EP 56: จอมใจ จอมอหังการ
“ฉันจะจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้เธอเอง จะไปวันนี้พรุ่งนี้ก็ตามใจ ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว”
ใช่สิ… ก็เขาอยากให้มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ตลอดเวลาสามวันที่เขาตักตวงจากกายสาวของหล่อนนั้น มันคงทำให้เขาอิ่มเอม และเริ่มเบื่อหน่าย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่หล่อนต้องเดินจากเขาไปจริงๆ ไม่คิดว่ามันจะมาเร็วแบบนี้ แต่เมื่อมันมาถึงแล้วหล่อนก็ต้องทำใจรับมันให้ได้
ในเมื่อหล่อนเป็นคนเริ่มทางเดินเอง… ทางเดินที่ผู้หญิงดีๆ ไม่มีใครเลือก นางบำเรอชั่วคราวของมหาเศรษฐีพันล้านแห่งอิสตันบูล
“ขอบคุณอีกครั้งค่ะ…”
ราฟาลจ้องมองร่างอรชรด้วยสายตาขุ่นเคือง มือใหญ่ล้วงลงไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็ก้าวยาวๆ ตรงไปยังจุดที่รดารักษ์ยืนอยู่
“มันเป็นของเธอ… รับเอาไว้ซะ”
รดารักษ์รีบปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ ก่อนจะรีบหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับราฟาลอีกครั้ง แหวนเพชรเม็ดงามอยู่ในกล่องกำมะหยี่เล็กๆ ตรงหน้าทำให้หล่อนไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไห้ได้อีกต่อไป น้ำตาที่เช็ดแห้งไปแล้วทะลักทลายออกมาอาบแก้ม แสดงความอ่อนแอต่อหน้าราฟาลอย่างไร้ทางเลือก
นี่เขาเห็นหล่อนเป็นอะไร เห็นหล่อนเป็นอีตัวใช่ไหม ถึงได้มีของมากำนัลทุกครั้งหลังจากที่จบเพลงสวาทแสนเร่าร้อน ราฟาลมีหัวใจหรือเปล่านะ ทำไมเขาถึงได้เลือดเย็นแบบนี้
“ค่าตัวหรือคะ”
ดวงตาคมกริบของราฟาลวาววับขึ้น อึดใจต่อมาเขาก็แสยะยิ้มหยัน “ถ้าเธอคิดว่าใช่… มันก็คงใช่นั่นแหละ”
ระยำ! นี่หล่อนตาต่ำขนาดไม่รู้เลยหรือว่าแหวนวงนี้มันเป็นแหวนประจำตระกูลของเขา แหวนที่หนุ่มๆ การ์รัสโซ่ทั้งห้าคนจะมอบให้ภรรยาในชีวิตของพวกเขาไงล่ะ
“รับเอาไว้ซะ… แต่หากเธอจะปาทิ้งอีกล่ะก็ ฉันขยี้เธอให้เละคามือแน่”
“งั้นรดาไม่รับค่ะ”
“แต่เธอต้องรับเอาไว้… รับมันเอาไว้ เพราะฉันต้องการให้เธอสวมมัน”
หญิงสาวเชิดหน้าทั้งน้ำตา “รดารับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ เก็บเอาไว้ให้ผู้หญิงคนต่อไปของคุณราฟเถอะ รดาขอตัวนะคะ อยากอาบน้ำค่ะ…”
จบคำพูดที่เต็มไปด้วยความขมขื่นแล้ว สาวน้อยก็เผ่นแน๊บหายเข้าไปในห้องน้ำทันที ราฟาลพยายามร้องเรียก พยายามกระชากประตู แต่หญิงสาวไม่เปิด ไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้น จนในที่สุดเขาก็ต้องเดินออกจากห้องนอนไปด้วยความรวดร้าวชอกช้ำไม่แพ้กัน
“อยากกลับไปหาพ่อ… ใครเชื่อก็โง่แล้ว”
หนุ่มหล่อทำเสียงเยาะในลำคอ ดวงตาคมกริบกระด้างน่ากลัว ชายหนุ่มเลือกที่จะเดินลงบันไดแทนการใช้ลิฟต์ ระหว่างทางก็สวนกับคามิเอล การ์รัสโซ่ น้องชายคนที่สามของตัวเอง
“พี่ราฟหน้าบูดจังครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
คามิเอลที่พึ่งเดินทางกลับมาจากการทำธุรกิจที่เมืองไทยเอ่ยทักพี่ชายขึ้นด้วยความแปลกใจ เขาไม่ค่อยได้อยู่อิสตันบูลสักเท่าไหร่ทำให้ไม่รู้เรื่องระหว่างราฟาลกับรดารักษ์เลย
“หน้าพี่ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนั่นแหละ”
“ผมถามดีๆ พี่ราฟกวนซะผมไปไม่เป็นเลย เอาล่ะครับผมไม่ถามก็ได้…”
“ดีแล้วที่หุบปาก ว่าแต่นายเถอะจะอยู่ที่นี่กี่วันล่ะ”
ราฟาลชวนน้องชายคุย ขณะที่ก้าวลงบันไดมาทีละขึ้น คามิเอลที่คิดว่าจะขึ้นห้องนอนจึงเปลี่ยนใจหมุนตัวเดินตามพี่ใหญ่ของการ์รัสโซ่ พาราไดส์ลงมาติดๆ
“สองอาทิตย์ครับ ว่าแต่พี่ราฟเถอะ ทำไมวันนี้ถึงใช้บันไดแทนลิฟต์ล่ะครับ”
ไหล่กว้างของราฟาลไหวเล็กน้อยอย่างไม่แยแสสิ่งใด ก่อนจะตอบออกมา “พี่อยากออกกำลังกาย มันไม่มีอะไรแปลกสักหน่อย”
“ไม่แปลกก็ไม่แปลกครับ…”
คามิเอลยิ้มกว้าง ขณะเดินตามพี่ชายเข้ามาภายในห้องรับประทานอาหารสุดหรู ที่โต๊ะอาหารมีลิโอเนลกับเดนิเรลนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“อ้าวเจ้าคาล มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย…” ลิโอเนลทักเสียงยินดี
“ถึงตอนสี่ตีนี่เองครับ ตอนแรกว่าจะขึ้นไปนอนพักก่อน พอดีเจอพี่ราฟเลยตามมาด้วย” คามิเอลทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มตัวตรงข้ามกับราฟาลที่ยังทำหน้ายับยู่ไม่จืดจาง และก็อดถามออกมาอีกไม่ได้
“งานมีปัญหาหรือครับพี่ราฟ…”
“งานน่ะพี่ราฟแกจัดการได้ราบคาบหมดแหละครับไม่เคยมีปัญหา…” เดนิเรลตอบแทนด้วยท่าทางรู้ทัน
คามิเอลเลิกคิ้วเข้มที่ยาวพาดขนานกับดวงตาคมกริบสีนิลขึ้นสูงด้วยความสงสัย “อ้าว… ไม่ใช่เรื่องงานแล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ ปกติหากไม่ใช่เรื่องงานจะไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปอยู่ในสมองของพี่ราฟไม่ใช่หรือครับ”
“เรื่องผู้หญิง…”
ราฟาลที่กำลังตักข้าวใส่ปากหันขวับมาทำตาดุน้องชายด้วยความไม่พอใจ “หุบปากซะเจ้าแดน ก่อนที่พี่จะให้นายกินกำปั้นแทนข้าว…”
“ไม่พูดก็ได้ครับ… เดี๋ยวนี้โหดได้แม้แต่กับน้องกับนุ่งนะครับ”
เดนิเรลบ่นอุบก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจานของตัวเองต่อไป ทิ้งให้คามิเอลนั่งงงงวยกับสิ่งที่ได้ยินตามลำพัง
ลิโอเนลหัวเราะเบาๆ กันไปกระซิบกับคามิเอลน้องชายคนถัดจากตนเอง “เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะ แต่รับรองว่านายจะต้องหัวเราะท้องคดท้องแข็งแน่เลย…”
“ลีโอ…” ราฟาลเค้นเสียงเดือดดาล
“ครับพี่ราฟ…”
“อย่ายุ่งเรื่องของพี่ และทางที่ดีที่สุดอย่าพูดเรื่องของพี่อีก…” เจ้าของคำพูดผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าหล่อลากไส้บูดบึ้งยิ่งกว่าเดิมมากมายนัก
“ไม่อย่างนั้นพี่ซัดนายไม่เลี้ยงแน่”
เสียงที่ถูกเค้นมาจากลำคอแกร่งของราฟาลทำให้บรรดาน้องชายต่างก้มหน้าตักอาหารใส่ปากกันอย่างเงียบเชียบ ราฟาลมองหน้าน้องชายทั้งสามคนอย่างหงุดหงิด และในที่สุดเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปจากห้องอาหาร อารมณ์เดือดที่เกิดจากรดารักษ์ยังคงอัดแน่นอยู่ในอก เขาเดินมาถึงรถแล้วก็ขับทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
เดนิเรลรอจนเสียงเครื่องยนต์ที่ราฟาลขับขี่เงียบเสียงลง จึงเริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับพี่ชายคนที่สามของตนเองฟังในทันที
“ผู้หญิงคนนั้นก็รดาไงครับพี่คาล…”
“เฮ้ย! เป็นไปได้ยังไง พี่ราฟเกลียดขี้หน้ารดาจะตายไป เมื่อสองเดือนก่อนยังเห็นรดาวิ่งร้องห่มร้องไห้ออกไปนอกตึกเพราะถูกพี่ราฟดุอยู่เลย…” คามิเอลค้านเสียงแข็ง เพราะทุกอย่างที่เขาเคยเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าเดนิเรลมันเล่าเลยแม้แต่น้อย
“แต่มันเรื่องจริงนะครับพี่คาล ไม่เชื่อถามพี่ลีโอสิ…”
คามิเอลหันไปมองหน้าลิโอเนลพี่ชายคนรอง “จริงหรือครับพี่ลีโอ…”
ลิโอเนลพยักหน้ารับน้อยๆ “เจ้าแดนมันไม่ได้โกหกหรอก ตอนนี้พี่ราฟลากรดาขึ้นไปกกบนห้องนอนแล้ว แถมยังไม่ให้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกต่างหาก นี่วันแรกนะที่พี่ราฟออกไปทำงานหลังจากกลับมาจากเรือสำราญน่ะ พี่เห็นแล้วยังอึ้ง ทึ่ง เสียวอยู่เลย กลัวรดาจะรับมือพี่ราฟไม่ไหวอยู่เหมือนกัน…”
“แต่ว่าพี่ราฟเกลียดรดามากนะครับ ผมไม่อยาก…” คามิเอลจะบอกว่าไม่อยากเชื่อ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกเดนิเรลเจ้าเดิมแทรกขึ้นมาซะก่อน
“เชื่อเถอะพี่คาล ตอนนี้นะในหัวของพี่ราฟน่ะมีเรื่องของรดามากกว่าเรื่องงานเสียอีก และไอ้ที่พี่ราฟทำเป็นเกลียด ทำเป็นไม่อยากเข้าใกล้รดาน่ะ ผมคิดว่าพี่ราฟคงกลัวหัวใจตัวเองมากกว่า อาจจะรักอยู่นานแล้วก็ได้แต่ไม่กล้ายอมรับเท่านั้นเอง”
“มันเหลือเชื่อมาก…” คามิเอลยังทำเสียงสูงไม่เลิก
“แต่มันคือเรื่องจริง ในที่สุดการ์รัสโซ่ของเราก็ได้สะใภ้ใหญ่แล้วล่ะ”
ลิโอเนลย้ำชัดเจน ขณะตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะเอ่ยไปถึงเอโดเกล การ์รัสโซ่น้องชายคนสุดท้องที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านกลับช่องนัก เลิกงานก็ไปคลุกอยู่กับแม่ดารานางแบบชั้นนำของโลกที่จ่ายเงินซื้อมากมาย เจ้าหมอนี่มันเซ็กซ์จัดที่สุดในบ้านจริงๆ
“นี่ถ้าเจ้าเอดี้มันกลับบ้านมานะ แล้วได้ยินข่าวนี้คงประหลาดไม่แพ้นายแน่ๆ เลยคาล…”
“ก็มันสุดเซอร์ไพรส์จริงๆ นั่นแหละครับ ผมยังอึ้งเลย แต่ก็ดีครับพี่ราฟจะได้เลิกบ้างาน แล้วก็เลิกเย็นชาแบบมนุษย์ไม่มีหัวใจสักที ถ้ามีราฟฟี่น้อยมาด้วยก็จะดีมากเลย ผมอยากอุ้มหลาน…” คามิเอลพูดอย่างอารมณ์ดี แต่ก็ถูกลิโอเนลค้านซะก่อน
“พี่ราฟเกลียดเด็กจะตายไป ไม่มีทางที่พี่ราฟจะปล่อยให้รดาท้องได้หรอก…”
“เอ่อ จริงสิ ผมลืมไป…”
สามพี่น้องหน้าตาหล่อระเบิดราวกับเทพบุตรนักรบนั่งคุยกันตามประสาหนุ่มโสดกันอย่างเฮฮา โดยหารู้ไม่ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนร้องไห้อยู่ที่ปากประตูห้องด้วยความปวดใจ
รดารักษ์แทบทรุดลงกองกับพื้นเมื่อได้ยินคำพูดของสามหนุ่มสุดหล่อ น้ำตาไหลทะลักออกมาด้วยความเจ็บปวดดวงใจเจ็บร้าวราวกับถูกใครมาใช้มีดปลายแหลมทิ่มแทงจนเลือดอาบ
‘พี่ราฟเกลียดเด็กจะตายไป ไม่มีทางที่พี่ราฟจะปล่อยให้รดาท้องได้หรอก…’
