บทที่197 มอบให้คุณหลี่
“ใกล้ครบชั่วโมงแล้ว คนขยะของแกล่ะ มาซื้อโรงแรมถังซ้งหรือยัง”
หวงจิ่งซานชี้ไปที่นาฬิกามอสตันบนข้อมือ ทำท่าพ่นน้ำลายไปทางหลี่โม่
“รู้ว่ายาจกแบบแกคำรามไปงั้นแหละ ยังจะซื้อโรงแรมถังซ้งอะไรล่ะ ซื้อบ้าอะไรของแก เงินแกน่าจะพอแค่ไปซื้อเต้าหู้ที่ตลาด ผลของการเก๊กต่อหน้ากู คือต้องตบหน้าให้บวม”
หลี่โม่จ้องหวงจิ่งซาน ยกชาจิบดื่ม ไม่ได้ใส่ใจหวงจิ่งซานแม้แต่น้อย
ฉินเย่อยากจะเข้าไปต่อกรกับหวงจิ่งซานสองสามคำ แต่หลี่โม่ยั้งเอาไว้
เห็นหลี่โม่ไม่พูดอะไร หวงจิ่งซานยิ่งคลุ้มคลั่ง
“พ่อมึงเอ๊ย ใบ้หรือไงวะ พอคนมาหลอกแดกชาฟรีหรือไง คนของมึงล่ะ คนซื้อล่ะ เรียกมาสิวะ ขอดู น้ำหน้าคนซื้อหน่อย”
“ไอ้สถุล ดูท่าไม่จัดการมึงเนี่ย ไม่รู้ว่ากูแน่แค่ไหนใช่ไหม ยามมา ลากสวะนี่ออกไป กดอยู่หน้าประตูซ้อมให้กระหน่ำ ให้มันรู้ว่ากูไม่ได้ชิว！”
พวกยามที่รออยู่เป็นนาน เห็นว่ามีโอกาสแสดงฝีมือ จึงรีบรวมตัวกัน ตีวงล้อมหลี่โม่
“พี่น้องครับ อย่าให้เราต้องลงมือเลย เชิญ เดินออกไปหมอบอย่างว่าง่าย ให้พวกเราได้ทำตามที่คุณชายสั่ง”
หลี่โม่ยิ้มเย็นไม่พูดไม่จา ราวกับว่าไม่ได้ยิน
พวกยามสบตากัน หัวหน้าสองคนขยับคอเสื้อ เตรียมไปกระชากหลี่โม่
ในเวลานี้ หานลี่เฉิงพาเลขาเข้ามา！
เห็นพวกยามกำลังจะลงมือ หานลี่เฉิงตกใจจนขนลุกซู่
“วางมือให้หมดทุกคน！ทำอะไรกันน่ะ！พวกแกเป็นยาม ไม่ได้เป็นกุ๊ย！”
หานลี่เฉิงเต้นผาง
กลุ่มยามก็ตกใจจากเสียงเช่นกัน ตัวสั่นงันงก หันกลับไปมองหานลี่เฉิงด้วยอาการตื่นเต้น
ผู้จัดการหวังวิ่งมาหยุดข้างหานลี่เฉิง พูดเสียงเบากับหานลี่เฉิง
หวงจิ่งซานเห็นหานลี่เฉิงมา ยิ้มให้ลุกขึ้นพูด“คุณอาหานไปมายังไงครับ พอดีเจอไอ้ยาจก เลยให้ยามจัดการเก็บ ไม่มีอะไรมากครับ”
“ไม่มีอะไรมากงั้นเหรอ”
หานลี่เฉิงจ้องหวงจิ่งซาน แทบอยากจะฆ่า
ถ้ามาช้าไปก้าวนึง คนที่กำลังจะโดนซ้อม คือคนที่เขาต้องเคารพนบนอบประหนึ่งคุณปู่บังเกิดเกล้าก็ ไม่ปาน！
หวงจิ่งซานนี่มันบ้าไปแล้ว พูดมาได้ว่าไอ้ยาจก
คนที่ทำให้ประธานซ่งตกใจจนแทบช็อค แน่นอนว่าต้องแน่กว่าประธานซ่งถึงร้อยเท่า แกไม่มีสิทธิ์แม้คุกเข่าต่อหน้าเขาด้วยซ้ำ！
หานลี่เฉิงเดือดดาลในใจ จ้องมองหวงจิ่งซานอย่างขูดเลือดขูดเนื้อ
หวงจิ่งซานโดนจ้องจนขนลุก พูดอย่างลนลาน“เกิดอะไรขึ้นครับคุณอาหาน ทำไมมองผมแบบนี้ ก็แค่ให้ยามซ้อมคน ไม่เห็นต้องโกรธนี่ครับ”
ผัวะ！
หานลี่เฉิงตบลงบนหน้าหวงจิ่งซาน ตบจนหวงจิ่งซานหน้าชา
“คุณอาหาน……คุณอาตบผม ตบผมเรื่องอะไร ร้านโรงแรมถังซ้งบ้านผมก็มีหุ้นส่วนหนึ่งนะ ผมก็ถือเป็นคุณชาย คุณอาไม่มีสิทธิ์ตบผม！”
ผัวะ！
หานลี่เฉิงตบซ้ำ ตะคอกเดือดดาล“ตบสั่งสอนแกแทนเหล่าหวง！แกมันสวะที่เอาแต่เที่ยวไปวันๆ กล้าดีสั่งให้ยามลงมือกับคุณหลี่ แกอยากให้ฉันตายเร็วใช่ไหม！”
“ผมสวะ คุณหลี่”
หวงจิ่งซานสับสนเล็กน้อย กุมหน้าที่บวมปูดหันไปทางหลี่โม่
หานลี่เฉิงยืนตรงหน้าหลี่โม่ ก้มหน้ายิ้มให้อย่างเอาใจ
“คุณหลี่ครับ ผมมาช้าไป หวงจิ่งซานไม่เคารพคุณหลี่ เป็นความผิดของพวกเรา พวกเราสำนึกผิด ประธานซ่งสำนึกผิด ท่านต้องการสั่งสอนหวงจิ่งซานอย่างไร พวกเราจะดำเนินการให้ครับ”
หวงจิ่งซานเห็น ตัวเย็นชืดไปหมด รู้สึกว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า หานลี่เฉิงที่มักไม่เห็นหัวใคร ทำไมถึงว่านอนสอนง่ายเป็นหลานปู่กับหลี่โม่แบบนี้
“คุณอาหาน……ไม่ ไม่เป็นไรนะครับ หลี่โม่ก็แค่แมงดาสวะ คุณอาผิดคนหรือเปล่าครับ”
หวงจิ่งซานถามเสียงอ่อน
“จะผิดได้ไงวะ คุณหลี่สั่งคนมาเจรจาซื้อแล้ว โทรไปหาประธานซ่งโน่น！ถ้าไม่ใช่แกล่วงเกินคุณหลี่ จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ไง โรงแรมถังซ้งเป็นเลือดเนื้อท่านประธานเชียวนะ！”
คำพูดหานลี่เฉิง ตอกย้ำหวงจิ่งซาน
“ซื้อ……โทรศัพท์ไอ้ยาจกนี่ของจริงเหรอ เจรจาซื้อจริงเหรอ”
หวงจิ่งซานตามความคิดไม่ทัน
“องค์กรที่ทำงานให้คุณหลี่คือบริษัทใหญ่ ถ้าพวกเขาดึงดันจะซื้อ ประธานซ่งต้องขายออกไปอย่างขาดทุน！บ้านแกด้วย ก็ต้องขายอย่างขาดทุน！พวกเราล่วงเกินไม่ได้！”
หานลี่เฉิงอบรมหวงจิ่งซานอย่างปรารถนาดี รู้สึกว่าหวงจิ่งซานทุเรศยิ่งกว่าสวะ！
ใครล่วงเกินได้หรือไม่ได้ก็ยังไม่รู้ ล่วงเกินไปทั่ว ตาบอดเกินเยียวยา
“ไม่ เป็นไปไม่ได้ มันก็เป็นแค่สวะแมงดาเท่านั้น”
หวงจิ่งซานยังคงไม่เชื่อคำพูดหานลี่เฉิง
“อายังทำให้หลานตื่นไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ย หรือหลานสงสัยคำพูดของอา สงสัยคำสั่งประธานซ่ง กลับไปคิดให้ดี！”
หานลี่เฉิงอบรมหวงจิ่งซานเรียบร้อย จึงยิ้มเข้าหาหลี่โม่
“คุณหลี่ครับ ท่านประธานพวกเราทราบว่าคุณหลี่เมตตาโรงแรมถังซ้ง จึงได้ตัดสินให้ ยกโรงแรมถังซ้งสาขานี้ให้คุณหลี่ หวังว่าคุณหลี่จะอภัย”
หวงจิ่งซาน ผู้จัดการหวัง ฉินเย่ต่างตะลึงในคำพูดหานลี่เฉิงโรงแรมถังซ้งใหญ่ขนาดนี้บอกยกให้ก็ยกให้ของกำนัลใหญ่ไปมั้ง
หลี่โม่พยักหน้าเล็กน้อย มองหวงจิ่งซานที่ตกใจค้าง ยิ้มพูด“คงไม่ใช่แค่ให้ภัตตาคาร จะทำให้ผมหายเคืองหรอกมั้ง”
หานลี่เฉิงใจเต้นตุ้มต่อม รู้แก่ใจว่าจัดการไม่ง่าย ดูท่าหวงจิ่งซานหาเรื่องหนักละ ไม่แน่อาจจะโดนพ่วงมาทั้งบ้าน
“ไม่พอแน่ครับท่าน ท่านประธานกำชับมาแล้ว ให้ทำให้ท่านไม่พอใจแม้เพียงช่วงนาที ก็ต้องทำให้มันทรมานไปทั้งชาติ ท่านว่ามาเลยครับสั่งสอนหวงจิ่งซานอย่างไรดี พวกเราทำตามแน่นอน”
หวงจิ่งซานตกใจกระโดดโหยง ชี้คำรามไปที่หลี่โม่“แกอย่ามากไป！อย่าคิดว่ามีคนค้ำหลังฉันจะกลัวแก พ่อฉันคือหวงติ้งฟา！ฉันไม่ยอมโดนแกรังแกง่ายๆหรอก！”
“ไม่เคยได้ยินชื่อพ่อแก งั้นแกก็เรียกพ่อแกมาให้ฉันดูหน่อย”
หลี่โม่ยิ้มบาง
“รอก่อน！เรียกมาเดี๋ยวนี้แหละ！”
หวงจิ่งซานคำราม อย่างโกรธแค้น！
