EP 38: จอมใจ จอมอหังการ
หายนะ!?
รดารักษ์คือหายนะสำหรับเขาจริงๆ เขารู้มาตั้งแต่สบตาครั้งแรกกับเจ้าหล่อนเมื่อสองปีก่อนแล้วล่ะ และนั่นก็ทำให้เขาพยายามที่จะหนี พยายามที่จะกั้นตัวเองให้อยู่ห่างจากแม่สาวน้อยแสนหวานคนนี้ แต่สุดท้ายทุกความพยายามก็มีอันต้องพังพินาศลง เมื่อเขาลืมตัวดันไปจูบเจ้าหล่อนเข้า และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของการสิ้นสุดอิสรภาพที่เคยหวงแหนมาตลอดชีวิต
ราฟาลยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองด้วยความเคร่งเครียด สมองหยุดทำงานลงไปตั้งแต่ได้ยินชื่อของรดารักษ์จากปากของโซลีน่านั่นแหละ
เมื่อคืนหลังจากที่เจ้าหล่อนออกมาจากห้องน้ำเขาก็แกล้งข่มตาทำเป็นนอนหลับ ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วเขายังตื่นอยู่ ก็เหมือนๆ กับร่างกายบางส่วนนั่นแหละที่ยังคงคึกคักไม่ยอมหลับยอมนอน แม้เจ้าหล่อนจะขยับไปนอนริมเตียงจนแทบจะตกลงไปกองกับพื้น แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งเด็กที่หญิงสาวใช้ ทำให้เลือดหนุ่มในกายร้อนฉ่าเดือดพล่าน เขาคงจะตวัดแขนไปดึงร่างบอบบางเข้ามากอดและทำมากกว่านั้นแล้ว หากไม่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ที่เล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มของหล่อน
รดารักษ์คงเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น… หล่อนไม่ได้ต้องการเป็นของเขา เหมือนกับที่เขาอยากได้หล่อนมาเป็นสมบัติของตัวเองใจจะขาด บางทีผู้ชายที่หล่อนหลงรักอาจจะเป็นหนึ่งในบรรดาน้องชายของเขาก็เป็นไปได้ ชายหนุ่มถอนใจออกมาเมื่อความคิดนี้แล่นพล่านอยู่ภายในอก
หัวใจกระด้างที่ไม่เคยปล่อยให้ความรู้สึกใดๆ เข้าไปกล้ำกลายได้มาก่อนรู้สึกเจ็บลึกอย่างรุนแรง จนเจ้าของต้องยกมือขึ้นกุมมันเอาไว้ แล้วพึมพำออกมาเบาๆ ด้วยความเหยียดหยันตัวเอง
“นายมีหัวใจด้วยหรือราฟาล…”
ความขมขื่นอัดแน่นอยู่เต็มกระแสเสียง ราฟาลนึกเกลียด นึกโกรธตัวเองนักที่อ่อนแอขึ้นมาได้อย่างง่ายดายเพียงนี้ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่หวานไปทั้งเนื้อทั้งตัวไม่รัก ไม่ใยดี แล้วทำไมจะต้องรู้สึกราวกับถูกมือยักษ์ของมัจจุราชขยุ้มหัวใจด้วยนะ มันก็แค่เรื่องเล็กๆ เรื่องขี้ประติ๋วเท่านั้น อีกหน่อยเขาก็จะลืมมันได้ เพียงแค่ได้เจอผู้หญิงคนใหม่ที่ถูกใจกว่าเท่านั้นเอง เขาทำได้แน่นอน หนุ่มหล่อลากไส้ร้องบอกตัวเองลั่นอยู่ภายในอก ก่อนจะตัดสินใจเปิดแฟ้มงานตรงหน้าอีกครั้ง แม้ตอนนี้สมองจะไม่พร้อมทำงานเลยก็ตาม
เดนิเรลหรี่ตามองสตรีสาวสวยสะพรั่งที่นั่งรถออกมาจากโรงแรมม่านรูดกับผู้ชายคนหนึ่งด้วยความขยะแขยงชิงชัง เมื่อสมองจดจำใบหน้าหวานซึ้งแต่พยศเหลือแสนของเจ้าหล่อนได้เป็นอย่างดี ดานีน ใช่หล่อนจริงๆ ด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายายเด็กคนนี้จะทำตัวเป็นสาวแก่แดดคั่วกับว่าที่พี่เขยของตัวเองได้อย่างไร้ยางอายแบบนี้
“ไหนบอกว่าคนนี้ของพี่สาวยังไงล่ะ ยายเด็กใจแตก…!”
เดนิเรลไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกหงุดหงิด ไม่พอใจมากมายขนาดนี้ด้วย แค่บังเอิญผ่านมาเห็นดานีนนั่งอยู่ในรถที่ขับออกมาจากโรงแรมม่านรูดกับว่าที่พี่เขยเท่านั้น ความจริงเขาไม่ควรที่จะชายตาแลด้วยซ้ำ แต่แปลกนักที่ตอนนี้สมองของเขาสั่งให้ร่างกายทำมากกว่าการชายตาแลซะอีก นั่นก็คือสั่งให้เขาขับรถตามดานีนไปติดๆ ตามไปทำไมกันนะ? นั่นนะสิ เขาก็ยังไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองได้
หนุ่มหล่อขั้นเทพเหยียดคันเร่งจนแทบมิด รถแล่นทะยานไปข้างหน้าตามติดรถคันที่ดานีนนั่งอยู่ไปในระยะกระชั้นชิด และด้วยความเดือดดาลทำให้เดนิเรลลืมเหยียบเบรกทำให้รถของเขาพุ่งเข้าชนท้ายรถคันหน้าเข้าเต็มแรง เสียงเหยียบเบรกดังสนั่น พร้อมๆ กับรถของเขาหมุนสะบัด ชายหนุ่มใช้สองมือแข็งแรงบังคับพวงมาลัยรถเอาไว้สุดความสามารถ แล้ว… ในที่สุดเขาก็สามารถทำให้มันจอดสนิทลงได้ที่ริมฟุตบาทในสภาพที่ไม่เสียหายมากนัก ผิดกับรถของคู่กรณีที่ท้ายยุบยับเยิน
“ขับรถประสาอะไรคุณ…!”
เสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ กับเสียงเคาะกระจกรถแรงๆ ไร้มารยาททำให้เดนิเรลขบกรามแกร่งของตัวเองแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน ชายหนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวก่อนจะก้าวลงไปจากรถ เผชิญหน้ากับยายเด็กใจแตกสุดร่านอย่างไม่เกรงกลัว
วูบหนึ่งในดวงตากลมโตของยายเด็กแสบเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่เขาไม่สนหรอก เกลียดขี้หน้ายายเด็กบ้าคนนี้นัก
“ขับรถประสาคนรวยไง”
เดนิเรลเลือกที่จะตอบกวนโทสะออกไป จ้องหน้าคู่สนทนาสาวที่ตัวเตี้ยกว่ามากมายด้วยสายตาเดียดฉันท์ เขากวาดมองร่างอรชรตรงหน้าอย่างชิงชังไม่ปิดบังแม้แต่น้อย และนั่นก็ทำให้ใบหน้างามของดานีนร้อนผ่าวยิ่งกว่าถูกลวกด้วยน้ำร้อนเดือดๆ พันองศาเสียอีก
“คิดว่ารวยล้นฟ้าแล้วขับรถชนใครก็ได้หรือไง คนเฮงซวย คนแบบนายเขาเรียกว่าคนรวยขยะๆ รวยแต่เงินไม่รวยสมอง นายเดนิเรล…”
ด่าจบก็จะหมุนตัวเดินกลับรถ แต่ก็ถูกคนตัวโตคว้าข้อมือเอาไว้ซะก่อน จนต้องหันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง ดานีนพยายามบิดข้อมือออกจากอุ้งมือแข็งแรงไม่ผิดจากคีมเหล็กของเดนิเรลสุดความสามารถ แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะคนตัวโตไม่ยอมปล่อย
“คิดว่าด่าจบก็จะไปง่ายๆ หรือไง”
“เอามือสกปรกของนายออกไปจากตัวฉันนะ ฉันรังเกียจ…”
ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ เพราะตอนนี้เดนิเรลดึงร่างอรชรเข้ามาใกล้กว่าที่ควรจะเป็นเสียอีก เจ้าหล่อนพยายามโก่งตัวหนี แต่เขาก็ใช้ความแข็งแรงที่มีมากกว่าดันให้แผ่นหลังบอบบางชนเข้ากับตัวรถจากนั้นเขาก็ก้าวเข้ามาอยู่แนบชิด ไอความร้อนผ่าวจากกายหนุ่มทำให้ดานีนรู้สึกอึดอัดยิ่งนักในช่องท้อง ไอ้ความรู้สึกแปลกประหลาด วูบวาบ หวามไหวที่มันเกิดขึ้นครั้งที่ถูกเขาจูบปากเอาเมื่อหลายวันก่อนเริ่มกลับมาอีกครั้ง และมันก็สร้างความปวดร้าวไปทั่วทั้งเรือนกายสาว โดยเฉพาะที่เต้างามเบ่งบานจนบราเซียร์ที่สวมใส่อยู่แบบจะปริแตก
“ตอนที่เราจูบกัน… เธอไม่เห็นพูดแบบนี้นี่…”
ดานีนหน้าแดงก่ำ อับอายจนแทบอยากจะมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดซะเดี๋ยวนี้ “ไม่ใช่เรา… แต่เป็นนายต่างหากที่จูบฉัน และขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า คนอย่างดานีน ไม่มีวันตาต่ำไปหลงรักผู้ชายที่ดีแต่รังแกผู้หญิงอย่างนายหรอก เดนิเรล การ์รัสโซ่…”
แทนที่เขาจะโกรธกับหัวเราะเยาะหยันออกมา รอยยิ้มของเขาช่างหน้าตบนัก ดูสิ แสดงความดูหมิ่น ดูแคลน เหยียดหยามออกมาอย่างโจ่งแจ้งไม่ปิดบังเลยแม้แต่นิดเดียว หล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ เกลียดที่สุดเลย!
“ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดกับเดนิเรล การ์รัสโซ่แบบนี้มาก่อน…” น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่เต็มไปด้วยการคุกคามที่ร้ายกาจ แต่หล่อนไม่กลัวเขาหรอก หญิงสาวเชิดหน้าสูง
“ก็ฉันนี่ไงคนแรก ฉันเกลียดนาย เกลียดๆๆๆ ร้อยเกลียดล้านเกลียดจำเอาไว้ด้วย นายเดนิเรล การ์รัสโซ่!”
“แล้วเธอจะไม่พูดคำนี้อีก ดานีน…”
เขาพูดอย่างใจเย็น แต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม จนดานีนอดที่จะรู้สึกขลาดกลัวไมได้ แต่กระนั้นก็พยายามทำใจดีสู้เสือเอาไว้สุดกำลัง
“ฉันจะพูดแบบนี้ จะพูดไปตลอดชีวิตนั่นแหละ เอาล่ะปล่อยฉันสักทีเถอะ เห็นไหมว่าใครรอฉันอยู่น่ะ”
เดนิเรลปลายตาไปมองผู้ชายที่เขาจำได้ว่าเป็นคู่หมั้นของมุนินก้าวลงมาจากรถและพยายามจะเรียกให้ดานีนกลับไปขึ้นรถโดยเร็ว
“น่าสนุกดีนะ เอาคู่หมั้นของพี่สาวมาทำผัว…”
น้ำเสียงของคนตัวโตเต็มไปด้วยความหยันเยาะ ดวงตาคมกริบสีคืนเดือนดับเต็มไปด้วยความขยะแขยงชิงชัง เขาปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระทันที ขณะก้าวถอยหลังออกห่างไปสองสามก้าว ดานีนรีบขยับตัวให้ออกห่างจากรัศมีความอำมหิตของเดนิเรลทันทีเช่นกัน
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน… นายมันก็แค่คนนอกอย่ามายุ่งวุ่นวายเรื่องของครอบครัวฉันดีกว่า เอาเวลาไปนั่งจัดสรรคิวการขึ้นเตียงให้แม่สาวๆ ในสต๊อกของนายเถอะ ได้ข่าวว่าตบตีแย่งกันขึ้นเตียงตลอดเลยไม่ใช่หรือ” เพราะต้องการต้องการจะทำให้ชายหนุ่มเจ็บแสบบ้างหล่อนถึงได้เลือกพูดแบบนี้ออกไป แต่กลับเป็นหล่อนเองที่ถูกตอกกลับมาจนหน้าร้อนผ่าว เมื่อมันจี้ใจดำจนไม่สามารถปฏิเสธออกไปได้
“รู้ลึกรู้จริงขนาดนี้ แสดงว่าเธอก็นั่งติดตามข่าวสารของฉันอยู่เหมือนกันสินะ…” เขายิ้มหยัน เดินเข้ามาหาอีกครั้ง แต่คราวนี้ดานีนไหวตัวทันรีบถอยหลังหนีซะก่อน
“หรือว่าที่เธอมาฟาดงวงฟาดงาใส่ฉันอยู่นี่ ก็เพราะฉันไม่เลือกเธอขึ้นเตียงด้วยใช่ไหมล่ะ… ใช่ไหมดานีน… เธอกำลังอยากให้ฉันกินเธอเหมือนกับที่ฉันกินผู้หญิงคนอื่นใช่หรือเปล่า…”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน สายตาคมกริบของเขาที่ใช้มองหล่อนก็ให้ความรู้สึกเช่นเดียวกัน
“ไอ้คนหลงตัวเอง…”
