บทที่196 ซื้อลงมา
ได้ยินชื่ออู๋เต้าเหวิน หวงจิ่งซานจึงตกตะลึง
ชื่อคนดังขนาดนี้มีความสัมพันธ์กับหลี่โม่ได้อย่างไร หนูเหนือความคาดหมายหวงซานจิ่ง
เขาเหล่ตามองหลี่โม่ หวงซานจิ่งแค่นหัวเราะ“รู้มั้ยว่าเจ้านั่นเป็นใคร เป็นเขยสวะของบ้านสกุลกู้ หลี่โม่ที่เกาะผู้หญิงกิน นายบอกว่าอู๋เต้าเหวินจองห้องให้เขา นายแน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อเล่น”
ผู้จัดการหวังมองไปที่หลี่โม่อย่างงงงวย ฟังหวงจิ่งซานแนะนำหลี่โม่แบบนี้ ผู้จัดการหวังก็รู้สึกสับสน
“ถ้าเขาเป็นสวะจริงๆ อู๋เต้าเหวินคงไม่จองห้องให้เขาหรอกมั้งครับ”
“บ้าเอ๊ย！ปกติแกก็ฉลาดดีอยู่หรอก ทำไมวันนี้เลอะเทอะแบบนี้วะ อู๋เต้าเหวินเปิดร้านอาหารกวนเหลินกัง ถ้าความสัมพันธ์กับหลี่โม่ดีนักหนา จะให้หลี่โม่มากินข้าวที่ร้านเราเหรอ ป่านนี้คงจัดให้ไปกินข้าวที่กวนเหลินกังแล้ว”
ผู้จัดการหวังลังเลเล็กน้อย คิดๆดูก็มีเหตุผลอยู่ แต่พอคิดดูอู๋เต้าเหวินโทรศัพท์มาช่วงบ่ายกำชับนัก
หนา ผู้จัดการหวังก็แอบบ่นในใจ
“เรื่องนี้ระวังหน่อยก็ดี ทำธุรกิจต้องยิ้มรับคน พวกเราไปสายมหาชนอยู่แล้ว……”
ผู้จัดการหวังรู้สึกลำบากใจ ไม่อยากมีปัญหากับหวงจิ่งซาน แต่ก็ไม่อยากทำร้ายหลี่โม่ จึงได้แต่เละเทะอยู่ตรงกลาง
“จะบ้าหรือไง！สั่งแล้วยังไม่ไปอีก เชื่อมะว่าฉันจะโทรบอกพ่อให้ไล่แกออกได้ตลอดเวลา”
“แต่ว่า……แต่ว่าจะไม่ดีต่อภาพลักษณ์ร้านอาหารนะครับ โลกโซเชียลแพร่ไปเร็วจะตาย ถ้าเกิดมีคนไปโพสต์……”
ผู้จัดการหวังอธิบายอย่างยากลำบาก
“ไปๆๆ ไสหัวไปอีกด้าน อย่ามารบกวนการทำงาน กูจะหาคนไปไล่มัน”
หลี่โม่มองดูผู้จัดการหวังผู้ลำบากใจกับหวงจิ่งซานผู้ดุดัน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเฉียนฝู
“ฮัลโหล ฉันจะซื้อร้านอาหารโรงแรมถังซ้ง ช่วยจัดการหน่อย”
“ครับคุณชาย ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เฉียนฝูพูดเคารพนบนอบ
ตอนที่หลี่โม่โทรน้ำเสียงไม่แฝงความกดดันใดๆ ทุกคำที่พูดออกมา ทุกคนฟังได้อย่างชัดเจน
พวกฉินเย่สบตากัน สีหน้าอดที่จะกดความดีใจไว้ไม่อยู่
รสชาติแห่งความคุ้นเคย คู่หูที่คุ้นเคย！
คราวที่แล้วสถาบันเสริมความงามเป็นแบบนั้น หลี่โม่โทรศัพท์ไปครั้งเดียว กลายเป็นเจ้าของเลย
แต่คำพูดของหลี่โม่ หวงจิ่งซานได้ฟัง กลายเป็นอย่างอื่น
“เย็ดแม่งเอ๊ย ไอ้ยาจกนี่โลภไม่เบา ดูไม่ออกเลยนะหลี่โม่ ขยะอย่างแกแน่ขึ้นทุกวัน แถมจะซื้อโรงแรมถังซ้ง แกรู้มั้ยว่าโรงแรมถังซ้งคือสถานที่อะไร”
“ก็แค่ร้านอาหาร มีอะไรล่ะ”
หลี่โม่พูดอย่างไม่สนใจ
“ฮ่าๆๆ รู้ว่ายาจกแบบแกคงไม่มีน้ำยาอะไรหรอก ก็แค่ร้านอาหาร ขำกลิ้งว่ะ ผู้จัดการหวังให้ความรู้ไอ้สวะนี่หน่อยสิ ให้เขารู้สึกฐานะของโรงแรมถังซ้งในโลกอาหารหน่อย”
ผู้จัดการหวังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ว่าหวงจิ่งซานบังคับ เขาจะไม่ทำก็ไม่ได้
“ร้านอาหารโรงแรมถังซ้งเป็นร้านขึ้นชื่อระดับประเทศ ตอนนี้ติดลิสยี่สิบอันดับหน้า บริหารโดยหุ้นใหญ่ทั้งหมด เพราะงั้นถ้าจะซื้อโรงแรมถังซ้ง ก็ต้องซื้อทุกสาขาทั่วประเทศ”
“ดูจากสถานการณ์ร้านอาหารตอนนี้นะ ราคาประเมินโรงแรมถังซ้งเราอยู่ที่หกพันห้าร้อยล้าน เป็นร้านอาหารอันดับเจ็ดของประเทศ และเป็นร้านอาหารตัวอย่าง”
ผู้จัดการหวังชี้แจงแนะนำ หวงจิ่งซานเงยหน้าอย่างทรนง โอบไหล่ผู้จัดการหวังแล้วยิ้ม“แนะนำได้ไม่ เลวเลย”
หวงจิ่งซานมองหลี่โม่อย่างเหยียดหยาม“ได้ยินหรือยังยาจก หกพันห้าร้อยล้าน แกมีมั้ยล่ะ จะซื้อก็ต้องมีบวกกำไรด้วย อย่างน้อยต้องแปดเก้าพันล้าน ยาจกอย่างแกมีเงินเหรอ”
“ขำกลิ้งว่ะ เมื่อกี้แกโทรหาใครนะ คงไม่ได้โทร10086หรอกมั้ง คุยกับพนักงานสองสามคำ ขอดูสีหน้าพนักงานหน่อย คาดว่าสีหน้าคงน่าเกลียดน่าดู หล่อนได้ด่าแกโง่มั้ย”
หวงจิ่งซานดีใจ รู้สึกว่าตตัวเองรู้ความจริงถ่องแท้
หลี่โม่แกล้งโง่ ก็เลยแกล้งโทร10086
หลี่โม่ลากเก้าอี้ออกมานั่ง หัวเราะพูด“ทุกคนนั่งเถอะ เดี๋ยวยังมีอะไรสนุกๆอีก รบกวนผู้จัดการหวังจัดน้ำชา”
เห็นหลี่โม่ที่ไร้ความเกรงใจ หวงจิ่งซานหัวเราะสองที“ยาจกอย่างแกกล้าไม่เบา ฉันก็อยากจะดูเรื่องสนุกเหมือนกัน ถ้าไม่มีคนมาซื้อโรงแรมถังซ้ง ก็อย่าหาว่าฉันลงมือแล้วกัน”
……
หลังจากที่หลี่โม่วางสาย เฉียนฝูจึงรีบโทรหาประธานโรงแรมถังซ้ง
“ฮัลโหล ประธานโรงแรมถังซ้งใช่ไหมครับ”
เฉียนฝูสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงมีพลัง
“ผมเอง เรียกว่าเสี่ยวซ่งก็ได้ครับ ไม่ทราบใครโทรมา”
ประธานซ่งพูดอย่างไม่สงบ
ถ้าเฉียนฝูโทรมา ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา ประธานซ่งเลือดขึ้นหน้า
“คุณชายเราต้องการซื้อโรงแรมถังซ้ง ว่าราคามา”
ประธานซ่งตกตะลึง ราคาอะไร
เปิดราคาสูงก็กลัวว่าอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้ ถ้าราคาถูกก็กลัวขาดทุนไปถึงครอบครัวคุณยาย
“โรงแรมถังซ้งเป็นกิจการเล็กๆ ไปเข้าตาคุณชายได้ไงครับ หรือว่าเสี่ยวซ่งทำอะไรผิดต่อคุณชายครับ โปรดชี้แนะให้เสี่ยวซ่งไถ่โทษด้วย”
ประธานซ่งท่าทีนอบน้อม
“คุณชายของเราอยู่ที่โรงแรมถังซ้งสาขาเมืองฮ่าน ถ้าแกทำให้คุณชายอภัย ฉันก็จะไม่ซื้อ ไม่งั้น……แกรู้ดีนะ”
“เข้าใจครับ เข้าใจครับ ผมจะส่งคนไปขอขมา คุณชายคงยกโทษให้แน่ครับ”
“คุณชายไม่อยากให้คนรู้สถานภาพ”
เฉียนฝูกำชับ วางหูไป
ประธานซ่งไม่ลังเล รีบโทรไปหาผู้จัดการโรงแรมถังซ้งสาขาเมืองฮ่าน
“หานลี่เฉิง ไปที่ร้านอาหารให้เร็วที่สุด ไปขอขมาคุณหลี่โม่ ต่อให้คุกเข่าก็ต้องทำจนเขาอภัย ใครทำให้หลี่โม่ไม่สบอารมณ์ ก็จัดการทิ้งซะ จัดการจนคุณหลี่โม่พอใจ！”
หานลี่เฉิงหัวแทบระเบิด เป็นครั้งแรกที่เห็นประธานซ่งจริงจังขนาดนี้ และดูจากที่กำชับ เหมือนกับว่าคนที่ร้านอาหารไปล่วงเกินผู้หลักผู้ใหญ่เข้า
“ท่านประธานมีอะไรกำชับอีกไหมครับ”
“ท่าทีต้องนอบน้อม ทำประหนึ่งคุณหลี่เป็นปู่ของแก ต้องทำให้คุณหลี่อภัยให้ได้ มอบหุ้นร้านสาขาเมืองฮ่านของร้านโรงแรมถังซ้งทั้งหมดให้คุณหลี่เป็นของกำนัลขอขมา”
“เป็นหลานปู่……เข้าใจครับ จะเป็นหลานปู่ที่ดี”
หานลี่เฉิงพยักหน้าลนลาน
