บทที่ 219 ซื่อจริงๆ
เมื่อเห็นหลี่โม่ไม่ขยับไปไหน น้ำตาของกู้หยุนหลันก็เทลงมาเหมือนหยาดฝน น้ำตาที่ไหลรินทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัวและมองไม่เห็นสีหน้าของหลี่โม่อีก
แต่เมื่อรู้ว่าหลี่โม่ไม่ยอมไปไหน กู้หยุนหลันก็ยิ่งตะโกนดังขึ้น
“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ยังไม่รีบไปให้พ้นอีก ฉันเกลียดนาย ฉันอยากจะเลิกกับนายนานแล้ว นายไปให้พ้น ไปไกลๆ เลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก”
คุณชายซูเฝ้าดูฉากนี้อย่างมีความสุข ราวกับว่าเขากำลังชมภาพยนตร์ที่สุดแสนจะดราม่าอยู่
“ด่าได้ดีมาก ไอ้คนไร้ประโยชน์ เมียนายสั่งให้นายไปให้พ้นแล้ว น้องหยุนหลันคงอยากอยู่กับพี่ตามลำพังสินะ ถึงได้ไล่สามีกระจอกไปให้พ้น ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
แต่หลี่โม่ได้แต่จ้องไปที่กู้หยุนหลันด้วยความรัก
กู้หยุนหลันร้องไห้หนักกว่าเดิม “เจ้าคนโง่ นายทำไมถึงโง่ขนาดนี้”
แปะ แปะ แปะ!
คุณชายซูปรบมือและพี่ตาวปากับลูกน้องของเขาก็ปรบมือตาม
“เป็นการแสดงความรักอันลึกซึ้งจริงๆ ช่างโรแมนติกเหลือเกิน เขาต่างบอกกันว่าความสุขนั้นมักจะเกิดขึ้นบนความเศร้าโศกของผู้อื่นจริงๆ ข้าชอบใจมาก ตาวปา ไปหยิบหลุยส์สิบสามของพี่มา เวลาแห่งความสุขแบบนี้จะขาดเหล้าได้ไงกัน”
“นายช่างเข้าใจความสุขจริงๆ เลยครับ รอสักครู่นะครับ”
ตาวปารับหลุยส์สิบสามจากมือของลูกน้องและเมื่อเขาเปิดจุกขวดก็ดังขึ้น
จากนั้นเขารินเหล้าลงไปในแก้วคริสทัลแล้วยื่นแก้วไปให้คุณชายซู
คุณชายซูรับแก้วเหล้ามาและเขย่าสองครั้งให้เหล้าในแก้วหมุนตามเข็มนาฬิกา
“ไอ้กระจอก ยังไม่รีบคุกเข่าลงอีก? ถ้ายังไม่รีบคุกเข่าข้าจะถอดเสื้อผ้าของเมียนายแล้วนะ ผิวขาวๆ เนียนๆ แบบนี้ข้าอยากลองสัมผัสดูจริงๆ”
“ไม่ อย่า นายรีบไป ไป!”
กู้หยุนหลันตะโกนด้วยสุดแรงจนเสียงของเธอเริ่มแหบแห้ง
แต่หลี่โม่กลับงอเข่าขวาลงและจากนั้นไม่นานเขาก็อยู่ในท่าคุกเข่า
“แมร่ง! นายคิดว่านายเป็นอัศวินเหรอถึงได้คุกเข่าข้างเดียว คุกเข่าลงสองข้างเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่าทำให้ข้าอารมณ์เสียล่ะ ระวังใบหน้าสวยๆ ของเมียนายจะเสียโฉมไปนะ!”
จากนั้นเข่าทั้งสองข้างของหลี่โม่ก็คุกเข่าลงพื้นโดยไม่มีการปฏิเสธใดๆ
หลี่โม่ในขณะนี้ไม่ได้รู้สึกกลัวเสียศักดิ์ศรีอะไรอีก เพราะกู้หยุนหลันคือทุกสิ่งสำหรับเขา
“หลี่โม่ คุณจะซื่อเกินไปแล้ว”
กู้หยุนหลันพูดด้วยความเศร้า น้ำเสียงของเธอสิ้นหวังเหมือนนกน้อยที่กำลังจะตาย ซึ่งทำให้คนฟังแล้วต้องรู้สึกเศร้าไปด้วย
แต่หลี่โม่กลับยิ้มแล้วมองไปที่เธอด้วยความรัก
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดี ดีมาก”
คุณชายซูหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วดื่มเหล้าในมือเข้าไปจนหมดแก้ว
“สุดยอด! ดื่มเหล้าที่ดีที่สุด เล่นกับสาวที่สวยที่สุด แถมยังไม่พอ ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นคือเล่นต่อหน้าผัวมันด้วย ทำไมมันสะใจอย่างนี้วะ ไอ้กระจอก นายพร้อมแล้วหรือยัง?”
คุณชายซูรู้สึกมีความสุขมาก เขารู้สึกว่านี่คือจุดสุดยอดของชีวิตและเหมือนทุกอย่างก็เป็นไปตามความฝันของเขา
เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรกับเทพ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา
ตาวปาเลิกคิ้วแล้วยิ้มพูด “คุณชายสุดยอดเลยครับ หาความสุขให้ตัวเองเก่งที่สุดเลย อีกสักแก้วไหมครับ?”
“แน่นอนสิ เทให้เต็มแก้วด้วยนะ”
ตาวปาหยิบขวดเหล้าแล้วรินลงไปบนแก้วเหล้าในมือของคุณชายซูจนเต็มแก้ว
“กู้หยุนหลัน ผมเคยชวนคุณกินข้าวด้วยกันแต่คุณไม่รับปากผม วันนี้ผมอยากให้คุณดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อย คุณจะรับปากผมไหมนะ? แต่ถ้าคุณไม่รับปากผม สามีไร้ประโยชน์ของคุณก็คงต้องแย่หน่อยนะ คุณลองคิดก่อนก็ได้”
“คุณชายซู ผมผิดเอง คุณทำผมเถอะ อย่าลำบากใจหยุนหลัน!”
ดวงตาของหลี่โม่เริ่มแดงและมองไปที่คุณชายซูด้วยความโกรธ
จากนั้นคุณชายซูหันไปแล้วขว้างแก้วเหล้าในมือใส่หลี่โม่ จนเหล้าในแก้วกระเด็นใส่หน้าและตัวของหลี่โม่
แต่แก้วเหล้าไม่ได้ขว้างอย่างแม่นยำและตกลงไปแตกเป็นชิ้นๆ ด้านข้างหลี่โม่
“กูสั่งให้มึงพูดแล้วเหรอ? ไอ้กระจอกอย่างมึงกล้าขึ้นเสียงกับกู มึงเอาความกล้ามาจากไหน!”
“ให้มึงคุกเข่าคงเป็นการลงโทษที่ใจดีเกินไปใช่ไหม หรือว่านายอยากลองท้าทายกู!”
ตาวปาขมวดคิ้วและหยิบมีดสั้นออกจากเอวแล้วพูดอย่างเย็นชา “คุณชายครับ ให้ผมตัดแขนขามันทิ้งไหมครับ ให้มันกลายเป็นขยะจริงๆ ไปเลยครับ”
คุณชายซูโบกมือแล้วพูดด้วยความรังเกียจ “แบบนั้นมันไม่มีความหมายหรอก ความคิดพวกเองมันตายด้านไป ไม่รู้จักการทรมานคนหรอก”
“ครับๆ พวกผมเป็นแค่การฆ่ากับการใช้กำลังอย่างเดียวจริงๆ ครับ ยังต้องเรียนรู้จากคุณชายซูอีกเยอะเลยครับ”
คุณชายซูลุกยืนขึ้นแล้วมองกู้หยุนหลันที่กำลังหลับตาด้วยความโศกเศร้า จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คนสวยจะเสียใจไปทำไม คุณจะดีกับคนไร้ประโยชน์แบบนี้ทำไมกัน ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ มันมีดีตรงไหน ผมถามจริงเถอะ”
กู้หยุนหลันส่ายหัวอย่างรุนแรงแล้วพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “คุณไล่มัน คุณไล่มันไปที”
“ตอนนี้มันก็เหมือนหมาตัวหนึ่งที่ไล่ยังไงก็ไล่ไม่ไป คุณไม่เชื่อผมจะลองไล่มันก็แล้วกัน”
คุณชายซูมองไปที่หลี่โม่แล้วพูดอย่างเย็นชา “เรียกมาสองคน ไปไล่ไอ้หมากระจอกตัวนั้นไปให้พ้น ดูว่ามันจะไปไหม”
ตาวปาส่งสัญญาณมือไปให้ลูกน้องของเขา จากนั้นก็มีชายร่างกำยำสองคนเดินเข้าไปหาหลี่โม่
“แมร่ง ไอ้หมาจรจัดตัวนี้มาจากไหนกัน ขัดตาคุณชายซูเขา รีบไปให้พ้น”
“ใช้ภาษาคนคุยกับหมาจะรู้เรื่องเหรอ ไล่หมาต้องใช้กำลัง ต้องตีให้เจ็บมันถึงจะกลัว”
ชายร่างกำยำเดินเข้าไปหาหลี่โม่ไปด้วยแล้วพูดไปด้วย จากนั้นยกเท้าขึ้นแล้วเตะหลี่โม่โดยที่ไม่มีการลังเลใดๆ
หลี่โม่ถูกเตะจนล้มไปนอนอยู่กับพื้น จากนั้นชายทั้งสองแสดงแววตาดุดันและเตะเขาหนักขึ้น
“บอกแล้วไงว่ามันเป็นหมาจรจัดขี้เรื้อน แกล้งตายเก่งจริงๆ เลยนะ ไม่ร้องสักคำ หรือกูเตะเบาไป”
“สำหรับหมาที่ชอบแกล้งตายแบบนี้แค่ใช้แรงยังไม่พอ ต้องหักกระดูกมันทั้งตัวด้วย ให้มันคลานได้อย่างเดียว”
หลี่โม่สองมือกุมหัวแล้วนอนขดตัวอยู่บนพื้น ต่อให้ชายร่างกำยำทั้งสองจะทำร้ายเขาอย่างรุนแรงแค่ไหน แม้เขาจะเจ็บปวดมากเพียงใด แต่เขาก็กัดฟันและไม่พูดอะไร
เพราะหลี่โม่เกรงว่าเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเขาจะทำให้กู้หยุนหลันเป็นห่วงและคิดทำอะไรโง่ๆ อีก
เพื่อหยุนหลัน เราจะอดทนต่อความเจ็บปวดทั้งหมด!
แม้จะตกลงไปในขุมนรกชั้นสิบแปด เราหลี่โม่ก็จะไม่หวั่น!
ชายร่างกำยำตะโกนพูดแล้วเตะศีรษะของหลี่โม่ด้วยความโกรธ “ยังไม่ส่งเสียงอีกเหรอ เชื่อไหมว่ากูจะอัดไอ้หัวสุนัขของมึงจะแตกละเอียด!”
