จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 320 ยอมแล้ว

หวางจงเสวียนกดวางสายแล้วถอนหายใจดังๆ และเริ่มรู้สึกผิดที่พูดจาไม่ดีกับหลี่โม่ตั้งแต่แรกเลย ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเขาคงเข้าไปในออฟฟิศพร้อมกับหลี่โม่แล้ว

“พี่ใหญ่ ไอ้กระจอกคนนั้นว่ายังไง”

หวางจงเหิงถามอย่างหงุดหงิด

ผั๊วะ!

หวางจงเสวียนตบหน้าหวางจงเหิงด้วยความแรง

“พี่ ตบผมทำไม!”

หวางจงเหิงกุมใบหน้าแล้วมองหวางจงเสวียนอย่างประหลาดใจ

“ทำไมนายถึงโง่ขนาดนี้ หลี่โม่เข้าไปข้างในแล้วนะ! นายยังเรียกมันไอ้กระจอกอยู่ได้ นายต่างหาที่เป็นไอ้กระจอก! ไร้สมองสิ้นดี ความหวังของพวกเราอยู่ที่หลี่โม่คนเดียวแล้วยังไม่รู้ตัวอีก!”

หวางจงเสวียนต่อว่าหวางจงเหิงด้วยความโกรธ

หวางจงเหิงก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ก็ข้างในไม่มีคนอยู่ไม่ใช่เหรอครับ หลี่โม่มันซื้อรปภ. คนนี้เพื่อมาหลอกพวกเราหรือเปล่า”

หวางจงเสวียนผงะไปครู่หนึ่งและนึกถึงคำพูดของซุนฮุ่ยกางก่อนหน้านี้ ซึ่งซุนฮุ่ยกางเคยบอกไว้ว่าประธานบริษัทไม่อยู่ที่นี่

อีกอย่างหวางจงเสวียนก็ได้เคาะประตูไปแล้ว และไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เลย เขายืนยันแล้วว่าไม่มีใครอยู่ข้างในออฟฟิศนี้

หรือว่าหลี่โม่จะซื้อรปภ. คนนี้มาหลอกพวกเราจริงๆ?

หวางจงเสวียนมองไปที่หวังต้าหย่งที่ยืนอยู่หน้าประตูออฟฟิศและเขาก็รู้สึกว่ายิ่งดูก็ยิ่งสงสัย ซึ่งปกติแล้วรปภ. คงไม่มายืนอยู่หน้าออฟฟิศของประธานบริษัทหรอก

“พาพี่ไปหารปภ. ที”

หวางจงเสวียนกระซิบพูด

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็ช่วยกันพยุงหวางจงเสวียนเดินเข้าไป ซึ่งทำให้หวังต้าหย่งแสดงสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง “พวกคุณคิดจะทำอะไร ผมบอกแล้วไงว่าห้ามเข้าไปก่อนจะได้รับอนุญาต”

“เปล่าครับ เราแค่อยากสอบถามหน่อยครับว่าท่านประธานบริษัทของคุณจะเข้ามาเมื่อไหร่ครับ?”

หวางจงเสวียนพยายามฝืนยิ้มถาม

หวังต้าหย่งมองทั้งสามด้วยสายตาเย้ยหยัน เขาคิดในใจว่าท่านประธานเพิ่งเดินเข้าไปข้างใน แต่เขาจะไม่บอกพวกเขาหรอก

“ผมต้องรายงานพวกคุณเหรอว่าท่านประธานของเราจะเข้ามาเมื่อไหร่ พวกคุณคิดว่าพวกคุณเป็นใครใหญ่มาจากไหน”

หวางจงเสวียนหรี่ตาและรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน

“แล้วหลี่โม่ที่เดินเข้าไปข้างในเกี่ยวอะไรกับท่านประธานบริษัทของพวกคุณครับ? เพราะเรามาด้วยกัน หลี่โม่ก็เป็นน้องเขยของผมด้วย ผมจึงอยากสอบถามหน่อยครับ”

หวางจงเสวียนยังคงถามต่อ

หวังต้าหย่งมองไปที่หวางจงเสวียนแล้วพูดอย่างเย้ยหยันอีกครั้ง “สอบถามอะไรของคุณ ผมไม่รู้อะไรเลย คุณอยากทราบก็ไปถามคนอื่น”

หวางจงเสวียนพยักหน้าและยิ้มจางๆ แล้วกระซิบพูด “พาพี่ไปหาประธานซุน”

หวางจงเหิงกับหวางจงเฉิงก็รีบพาหวางจงเสวียนออกไปอย่างรวดเร็ว

“พี่ ผมว่าแล้วไงว่ามันผิดปกติ ไอ้กระจอกคนนั้นมันเล่ห์เหลี่ยมเยอะจริงๆ ถึงกล้าหลอกพวกเราแบบนี้ เดี๋ยวจะจัดการมันให้เข็ดไปเลย”

หวางจงเหิงพูดอย่างโกรธแค้น

“ไปถามประธานซุนก่อน อย่าเพิ่งตัดสินใคร”

หวางจงเสวียนถูกพากลับไปที่ออฟฟิศของซุนฮุ่ยกางอีกครั้ง ซุนฮุ่ยกางที่เห็นพวกเขาทั้งสามก็เกิดความสงสัยขึ้นมาทันที “พวกคุณคิดจะทำอะไร เป็นมิจฉาชีพเหรอ?”

“ประธานซุนพูดติดตลกไปครับ เราจะมาหลอกใครได้ เมื่อกี้เรารออยู่ที่หน้าประตูออฟฟิศของท่านประธานบริษัทครับ จากนั้นก็มีรปภ. พาคนคนหนึ่งเดินเข้าไปข้างใน ผมพยายามจะเดินตามเข้าไปด้วยแต่ถูกรปภ. ของพวกคุณถีบใส่ผมเต็มๆ เลยครับ”

หวางจงเสวียนเล่าถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้และคิ้วของซุนฮุ่ยกางก็ขมวดขึ้นทันที

“จากนั้นผมนึกขึ้นได้ว่าท่านประธานซุนบอกผมเองว่าประธานบริษัทไม่อยู่ แล้วมีคนเดินเข้าไปได้ไงครับ? อีกอย่างผมรู้จักคนที่เดินเข้าไปด้วยครับ เขาไม่ใช่ประธานบริษัทอย่างแน่นอน ผมก็เลยรู้สึกสงสัยจึงได้มาแจ้งให้ท่านทราบครับ”

ซุนฮุ่ยกางเริ่มสงสัยแล้วว่าต้องมีอะไรผิดปกติอย่างแน่นอน

“รอก่อนนะ ผมลองโทรถามดู”

ซุนฮุ่ยกางกำลังจะยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ แต่เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของเขาก็ดังขึ้น เขาจึงรีบรับสายนั้นทันที

“ฮัลโหล ผมซุนฮุ่ยกางครับ”

ซุนฮุ่ยกางรับสายแล้วบอกชื่อตัวเองไป แต่เมื่อได้ยินเสียงในสายนั้นสีหน้าของเขาก็จริงจังและมีมารยาทขึ้นมาทันที

“รับทราบครับ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ”

ซุนฮุ่ยกางวางสายลงและหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกไป “พวกคุณออกไปก่อน ผมต้องเข้าไปรายงานสถานการณ์ของบริษัทกับท่านประธานบริษัท”

“ท่านประธานบริษัทอยู่จริงเหรอครับ?”

หวางจงเสวียนถึงกับตกใจและนึกถึงหลี่โม่ทันที

หลี่โม่มีความสามารถขนาดนั้นจริงๆ เหรอ?

คนกระจอกแบบนี้ไปรู้จักเจ้าของบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปได้ยังไงกัน?

หวางจงเสวียนผงะไปครู่หนึ่ง แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีซุนฮุ่ยกางก็เดินไปไกลแล้ว จากนั้นเลขานุการก็เข้ามาพูดกับเขาอย่างสุภาพ “รบกวนสามท่านออกจากออฟฟิศของประธานซุนนะคะ หนูจะล็อกประตูห้องนี้แล้วค่ะ”

หวางจงเสวียนที่เพิ่งตั้งสติได้ก็ตบหน้าผากของตัวเองแรงๆ แล้วพูดว่า “ลืมฝากประธานซุนเลย รีบกลับไปข้างบนกันเร็ว วันนี้เราต้องเจอท่านประธานบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ปให้ได้”

จากนั้นหวางจงเสวียนก็ถูกพาขึ้นไปหน้าออฟฟิศของประธานบริษัทอีกครั้ง แต่ซุนฮุ่ยกางก็เข้าไปด้านในแล้ว

“สวัสดีครับท่านประธาน ผมมารายงานสถานการณ์ล่าสุดของบริษัทครับ”

ซุนฮุ่ยกางมองไปที่หลี่โม่แล้วพูดด้วยความเคารพ

“มีอะไรต้องรายงานด้วยล่ะ โครงการก่อสร้างของเรายังไม่ได้เริ่มเลยไม่ใช่เหรอ แล้วเมื่อกี้หวางจงเสวียนเข้าไปหาคุณใช่ไหม”

หลี่โม่เลิกคิ้วแล้วยิ้มถาม

ซุนฮุ่ยกางลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าตอบ “ใช่ครับ ช่วงนี้เขามาหาผมบ่อยมากเลยครับ เขาต้องการคอนเฟิร์มวันเริ่มงานให้เร็วที่สุดครับ”

“อ้อ เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่งก่อนนะ ทิ้งเอกสารไว้แล้วคุณก็กลับไปก่อนเลย รอคำสั่งจากผมอีกที” หลี่โม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบเขา

“ครับผม รับทราบครับ”

ซุนฮุ่ยกางวางแฟ้มเอกสารแล้วหันหลังเดินออกไป เขารู้สึกว่าวันนี้หลี่โม่อารมณ์ไม่ค่อยดีมากนัก หรือว่าหวางจงเสวียนเป็นสาเหตุกันแน่?

หลังเดินออกจากประตูออฟฟิศซุนฮุ่ยกางก็เห็นสามพี่น้องของหวางจงเสวียนเดินเข้ามาหาเขาอย่างเร่งรีบ

หวางจงเสวียนรีบดึงแขนของซุนฮุ่ยกางแล้วพูดว่า “ท่านประธานซุนครับ ท่าน ท่านต้องช่วยพวกเรานะครับ ช่วยพาพวกเราเข้าไปหาท่านประธานบริษัททีครับ”

“เหอะ ๆ ผมทำไม่ได้หรอก ไม่เห็นเหรอว่าผมเพิ่งเข้าไปก็ต้องออกมาแล้ว ท่านประธานไม่พอใจในตัวผมมาก เพราะพวกคุณเป็นต้นเหตุ! รอต่อไปละกัน”

หลังจากพูดจบซุนฮุ่ยกางก็สะบัดมือแล้วเตรียมเดินจากไป

แต่หวางจงเสวียนก็ตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่างและพยายามดึงแขนของซุนฮุ่ยกางไว้แน่นๆ “ท่านประธานซุนครับ ท่านอย่าเพิ่งไปนะครับ ท่านช่วยบอกผมทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นครับ!”

“คุณมาถามผมแล้วจะให้ผมไปถามใคร! ปล่อยมือผมเดี๋ยวนี้ เพราะพวกคุณแท้ๆ ผมถึงต้องซวยไปด้วย!”

ซุนฮุ่ยกางใส่อารมณ์แล้วสะบัดมือของหวางจงเสวียนด้วยความแรง จากนั้นเดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย

หวางจงเสวียนได้แต่พิงกำแพงด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของบริษัทหยุนจงหลันกรุ๊ป แต่ทำไมถึงทำให้เขาไม่พอใจได้

“พี่ครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หวางจงเหิงถามอย่างสงสัย

“ใครจะไปรู้ เราคงต้องเพิ่งหลี่โม่คนเดียว แต่เราทำให้หลี่โม่ไม่พอใจตั้งแต่แรกแล้ว ทีนี้จะเอายังไงต่อล่ะ” หวางจงเสวียนบ่นพึมพำอย่างสิ้นหวัง

หวางจงเหิงเม้มปากและพยายามจะต่อว่าหลี่โม่แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาจากปากได้

“พี่ใหญ่ครับ พี่โทรหาหลี่โม่อีกครั้งไหมครับ? ถ้าไม่ได้จริงๆ เราก็ขอให้น้าสาวช่วยพูดไงครับ”