ในห้องประชุม
กู้เจี้ยนกั๋วนั่งสีหน้านิ่งขรึมอยู่กับที่
“หยุนหลัน ทำไมงบก่อสร้างสูงอย่างนี้！เธอทำยังไงของเธอ กินส่วนต่างหรือเปล่า！”
สมุดบัญชีถูกโยนโครมลงตรงหน้ากู้หยุนหลัน กู้เจี้ยนกั๋วตบโต๊ะอย่างแรง“ถลุงเงินแบบนี้ เงินคงคลังเราก็วอดวายพอดี！โรงงานเขตใหม่ยังสร้างไม่ทันเสร็จ เราก็ล้มละลายแล้ว！”
“หยุนหลันเอ๊ย แม้ว่าจะมอบหมายงานก่อสร้างให้เธอ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีคนตรวจสอบเธอนะ เธออยากจับปลาในน้ำโคลน ทำแบบนี้ไม่ถูก”
กู้เจี้ยนเจียงพูดมีนัยยะ
กู้หยุนหลันหยิบดูรายการงบดุล เห็นค่าใช้จ่ายของงานก่อสร้าง จึงขมวดคิ้วทันที
ค่าใช้จ่ายไม่เพียงแต่จะเลยเถิด แต่ยังเลยเถิดไปมากอีกด้วย
“นี่ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น คุณลุงให้หนูตรวจสอบละเอียดหน่อยได้ไหมคะ”
“หึ！อย่าว่าแต่ไม่รู้ว่าเงินหายไปไหนเลย！นั่นเป็นไซต์งานที่เธอรับผิดชอบทั้งหมด！”
กู้เจี้ยนกั๋วจ้องเดือดดาล
แกร๊ก
หลี่โม่เปิดประตูออฟฟิศ
หลี่โม่มองดูกู้เจี้ยนกั๋ว ยิ้มแล้วพูด“ผมรู้ว่าเงินไปไหน”
“แกเหรอ ได้สิ！แกทำอะไรไม่สะอาดไว้ใช่ไหม！แกสองผัวเมียฉวยโอกาสกับบริษัท แล้วเอาเงินไปถลุงใช่มั้ย！”
กู้เจี้ยนกั๋วคิดว่าได้มองทะลุปรุโปร่ง
“จะต้องใช้เงินบริษัทแกด้วยหรือไง พวกแกตระกูลกู้ก็ใช่ว่าจะมีเงินมากมาย เงินที่สำรองไป เพราะต้องการให้งานก่อสร้างเสร็จได้มาตรฐาน ถ้าจะคิดตามบัญชีบริษัทที่แกหามาก่อนหน้านะ ก็คงต้องสร้างบัญชีปลอมเน่าๆเยอะล่ะ”
หลี่มั่วมองกู้เจี้ยนกั๋วเย็นชา กู้เจี้ยนกั๋วโดนจ้องจนใจหายว๊าบ
“จะเป็นบัญชีก่อสร้างเน่าได้ไง！บริษัทก่อนหน้าที่ฉันหา เป็นบริษัทที่มาตรฐานเข้มงวด ที่พวกแกหามาอาศัยคอนเนคชั่น อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าพวกแกทำตัวเป็นแมวขโมย！”
กู้หยุนหลันขยี้ตา รู้สึกอ่อนใจ เหนื่อยกับสกุลกู้มาขนาดนี้ แต่ก็ยังโดนกีดกัน ทำให้กู้หยุนหลันรู้สึกเหนื่อยฟรี
หลี่โม่ค่อยๆโอบบ่ากู้หยุนหลันพูดเย็นชา“ถ้าคิดว่าผมพูดไม่ถูก หยุนหลันทำไม่ถูก ก็ยึดสิทธิบริษัทไปทั้งหมดสิ อยากทำไรก็ทำ ต่อไปหยุนหลันจะไม่ยุ่งเรื่องในบริษัทอีก”
“หลี่โม่ คุณ……”
กู้หยุนหลันมองหลี่โม่อย่างตะลึง ถ้าจะไม่ยุ่งเรื่องบริษัทอีก ก็หมายความว่าต้องออกจากบริษัทสกุลกู้น่ะสิ แล้วต่อไปจะให้ทำอะไร
หลี่โม่ยิ้มอ่อนตบหลังกู้หยุนหลันเบาๆ ส่งสายตาให้กู้หยุนหลันสบายใจ
กู้หยุนหลันพยักหน้าเล็กน้อย ค่อยๆซบลงกลางอกหลี่โม่ รู้สึกว่ามีคนให้พึ่งพานี่ดีเหลือเกิน
ในเมื่อหลี่โม่ตัดสินให้เธอแล้ว งั้นก็ทำตามที่หลี่โม่เสนอแล้วกัน พักผ่อนอยู่บ้านก็ดีเหมือนกัน
กู้เจี้ยนกั๋วมองไปที่หลี่โม่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ยิ้มเย็นพูด“ได้สิ คิดว่าไม่มีกู้หยุนหลันแล้วโลกจะหยุดหมุนหรือไง จะไปก็ไปให้สุด ส่งคืนหุ้นในมือออกมาด้วย”
“คุณลุงคะ เกินไปไหม”
กู้หยุนหลันมองกู้เจี้ยนกั๋วแปลกๆ
คืนสิทธิ ออกจากการบริหารบริษัท ก็มากพอแล้ว แต่กู้เจี้ยนกั๋วคิดจะเอาหุ้นในมือด้วย
“หลานหยุนหลัน เราไม่เอาเปรียบหลานหรอกนะ จะให้เงินก้อนนึง เป็นการซื้อหุ้นคืน จะว่าไป เธอเองก็มีแค่ลูกสาวคนเดียว สืบทอดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
กู้เจี้ยนเจียงเข้าข้างกู้เจี้ยนกั๋วพูด
“ดี！”
กู้หยุนหลันพยักหน้าเซ็ง“จะเอาไงก็เอาค่ะ”
“แบบนี้แหละถูกแล้ว หุ้นในมือพวกเธอก็ไม่ได้มาก สถานการณ์บริษัทตอนนี้พวกเธอก็รู้ ถ้าจะให้หุ้นตามทรัพย์สินเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะงั้นให้ล้านเดียวพอแล้ว”
กู้เจี้ยนกั๋วเสนอราคาให้
นับตามจำนวนหุ้น ต่อให้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องเป็นสิบๆล้านอยู่แล้ว ต่อให้มีส่วนลด ก็ต้องได้หลายล้านอยู่ดี
“เหอะๆ คุณเป็นลุงของฉันนะคะ แต่ในเมื่อคุณเอ่ยปากแล้ว ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีก หนึ่งล้านก็โอนให้คุณพ่อแล้วกัน ส่วนการโอนหุ้นฉันเซ็นเดี๋ยวนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ได้ ได้สิ！”
กู้เจี้ยนกั๋วรู้สึกว่าความสุขนั้นช่างมาไวเหลือเกิน ก่อนหน้าวางแผนการมากมายเพื่อที่จะถอดหุ้น ไม่คิดว่าวันนี้ทุกอย่างจะง่ายดายแบบนี้
กู้เจี้ยนเจียงให้ถ่ายสำเนาเอกสารการถือหุ้น จากนั้นค่อยๆวางสำเนาตรงหน้ากู้หยุนหลันอย่างอบอุ่น
“หลานสาวที่แสนดีของฉัน รีบเซ็นสิ”
กู้หยุนหลันลังเลแล้วลังเลอีก หยิบปากกาขึ้น แล้วเซ็นชื่อตัวเองลงในใบโอนหุ้น
หลังจากที่จัดการเอกสารเรียบร้อย กู้เจี้ยนกั๋วจึงดูใบโอนหุ้นอย่างละเอียด
“ไม่เลวๆ นับจากนี้ เธอก็ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในบริษัทแล้ว กลับไปเก็บของที่ออฟฟิศเถอะ เอาของส่วนตัวออกไปจากบริษัทด้วยนะ”
กู้เจี้ยนกั๋วเบ้หน้า
กู้หยุนหลันไม่พูดอะไรสักคำ ดึงมือหลี่โม่เข้าไปในห้องประชุม
หลังจากออกจากห้องประชุมแล้ว มือทั้งสองกู้หยุนหลันกำแน่นลงบนแขนหลี่โม่“ฉันรู้สึกในใจเย็นว๊าบ”
“คนบางคนก็เป็นได้แค่จิ้งจอกเนรคุณแค่นั้นแหละ เป็นงูพิษที่เลี้ยงไม่เชื่อง จะไปสนใจทำไมกัน ออกไปจากที่นี่ ยังมีโลกใบใหม่อันกว้างใหญ่รอคุณอยู่นะ”
หลี่โม่พูดอย่างเชื่อมั่น
“โลกใบใหม่ที่ไหนกัน ตอนนี้หางานยากจะตาย คุณไม่รู้หรือไง เฮ้อ ไม่คุยเรื่องที่ไม่สบายใจดีกว่า พักก่อนค่อยว่ากัน”
หลี่โม่ขยี้หัวกู้หยุนหลันเบาๆ หัวเราะแล้วพูด“เก็บของ ผมจะพาไปที่ๆหนึ่ง มีเซอร์ไพรส์ให้คุณ”
“ห๊ะ เซอร์ไพรส์ อะไรคะ”
กู้หยุนหลันถามอย่างประหลาดใจ
“เซอร์ไพรส์ต้องไปเห็นเองถึงเรียกเซอร์ไพรส์ บอกก่อนก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์สิ”
หลี่โม่ทำลึกลับ
กู้หยุนหลันย่นจมูกเบาๆ“ได้สิ ตอนนี้เรียนรู้ที่จะมีเล่ห์เหลี่ยมแล้วนะคุณนี่ ฉันอยากจะรู้เหลือเกินเซอร์ไพรส์อะไรของคุณ ถ้าเซอร์ไพรส์ไม่พอ อย่าหาว่าฉันไม่สนใจคุณนะ”
“รับรองว่าต้องเซอร์ไพรส์”
หลี่โม่กับกู้หยุนหลันกลับมาถึงออฟฟิศ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิง จึงรีบเก็บข้าวของส่วนตัวของกู้หยุนหลัน
“พี่หยุนหลัน ทำไม่จู่ๆเก็บของกลับมาเล่า”
“เก็บของกลับมาก็แปลว่าออกจากงานแล้วไง ต่อไปฉันก็ไม่ข้องเกี่ยวกับที่นี่แล้ว”
กู้หยุนหลันพูดเสียงเรียบ
“อ๋า？อาจารย์แม่โดนไล่ออกหรือครับ”
คางเหวินซิงมองหลี่โม่กับกู้หยุนหลันอย่างงงงวย
“อาจารย์แม่ของเจ้าออกมาเอง อึดอัดก็ออก”
“แบบนี้นี่เอง มาทำงานที่บริษัทบ้านผมก็ได้นี่！”
คางเหวินซิงพูดตื่นเต้น
