บทที่ 215 เพราะคุณหลี่
ในขณะที่คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ ที่ได้ยินว่ามีขบวนรถหรูป้ายทะเบียนของเมืองเอกขับเข้ามาก็รู้ว่าเป็นรถของโอหยางจงเฉิง
โอหยางจงเฉิงที่เข้ามาตั้งแต่ช่วงเช้า ทำให้คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ ต่างก็คิดว่าเขาต้องมาเอาเรื่องที่นี่และไม่มีทางเป็นเรื่องอื่นอย่างแน่นอน
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่กู้หยุนหลันอย่างเคร่งเครียด
“หยุนหลัน! ตอนนี้คุณโอหยางมาถึงที่แล้ว เธอต้องทำให้เขายอมรับในคำขอโทษของเธอให้ได้นะ รู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?”
“พ่อจะเกรงใจมันทำไม กู้หยุนหลัน เธอทำตัวให้ดีๆ ก็แล้วกัน เธอต้องทำทุกอย่างตามที่คุณโอหยางต้องการ อย่าแกล้งโง่อีกนะ!”
“อย่าทำตัวให้เป็นนางเอกในหนังไปเลย คนเราอยู่บนโลกก็ต้องใช้ร่างกายแลกกับสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว แค่อยู่กับคุณโอหยางก็จะได้รับความมั่งคั่ง เรื่องง่ายๆ แค่นี้เธอต้องทำให้ได้สิ คนมากมายหวังที่จะได้โอกาสแบบนี้ยังไม่ได้เลย”
กู้หยุนหลันยิ้มอย่างน่าสังเวช สองมือของเธอบีบแน่นๆ จนผิวหนังซีดเซียว
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออกอีกครั้ง โอหยางจงเฉิงกับคุณเฉียนและเพื่อนอีกสองคนรวมถึงเลขากับพนักงานมากมายในบริษัทเดินเข้ามาในห้องประชุมนั้น
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กับกู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ก็รีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีต้อนรับคุณคุณโอหยางนะครับ เราต้องขออภัยที่ไม่ได้ต้อนรับท่านอย่างเป็นทางการครับ ซิงเว๋ย นายไปเรียกหยุนหลันให้ลุกขึ้นต้อนรับคุณโอหยางเดี๋ยวนี้”
กู้เจี้ยนกั๋วจ้องไปที่กู้หยุนหลันที่ยังอยู่นั่งอยู่บนเก้าอี้
กู้ซิงเว๋ยที่กำลังจะเข้าไปเรียกกู้หยุนหลันให้ลุกขึ้นยืนก็ถูกโอหยางจงเฉิงห้ามเอาไว้
กู้หยุนหลันในสายตาของโอหยางจงเฉิงในขณะนี้ก็คือคุณนายหญิง เพราะเมื่อคืนเขาเรียกหลี่โม่ว่าคุณชายแล้ว ดังนั้นภรรยาของคุณชายหลี่โม่ก็คือคุณนายหญิง
“พวกคุณจะทำอะไร ให้คุณหยุนหลันนั่งอยู่ที่เดิมก็ถูกแล้ว พวกเรามาเพื่อจะมาขอขมาคุณหยุนหลัน รีบนำของขวัญเข้ามาให้หมด”
โอหยางจงเฉิงแสดงรอยยิ้มที่ประจบเหมือนสุนัขสายพันธุ์ปั๊ก เขาโค้งคำนับแล้วพูดคำพูดที่ทำให้คนของตระกูลกู้ถึงกับตกใจ
ขอขมา?
โอหยางจงเฉิงจะมาขอขมากู้หยุนหลัน?
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงแค่คืนเดียวก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดได้!
โอหยางจงเฉิงกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า?
เมื่อคืนยังออกคำสั่งอย่างเด็ดขาดว่าจะทำให้ตระกูลกู้ล้มละลายให้ได้ แต่เช้านี้เขากลับมาขอขมาถึงที่
เรื่องมันพลิกผันจนทำให้คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้และคนอื่นๆ รู้สึกสับสนแล้วมองโอหยางจงเฉิงด้วยความน่าทึ่ง
กู้หยุนหลันก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เธอขมวดคิ้วแล้วมองไปที่โอหยางจงเฉิงด้วยความประหลาดใจ
เขามาไม้ไหนกันแน่?
จะหลอกให้ดีใจก่อน?
น่าจะมีกับดักที่ใหญ่กว่ารอฉันอยู่แน่เลย
กู้หยุนหลันไม่เชื่อว่าโอหยางจงเฉิงจะเปลี่ยนเป็นคนละคนภายในคืนเดียว
“ให้ไวสิ รีบเอาของขวัญเข้ามา!”
โอหยางจงเฉิงพูดอย่างใจร้อน
ในมือของผู้ช่วยและเลขาถือของขวัญเต็มมือแล้วเดินเข้าไปหากู้หยุนหลันด้วยความเคารพ
จากนั้นไม่นานข้างๆ กู้หยุนหลันก็กองเต็มไปด้วยของขวัญ กู้ชิงหลินที่เห็นของขวัญเหล่านั้นก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที
แค่เห็นกระเป๋าของขวัญ่เหล่านั้นก็รู้ว่ามันเป็นของแบรนด์เนมชั้นนำระดับสากลอย่างแน่นอน ส่วนกู้หยุนหลันที่เห็นของขวัญเหล่านี้เธอไม่ได้รู้สึกอยากได้แต่กลับรู้สึกเกลียดชัง!
ทำไม!
ทำไมกู้หยุนหลันทำผิดต่อคุณโอหยางขนาดนี้ แต่สุดท้ายคุณโอหยางกลับซื้อของขวัญมากมายมาขอขมาเธอ!
เสื้อผ้าแฟชั่นยี่ห้อชาแนล กระเป๋ายี่ห้อพราด้า น้ำหอมยี่ห้อเอสเคทู นาฬิกายี่ห้อปาเต็ก ฟิลิปป์ นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับแบรนด์เนมชั้นนำจากต่างประเทศอีกมากมาย ทำไมถึงช่างพิเศษขนาดนี้!
กู้ชิงหลินตะโกนดังๆ ในใจ
โอหยางจงเฉิงถึงขั้นต้องใช้ของขวัญที่มีมูลค่าหลายล้านเพื่อแสดงถึงความจริงใจอย่างสุดซึ้งของเขา
“ผมรีบไปหน่อยก็เลยได้ของกำนัลมาแค่นี้ แต่ผมสั่งสินค้าชั้นนำของตะวันตกไว้แล้ว อาจจะใช้เวลาในการขนส่งหน่อยนะครับ ถ้าของมาถึงแล้วเราจะรีบนำส่งให้กับคุณหยุนหลันนะครับ นี่คือรายการสินค้าที่เราสั่งไว้ครับ”
โอหยางจงเฉิงหยิบรายการสินค้าออกมาแล้วมอบให้กับกู้หยุนหลันด้วยมือทั้งสองข้างของเขา
กู้หยุนหลันถึงกับตาลายที่เห็นลิสต์ในรายการสินค้านั้น
กู้ซิงเว๋ยเหลือบมองไปที่ลิสต์รายการสินค้าก็คิดว่าตัวเองตาฝาดแล้วมองไปที่โอหยางจงเฉิงด้วยความตกใจ
กู้ซิงเว๋ยมองไม่เห็นรายละเอียดสินค้าทั้งหมดในนั้น เห็นเพียงรายการแรกบนกระดาษ แต่ทันทีที่เห็นรายการแรกบนลิสต์เขาก็ถึงกับอึ้งไป
รายการแรกในลิสต์นั้นกลับเป็นเสื้อผ้าที่สั่งทำพิเศษจากนักออกแบบที่เก่งที่สุดของยี่ห้อชาแนล!
เสื้อผ้าที่หรูหราที่สุดหมายถึงออะไร?
สิ่งที่เรียกว่าเสื้อผ้าบิ๊กเนมระดับชั้นนำในสากลจะแบ่งเป็นสามระดับ
ระดับที่สองคือเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์แฟชั่นชื่อดังรายย่อยในสากล ส่วนระดับท็อปก็คือเสื้อผ้าที่ออกแบบโดยดีไซเนอร์ที่โด่งดังที่สุดในโลก
นั่งไม่ได้แสดงถึงความมั่งคั่งเท่านั้น แต่ยังแสดงถึงสถานะอีกด้วย!
““คุณโอหยาง คุณ……คุณไม่ได้ล้อเล่นอยู่ใช่ไหม”
กู้ซิงเว๋ยตัวสั่นและเหงื่อแตกไปทั้งตัว ขณะนี้เขารู้สึกเพียงเข่าอ่อนจนแทบจะยื่นต่อไม่ไหว
โอหยางจงเฉิงเหลือบมองไปที่กู้ซิงเว๋ยแล้วหันไปพูดกับกู้หยุนหลันด้วยรอยยิ้ม “พอได้ไหมครับคุณหยุนหลัน? ผมมาขอโทษคุณด้วยความจริงใจนะครับ ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่เคยทำไม่ดีต่อคุณนะครับ”
“ผมมันเลวทราม หยาบคาย น่ารังเกียจ ผมมันตาบอด ไม่รู้ฟ้า ไม่คำนึงถึงสิ่งที่จะตามมา ผมขอโทษจริงๆ นะครับที่เคยก้าวก่ายคุณ”
หลังจากที่โอหยางจงเฉิงพูดจบเขาก็ก้มลงเพื่อโค้งคำนับกู้หยุนหลัน ส่วนคุณเฉียนกับเพื่อนอีกสองคนก็โค้งคำนับไปด้วย
สิบวินาทีต่อมาโอหยางจงเฉิงและเพื่อนๆ ถึงค่อยๆ ยืดตัวตรง จากนั้นก็โค้งคำนับกู้หยุนหลันต่อจนกระทั่งถึงเก้าครั้ง
คุณท่านใหญ่ตระกูลกู้กุมหน้าอกและนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความตกใจ เขาคิดว่าตัวเองคงกังวลมากเกินไปจึงเห็นภาพหลอนเหล่านี้
กู้เจี้ยนกั๋วและคนอื่นๆ ต่างรู้สึกเจ็บใจ อุตส่าห์เป็นคนร้ายมาตั้งแต่แรก แต่ทุกอย่างกลับสูญเปล่า
ส่วนกู้หยุนหลันได้แต่นั่งเงียบๆ และไม่ได้สนใจการโค้งคำนับของโอหยางจงเฉิงและคนอื่นๆ ในตอนนี้สมองของเธอคิดเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือเพราะอะไร
เมื่อเห็นกู้หยุนหลันไม่มีการตอบสนองใดๆ โอหยางจงเฉิงและคนอื่นๆ ก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายและคิดว่าพวกเขาอาจจะยังไม่จริงใจพอ
แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำกับกู้หยุนหลันแล้วเขากลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เพราะถ้าเปรียบตัวเองเป็นกู้หยุนหลันแล้ว เขาจะไม่ยอมให้อภัยง่ายๆ แบบนี้อย่างแน่นอน
เธอมีสามีที่มีอำนาจขนาดนี้ สิ่งของนอกกายคงไม่ได้อยู่ในสายตาเธออย่างแน่นอน
โอหยางจงเฉิงที่คิดว่าตัวเองเดาใจเธอได้ เขาก็ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าตัวเองอย่างไม่ยั้ง
กู้หยุนหลันที่ได้ยินเสียงตบหน้าก็ตั้งสติได้ทันที!
กู้หยุนหลันตกใจและถามเขาว่า “ทำไมคุณต้องมาขอโทษฉันด้วย?”
“ก็เพราะ……เพราะคุณหลี่ครับ”
โอหยางจงเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น
