หลี่โม่ยิ้มและมองไปที่ทอมป์สันที่ประหลาดใจ “เห็นแล้วหรือยัง นี้คือไทเก็ก ไทเก็กใช้ความแข็งแกร่งชนะอ่อนแอและสิ่งที่เน้นหนักคือการตั้งรับ นี่คือฉันรับพละกำลังของเขาไว้ จากนั้นก็จะพละกำลังของเขาให้หมดสิ้นไป ซึ่งฉันยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย และถ้าหากว่าใช้การตั้งรับละก็ ถ้าอย่างนั้นนู่หลั่งจะถูกฉันทุบล้มลงกับพื้นแน่ๆ”
ทอมป์สันมองไปที่หลี่โม่ราวกับห่านที่โง่เขลา เขาไม่คาดคิดว่าในเวลานี้หลี่โม่ยังมีอารมณ์อธิบายกังฟูให้กับตัวเอง
การรับคืออะไรทอมป์สันเข้าใจเลยแม้แต่นิด แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางที่จะทำให้ทอมป์สันรู้จักกับหลี่โม่ใหม่
ในขณะนี้แม้แต่คนโง่ก็สามารถดูออกได้ว่าหลี่โม่แข็งแกร่งกว่านู่หลั่งมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนฉลาดอย่างทอมป์สัน ในขณะนี้ทอมป์สันรู้อยู่แล้วว่าจินตนาการของตัวเองกำลังจะล้มเหลวอีกครั้ง
นู่หลั่งได้โกรธมากจนควันออกหู เขารู้สึกว่าหลี่โม่กำลังเหยียดหยามตัวเอง ในระหว่างการต่อสู้ยังมีเวลาพูดคุยกับคนอื่น นี้มันไม่ได้เอาตัวเองไว้ในสายตาชัดๆ!
“นายยั่วให้ฉันโกรธ! ฉันขอสู้รบพันตูกับนายให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย!”
เลือดของนู่หลั่งไหลเวียนเร็วขึ้น กล้ามเนื้อเริ่มขยาย และพละกำลังของร่างกายทั้งหมดมากกว่าก่อนหน้านี้
ปัง!
นู่หลั่งกระทืบเท้าซ้ายด้วยความรุนแรง บนพื้นเวทีประลองถูกนู่หลั่งกระทืบเป็นหลุมใหญ่
จากนั้นนู่หลั่งก็ใช้แรงดึงมือข้างขวากลับมา และมือซ้ายกำหมัดต่อยไปที่หลี่โม่อย่างกะทันหัน เขาอยากใช้แรงการดึงและต่อยเอาชนะหลี่โม่อย่างสมบูรณ์
ซึ่งขณะที่นู่หลั่งใช้แรงดึงมือขวากลับมา และหลี่โม่ก็ปล่อยมือกะทันหันและคว้าหมัดของนู่หลั่งไว้
ทันใดนั้นนู่หลั่งก็เสียการทรงตัว และเอนหลังลงกับพื้น
หลี่โม่ยืนมองไปที่นู่หลั่ง และพูดอย่างใจเย็น “เอาอีกครั้ง เมื่อกี้ใช้ไทเก็ก ตอนนี้ขอแสดง 18 ฝ่ามือพิชิตหนอนหน่อย จัดการกับคนกากอย่างนาย ไม่จำเป็นต้องใช้ทักษะ 18 ฝ่ามือพิชิตมังกร”
หลี่โม่พูดติดตลก แต่ทันใดนั้นนู่หลั่งได้โกรธจนเลือดขึ้นหน้า
เมื่อเขาพลิกตัวและกระโดดขึ้นจากพื้น นู่หลั่งกรีดร้องราวกับสัตว์ที่ดุร้าย เท้าทั้งสองข้างกระทืบพื้น และพุ่งทุบเข้าไปหาหลี่โม่ราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ ครั้งนี้นู่หลั่งใช้ความสามารถและพละกำลังทั้งหมดของร่างกายของตัวเอง ซึ่งเตรียมที่จะฝั่งหลี่โม่โดยตรง และเขาจะไม่มีวันทิ้งโอกาสที่ให้หลี่โม่โจมตีกลับแม้แต่นิด
หลี่โม่มองไปที่นู่หลั่งที่พุ่งเข้ามาหาตัวเองด้วยความเย็นชา และการแสดงออกของเขาไม่แสดงหวาดกลัวแม้แต่น้อย ราวกับว่าการออกมือที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของนู่หลั่งนั้น หลี่โม่ไม่ได้เอามันไว้ในสายตาเลย
“ไปตายซะ!”
หมัดทั้งสองข้างของนู่หลั่งออกพร้อมกัน และทุบไปพร้อมกันตรงที่กระดูกสันหลังส่วนเอวของหลี่โม่ ถ้าหากคนธรรมดาทั่วไปโดนหมัดของนู่หลั่ง เกรงว่ากระดูกสันหลังส่วนเอวทั้งหมดคงจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
หลี่โม่ยิ้มและโบกฝ่ามือทั้งสองข้างออก และได้ชนกับหมัดทั้งสองข้างของนู่หลั่ง
เพียะเพียะ!
เสียงความเจ็บปวดที่ทะลุหัวใจก็ดังขึ้นมา และพละกำลังที่ราวกับคลื่นก็ไหลพุ่งเข้าหาแขนทั้งสองข้างของนู่หลั่ง และนู่หลั่งรู้สึกว่าแขนโครงกระดูกแขนของตัวเองกำลังแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของเขา
หลี่โม่ได้ทีละเอาใหญ่ ดังนั้นเขาจึงพุ่งขึ้นไปตรงหน้านู่หลั่ง และฝ่ามือทั้งสองข้างก็ตบไปบนไหล่ของนู่หลั่ง
เพียะเพียะ
หลังจากเสียงดังสองครั้ง นู่หลั่งถูกหลี่โม่ตบล้มลงกับพื้น โครงกระดูกไหล่ทั้งสองข้างของก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และไหล่ทั้งสองข้างก็ทรุดลงไป
ซึ่งตั้งแต่นู่หลั่งโตเป็นผู้ใหญ่มานี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกหวาดกลัว เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองสามารถท้าทายแชมป์ของการแข่งมวยดำได้ และเป็นผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ แต่ในขณะนี้นู่หลั่งพึ่งจะเข้าใจว่าเหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า และเข้าใจว่าตัวเองแย่กว่าหลี่โม่ไม่ใช่แค่เล็กน้อย
“ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแพ้ อย่าสู้กันอีกเลย!”
นู่หลั่งตะโกนด้วยความตื่นตระหนกตกใจ เพราะเขาตื่นเต้นเกินไปจนทำให้เสียงเพี้ยน ซึ่งฟังดูแล้วเหมือนกับเสียงร้องที่แหลมคม
“เมื่อกี้ตอนคนอื่นยอมแพ้ นายทำอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น 18 ฝ่ามือพิชิตมังกรของฉันยังมีอีก 16 ฝ่ามือยังไม่ได้ใช้เลย นายรอให้ฉัน 16 ฝ่ามือที่เหลือก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
หลี่โม่บินวนอยู่รอบๆนู่หลั่งและโบกมือทั้งสองข้างออก เงาฝ่ามือติดตามมาด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงกระดูกแตกหักของนู่หลั่ง ซึ่งทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างล่างเสียวสันหลังเลยทีเดียว
นี้ยังคงเป็นนู่หลั่งที่เย่อหยิ่งและที่หาเปรียบเทียบมิได้อยู่เหรอ?
นี่มันโดนตีเป็นอย่างหมาชัดๆ หมายังไม่น่าสมเพชเท่าขนาดนี้เลย!
“ทอมป์สัน นายดูให้ดีๆ นี้คือขั่งเล้งอู่อ้วย นี้คือปวยเล้งต่อเทียน นี้คือเกี่ยงเล้งต่อฉั้ง ……นี้คือ 18 ฝ่ามือพิชิตมังกรที่นายอยากจะดู!”
ฝ่ามือสุดท้ายของหลี่โม่ตบลงบนหลังของนู่หลั่ง และนู่หลั่งราวกับว่าวที่มีเชือกขาด ได้ปลิวตกลงไปบนสังเวียนมวย
พู!
นู่หลั่งได้ล้มลงตรงหน้าทอมป์สัน อ้าปากและได้พ่นเลือดออกมาเต็มปาก และเลือดได้กระเซ็นใส่ขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สัน ซึ่งทำให้ขากางเกงและรองเท้าของทอมป์สันก็กลายเป็นสีแดง
ทอมป์สันตัวสั่นและค่อยๆขยับก้นของตัวเอง ด้วยความระมัดระวังค่อยๆขยับตัวเองไปที่นั่งข้างๆ ให้ตัวเองหลุดพ้นและห่างไกลจากนู่หลั่งที่น่าสยดสยอง
“เยี่ยม เยี่ยมมาก กังฟูของประเทศจีนนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ”
ทอมป์สันพยายามยิ้มและพูด แต่ว่าการยิ้มของเขานั้นน่าเกลียดกว่าการร้องไห้อีก
ฉู่จงเทียนถอนหายใจยาวๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกโล่งใจ ความกังวลทั้งหมดก่อนหน้านี้ถูกขจัดทิ้งทั้งหมด
“คุณทอมป์สัน คุณไม่จำเป็นต้องกลัวหรือตื่นเต้นขนาดนั้น คุณหลี่จะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์แน่นอน ตราบใดที่คุณไม่ทำให้คุณหลี่ขุ่นเคือง”
แก้มของทอมป์สันกระตุกไปสองครั้ง ในใจคิดแบบไหนถึงถือว่าไม่ใช่ทำให้ขุ่นเคือง เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นก็เพื่อมุ่งเป้าไปที่หลี่โม่ ถ้าหากว่าหลี่โม่รู้ความจริง เกรงว่าเขาคงจะทุบตีตัวเองสะบักสะบอม จนเกือบตายไปมากกว่าสิบกว่าครั้งแน่!
“ฉัน ฉันรู้ นี้ก็เป็นเพราะว่าตื่นเต้นไง พวกนายรีบยกนู่หลั่งออกไป แล้วพาไปหาหมอ ดูว่ายังสามารถช่วยชีวิตเขาอยู่ได้ไหม”
ทอมป์สันโบกมือ และนักมวยจากทั่วทุกมุมก็รุมล้อมเข้ามาและมุงดูนู่หลั่งที่น่าสมเพช
พวกนักมวยที่ถูกนู่หลั่งรังแกอย่างทรมานสนช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ในขณะนี้ต่างก็มองนู่หลั่งอย่างมีความสุข
“นี้คือแขนขาได้แตกหักหมดแล้ว ดูเหมือนว่ากระดูกสันหลังก็น่าจะหักด้วย เกรงว่าต่อไปอยากจะเคลื่อนไหวอิสระก็ยากแล้วแหละ”
“เป็นเพราะว่านู่หลั่งเย่อหยิ่งเกินไป เป็นคนทำตัวค้อมต่ำจะดีกว่า นายดูสิคุณหลี่คนนั้นทำตัวค้อมต่ำขนาดไหน ก่อนหน้านี้ขึ้นไปบนเวทีประลองราวกับไม่เคยซ้อมมาก่อน แต่ทันทีที่ออกมือโหดราวกับเสือ
“เสือมันก็แค่ขี้ประติ๋ว กังฟูของคุณหลี่ เกรงว่าคนเดียวก็สามารถเอาชนะเสือหนึ่งฝูงได้ คราวหน้าถ้าเจอคุณหลี่เดินอ้อมจะดีกว่า”
เหล่านักมวยบ่นพึมพำ และนู่หลั่งเริ่มค่อยๆหายใจถี่ เมื่อดูแล้วคงจะสิ้นหวังโดยสิ้นเชิง
เมื่อเฉินเสี่ยวถงเห็นหลี่โม่ชนะ กระโดดขึ้นจากที่นั่งด้วยความตื่นเต้น และใช้นิ้วเท้าเตะคางเหวินซิง “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว อาจารย์ของนายชนะแล้ว รีบไปยินดีให้กับอาจารย์นายแทนฉันเร็ว”
“หา?”
คางเหวินซิงปาดน้ำตาและมองไปที่เวทีประลองด้วยความเหลือเชื่อ เมื่อเห็นหลี่โม่ยืนอยู่บนสังเวียนมวยอย่างดีๆ เขาถึงเชื่อว่าหลี่โม่ชนะแล้ว
เฉินเสี่ยวถงได้วิ่งออกไปอย่างมีความสุข และวิ่งไปบนเวทีประลองโดยตรง และกางแขนสองข้างออกกำลังจะเข้าไปกอดหลี่โม่
หลี่โม่ยื่นมือออกมาและหยุดเฉินเสี่ยวถง เฉินเสี่ยวถงทำปากจู๋และยืดหน้าอกขึ้นและพูดด้วยเสียงที่ดุ “นายยื่นมือทำอะไร นายคิดที่จะเอาเปรียบฉันเหรอ?”
“อือ”
หลี่โม่มองไปที่เฉินเสี่ยวถงพร้อมกับสีหน้าที่หมดคำพูด “นี้คุณเกินไปแล้วนะ ทั้งๆที่คุณเองกำลังจะเอาเปรียบผม ผมแค่กำลังหยุดคุณไว้ไม่ให้เอาเปรียบผม”
“นี่นายกำลังเล่นคำหรือไง? ฉันก็แค่อยากกอดคุณเพื่อแสดงความยินดี”
