รปภ. ของสวนสนุกรีบเข้าไปล้อมรอบหลี่โม่กับกู้หยุนหลันตามคำสั่งของหม่าเซิ่งลี่อย่างรวดเร็ว
กู้หยุนหลันจับแขนของหลี่โม่อย่างประหม่าและถามรปภ.ที่ยืนอยู่ตรงหน้าว่า “พวกคุณจะทำอะไร”
“ไม่ทำอะไรครับ แค่จะเชิญพวกคุณออกจากสวนสนุกเท่านั้น”
หม่าเซิ่งลี่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
หลี่กางที่ยืนอยู่ข้างๆ จ้องไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาดุร้าย จากนั้นหันมองไปที่กู้หยุนหลันต่อด้วยสายตาที่คิดไม่ซื่อ
หญิงชราอุ้มหลานกลับมาจากลูกน้องของหลี่กาง จากนั้นเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างหม่าเซิ่งลี่แล้วถ่มน้ำลายใส่หลี่โม่
“ถุย!”
“ไอ้สารเลวกล้าทำร้ายฉันกับหลานชายฉัน พวกแกต้องชดใช้ ไอ้คนจนกระจอกยังกล้าทำตัวหยิ่งผยอง ไม่รู้จักคำว่าตายแล้วใช่ไหม! พวกแกรีบมาคุกเข่าขอโทษเราซะ เผื่อจะได้ตายอย่างมีความสุข!”
กู้หยุนหลันมองหญิงชราอย่างประหลาดใจแล้วกระซิบถามหลี่โม่ว่า “เกิดอะไรขึ้น คุณทำร้ายคุณยายคนนั้นเหรอ?”
หลี่โม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้กับกู้หยุนหลันฟัง จากนั้นกู้หยุนหลันก็เลิกคิ้วขึ้นมาทันที เธอรู้สึกว่าหลี่โม่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย เพราะคนแบบนี้คงพูดด้วยเหตุผลไม่ได้หรอก
เมื่อเครื่องเล่นม้าหมุนหยุดลง ซีซีที่เห็นหลี่โม่กับกู้หยุนหลันถูกรายล้อมไปด้วยคนกลุ่มนี้ก็ตกใจจนน้ำตาคลอ
หลังจากม้าหมุนหยุดลง ซีซีก็รีบลงมาแล้ววิ่งเข้าไปหาหลี่โม่
“หลบไปนะ พวกคุณจะยืนล้อมคุณพ่อหนูทำไม ห้ามยืนล้อมคุณพ่อหนูนะ”
ซีซีวิ่งไปด้วยแล้วตะโกนไปด้วย
เด็กอ้วนที่อยู่ในอ้อมแขนของหญิงชราเมื่อเห็นซีซีวิ่งเข้ามาดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันทีและชี้ไปที่ซีซีแล้วพูดว่า “จับมันมาให้ผม ผมจะให้มันมาเป็นของเล่นของผม”
รปภ. คนหนึ่งที่คิดจะสร้างผลงานให้กับหลี่กางก็รีบพุ่งเข้าไปหาซีซีแล้วอุ้มเธอไว้
ซีซีที่ถูกรปภ.อุ้มตัวไว้ก็พยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ มือเล็กๆ ของเธอตบไปที่ไหล่ ลำคอและใบหน้าของเขาอย่างไม่หยุด จนในที่สุดใบหน้าของรปภ. คนนั้นก็มีรอยขีดข่วนโดยไม่ทันรู้ตัว
รปภ.โกรธจัดและยกมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าซีซี “ยัยตัวแสบ อยากตายมากนักใช่ไหม! หน้ากูเป็นแผลหมดแล้ว!”
“อย่า ปล่อยลูกสาวฉันนะ!”
กู้หยุนหลันเห็นว่ารปภ. กำลังจะทำร้ายซีซีเธอจึงตะโกนเสียงดังและพยายามจะเข้าไปช่วยซีซี
กลุ่มรปภ. ที่เหลือก็รีบขวางทางกู้หยุนหลันเพื่อไม่ให้เธอขยับไปไหน
“หาเรื่องตายชัดๆ!”
หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา จากนั้นพุ่งไปข้างหน้าจนรปภ. กลุ่มนั้นกระเด็นออกไป
ฝ่ามือของรปภ. ที่อุ้มซีซีก็ได้เหวี่ยงลงไปจนซีซีตกใจและหลับตาร้องเรียกหาหลี่โม่
ในขณะที่ซีซีสัมผัสถึงแรงลมที่พัดมาจากฝ่ามือของรปภ. คนนั้น แต่หลี่โม่ก็ได้คว้าข้อมือเขาไว้เรียบร้อย
จากนั้นหลี่โม่บีบข้อมือของรปภ. คนนั้นด้วยความแรงจนกระดูกข้อมือของเขาแตกหัก
“อ๊าก!”
รปภ. ถึงกับตะโกนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จากนั้นหลี่โม่ก็แย่งซีซีกลับมากอดไว้ในอ้อมแขนของเขา
“มือข้า นายหักมือข้า!”
รปภ.กำข้อมือที่หักของเขาไว้และส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา
“กล้าแตะต้องลูกสาวข้า ไม่ฆ่านายก็ถือว่าบุญแค่ไหนแล้ว”
หลี่โม่พูดอย่างเย็นชา จากนั้นยกเท้าแล้วอัดไปที่กลางลำตัวของรปภ. คนนั้นจนเขากระเด็นออกไปเป็น 10 เมตรและล้มนอนอยู่กับพื้นอย่างไม่ขยับเขยื้อนอีก
หม่าเซิ่งลี่เห็นว่าสถานการณ์ชักจะไม่ได้ดีแล้ว กลัวสิ่งไหนก็เจอสิ่งนั้นจริงๆ เดิมทีคิดว่าแค่ขับไล่หลี่โม่ออกไปก็สิ้นเรื่อง แต่ที่ไหนได้ เขาไม่เพียงแต่ขับไล่หลี่โม่ออกไปไม่ได้ ลูกน้องของเขายังถูกอัดจนปางตายอีก มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เลย
“นายคิดจะฆ่าคนเลยเหรอ! รีบไปดูเสี่ยวหลิวเร็วเข้า ส่วนที่เหลือล้อมไอ้หมอนี่ไว้ให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้ เราขอเตือนนายไว้ก่อน นายต้องเจอกับปัญหาใหญ่แน่!”
หม่าเซิ่งลี่ตะโกนใส่หลี่โม่
รปภ. ที่เหลือก็ล้อมรอบหลี่โม่ไว้อย่างประหม่า เมื่อเห็นฝีมือของหลี่โม่ที่จัดการกับเพื่อนร่วมงานของตัวเองเมื่อครู่นี้แล้ว ทุกคนต่างก็คิดว่าหลี่โม่เป็นตัวอันตรายและไม่มีใครอยากเผชิญหน้ากับเขาอีก
รปภ. ที่วิ่งเข้าไปดูอาการของเสี่ยวหลิว เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหลิวยังมีลมหายใจอยู่ เขาก็รู้สึกโล่งอกทันที “เสี่ยวหลิวยังหายใจอยู่ครับ แต่ตอนนี้หมดสติไปแล้ว”
หลี่กางเดินเข้ามาหาหม่าเซิ่งลี่แล้วยิ้มพูดอย่างขมขื่น “เหล่าหม่า เรื่องนี้ให้ผมจัดการเถอะ คุณรับผิดชอบไม่ไหวหรอก ผมดูแล้วพวกลูกน้องบอบบางของคุณสู้มันไม่ได้หรอก”
หม่าเซิ่งลี่พยักหน้าอย่างไม่มั่นใจ แต่เขารู้ตัวว่ารปภ. ของเขาไม่มีทางสู้ได้อยู่แล้ว อีกอย่างเรื่องนี้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างแน่นอน ดังนั้นให้หลี่กางเป็นคนรับหน้าแทนจะดีกว่า
“ผมขอโทรแจ้งเจ้านายก่อนครับ ถ้าเจ้านายผมไม่คัดค้านก็รบกวนเฮียหลี่ทีนะครับ”
หลี่กางพยักหน้าและรีบให้หม่าเซิ่งลี่ไปติดต่อทันที
“คุณย่าครับ ผมอยากให้น้องสาวคนนั้นเป็นของเล่นให้ผมครับ คุณย่ารีบสั่งให้คนไปจับตัวเธอมาสิครับ แล้วก็ช่วยฆ่าพ่อของเธอให้หน่อยนะครับ จากนี้ไปเธอจะได้เป็นของเล่นของผมตลอดไปครับ”
เด็กอ้วนชี้ไปที่ซีซีแล้วตะโกนพูด
หญิงชรามองไปที่หลานชายอย่างรักใคร่ “จ่ะๆ หลานรัก ย่าจะบอกเขาเดี๋ยวนี้เลย”
“เสี่ยวหาง ทำไมนายยังไม่รีบสั่งให้ลูกน้องไปจัดการไอ้บ้านนอกคนนี้ ก็แค่คนจนๆ กระจอกๆ รีบจัดการมันให้สิ้นเรื่องไปซะ!” หญิงชราตะโกนใส่หลี่กาง
หลี่กางเห็นว่าแม่และลูกชายของเขาโกรธจนทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงไม่รอคำตอบจากหม่าเซิ่งลี่และสั่งให้ลูกน้องของเขาไปยืนล้อมหลี่โม่แทนรปภ. กลุ่มนั้น
เมื่อเห็นลูกน้องของหลี่กางที่สีหน้าดุร้ายและถือไม้เบสบอลอยู่ในมือ ซีซีก็กลัวและเริ่มร้องไห้ออกมา
หลี่โม่ลูบหลังซีซีเบาๆ แล้วเกลี้ยกล่อมเธอ “ไม่ร้องนะ เราไม่ต้องกลัวเขาหรอก เดี๋ยวคุณพ่อจะจัดการสัตว์ประหลาดพวกนี้เอง”
ซีซีรู้สึกน่าสนใจกับสิ่งที่หลี่โม่พูด และเธอก็เช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อ “คุณพ่อจัดการสัตว์ประหลาดได้เหรอคะ? ถ้าคุณพ่อจัดการได้หนูก็จะไม่ร้องไห้แล้ว”
“ได้แน่นอนสิคะ ตัวประหลาดพวกนี้เดี๋ยวก็ต้องมาขอโทษซีซี”
ซีซียิ้มและโอบกอดหลี่โม่แล้วเอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา
หญิงชราเห็นหลี่โม่ที่ดูมั่นใจตัวเองขนาดนี้ เธอก็ยิ่งหัวร้อนจนหัวแทบจะระเบิดออกมา “พวกแกรีบไปจัดการมันสิ อัดไอ้คนจนบ้านนอกคนนั้นให้ตายไปเลย!”
หลี่กางพูดอย่างเคร่งขรึม “ไปจับตัวผู้ชายแล้วอัดมันให้ตายไปซะ ส่วนผู้หญิงเราจะพากลับบ้าน แล้วก็ระวังอย่าแตะต้องสาวน้อยคนนั้นนะ นั่นเป็นของเล่นของลูกชายข้าเชียวล่ะ”
ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นกู้หยุนหลัน หลี่กางก็แอบคิดไม่ซึ่งในใจ ดังนั้นเขาจะไม่ทำร้ายเธอเพราะต้องพาเธอกลับไปสนองความต้องการของเขา
คนของหลี่กางถือไม้เบสบอลขึ้นมาแล้วค่อยๆ เดินเข้าใกล้หลี่โม่
“ไม่อยากเจ็บตัวก็รีบคุกเข่ายอมรับผิดซะ ไม่อย่างนั้นคนของเราจะไม่ปรานีอีก ถึงเวลาลูกเมียนายจะต้องพลอยลำบากไปด้วย”
“อย่าคิดขัดขืนให้เสียเวลาไปเลย ตอนนี้นายไม่มีทางหนีแล้ว รีบคุกเข่าลงแล้วส่งลูกเมียมาให้เรา บางทีเราอาจจะไว้ชีวิตเน่าๆ ของนายก็ได้”
“คนสวย เธอยังไม่รีบพาลูกสาวมาหาพวกเราอีกเหรอ เดี๋ยวจะเจ็บตัวไปด้วยนะขอบอก”
หม่าเซิ่งลี่ที่เพิ่งกดวางสายลงเมื่อเห็นฉากนี้ก็รีบตะโกนเข้ามา “หยุดก่อน! ห้ามลงมือเด็ด
ขาด! ห้ามลงมือเด็ดขาด!”
