EP 45: จอมใจ จอมอหังการ
“รดาเข้าใจค่ะว่าคุณราฟมองความสัมพันธ์ในครั้งนี้แบบไหน แต่รดาขอโทษจริงๆ ค่ะ รดาพยายามแล้ว พยายามที่จะหักห้ามใจตัวเองแล้ว แต่รดาทำไม่ได้… ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณราฟรำคาญใจ แต่คุณราฟไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะรดาไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว และทุกอย่างจะจบทันทีเมื่อเราถึงฝั่ง…”
“นั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอจะเป็นคนตัดสินใจ…”
คนตัวโตค้านเสียงเย็นชา ขณะเคลื่อนกายเข้ามาแนบชิด มือใหญ่ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบอะไรบ้างอย่างติดมือออกมาด้วย
“นี่คือของสมนาคุณที่เธอควรจะรับเอาไว้…”
แหวนเพชรราคาแพงวงเดิมที่หล่อนปาใส่หน้าเขาเมื่อช่วงบ่ายถูกจับใส่นิ้วนางข้างซ้ายของหล่อนอย่างรวดเร็ว แม้จะพยายามสะบัดมือหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ
“รดาไม่ต้องการ…”
“จะบอกว่าเธอให้ฉันกินฟรีๆ โดยไม่คิดค่าตัวอย่างนั้นหรือ”
เขาย้อนกลับมาอย่างเจ็บแสบ รดารักษ์ร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจแหลกละเอียดคามือใหญ่ของคนใจยักษ์อย่างราฟาล การ์รัสโซ่ไปหมดทั้งดวงแล้ว
“คุณราฟจะคิดยังไงก็ช่าง… แต่รดาไม่มีวันรับสิ่งใดจากคุณราฟแน่นอน ไม่มีวัน!”
คนตัวโตแค่นยิ้มหยัน ยิ่งเห็นแม่สาวน้อยตรงหน้าพยศเท่าไหร่ก็ยิ่งอยากปราบหล่อนให้อยู่หมัด และด้วยพื้นฐานที่เป็นคนเย่อหยิ่งและไม่เคยปรานีใครมาก่อน ราฟาลจึงเลือกที่จะฟาดฟันรดารักษ์ด้วยวาจาร้ายกาจที่สุด
“แต่เผชิญฉันไม่ชอบกินฟรี…”
เขาผลักหล่อนออกห่างจากตัว จนร่างอรชรเสียหลักล้มหงายลงไปบนเตียงกว้าง โดยตัวเองถอยหลังหนีออกไปหลายก้าว แม้เสียงหนึ่งภายในหัวใจจะร้องบอกว่าเขาทำเกินไป ใจร้ายกับรดารักษ์ผู้หญิงที่สามารถทำให้จังหวะหัวใจของเขาเต้นผิดปกติเกินไป แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะไม่ฟังมัน
“แล้วขอเตือนว่าอย่าถอดมันออกจากนิ้วเด็ดขาด”
“ก็บอกแล้วไงว่ารดาไม่ต้องการ… รดาไม่ต้องการอะไรที่เป็นของคุณราฟทั้งนั้น…”
นอกจากหัวใจ…
หญิงสาวต่อคำสุดท้ายในใจด้วยความชอกช้ำ เคยแอบหวังเอาไว้เล็กๆ ว่าหากราฟาลรู้ความในใจของหล่อน เขาอาจจะใจดีกับหล่อนบ้างสักนิด แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง เพราะราฟาลยังคงร้ายกาจได้ประดุจมัจจุราชเช่นเดิม
“ถ้าไม่อยากได้ก็ปามันทิ้งทะเลไปเลย แล้วเราก็จบกันวันนี้…”
ชายหนุ่มยื่นคำขาดเสียงดุดัน จ้องหน้าสตรีสาวตรงหน้าที่เกิดพยศขึ้นมาเขม็ง เขาล่ะอุตส่าห์ตามเข้ามาหาด้วยความห่วงใยทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ดูเจ้าหล่อนทำเข้าสิ ยั่วโมโห แถมยังเอาคำว่ารักมาล้อเล่นกับหัวใจของเขาอีก
“ถ้าคุณราฟอยากเห็นแบบนั้น… รดาจะทำให้ค่ะ”
ราฟาลยืนมองสาวน้อยกระโดดลงจากเตียงเงียบๆ เขาเห็นหล่อนก้าวยาวๆ จนแทบจะเรียกว่าวิ่งไปที่ระเบียงห้องพัก มือบางรูดม่านให้พ้นทางก่อนจะเลื่อนประตูกระจกให้แยกออก จากนั้นหญิงสาวก็ยกมือขึ้นแล้วเอี้ยวตัวเบี่ยงแขนไปทางหลังก่อนจะซัดสิ่งที่อยู่ในมือออกไปเต็มแรง และแน่นอนว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนเขวี้ยงหายไปในทะเลนั้นมันก็คือแหวนเพชรที่เขาตั้งใจนำมาให้หล่อนนั้นเอง
“ขอบใจที่ทำให้ทุกอย่างมันจบลงในวันนี้…”
ท่าทางของคนตัวโตไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเลยนอกจากความเย็นชาและไร้ความรู้สึก เขามองหล่อนด้วยสายตาห่างเหินอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกแม้แต่คำเดียว
ในที่สุดทุกอย่างก็จบลงแล้ว…
รดารักษ์ยกมือเล็กที่ยังกำแหวนเพชรเอาไว้แน่นขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มด้วยความปวดร้าว ก้อนสะอื้นในอกพุ่งขึ้นมาจ่ออยู่ที่ลิ้นปี่จนอึดอัด ความเสียใจซึมซาบเข้าไปตามกระแสเลือด ก่อนจะพุ่งตรงไปที่หัวใจอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความปรานี หล่อนเจ็บจนแทบจะกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด
“รดาไม่มีทางทิ้งสิ่งที่เป็นของคุณราฟได้หรอกค่ะ…”
สาวน้อยยกแหวนเพชรที่ตัวเองแกล้งทำเป็นเขวี้ยงทิ้งขึ้นมาจูบเบาๆ ก่อนจะปล่อยกายอ่อนล้าให้ร่วงลงกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง น้ำตาไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นไห้คร่ำครวญหลุดรอดออกมาจากกลีบปากอิ่มอย่างต่อเนื่อง ความเจ็บปวดสาหัสสากรรจ์กระแทกกระทั้นเข้าใส่ดวงใจสาวอย่างอำมหิต
พรุ่งนี้… หวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะจบลง จบลงพร้อมๆ กับการแยกจากของหล่อนกับราฟาล การ์รัสโซ่ไปตลอดชั่วนิจนิรันดร์ หล่อนควรดีใจใช่ไหม? ใช่… ควรกระโดดให้ตัวลอยแล้วกู่ร้องให้ก้องฟ้าเลยทีเดียว หญิงสาวประชดประชันตัวเองอยู่ภายในอกด้วยความชอกช้ำร้าวรานที่สุดในชีวิต
“เปิดห้องใหม่ให้ผมด้วยโซลีน่า…”
เสียงกระด้างที่หลุดรอดออกมาจากริมฝีปากที่ขบกันแน่นตลอดเวลาของราฟาลทำให้โซลีน่าที่กำลังยืนรับคำสั่งอยู่ถึงกับต้องทำใจกล้าช้อนตาหวานๆ ขึ้นมองหน้าเจ้านาย
“เอ่อ… แต่ว่าห้องนอนของคุณราฟอยู่ที่…”
“อย่าสู่รู้ ผมสั่งยังไงก็ให้ทำแบบนั้น” ตวาดกลับเสียงดุดัน นัยน์ตาคมกริบวาวโรจน์
“งั้นรอสักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบให้แม่บ้านจัดห้องให้…”
ยังไม่ทันที่โซลีน่าจะขยับเท้าออกไปสั่งให้แม่บ้านเข้าไปจัดห้องให้กับราฟาลใหม่ เสียงทรงอำนาจที่ตอนนี้หงุดหงิดเหลือแสนก็ระเบิดขึ้นอีก สัญญาณอันตรายทำให้โซลีน่าตัวสั่นยะเยือก
“แต่ผมต้องการเดี๋ยวนี้…”
“เอ่อ ได้ค่ะ เดี๋ยวนี้เลยค่ะ เชิญค่ะคุณราฟ”
หญิงสาวก้มหน้าเอ่ยเชิญเจ้านายหนุ่มที่กำลังหงุดหงิดเต็มที่แสนหวั่นเกรง จากนั้นจึงรีบโทรสั่งให้แม่บ้านเข้าไปจัดการทำความสะอาดห้องพักให้เสร็จภายในเวลาหกสิบวินาที ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครทำได้อยู่แล้ว แต่หากเป็นคำสั่งของราฟาลผู้ไม่เคยผิดหวังในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วล่ะก็ ต่อให้ต้องปีนขึ้นไปเก็บดวงดาวบนท้องฟ้ามาใส่จานตั้งโต๊ะอาหารหล่อนก็ยังต้องทำตามเลย
ไม่ถึงสองนาทีราฟาลก็ได้อยู่คนเดียวตามลำพังในห้องนอนใหม่ภายในเรือสำราญลำหรูของตนเอง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งกับที่นอนด้วยความอ่อนล้า สมองอ่อนเพลียจนคิดอะไรแทบไม่ออก ใช่… ตั้งแต่มีรดารักษ์เข้ามาในชีวิต สมองของเขาก็คิดเป็นอยู่แค่เรื่องเดียวนั่นก็คือเรื่องของแม่สาวแสนพยศที่บังอาจขว้างแหวนเพชรที่เขาอุตส่าห์เลือกด้วยตัวเองทิ้งน้ำทะเลอย่างไม่ใยดีคนเดียวเท่านั้น
ยิ่งนานวันแม่เจ้าประคุณก็เริ่มมีอิทธิพลต่อทุกเซลล์ประสาทในกายหนุ่มของเขามากขึ้นทุกขณะ โดยเฉพาะเจ้าก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ มันเต้นผิดจังหวะทุกครั้งแค่เพียงได้เห็นรดารักษ์อยู่ในสายตาเท่านั้น เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละที่ยอมให้ผู้หญิงซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญมากกว่าเครื่องระบายความใคร่มามีอำนาจเหนือสมองชาญฉลาดของตัวเองแบบนี้
ชายหนุ่มสบถยาวเหยียดในลำคอ ก่อนจะล้มตัวลงนอนหงายบนเตียง ดวงตาคมกริบจ้องจับจ้องอยู่บนเพดานห้องอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวด คำว่ารักของเจ้าหล่อนมันก็แค่ความหลงใหลเท่านั้น มันคือสิ่งจอมปลอมที่ผู้หญิงทุกคนมอบให้เขาทุกครั้งหลังจบเกมสวาท
และรดารักษ์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น มีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละที่หลงใหลได้ปลื้มกับความงดงามและมหัศจรรย์ของความรู้สึกยามแนบชิด มีแค่เขาคนเดียวที่อยากจะสานต่อมัน แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่าในเมื่อเจ้าหล่อนไม่ได้รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เขาเพียรพยายามบอกทุกครั้งยามที่กกกอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขนเลยแม้แต่น้อย
คงต้องปล่อยให้มันจบไป… จบลงไปพร้อมๆ กับความเจ็บปวดแสนสาหัส…
