จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 46

EP 46: จอมใจ จอมอหังการ

“คุณรดาคะ นอนหรือยังคะ…”

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหวานๆ ของโซลีน่าทำให้รดารักษ์ที่เอาแต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง หญิงสาวรีบซ่อนแหวนเพชรในมือเอาไว้ใต้หมอน ก่อนจะเอ่ยอนุญาตให้ผู้มาเยือนสาวเข้ามาในสถานที่ส่วนตัวของตัวเอง

“ยังไม่ได้นอนค่ะ เชิญคุณโซลีน่าเข้ามาเถอะค่ะ”

ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมๆ กับร่างอรชรของโซลีน่าเดินยิ้มหวานเข้ามาหา ในมือมีถาดอาหารขนาดเล็กติดมาด้วย รดารักษ์ฝืนยิ้มให้ขณะหรี่ตามองสิ่งที่ผู้มาเยือนถือเอาไว้ในมือ

โซลีน่าเห็นสายตากังขาของรดารักษ์ก็รีบอธิบายออกมา “คุณราฟสั่งให้ดิฉันจัดอาหารเย็นมาให้คุณรดาค่ะ เห็นคุณราฟบอกว่าคุณรดายังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย ใช่ไหมคะ…”

รดารักษ์นิ่งงันไปนาน อดแปลกใจกับความมีน้ำใจของราฟาลไม่ได้ เขาต้องการอะไรกันแน่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนบอกว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แล้วทำไมยังแสดงความห่วงใยกับหล่อนอีก หรือว่าอยากให้หล่อนหลงใหลเขาจนโงหัวไม่ขึ้นอย่างนั้นเลยใช่ไหม

“ฝากขอบคุณเจ้านายของคุณโซลีน่าด้วยนะคะ แต่รดาไม่หิวค่ะ”

“หากคุณราฟรู้ว่าคุณรดาปฏิเสธคงต้องไม่พอใจแน่…”

รดารักษ์เชิดหน้าสูง ความน้อยใจเป็นเกาะกำบังหัวใจได้เป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องมาใยดีกันอีกแล้ว

“ก็ช่างเขาสิคะ รดาไม่สนใจ…”

“ทะเลาะกันหรือคะ”

รดารักษ์ส่ายหน้าน้ำตาซึม โกรธหรือ ไม่ใช่สักหน่อย หล่อนมีสิทธิ์ไปโกรธเจ้าเหนือหัวอย่างราฟาลได้ที่ไหนกันล่ะ ไม่ว่าเขาจะสั่งเป็นหรือสั่งตาย หล่อนก็ต้องทำทั้งนั้น หญิงสาวคิดประชดประชันอยู่ภายในใจ ก่อนจะตอบเสียงสะบัดออกไปจนคนฟังต้องถอนใจยืดยาว

“รดาไม่มีสิทธิ์คิดกับเจ้านายแบบนั้นหรอกค่ะ”

โซลีน่าเดินไปวางถาดอาหารลงบนโต๊ะริมห้อง ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าของรดารักษ์อีกครั้ง และพูดขึ้นอย่างเตือนสติให้ได้คิด

“คุณรดาคะ… ผู้ชายบางคนน่ะเข้าใจยากยิ่งกว่าโจทย์คณิตหินๆ ที่เราเรียนกันมาตั้งแต่มัธยมอีกนะคะ โดยเฉพาะผู้ชายตระกูลการ์รัสโซ่… พวกนี้ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด ยังไม่ทันได้อ้าปากขอเลยก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ และนั่นก็ทำให้ผู้ชายสายเลือดสูงส่งเหล่านี้พูดไม่เป็น แสดงความรู้สึกไม่เก่ง บางอย่างแม้ว่าจะต้องการแทบตาย แต่ก็ไม่สามารถบอกความต้องการออกมาได้ เพราะไม่เคยทำ…”

“คุณโซลีน่าต้องการจะบอกอะไรรดาหรือคะ…”

เจ้าของชื่อถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา “ความจริงบนเรือลำนี้ยังมีห้องว่างเหลืออยู่อีกสามห้อง… ห้องสวีทหนึ่งห้อง ซิ้งเกิลรูมสองห้อง…”

ความประหลาดใจลูกใหญ่ซัดเข้าใส่หัวใจเต็มแรง เพราะสิ่งที่หล่อนได้ยินมาจากปากของราฟาล หรือแม้แต่ผู้หญิงตรงหน้าเองมันไม่ใช่แบบนี้นี่

‘ในเรือนี้ทุกห้องเต็มหมด แม้แต่ห้องพนักงานประจำเรือ’

นี่คือคำพูดของราฟาลที่บอกกับหล่อนเมื่อวันแรกที่หล่อนก้าวขึ้นมาบนเรือ แล้วทำไมเขาถึงได้โกหกหล่อนล่ะ และไม่ใช่แค่ราฟาลคนเดียวเท่านั้น แต่โซลีน่าก็ร่วมวงกับเขาด้วยเช่นกัน

“แต่สิ่งที่ทุกคนบอกกับรดาในเมื่อหลายวันก่อนมันไม่ใช่แบบนี้นี่คะ…”

“คุณราฟเธอมีเหตุผลของเธอ… ซึ่งแม้ดิฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่าคืออะไร แต่ดิฉันก็ไม่สามารถบอกมันกับคุณรดาได้ เพราะเท่าที่บอกเรื่องห้องพักนี่เปอร์เซ็นต์การถูกไล่ออกมันก็มีสูงแล้วล่ะค่ะ”

“แล้วอย่างนั้นคุณโซลีน่ามาบอกรดาทำไมคะ”

รดารักษ์จ้องหน้าคู่สนทนาสาวด้วยความไม่ไว้ใจ รู้สึกว่าราฟาลและผู้หญิงตรงหน้ามีอะไรอีกหลายอย่างที่เก็บซ่อนเอาไว้

โซลีน่ายิ้มบางๆ ก่อนจะพูดออกมา “ก็เพราะดิฉันไม่อยากให้คุณรดาโกรธเคืองคุณราฟน่ะสิคะ แม้คุณราฟเธอจะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่เธอเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ เลยนะคะ คุณราฟไม่ใช่คนเจ้าชู้…” กำลังจะคล้อยตามอยู่แล้วเชียว แต่พอได้ยินคำว่าราฟาลไม่ใช่คนเจ้าชู้เท่านั้นแหละ รดารักษ์ก็ได้สติขึ้นมาทันที ภาพที่เขาปล่อยให้ยายสาวผมสีบลอนด์แสนสาวยนั้นกอดรัดผุดขึ้นมาในสมองไม่หยุด

“แต่มักมากใช่ไหมคะ”

“แม้คุณราฟจะดุ จะเผด็จการแค่ไหน แต่คุณราฟไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ…”

คราวนี้น้ำเสียงของโซลีน่าเจือความไม่พอใจเล็กน้อย แต่เจ้าหล่อนก็เก็บมันเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มบางๆ ที่ถูกฝึกฝนเรื่องมารยาทและการควบคุมอารมณ์มาอย่างดี

“รดาก็พูดตามที่รดาเห็นนั่นแหละค่ะ เห็นกอดกันกลมตั้งแต่วันแรกยันวันนี้ ไม่อายฟ้าอายดินเลยสักนิด” รดารักษ์แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเมื่อตัวเองหลุดน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหึงหวงออกไป

“คุณราฟรักใครรักจริง… แต่ขึ้นอยู่ที่ว่าจะแสดงออกมาแค่ไหนเท่านั้นเอง เอาล่ะค่ะ ดิฉันจะวางอาหารไว้ที่นี่ ถ้าคุณรดาหิวเมื่อไหร่ก็ทานได้เลยนะคะ ส่วนดิฉันขอตัวไปดูแลความเรียบร้อยให้กับคุณราฟก่อน…” โซลีน่าทำท่าจะผละออกไปแล้วทั้งๆ ที่สมองของรดารักษ์ยังมึนตึบอยู่เลย

“เอ่อ… แล้วตอนนี้คุณราฟอยู่ห้องไหนคะ…”

แม้จะยังไม่เข้าใจในเรื่องที่คู่สนทนาพยายามจะบอกเป็นนัยๆ นั้นนัก แต่ความโหยหาที่มีต่อชายผู้เป็นจ้าวดวงใจก็ทำให้รดารักษ์อดที่จะถามถึงเขาไม่ได้

โซลีน่าหันกลับมา ดวงตาหวานฉ่ำมีแววไม่สบายใจชัดเจน “ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่สามารถบอกได้ เพราะตอนนี้คุณราฟเธอต้องการอยู่คนเดียวค่ะ”

แม้ใบหน้าจะชาดิกแต่รดารักษ์ก็ยังฝืนปั้นยิ้มออกไป “รดาก็ถามไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ ไม่ได้มีอะไรหรอก แค่รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้เจ้าของห้องต้องไปนอนที่อื่น”

ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของโซลีน่าอีก สาวน้อยยิ้มบางๆ ให้อีกครั้งตามมารยาท ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องสวีทที่หรูหราที่สุดในเรือสำราญลำนี้อย่างรวดเร็ว รดารักษ์มองตามไปทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจอย่างอำมหิต

‘ตอนนี้คุณราฟเธอต้องการอยู่คนเดียวค่ะ’

ราฟาลปิดกั้นทุกทางอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้หล่อนได้เข้าใกล้เขาได้อีก นี่คงเป็นวิธีการเขี่ยผู้หญิงที่เขาใช้จนเบื่อแล้วทิ้งอย่างนั้นสินะ มันช่างเลือดเย็นเสียเหลือเกิน

น้ำตาที่ไม่เคยแห้งเหือดไปจากดวงหน้าทะลักทลายออกมาอีกอย่างมหาศาล ก้อนสะอื้นลูกใหญ่ซัดถาโถมเข้าใส่จนกายสาวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดจากทุกมุมโลกดาหน้าเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของหล่อนอย่างเลือดเย็น เจ็บจนแทบจะทนมีชีวิตต่อไปอีกไม่ได้ เจ็บแม้กระทั่งเวลาหายใจ มือบางยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง แต่ไม่ว่าจะเช็ดจะปาดมันทิ้งสักกี่ร้อยกี่พันครั้ง ความร้าวรานมันก็ไม่มีลดน้อยถอยลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ตรงกันข้าม… มันกลับยิ่งเพิ่ม ยิ่งทวีขึ้นอย่างมากกว่าเดิมหลายพันเท่านัก

จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่

จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่

Status: Ongoing
อ่านนิยาย จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่กัน ในเมื่อทุกอย่างมันจบลงไปแล้ว จบลงไปพร้อมๆ กับความใจร้ายของเขานั่นแหละ หญิงสาวหันขวับไปมองคนตัวโตที่มองยังไง๊ยังไงก็ยังหล่อระเบิด หล่อไม่บันยะบันยังไม่เปลี่ยนแปลงตาขุ่น แม้หัวใจจะเต้นแรงยิ่งกว่ากลองที่ถูกกระหน่ำตีเป็นจังหวะแซมบ้าซะอีก แต่หล่อนก็พยายามสะกดกลั้นความอ่อนแอที่เต็มไปด้วยความโหยหานั้นเอาไว้สุดความสามารถ “คุณราฟใช้วิธีสกปรก…!” ราฟาลแสยะยิ้มหยัน ขณะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าสาวน้อยที่ตัวเองโหยหามาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ ผู้หญิงที่ฝังอยู่ในทุกลมหายใจของเขา “ป้ามูนาออกไปข้างนอกก่อน เอ่อ ไม่สิ ขึ้นรถไปสนามบินได้เลย ตั๋วเครื่องบินอยู่ที่คนขับรถ…” “คุณราฟหมายความว่ายังไงคะ” ป้ามูนาลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงไม่เข้าใจ “ผมไม่ไล่ป้าออกแล้วไง กลับไปทำงานที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์ได้เหมือนเดิม แล้วผมจะขึ้นเงินเดือนให้ป้าอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ กลับไปได้แล้วครับ…” สิ่งที่ราฟาลพูดออกมาทำให้ป้ามูนาเบิกตาโตด้วยความตกใจระคนเหลือเชื่อ หญิงสูงวัยหันไปมองหลานสาวที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ นิดหนึ่งคล้ายกับขอคำแนะนำ “รดา…ป้า… ควรทำยังไงดี” “ป้ากลับไปทำงานที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์เถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงรดา…”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset