เชียวนะ”
รดารักษ์เชิดหน้าสูงแสดงความอวดดี ทั้งๆ ที่น้ำตายังเปื้อนเปรอะอยู่เต็มดวงหน้า “ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ ถ้ารดาถูกใจใคร รดาก็จะนอนกับคนนั้น ขอบคุณนะคะที่ช่วยสอนให้รดาเป็นผู้หญิงมากขึ้น ขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่ทำให้รดากล้าพอที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง…”
“แค่มีผัวครั้งเดียวต่อมร่านมันก็ทำงานเลยนะ”
“ก็มันสนุกนี่คะ… โอ๊ย!”
รดารักษ์ร้องลั่น เมื่อถูกคนตัวโตกดนิ้วลงบนต้นแขนมากขึ้นจนกระดูกบริเวณนั้นแทบจะแตกละเอียด เขากำลังโกรธ โกรธมากๆ เลยด้วย แต่หล่อนไม่สนใจหรอก ไม่มีวันสนใจด้วย ในเมื่อราฟาลใจร้ายขนาดนี้ ใจร้ายกับหล่อนได้อย่างเลือดเย็นจนไม่น่าให้อภัย
“ก็ลองไปมั่วกับคนอื่นดูสิ ฉันจะฆ่าทั้งเธอและก็มันให้ตายคามือ…”
