จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 8

“ก็พี่ราฟเป็นคนเดียวในบ้านที่ตั้งแง่กับรดา…”

ลิโอเนลตอกกลับพี่ชาย แต่ราฟาลไม่แยแสสักนิด หนุ่มหล่อผู้พี่เหยียดยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยวาจาน่าหมั่นไส้ออกมา

“ถ้าสงสารกันมากก็ตามไปปลอบใจสิ พี่ไม่ห้าม ไม่หวง แต่อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของพี่ก็แล้วกัน”

“ผมไม่เข้าใจเลยว่าพี่ราฟเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ถึงได้แสดงท่าทางชิงชังรดานัก” ความสงสัยของน้องชายทำให้ราฟาลต้องหันกลับมาจ้องหน้าเขม็ง

“พี่ไม่ชอบเล่าความรู้สึกของตัวเองให้ใครฟัง…”

“แม้แต่ผมหรือครับพี่ราฟ…” ลิโอเนลอุทานเสียงดังอย่างคาดไม่ถึง

“ในบางเรื่องพี่ก็ต้องการความเป็นส่วนตัว…” ผู้เป็นพี่ชายเลือกที่จะเดินไปหยุดที่หน้าต่างบานใหญ่ของห้อง ลิโอเนลเดินตามไปหยุดข้างหลัง

“แต่พี่ราฟเป็นคนบอกเองนี่ครับว่า ระหว่างพี่น้องไม่มีอะไรเป็นความลับ แล้วทำไมพี่ถึง…”

“พี่บอกแล้วไงว่าในบางเรื่องพี่ก็ไม่ต้องการคำแนะนำจากใคร… เข้าใจไหมลีโอ”

น้ำเสียงที่ดุกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนของราฟาลทำเอาลิโอเนลผู้เป็นน้องชายยิ่งแปลกใจมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก แต่สมองฉลาดๆ ของเขาก็ร้องเตือนว่าไม่มีประโยชน์อันใดหรอกที่จะคาดคั้นพ่อพี่ชายปากแข็งในตอนนี้ เพราะต่อให้ใช้ชะแลงง้างปากราฟาลก็ไม่มีทางคลายความลับออกมาอย่างแน่นอน คงต้องปล่อยให้เวลาพิสูจน์ความจริงด้วยตัวของมันเอง

“โอเค… ผมรู้ว่าพี่ราฟไม่ชอบให้ทุกคนพูดถึงรดา หรือถ้าจะพูดให้ตรงประเด็นที่สุดก็คือพี่ราฟไม่ต้องการเห็นหน้ารดาในการ์รัสโซ่ พาราไดส์อีก… ใช่ไหมครับ?” ลิโอเนลยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสมอหน้าอกตัวเองแสดงความจำนนต่อพี่ชายออกมา

“ถ้ารู้ก็เงียบซะ… หุบปากด้วยก็ยิ่งดี”

ชายหนุ่มสบถแล้วสบถอีก สบถยืดยาวอยู่ภายในอกด้วยความเกลียดชังตัวเอง ความต้องการมากมายแทบจะล้นทะลักออกมาจากอก

“ฉันเกลียดขี้หน้าเธอนักรดารักษ์… เกลียดชะมัด!”

แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้มันห่างไกลจากคำว่า ‘เกลียด’ จากคำว่า ‘ชิงชัง’ นัก แต่ผู้ชายจองหองเย่อหยิ่งอย่างราฟาล การ์รัสโซ่ไม่มีทางยอมรับง่ายๆ หรอกว่าตัวเองนั้นตกอยู่ในมนต์เสน่หาของอิสตรี ผู้หญิงก็แค่เครื่องบำบัดความใคร่ แค่เครื่องมือที่ใช้ทำให้กายหนุ่มหายอึดอัดเท่านั้น ไม่มีทางหรอกที่เขาจะปล่อยให้พวกหล่อนมามีอำนาจเหนือสมองฉลาดๆ ของตัวเอง

เขาก็แค่ขาดเซ็กซ์มากนานเท่านั้นเอง…

หลังจากปล่อยให้ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจมาตลอดทั้งคืน รดารักษ์ก็พาตัวเองเดินเข้าไปหากลุ่มคนใช้ผู้ชายที่มีมากเหลือเกินในการ์รัสโซ่ พาราไดส์แต่เช้า หล่อนเดินวน เดินเวียนอยู่นานหลายอึดใจ จ้องมองบรรดาคนใช้หนุ่มแน่นที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นอย่างใช้ความคิด

ราฟาลต้องการผู้ติดตามเป็นผู้ชายหนึ่งคน… ใช่ ข้อนี้หล่อนรู้ดี แต่ว่าหล่อนจะเลือกใครดีล่ะ หญิงขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปหาคาซิมหนุ่มใหญ่วัยยี่สิบแปดปีซึ่งเป็นสามีของเรนาเพื่อนคนใช้ด้วยกัน คาซิมเป็นคนขยันขันแข็งและรับผิดชอบในหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยม ราฟาลยังเคยเอ่ยชมเชยคาซิมเลย

“พี่คาซิม…”

หนุ่มตรุกีเจ้าของชื่อชะงักมือที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ที่ขอบสนาม หันกลับมามองต้นเสียง และเมื่อเห็นว่าเป็นใครชายหนุ่มก็ยิ้มอวดฟันขาวสะอาดออกมา

“นึกว่าใครรดานั่นเอง…” คาซิมลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของหญิงสาว

“แล้วลมอะไรหอบมาล่ะเนี่ย”

รดารักษ์ยิ้มกว้างอวดฟันขาวสะอาด ขณะจ้องมองผู้ชายที่ถึงแม้จะไม่ได้หล่อลากไส้แบบราฟาลหรือบรรดาพ่อหนุ่มๆ ในการ์รัสโซ่ แต่คาซิมก็จัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเลยทีเดียว หน้าตาดี นิสัยก็แสนดี เรนามีวาสนานักที่ได้คาซิมมาเป็นสามี

“รดามีเรื่องจะมาให้พี่คาซิมช่วยน่ะจ๊ะ”

“เรื่องอะไรล่ะ ว่ามาเถอะถ้าไม่ได้ให้พี่ไปตาย พี่ยินดีทำให้ทุกอย่างนั่นแหละ”

น้ำใจของคาซิมทำให้รดารักษ์อดซาบซึ้งใจไม่ได้ หญิงสาวยิ้มสดใสให้กับชายหนุ่ม หัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคมกริบคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองอยู่ด้วยความขยะแขยงชิงชังยิ่งนัก