EP 32: จอมใจ จอมอหังการ
หญิงสาวต่อว่าคนตัวโตทั้งน้ำตา แต่คนถูกว่าหาได้สะทกสะท้านไม่ กลับหัวเราะครื้นเครงซะงั้น แถมยังโต้ตอบกลับมาให้หล่อนอับอายได้อีก
“ตอนนี้เธอจะว่าอะไรฉันก็ช่าง แต่เวลาที่เราเอากัน ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่พูดคำนี้ออกมา เธอจะบอกว่าเอาอีก เอาอีก หรือไม่ก็คุณราฟขาได้โปรด… จริงไหมรดารักษ์”
แก้มสาวแดงจัดเมื่อถูกคนใจร้ายนำคำพูดที่หล่อนลืมตัวขึ้นมาโยนใส่หน้า “คุณราฟร้ายกาจยิ่งกว่าจอมมาร รดาเกลียดคุณราฟ…”
คนตัวโตไหวไหล่ทรงพลังอย่างไม่แยแส “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องเอามาใส่ใจ เพราะไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไง เธอก็ต้องอ้าขาให้ฉันชิมทุกเวลาที่ฉันต้องการอยู่ดี และมันจะเป็นอย่างนี้ไปจนกว่าฉันจะเบื่อ…”
ไม่เคยคิดเลยว่าราฟาลจะใจร้ายใจดำกับหล่อนได้ถึงเพียงนี้ เขาขู่เอาสวัสดิภาพของป้ามูนากับพี่คาซิมมาข่มขวัญหล่อนยังไม่พอ ตอนนี้ยังมาวางอำนาจบาตรใหญ่เหนือร่างกายของหล่อนเสียอีก ทั้งๆ ที่เขาไม่มีสิทธิ์เลยแม้แต่นิดเดียว
“หรือจนกว่าฉันจะหาผู้หญิงที่ถูกใจได้… และเมื่อนั้นเธออยากจะไปไหนก็เชิญตามสบาย…”
คนตัวโตพูดจบประโยคก็ก้าวเท้ายาวๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำทันที ทั้งให้รดารักษ์นั่งสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดกับสถานการณ์ที่ตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่ ความใจร้ายของราฟาลทำให้หญิงสาวร้าวรานจนหัวใจแหลกสลาย ความสาวที่มอบให้นั้นมันช่างไร้ค่าเสียเหลือเกิน
“ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้นะคุณราฟ…”
สาวน้อยล้มตัวลงนอนกับที่นอนอีกครั้ง สะอื้นฮักจนตัวโยน ขณะปลดปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจให้ไหลทะลักออกมาอาบแก้มราวกับเขื่อนที่ทำนบกั้นแตกหัก ความเจ็บปวดกัดกินไปทั่วทั้งอณูเนื้อหัวใจ ไม่เคยคิดเลยว่าความรักจะส่งผลให้หัวใจเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้
และก็ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่หล่อนเฝ้ารัก เฝ้าบูชา จะใจร้าย ใจดำ ใจอำมหิตไม่ผิดจากจอมมารแห่งขุมนรกแบบนี้ ราฟาลร้ายกาจ เลือดเย็น เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองชนะ ในขณะเดียวกันก็พร้อมที่จะเข่นฆ่าทุกคนที่ขัดขืนคำสั่งของเขาให้แหลกเหลวคามือ
ซึ่งมันก็เป็นหล่อนในตอนนี้นี่แหละที่กำลังถูกฝ่ามืออำมหิตของราฟาล การ์รัสโซ่ ทายาทอันดับที่หนึ่งของตระกูลดังแห่งอิสตันบูลกำลังบีบเค้นหัวใจอยู่ หากหล่อนขัดขืนอุ้งมือมัจจุราชนี้ก็คงจะขยุ้มลำคอจนตาย แต่หากหล่อนยอมศิโรราบเขาก็จะปรานีพร้อมๆ กับใช้เงินก้อนมหาศาลฟาดหัว
หล่อนอยากขัดขืน อยากวิ่งหนี อยากไปให้พ้นจากผู้ชายหล่อระเบิดคนนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ทุกอย่างเหมือนถูกฟ้าลิขิตมาแล้ว ลิขิตมาเพื่อให้หล่อนกลายเป็นของเล่นของผู้ชายที่ชื่อราฟาล การ์รัสโซ่ เพียงคนเดียวเท่านั้น นี่หล่อนควรจะหัวเราะให้ดังๆ อย่างนั้นใช่ไหม?
ราฟาลยกมือขึ้นลูบน้ำออกจากใบหน้าของตัวเองด้วยความหงุดหงิด เมื่อค้นพบแล้วว่าเขาไม่มีทางอิ่มเอมจากกายสาวของรดารักษ์ง่ายๆ ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือตอนไหนก็ตาม ดวงตาคมกริบเหลือบลงมองกึ่งกลางลำตัวของตนเองแล้วก็อดสบถออกมาไม่ได้เมื่อเห็นความตื่นตัวคึกคักที่ไม่ยอมสงบนิ่ง ทั้งๆ ที่ผ่านการปลดปล่อยอย่างรุนแรงไปแล้วถึงสองครั้งสองครา แต่ดูท่าทางว่าเจ้าตัวยุ่งมันจะยังไม่ยอมอิ่ม มันไม่เคยตะกละตะกลามแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต แค่ครั้งสองครั้งต่อหนึ่งคืนก็มากเกินพอแล้ว
แต่นี่… กับรดารักษ์มันทำท่าว่าจะไม่เพียงพอเอาง่ายๆ และดูท่าว่าแม้จะใช้เวลาตลอดทริปของการล่องเรือสำราญนี้ก็คงจะไม่สามารถทำให้เขาเบื่อหน่ายและหยุดตักตวงความหวานฉ่ำของรดารักษ์ได้อย่างแน่นอน ก็เจ้าหล่อนทั้งหวาน ทั้งหอม แถมยังตอบสนองยอดเยี่ยมได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ชายหนุ่มครางในลำคอเบาๆ เมื่อสมองหวนกลับไปนึกถึงยามที่เขาได้ฝังกายอยู่ในซอกหลืบแสนหวานของเจ้าหล่อน ความคับแคบที่โอบกระชับรัดรึงเขาในทุกทิศทาง ความหวานฉ่ำร้อนรินที่ผลักดันให้เขาไม่สามารถยืดเวลาแห่งความสุขให้นานได้อย่างที่อยากจะทำ ทุกอย่างที่ได้สัมผัสมันแสนวิเศษยิ่งนัก
รดารักษ์คือตัวหายนะที่เขารู้ดีว่าควรจะหนีให้ไกล แต่ในเมื่อเขาไม่สามารถหนีหล่อนได้พ้น ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือการใช้ทุกวิถีทางเพื่อบีบบังคับให้หล่อนอยู่ข้างกายและทำให้หล่อนร้องครวญครางด้วยบทรักที่แสนช่ำชองของเขาไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หรือจนกว่าเขาจะเบื่อ
เบื่อหรือ? นี่เขายังมองไม่เห็นคำนั้นเลยจริงๆ
ราฟาลถอนใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม เมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่มั่นคงในอิสรภาพของตัวเองที่กำลังจะถูกผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงริดรอนได้ถนัดถนี่มากขึ้นทุกขณะ
ปากหวานๆ ของหล่อน ผิวกายนุ่มนวลของหล่อน หรือแม้แต่ความร้อนรินที่รัดเขาแน่นทุกครั้งยามที่เขาสอดแทรกเข้าหา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาติดตราตรึงใจ และแน่นอนว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงที่สามารถทำให้จังหวะหัวใจของเขาเต้นแรงระรัวได้หลุดรอดเงื้อมือไปเด็ดขาด ต่อให้หล่อนกลายเป็นนางมโนราห์ใส่ปีกใส่หางแล้วบินหนีไป แต่เขานี่แหละที่จะเป็นพระสุธนขึ้นไปตามล่าเด็ดปีกเด็ดหางของหล่อนแล้วโยนใส่กองไฟเสียให้หมด จากนั้นก็ลากหล่อนลงมาลงโทษด้วยการทำให้ร้องครางเพราะสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่า
แน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยรดารักษ์ไปตอนนี้… หรือบางทีอาจจะไม่ปล่อยตลอดไป แต่ไม่หรอก… เขาก็แค่… แค่ติดใจ ใช่ ติดใจเท่านั้นเอง อีกสักสองสามครั้ง หรืออาจจะสิบครั้ง เขาก็คงจะไม่รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้อีก ราฟาลระบายยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง ความคิดที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่มั่นใจเลยว่ามันคือความรู้สึกแท้จริงในหัวใจ
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปปิดฝักบัว จากนั้นก็คว้าผ้าขนหนูขึ้นมาซับน้ำจากใบหน้าจนแห้ง ก่อนจะพันมันกับสะโพกสอบและเดินออกจากห้องน้ำ ตั้งใจจะออกมาหาเรื่องคลุกวงในกับรดารักษ์อีกรอบ แต่พอออกมาถึงเตียงนอนก็ต้องถอนใจออกมาเมื่อแม่สาวน้อยหลับใหลไปทั้งน้ำตา
“นี่เราอาบน้ำนานถึงเพียงนี้เชียวหรือ…”
ราฟาลยืนมองภรรยาคนสวยอยู่นานหลายอึดใจ วูบหนึ่งก็อยากจะเข้าไปกอดปลอบประโลม จูบซับน้ำตาให้ แล้วสารภาพออกไปให้หมดเปลือกว่าแท้จริงน่ะเขาต้องการหล่อนมากมายขนาดไหน แต่… ความหยิ่งทระนงก็ทำให้ชายหนุ่มเลือกที่จะยืนมองนิ่งๆ และหันหลังเดินไปจัดการตัวเองที่หน้าตู้เสื้อผ้าจนเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินออกไปจากห้องพักอย่างเงียบเชียบ ทิ้งให้รดารักษ์นอนหลับทั้งน้ำตาอยู่บนเตียงที่แสนยุ่งเหยิงตามลำพัง
