EP 55: จอมใจ จอมอหังการ
ในที่สุดความตั้งใจของราฟาลก็ล้มเหลวลงไม่เป็นท่า เมื่อบทรักรอบนี้ดูจะสั้นกว่าสองสามครั้งที่ผ่านมาเสียอีก ทั้งๆ ที่พยายามแล้ว พยายามที่จะยื้อเวลาเอาไว้แล้ว แต่รดารักษ์หวานเหลือเกิน หอมเหลือเกิน แถมยังแน่นหนั่นเล็กแคบจนน่าอัศจรรย์ใจเหลือเกิน
เขาไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนมากมายเท่ากับรดารักษ์มาก่อนเลย เจ้าหล่อนทำให้ชีวิตของเขามีปัญหา หายนะตัวเอ้เข้ามาใกล้จนในที่สุดก็ถูกครอบงำ หัวใจของเขาที่เคยแกร่งกระด้างตอนนี้อ่อนยวบแค่ได้สัมผัสกับความหวานฉ่ำของเจ้าหล่อนเท่านั้น
จากที่เคยวิ่งหนี จากที่ผลักไสไล่ส่ง ตอนนี้กลับเป็นอันว่าเขาต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มีเจ้าหล่อนเคียงข้างกาย ไม่ว่าจะมัดไว้กับเตียง หรือแม้แต่ต้องคุกเข่าสารภาพความในใจ หากมันสามารถทำให้เขามีรดารักษ์อยู่ข้างกายได้ชั่วนิรันดร์ล่ะก็ เขายินดีทำทุกอย่าง…
ทุกอย่างจริงๆ
ราฟาลคิดอย่างยอมแพ้ เขาถอนใจออกมาแผ่วเบา ขณะก้มลงมองใบหน้างดงามที่แดงก่ำเพราะพึ่งผ่านไฟสวาทมาด้วยกันเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขายิ้มให้หล่อนอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงจูบเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่หน้าผากมนให้อย่างอ่อนโยนจนสาวน้อยถึงกับน้ำตาซึม
แม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้ทำเพราะรัก… แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้…
“ที่รดาบอกว่ารักคุณราฟ… รดารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะคะ”
จากจูบซับเหงื่อกลายมาเป็นจูบดูดดื่มชวนวาบหวามยิ่งนัก ราฟาลล้วงลิ้นเข้าไปในอุ้งปากหวาน รัดรึงลิ้นเล็กด้วยความหื่นหิว มือใหญ่บีบเคล้นไปทั่วทั้งเรือนกายสาวอย่างหวงแหน
“ฉันรู้แล้วทูนหัว… ร่างกายเธอไม่โกหก…”
“ว๊าย! จะพารดาไปไหนคะ”
รดารักษ์อุทานด้วยความตกใจ เมื่อจู่ๆ พ่อเทพบุตรสุดหล่อก็ช้อนร่างบอบบางของหล่อนไว้ในอ้อมแขนทรงพลัง ก่อนจะก้าวลงจากเตียงเดินดุ่มๆ ไปที่ประตูห้องน้ำ
“ฉันอยากฟังเธอบอกรักในอ่างน้ำ…” ดวงตาเขาเป็นประกายหิวกระหายเมื่อจ้องมองดวงหน้าของหล่อน หญิงสาวยิ้มอย่างเอียงอาย
“บอกตรงนี้ก็ได้นี่คะ ไม่เห็นต้อง…”
ยังพูดไม่ทันจบประโยคเลย ร่างของหล่อนก็ถูกหย่อนลงในอ่างอาบน้ำสีขาวสะอาดขนาดอลังการ ก่อนที่เขาจะตามลงมาหา ปากของเขาตามประกบลงมายังเต้างามที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมาของหล่อน ดูดกลืนปลายถันราวกับโหยหิวมานานจนหล่อนต้องร้องครางลั่น
“บอกสิว่ารักฉัน… บอกสิรดา…”
เมื่อถูกทั้งปาก ถูกทั้งมือ แถมยังมีนิ้วแสนช่ำชองโจมตีร่างกายในส่วนที่อ่อนไหวที่สุดไม่ยั้งแบบนั้น รดารักษ์จึงทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากครางฮือและพรั่งพรูในสิ่งที่พ่อจอมอึดอยากได้ยินออกมา
“รดารักคุณราฟค่ะ รักมาก… โอ้ว…”
หญิงสาวได้ยินเสียงหัวเราะด้วยความพึงพอใจของเขาดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าก้มตาดื่มกินความงดงามของหล่อนซ้ำอีกครั้ง หล่อนหลับตาครางเสียงกระเส่า กายสาวบิดเร่าด้วยความความเสียวกระสันที่กำลังแผดเผาจนกายสาวแทบมอดไหม้ ความร้อนอึดอัดวิ่งพล่านมารวมตัวกันอยู่ที่ซอกขา
“คุณราฟ… ได้โปรด…”
สาวน้อยกรีดร้องออกมา แอ่นร่างเข้าหา สะโพกงามส่ายไปมาด้วยความสยิวเสียวซ่าน ขณะที่มือบางกระชาก ดึงทึ้งศีรษะทระนงของราฟาลให้แนบชิดลงมาอย่างหลงลืมตัว และชายหนุ่มก็ไม่ทำให้หล่อนผิดหวัง เมื่ออึดใจต่อมาพ่อหนุ่มหล่อระเบิดก็ร่ายเพลงสวาทแสนรัญจวนใส่กายสาวของหล่อนด้วยความหิวกระหาย แล้วกว่าหล่อนจะได้ลุกขึ้นจากอ่างน้ำหรูหรานั้นก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว
หลังจากถูกราฟาลแบกขึ้นบ่าไปบนห้องนอนวันนั้น รดารักษ์ก็ไม่มีโอกาสกลับลงไปที่ห้องนอนเดิมของตัวเองอีกแม้แต่ครั้งเดียว ก็ขนาดแค่จะก้าวลงจากเตียงยังไม่มีเวลาเลย ราฟาลหยุดงานสามวันเต็มๆ เพื่อที่จะดื่มกินหล่อน ตั้งแต่เช้ายันค่ำยาวนานไปจนรุ่งเช้าของอีกวัน เขาตะกละตะกลามราวกับไม่เคยแตะต้องสตรีมาก่อน ร่างกายของหล่อนบอบช้ำ แสนระบมกับเซ็กซ์ยาวนานที่เต็มไปด้วยความหิวกระหายของพ่อคนตัวโต แต่หล่อนกลับมีความสุขราวกับขึ้นสวรรค์ทุกครั้งที่ราฟาลประกาศความเป็นเจ้าของในตัวของหล่อน
หล่อนกระซิบว่ารักราฟาลทุกครั้งยามที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา หัวใจพองโตทุกครั้งที่เขายิ้มและจูบซับเหงื่อให้อย่างอ่อนโยน แม้จะไม่มีคำว่ารักเล็ดลอดออกมาจากปากของราฟาลเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่การกระทำของเขา วิธีที่เขาทำรักกับร่างกายของหล่อน มันก็ประกาศได้อย่างชัดเจนว่าราฟาลหลงใหลหล่อนมากมายเพียงใด แม้มันจะไม่ใช่ความรัก อาจจะเป็นแค่ความใคร่ของผู้ชาย แต่หล่อนก็ยินดีที่จะตอบสนองเขา ยินดีที่จะรักเขา จนกว่า… เขาจะเบื่อหน่าย หล่อนรู้ดีว่าตัวเองคิดเหมือนคนโง่เขลา ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีวันได้หัวใจของราฟาล แต่ก็ยังอยากจะชิดใกล้
แต่หล่อนรักเขานี่ รักมาก… รักเหลือเกิน รักจนยอมแลกทุกอย่างในชีวิต เพียงเพื่อให้ได้อยู่กับเขาแม้จะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วันก็ตาม
“คิดอะไรอยู่คนสวย…”
หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกโอบรัดจากทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นสะอาดสะอ้านของราฟาลเป่ารดผิวเนื้อที่ซอกคอระหง แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อปากร้อนผ่าวกดหนักหน่างลงกับเนื้อหอมกรุ่น
“คิดถึงผมใช่หรือเปล่า…”
รดารักษ์หันกลับมายิ้มบางๆ ให้กับสามี ตั้งแต่คืนนั้นที่เขาแบกหล่อนขึ้นมากักขังไว้บนห้องนอน ราฟาลก็เปลี่ยนแปลงสรรพนามที่เรียกฉันเรียกหล่อนใหม่จากฉันกับเธอกลายเป็นผมกับคุณ ซึ่งมันทำให้รู้สึกถึงการให้เกียรติมากขึ้น หล่อนภูมิใจกับสิ่งที่เขาทำให้ แม้จะรู้ว่ามันไม่ยั่งยืนก็ตาม
“คิดหลายเรื่องค่ะ…”
“แล้วมีเรื่องของผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า…”
หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่มีค่ะ รดากำลังคิดถึงพ่อ…”
ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มแย้มอยู่เย็นชาขึ้นมาในทันที “อยากจะกลับเมืองไทยว่าไงเถอะ?” น้ำเสียงของเขากระด้างหยันเยาะ พร้อมๆ กับอ้อมแขนที่คลายออกทันควัน หญิงสาวพยายามจะคว้าเขาเอาไว้แต่คนตัวโตปัดมือบางออก แสดงความรังเกียจออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“คุณราฟคะ อย่าโกรธสิคะ”
“ผมนี่นะโกรธคุณ… ไม่นี่ คุณคิดถึงคนที่เมืองไทย ผมจะไปห้ามได้ยังไงกันล่ะ”
เขาประชดเสร็จก็ถอยหลังหนี ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทรุดตัวนั่งลงที่เตียงนอน รดารักษ์รีบเดินตามไปหยุดตรงหน้า พยายามอธิบายแต่ดูเหมือนว่าพ่อคนตัวโตจะไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือนเคย
“ฟังรดาก่อนสิคะ รดาแค่คิดถึงพ่อ…”
“คุณจะคิดถึงใครก็ช่าง ผมไม่เห็นจะสนใจสักหน่อย จะกลับเมืองไทยก็ตามสบาย…” คนตัวโตจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาไร้ความรู้สึก รอยยิ้มเลือดเย็นผุดพรายขึ้นที่มุมปากหยักสวย
“และถ้าจะอยู่ที่นั่นตลอดไปผมก็ไม่ว่า… เพราะผมตามใจคุณ…” คนตัวโตลุกขึ้นเดินหนีเมื่อเห็นหล่อนน้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้าตา
รดารักษ์กัดปากแน่นจนเจ็บระบม พยายามจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่ราฟาลฟาดหัวฟาดหางแบบนี้ก็เพราะเขาโกรธที่หล่อนคิดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่… น้ำหนักของเหตุผลมันไม่พอเอาเสียเลย เมื่ออีกเสียงหนึ่งในสมองร้องบอกว่าราฟาลกำลังผลักไสหล่อนให้ออกไปจากชีวิตต่างหาก และที่เขาแสดงท่าทางไม่พอใจแบบนี้ก็เป็นแค่การแสดงให้มันสมบทบาทเท่านั้น แท้จริงแล้วราฟาลกำลังดีใจจนเนื้อเต้นต่างหาก
“ขอบคุณที่อนุญาตค่ะ… ขอบคุณจริงๆ”
คราวนี้จากที่เคยเดินตามเขา ตั้งใจจะง้องอนเขา รดารักษ์กลับเป็นฝ่ายหมุนตัวและเดินไปเกาะขอบหน้าต่างห้องเสียเอง ปล่อยน้ำตาให้ไหลหลั่งออกมาในทันทีเมื่อใบหน้างามพ้นจากสายตาของคู่สนทนาใจดำได้ ความเสียใจถล่มยับอยู่ภายในอกอย่างบ้าคลั่ง
“รดาจะรีบไปค่ะ…”
