จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 37

หญิงสาวเช็ดน้ำตาด้วยหลังมืออีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้ามาภายในห้องนอน เตียงนอนกว้างใหญ่หนานุ่มที่หล่อนใช้นอนกับราฟาลตลอดทั้งสองคืนที่ผ่านมาตั้งอยู่ตรงหน้า ราวกับว่ามันจะตอกย้ำเหตุการณ์เร่าร้อนที่มันเกิดขึ้นบนนั้นให้หล่อนได้อับอายเล่น

ภาพความร้อนแรงของการร่วมรักแสนมหัศจรรย์ผุดขึ้นมาในสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราฟาลกอดหล่อนแน่นมาก จูบหล่อนแรงมาก และทำทุกอย่างกับร่างกายของหล่อนอย่างหนักหน่วงและดุดัน เขาดื่มกินไปทั่วทุกอณูผิวสาวไม่เว้นแม้แต่ในบางจุดที่หล่อนแสนจะหวงแหน ลิ้นของเขาทำหน้าที่ไม่ผิดจากสว่านที่ไขทะลวงเข้าไปปิดสวิตซ์สติสัมปชัญญะให้มืดบอดลง ปากของเขาดั่งมีเวทมนต์คาถาปลุกเป่าให้หล่อนร้อนรุ่มตอบสนองอย่างไร้ยางอาย

หญิงสาวหน้าแดงก่ำจนต้องร้องครางออกมาเบาๆ เมื่อนึกถึงยามที่เขาแทรกส่วนที่ใหญ่โตและแข็งยิ่งกว่าเหล็กกล้าลนไฟเข้ามาในกายสาวของหล่อน มันยิ่งกว่ารู้สึกดีเสียอีก ราฟาลทำให้หล่อนร้องคราง วิงวอน อ้อนวอนให้เขาโจนจ้วงเข้าใส่แรงขึ้นเร็วขึ้น การสอดเสียบที่ถูกจังหวะราวกับฝึกปรือกันมาเนิ่นนานทำให้หล่อนกรีดร้องออกมาราวกับคนคลุ้มคลั่ง เล็บของหล่อนจิกลงบนต้นแขนทรงพลังของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อยามสวรรค์ถล่มลงมาใส่หน้า ความสุขความอิ่มเอมที่ไม่เคยรู้สึกว่ามีอยู่จริงในโลกถล่มยับอยู่ภายในกาย

หล่อนมีความสุข… สุขจนแทบจะสำลักออกมาจากปาก

ในขณะที่ราฟาลก็คงแค่ปลดปล่อย… ใช่ เขาปลดปล่อยอย่างรุนแรงทุกครั้งในร่างกายของหล่อน เสียงคำรามยามสุขสมของเขาดังกระหึ่มลั่นห้อง เมื่อยามที่เขากระแทกกระทั้นสะโพกเพรียวเข้าหาเป็นจังหวะระรัวถี่ยิบ หนักหน่วงจนหยดสุดท้าย ก่อนที่เขาจะระเบิดสายพันธุ์สวาทเข้าใส่ซอกรักของหล่อน

ทุกอย่างจบลง… พร้อมๆ กับเสียงหอบหายใจแสนกระชั้นราวกับพึ่งไปวิ่งมาราธอนรอบโลกมาไม่ผิด

ไม่มีคำหวานใดๆ ออกจากปากของผู้ชายหล่อร้ายกาจอย่างราฟาล การ์รัสโซ่ นอกจากการผละออกห่างอย่างเงียบเชียบ ซึ่งมันก็บ่งบอกให้รู้อย่างโจ่งแจ้งแล้วล่ะว่าชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลายครั้งติดๆ นี้เลย นอกจาก… การระบายความใคร่ กับอีตัวคนหนึ่งเท่านั้น

ความต้องการของราฟาลทำให้โซลีน่าอดถามกลับไม่ได้ “แล้วคุณรดาล่ะคะ”

ราฟาลหลุบดวงตาคมกริบไร้ความรู้สึกลงมองโต๊ะทำงานของตัวเองอีกครั้ง “ก็แล้วแต่เธอว่าอยากจะกินที่ไหน… เอาล่ะโซลีน่า ผมต้องการทำงานในห้องนี้จนถึงเย็น อย่าให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด ออกไปได้แล้ว…” คำสั่งทรงอำนาจกับท่าทางไม่เป็นมิตรของราฟาลทำเอาโซลีน่าที่กำลังจะขยับปากถามขึ้นอีกครั้ง ต้องหุบปากลงทันที แล้วก้มหน้าทำตามคำสั่งด้วยความหวั่นเกรง

“ค่ะ คุณราฟ…”

โซลีน่ารีบก้าวยาวๆ ออกไปทันที เสียงประตูที่ถูกปิดลงเบาๆ ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเป่าลมออกจากปากเบาๆ ของราฟาล ชายหนุ่มมองเหม่อออกไปนอกระเบียงยังท้องทะเลกว้างไร้ขอบเขต สมองมึนงงจนไม่สามารถทำงานตรงหน้าได้อย่างที่ควรจะเป็น

รดารักษ์ทำให้เขาเป็นบ้าได้ทั้งยามหลับยามตื่น แม้แต่เวลาทำงานสมองของเขาก็ยังเป็นของหล่อน ภาพความงดงาม สลักเสลา ความอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือ เสียงร้องครางที่ดังตลอดเวลาการร่วมรักร้อนฉ่า รสชาติความหวานฉ่ำจากทุกซอกมุมของผิวสาว มันหวานหอมติดลิ้นจนอยากจะลืม โดยเฉพาะตรงนั้น… สีชมพูระเรื่อไม่ผิดจากสีของกลีบปากอิ่ม แถมรสชาติยังยิ่งกว่าอาหารทิพย์จากสรวงสวรรค์เสียอีก

เขาจำได้ดีว่าตัวเองใช้ลิ้น ใช้ปากกับตรงนั้นของหล่อนนานแค่ไหน เขากินจนหล่อนเกร็งกระตุกไปทั้งร่าง ดื่มกินหยาดรักที่ทะลักทลายออกมาเพื่อเขาเพียงคนเดียวด้วยความหิวกระหาย แล้วก็เลียละเลงด้วยลิ้นจนแม่ภรรยาคนงามเครื่องร้อนขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็พาเจ้าหล่อนให้ค้นพบสวรรค์ที่งดงามด้วยความเป็นชายที่มหึมาพรักพร้อมของตัวเองด้วยความพออกพอใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า… ไม่รู้เบื่อ

เขาจะเบื่อหล่อนหรือเปล่า… จะเบื่อรดารักษ์เหมือนๆ กับที่เคยรู้สึกกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหรือเปล่า ราฟาลถามตัวเอง แล้วคำตอบแท้จริงของหัวใจก็ร้องตะโกนตอบกลับมาว่า

‘ไม่มีวัน… ไม่มีทาง เขาไม่มีทางเบื่อรสชาติหวานฉ่ำ และความแน่นหนั่นของรดารักษ์ง่ายๆ แน่ อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ในเร็วๆ นี้ อาจจะสักหนึ่งปี สองปี หรืออาจจะสิบปี… และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ อาจจะเป็นตลอดชีวิตของเขาเลยก็อาจจะเป็นไปได้…’