EP 40: จอมใจ จอมอหังการ
โซลีน่าเห็นคู่สนทนายิ้ม แต่หล่อนรู้ดีว่ารดารักษ์นั้นกำลังเศร้าใจแค่ไหน แต่ยิ่งพูดออกไปก็เหมือนยิ่งสะกิดบาดแผลในใจของหญิงสาว ปล่อยให้ราฟาลเป็นคนจัดการทุกอย่างเองจะดีกว่า
“มื้อค่ำวันนี้จัดที่ดาดฟ้าค่ะ ดิฉันอยากให้คุณรดาขึ้นไปสนุกด้วยกัน…”
รดารักษ์ยิ้มบางๆ ตอนนี้ต่อให้ดูตลกหล่อนก็คงขำไม่ออกแม้แต่นิดเดียว ความห่างเหิน ความเย็นชาที่ราฟาลขว้างใส่หน้ามันทำให้หล่อนเจ็บปางตาย
“เอาไว้รดาจะขึ้นไปนะคะ… ขอบคุณที่มาบอกค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าที่ของดิฉันอยู่แล้ว ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ” โซลีน่ากำลังจะขอตัวเดินจากไป แต่ก็ถูกรดารักษ์เรียกเอาไว้ซะก่อน
“เอ่อ คุณโซลีน่าคะ…”
เจ้าของชื่อหันกลับมาจ้องหน้าคนเรียกด้วยความกังขา “มีอะไรหรือคะ?” ท่าทางสงสัยของโซลีน่าทำเอาคนที่ตั้งใจจะถามถึงกับอ้ำอึ้งไปนานเลยทีเดียว แก้มแดงจัดเมื่อตัดสินใจเอ่ยชื่อของผู้ชายที่วิ่งอยู่ในสมองของหล่อนตลอดเวลาออกมา
“ตอนนี้… เอ่อ คุณราฟอยู่ที่ไหนคะ”
โซลีน่าระบายยิ้มกว้างออกมา ในที่สุดรดารักษ์ก็ทำใจแข็งได้ไม่นานเลยจริงๆ “คุณราฟหรือคะ…”
“ใช่ค่ะ… เอ่อ คือว่า รดาไม่เห็นคุณราฟเลยตั้งแต่เช้า… จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เห็นเลย…” ยิ่งพูดใบหน้างดงามที่ยังมีร่องรอยของคราบน้ำตาเปื้อนอยู่ก็ยิ่งแดงจัดด้วยความขัดเขิน
“คุณราฟเธออยู่ในห้องทำงานนั่นแหละค่ะ ไม่ได้ออกไปไหนหรอก ขนาดรับประทานอาหารก็ยังทำใหนนั้นเลยค่ะ… เอ่อ ถ้าคุณรดาจะไปหาก็ขึ้นไปชั้นสามนะคะ ทิศตะวันออกห้องทำงานอยู่ติดระเบียงค่ะ…” โซลีน่าพูดขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของคู่สนทนา และแม้ว่ารดารักษ์จะพยายามปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้คิดจะไปหาราฟาลที่นั่น แต่มันฟังไม่ขึ้นแม้แต่นิดเดียวในความคิดของหล่อน
“เอาล่ะค่ะ ถ้าคุณรดาไม่ได้จะไปหาคุณราฟก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ถ้าไป… อย่าลืมชงกาแฟไปให้ด้วยนะคะ เห็นเพราะช่วงบ่ายแก่ๆ แบบนี้ คุณราฟชอบดื่มกาแฟดำมาก…”
โซลีน่าทิ้งไพ่ใบสุดท้ายเอาไว้ ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปจากห้องนอนของราฟาลที่ตอนนี้มีรดารักษ์ร่วมครอบครองร่วมด้วยอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็อดไม่สบายใจไม่ได้ ก็คนหนึ่งดันปากแข็งโป๊ก ขณะที่อีกคนหนึ่งก็ตอกย้ำว่าตัวเองต่ำต้อยซะเหลือเกิน แล้วอย่างนี้ดอกรักจะมีโอกาสได้เบ่งบานเต็มที่ไหมนะ
แก้วกาแฟในมือกระฉอกน้อยๆ เมื่อหล่อนพาร่างของตัวเองมาหยุดตรงหน้าห้องทำงานสุดกว้างขวางของราฟาล ตอนนี้มีเพียงประตูไม้สักแกะสลักบานใหญ่คือกำแพงขวางกั้นหล่อนกับเขาเอาไว้เท่านั้น หล่อนควรจะหมุนตัวกลับไปยังที่ที่หล่อนควรอยู่ไหมนะ ความลังเลเข้ามากัดกินหัวใจอีกครั้ง รดารักษ์ปากสั่นระริก มือสั่นเทาด้วยความขลาดกลัว เท้าตายดับอยู่ตรงหน้าห้องนั้นอยู่นานหลายอึดใจ
หล่อนไม่กล้า… หญิงสาวร้องบอกตัวเอง และกำลังจะหมุนตัวเดินจากไป แต่ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกมาซะก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของราฟาลที่ก้าวเดินออกมา วูบหนึ่งหล่อนเห็นร่องรอยความประหลาดใจในดวงตาคมกริบคู่นั้น แต่อึดใจต่อมามันก็แปรเปลี่ยนเป็นความห่างเหินเช่นเดิม
“ไม่คิดว่าจะได้เห็นเธอตรงนี้…”
น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความถือตัวจนน่าตกใจ แถมท่าทางที่เขาแสดงออกมานั้นยังเหย่อหยิ่ง และทำเหมือนกับว่าหล่อนนั้นคือคนอื่นที่ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับเขายังไงยังงั้น รดารักษ์ก้มหน้าซ่อนน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ภายในอก ก่อนจะตอบคนตัวโตออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร่าจนน่าเวทนายิ่งนัก
“รดา… คงหลงทางน่ะค่ะ…”
“หลงทาง?”
ราฟาลแค่นยิ้ม เดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้า และหล่อนเองก็ตื่นตระหนกเกินกว่าจะถดถอยหลังหนี ดวงตาคมกริบจ้องมองถ้วยกาแฟดำในมือของหล่อนเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าหล่อนอย่างรู้ทันทุกอย่าง
“อย่าลืมสิว่าเธอน่ะโกหกไม่เก่ง… เธอไม่ดื่มกาแฟ…”
รดารักษ์หน้าซีดสลับแดง ทั้งอับอายทั้งหวาดหวั่น คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วที่จะปากแข็งอีกต่อไป ใช่… หล่อนคิดถึงเขา คิดถึงราฟาล การ์รัสโซ่ แม้จะพึ่งห่างกันไม่ถึงสิบชั่วโมงก็ตาม แต่ความห่างเหินที่เขาขว้างใส่หน้าตั้งแต่เมื่อคืน การที่เขาไม่แตะต้องหล่อนเลยเมื่อยามที่นอนเคียงข้างกันอยู่บนเตียง มันคือเรื่องผิดปกติ และหล่อนรับมันไม่ได้ จนต้องบากหน้ามาหาเขาถึงที่นี่แบบนี้
“รดาเอากาแฟมาให้คุณราฟค่ะ…”
ดูเหมือนว่าเขาจะพอใจมากที่หล่อนยอมรับออกไปง่ายๆ แบบนั้น เพราะเขาหัวเราะในลำคอดังลั่นทีเดียว “แต่ฉันไม่ดื่มกาแฟดำตอนบ่าย…”
“แต่คุณโซลีน่าบอกว่า…”
ราฟาลแสยะยิ้มร้ายกาจ ชายหนุ่มดึงถ้วยกาแฟออกจากมือของสาวน้อยโยนมันลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี ก่อนจะลากร่างอรชรให้ตามตัวเองเข้าไปในห้องทำงาน เสียงประตูปิดลงพร้อมๆ กับร่างของหล่อนที่เสียหลักล้มลงกองกับโซฟาตัวยาวริมห้อง
“ฉันอยากกินของหวานมากกว่า…” ดวงตาสีคืนเดือนดับของราฟาลอัดแน่นไปด้วยความหิวกระหาย มันบอกให้คนถูกมองรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ช่องท้องร้อนผ่าวมาในทันที ผิวกายขานรับต่อแรงเร้าเสน่หานั้นด้วยความตื่นเต้นสุดขีด
“คุณราฟ… คือว่า…”
คนตัวโตเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้น เขาไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก นอกจากจัดการตลบกระโปรงตัวสวยของหล่อนให้ขึ้นไปกองกับเอวคอด ดึงกางเกงชั้นในลูกไม้ตัวจิ๋วลงมายังข้อเท้าและเหวี่ยงมันลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี
“ฉันอุตส่าห์หนีหายมาทั้งวัน… เพื่อจะยุติความตะกละตะกลามนี้ลง แต่เธอก็มายั่วฉันถึงที่ และแน่นอนว่าฉันไม่เคยต้านทานเธอได้เลย… ฉันจะขยี้เธอด้วยปาก ด้วยลิ้น จนเธอไม่เหลือสมองไปคิดถึงผู้ชายคนไหนอีกเลย ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะซื้อเธอเอาไว้ตลอดชีวิต ไม่ว่าจะต้องจ่ายเงินมากมายแค่ไหน ฉันก็ยินดี…” ฝ่ามือใหญ่จับต้นขาอวบให้แยกออกจากกัน โดยมืออีกข้างหนึ่งจับขึ้นมาบาดเอาไว้บนบ่าทรงพลังของตัวเอง สาวน้อยครางสะอื้นด้วยความเสียวกระสันรอคอยเมื่อฝ่ามือร้อนผ่าวแสนกระด้างเริ่มต้นเคล้าคลึงเนินสาวจากนุ่มนวลเป็นหนักหน่วง และร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“โอ๊ว… คุณราฟ…”
“ชอบไหม…”
นิ้วแกร่งไล้ตามร่องรอยผ่าธรรมชาติตั้งแต่บนจนถึงล่างสุด คลึงเคล้นหนักหน่วงตรงเกสรรักแสนอ่อนไหวเนิ่นนานจนแม่สาวน้อยคนงามร้องลั่น แอ่นร่อนสะโพกขึ้นหานิ้วของเขาด้วยความปรารถนาร้อนแรง ปากก็อ้อนวอนขอให้เขาเดินหน้าไปให้ถึงสุดทางโดยเร็วที่สุด
“ได้โปรด… คุณราฟ… อ๊ะ…”
คราวนี้ไม่ใช่แค่นิ้วอย่างเดียว แต่มันทั้งปาก ทั้งลิ้นที่ละเลงเลียกลีบสาวสีกุหลาบด้านในของหล่อน รดารักษ์กรีดร้องด้วยความเสียดเสียว ยิ่งยามเขาขยับปาก ปาดด้วยลิ้น และใช้นิ้วยาวใหญ่สอดเสียบเข้าไปในร่องสวาทของหล่อนด้วยแล้ว หญิงสาวก็แทบคลุ้มคลั่ง มือบางขยุ้มเส้นผมสีดำขลับของราฟาลเอาไว้แน่น ดันรั้งให้แนบชิดกับเนินนางหยาดเยิ้มของตัวเองสุดความสามารถ ขณะเดียวกันก็แอ่นหยัดสะโพกขึ้นให้เขาใช้ปากใช้ลิ้นดูดเม้มด้วยความกระตือรือร้นสุดความสามารถ
“อืมม์… คุณหวานมาก…”
ราฟาลครางออกมาเบาๆ ขณะที่ไม่หยุดใช้ลิ้นโจมตีกลีบเนื้ออ่อนสีสวยนั้นแม้แต่วินาทีเดียว กลิ่นกายสาวของรดารักษ์หวานฉ่ำ หอมละมุน และไม่ว่าเขาจะดื่มจะกินจะเลียสักกี่ครั้ง แต่ไอ้ความรู้สึกเบื่อหน่ายที่มันควรจะมาเยือนตั้งแต่จบเซ็กซ์ร้อนๆ ครั้งที่แล้วก็ยังไม่ยอมปรากฏสักที จนเขาอดหวั่นใจไม่ได้ว่าตัวเองจะติดเซ็กซ์ของแม่สาวน้อยแสนหวานคนนี้แบบขาดไม่ได้ไปตลอดชีวิต
“คุณราฟขา… ได้โปรด รดา… อ๊ะ…”
ปากทรงอานุภาพของเขาทำงานได้ยอดเยี่ยมยิ่งนัก มันสอดประสานกับลิ้นใหญ่ แถมยังเข้าขากับนิ้วใหญ่ยาวที่ตอนนี้ดันเข้าดึงออกจากร่องรักคับแคบของหล่อนเป็นจังหวะต่อเนื่องได้อย่างน่าปรบมือให้ ความร้อนผ่าวจากไฟกัลป์แผดเผาไปทั่วทุกรูขุมขน เซลล์ประสาททุกเส้นตึงเครียดและกำลังจะฉีกขาด
