บทที่ 19 เธอก็เป็นห่วงผมอยู่เหมือนกัน
หลี่โม่มองหรุงปินด้วยใบหน้าเรียบเฉย พูดนำเสียงนิ่งๆว่า “ประธานหรุง ผมทำแบบนี้ คุณไม่ติดขัดอะไรใช่ไหม?”
หรุงปินในตอนนี้แทบไม่กล้าพูดขัดคอ มองไปที่ลูกชายที่อู้อี้อยู่บนพื้น แล้วพูดว่า: “กรรมใดใครก่อกรรมนั้นตามสนอง ที่คุณหลี่ลงโทษเขา ผมเห็นด้วย”
ลูกชายถูกทิ้ง ไม่คิดว่าพ่อจะเห็นด้วยกับเขา
ฉู่จงเทียนกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ รู้อยู่แล้วว่าตัวตนของคุณหลี่ไม่ธรรมดา ในเวลานี้ก็ยังตกใจอยู่!
ลุงของหรุงปินที่เป็นประธานของบริษัทรุงคาง คือ หรุงชางเหอ!
เส้นสายและฐานะของเขา สูงกว่าตัวเองอีก!
คนแบบนี้ เกรงว่าแค่พูดออกมาหนึ่งประโยค ฉู่จงเทียนคงหล่นจากบังลังก์เมฆสู่ธุลีดินทันที
ไม่เห็นถานเค่อหมิงที่ยืนอย่างเคารพอยู่ด้านหลังเขาเหรอ
มองไปที่หรุงฉางเวยที่ตอนนี้กำเป้ากางเกงนอนอยู่บนพื้น มองไปที่พ่อของตัวเองด้วยใบหน้าเจ็บปวด บ่นว่า: “พ่อ……แก้แค้นแทนผมด้วย ……”
หรุงปินโกรธเกรี้ยว มองด้วยหางตาที่เย็นชา คุณหลี่ไว้ชีวิตเขา ก็ถือว่าใจกว้างมากพอแล้ว!
“พาคุณชายออกไป”
หรุงปินพูดอย่างเย็นชา “อีกเรื่อง หลังจากจัดการเรื่องเขาเสร็จแล้ว ให้ส่งเขากลับไปเมืองหลวง ห้ามไม่ให้เขาออกจากเมืองหลวง แม้แต่ก้าวเดียว หากเขากล้าออกจากเมืองหลวงแม้แต่ก้าวเดียว ก็จับตีให้ขาสองข้างขาดได้เลย!”
ลูกน้องที่อยู่หลังหรุงปิน โค้งตัวเคารพ “ ครับ ท่านประธาน”
ไม่นาน หรุงฉางเวยก็ถูกคนหิ้วออกไป
ถานเค่อหมิงที่เห็นกับตาทั้งหมด ตอนนี้ก็ยังเลิ่กลั่กอยู่บ้าง จ้องไปที่หลี่โม่ด้วยแววตาสดใส
ใช่ เขาเป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในตระกูลกู้จริงๆ
ตอนแรกที่คุณปู่ตระกูลกู้ได้เชิญตนให้มาร่วม เขาเคยเห็น หลี่โม่ในตอนนั้น ก็ไร้ประโยชน์เหมือนที่ใครๆเขาพูดกัน
ตอนแรกเขาไม่ได้เจอกับหลี่โม่ซึ่งๆหน้า คิดว่าเป็นแค่เด็กวัยรุ่นชั้นต่ำเท่านั้น
แต่ตอนนี้เหมือนว่าทุกคนจะเข้าใจผิดหมด!
สักพัก ถานเค่อหมิงยื่นมือทั้งคู่ออกมา ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดี คุณหลี่ ผมชื่อถานเค่อหมิง”
โอกาสนี้แหละ!
ถานเค่อหมิงเป็นคนใน เข้าใจได้เลยว่า คนที่ทำให้หรุงปินเคารพได้ จะต้องเป็นคนที่มีภูมิหลังที่ยอดเยี่ยม
หลี่โม่มองไปที่ถานเค่อหมิงอย่างลังเล ยื่นมือออกไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา แล้วพูดว่า “หลี่โม่”
ใช่เขาจริงๆด้วย!
ต่อมา หรุงปินให้ลูกน้องทำสัญญาขึ้นฉบับหนึ่ง ส่งให้หลี่โม่อย่างเคารพ พูดว่า: “คุณหลี่ นี่คือสัญญาที่คุณอยากได้ เหลือแค่ให้คุณหนูกู้เซ็นต์ก็สมบูรณ์”
หลี่โม่ไม่แม้แต่มอง พูดว่า “คุณนำไปให้ด้วยตัวเองที่งานเลี้ยงกลางปีของตระกูลกู้ ในคืนพรุ่งนี้สิ”
หรุงปินเป็นคนมีเหตุผล แป๊บเดียวก็เข้าใจความหมายของหลี่โม่
หลังจากคืนนั้น เขาได้ส่งคนไปสืบเรื่องของตระกูลกู้ พบว่า กู้หยุนหลันเป็นคนที่ถูกมองข้ามในตระกูลกู้ และสาเหตุส่วนใหญ่มาจากหลี่โม่
หลี่โม่แห่งตระกูลกู้ เกาะผู้หญิงกินอยู่ที่เมืองฮ่าน
หรุงปินไม่เข้าใจ คุณหลี่มีทั้งศักยภาพและมีแบ็คที่ดี ทำไมถึงต้องทำตัวต่ำๆ
แต่ว่า เขาก็ไม่กล้าถามมาก พยักหน้าแล้วบอกว่า “ครับ คุณหลี่ วางใจได้คืนพรุ่งนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”
คุณหลี่ทำแบบนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ต้องการให้กู้หยุนหลันได้โดดเด่นในงานเลี้ยงในคืนพรุ่งนี้ เพื่อให้คุณปู่เห็นความสำคัญอีกครั้ง
เรื่องนี้ง่ายมาก
หลี่โม่ไม่ได้พูดอะไร เดินออกจากคลับป่ายลี่เหรินไปก่อน ตามมาด้วยหรุงปิน แม้แต่ถานเค่อหมิงยังต้องแอบข้างด้วยความเคารพ
เมื่อออกไปแล้ว หลี่โม่หันกลับมามองคลับป่ายลี่เหริน พูดกับฉู่จงเทียนว่า “ผมไม่ชอบที่นี่ ทุบทิ้งซะ”
“ครับ!”
ฉู่จงเทียนตอบกลับด้วยความเคารพทันที แล้วยกหูเรียกรถดันดินและรถยกห้าคัน ไม่นานก็ยกขบวนมาถึง!
โครม!
หนึ่งในสิ่งก่อสร้างที่เป็นสัญลักษณ์ของเมืองฮ่าน คลับป่ายลี่เหริน กลายเป็นเศษซากในพริบตา ถูกไถจนเรียบ!
เหตุการณ์นี้ ทำให้เกิดเสียงดังและแรงสั่นสะเทือนไปทั่วเมืองฮ่าน!
มีคนอัดคลิปนี้ไว้ได้ทัน ติดฉากที่มีหลี่โม่อยู่ในนั้นด้วย
ในขณะที่คนในเมืองฮ่านถกกันเรื่องนี้ ถานเค่อหมิงสั่งสถานีโทรทัศน์ที่เกี่ยวข้องให้ออกข่าว โหหยวนหย่งต้องสงสัยว่าก่ออาชญากรรมหลายครั้งและถูกจับกุมตามกฎหมาย
คลับป่ายลี่เหรินก็ถูกตรวจสอบว่ามีการทำธุรกรรมที่ไม่เหมาะสม และถูกปิด
และตอนนี้ คุณชายหรุงฉางเวยของบริษัทรุงคางที่บาดเจ็บ ก็ถูกส่งไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน
สรุป ข่าวลือทั้งหมดได้รับการควบคุมอย่างมีประสิทธิภาพ
สำหรับตัวตนของหลี่โม่ ก็ไม่มีการรั่วไหล
บริษัทวินเซิงของตระกูลกู้
กู้ซิงเว๋ยกับกู้ชิงหลิน หลบอยู่ในออฟฟิศ ไม่กล้าออกมา เมื่อดูคลิปที่แชร์กันบนอินเทอร์เน็ต ก็ตกใจมาก!
คลับป่ายลี่เหรินถูกทุบเรียบ!
หรุงฉางเวยก็บาดเจ็บ!
ทำไมถึงบังเอิญขนาดนี้?
“กู้ซิงเว๋ย ดูสิ ตรงนั้นเหมือนหลี่โม่เลย?” กู้ชิงหลินย้อนดูคลิปอีกครั้ง เงาคนที่อยู่ด้านหลังทำให้เธอประหลาดใจมาก
กู้ซิงเว๋ยดูซ้ำแล้วซ้ำอีก ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ หลี่โม่เจ้าบ้านั่น อยู่ตรงนั้นได้ยังไง?”
“เธอคิดว่า ทำไมจู่ๆคลับป่ายลี่เหรินถึงโดนทุบล่ะแม้แต่คุณชายหรุง ก็ได้รับบาดเจ็บ” กู้ชิงหลินไม่เข้าใจมากๆ
“เธอจะสื่ออะไร? หลี่โม่เป็นคนทำทั้งหมดนี้งั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้! เขาแค่แมงดาเกาะผู้หญิงกิน นี่อาจเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น!”
กู้ซิงเว๋ยไม่เชื่อ
กู้ชิงหลินก็เลิกสงสัย แล้วถามว่า: “คืนพรุ่งนี้ก็เป็นคืนงานเลี้ยงกลางปีแล้ว เธอวางแผนไว้อย่างไร?”
กู้ซิงเว๋ยหัวเราะหึหึอย่างอำมหิตว่า: “ก็จะไล่เขาออกจากบริษัทตระกูลกู้น่ะสิ!”
ทั้งสองหัวเราะด้วยกัน แล้วลืมเรื่องคลับป่ายลี่เหรินไป
บางทีมันก็เป็นไปตามที่ข่าวบอกจริงๆ
ทางนี้ หลี่โม่มาถึงโรงพยาบาลแล้ว และเจอกู้หยุนหลันนอนอยู่บนเตียง ตอนนี้เธอร่างกายอ่อนแอ เมื่อเห็นหลี่โม่เข้ามา ก็หันหน้าหนีแบบไม่ใยดี แอบเช็ดน้ำตา “คุณมาทำอะไร?”
หลี่โม่ยิ้ม เข้าไปนั่ง แล้วปอกแอปเปิ้ลให้เธอ พูดว่า “ก็มาดูแลเมียของผมไง”
กู้หยุนหลันหลุดยิ้ม แล้วหันกลับมา ถามว่า: “คุณนี่จะยังไงกันแน่? เมื่อกี้ฉันเห็นในทีวีบอกว่า คลับนั้นถูกจัดระเบียบใหม่ คุณชายหรุงนั่นก็บาดเจ็บ แล้วคุณ?”
หลี่โม่ส่ายหัว ตั้งใจปอกแอปเปิ้ลให้เป็นชิ้นเล็กๆ แล้วส่งให้กู้หยุนหลันบอกว่า “ผมไม่เป็นไร ตอนที่ผมไป เจอคนมาตรวจสอบพอดี ผมเลยพาคุณออกมา”
กู้หยุนหลันขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าหลี่โม่พูดจริงหรือเปล่า
“งั้น คุณไม่ได้ลงมือกับคุณชายหรุงใช่ไหม?” กู้หยุนหลันถามอย่างเป็นกังวล
ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นถึงคุณชายของบริษัทรุงคาง ถ้าคุณทำให้เขาขุ่นเคือง สัญญาระหว่างบริษัทวินเซิงกับบริษัทรุงคาง ก็เป็นโมฆะ
ตำแหน่งผู้อำนวยการของตัวเองก็จะหายไปด้วย
“ลงมือแล้ว” หลี่โม่ตอบตรงๆ
กู้หยุนหลันตกใจ ทำตาโต รีบพูด “คุณทำอะไรกับเขา? โอ้ย ทำไมคุณต้องลงมือกับเขาด้วย เขาเป็นถึงคุณชายของบริษัทรุงคางเลยนะ ทำไงดี แบบนี้สัญญาของฉันคงไม่ราบรื่นแล้ว แล้วคุณไปทำร้ายคนอื่น คุณชายหรุงต้องไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
กู้หยุนหลันเป็นกังวลจนเหงื่อซึมออกมาจากหน้าผาก
หลี่โม่ยิ้มอ่อน ยัดแอปเปิ้ลใส่ปากกู้หยุนหลันเบาๆ พูดว่า “เอาล่ะๆ ผมหยอกเล่น ผมไม่ได้ทำอะไรเขา ผมไม่โง่ขนาดนั้นหรอก แต่เขาทำกับคุณแบบนั้น ผมอยากจะฆ่าเขามากๆ”
กู้หยุนหลันได้ยิน ก็โล่งใจตามด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ กำผ้าปูที่นอนด้วยความอับอาย พูดว่า “ขอโทษ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรที่ ……”
หลี่โม่พูดแทรกกู้หยุนหลัน“ไม่ต้องคิดแล้ว คุณนอนพักเถอะ พรุ่งนี้ก็จะมีงานเลี้ยงกลางปีแล้ว”
พูดถึงงานเลี้ยงกลางปี กู้หยุนหลันก็เศร้าโศกและหดหู่ พูดขมุบขมิบ“ทำไงดี ฉันทำสัญญากับบริษัทรุงคางไม่สำเร็จ งานเลี้ยงพรุ่งนี้ พวกกู้ซิงเว๋ยต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ”
“วางใจเถอะ มีผมอยู่” หลี่โม่พูดอย่างหนักแน่น
กู้หยุนหลันหันกลับมา มองหลี่โม่ด้วยดวงตาสดใส รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน จากนัยน์ตาของเขา
ผมยังเป็นสามีที่ไม่เอาไหนอยู่หรือเปล่า?
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง?” กู้หยุนหลันอ้าปากเล็กน้อยอย่างสงสัย
“สัญญาของบริษัทรุงคาง ผมเอามาให้แล้ว” หลี่โม่กล่าว
