ใต้ดินชั้นสองของอาคารหงเทียน
หลี่โม่จับทอมป์สัน และพาเฉินเสี่ยวถงกับคางเหวินซิงมาถึงที่นี่ โดยมีลูกน้องของฉู่จงเทียนรออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว
เมื่อเห็นหลี่โม่มาถึง ลูกน้องของฉู่จงเทียนรีบโค้งตัวและพูดว่า “สวัสดีครับคุณหลี่”
“ไอ้ฉู่ บอกพวกนายแล้วใช่ไหม”
“ท่านเทียนบอกพวกเราแล้วครับ เขาบอกว่าคุณจะขังคนสำคัญ เชิญข้างในเลยครับ ท่านเทียนกำลังจัดห้องขังเพดาน พื้นและกำแพงข้างในถูกติดตั้งด้วยแผ่นเหล็ก แค่จับคนขังเข้าไปก็เหมือนกับตู้เซฟที่หนาแน่นเลยล่ะครับ”
ลูกน้องแนะนำพลางพาหลี่โม่และคนอื่นเข้าไปข้างใน
หลังจากที่เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา ลูกน้องเดินมาถึงประตูที่เหมือนประตูตู้นิรภัยขนาดใหญ่ที่ทำจากโลหะ
“นี่คือประตูที่ควบคุมด้วยรหัสล็อก และต้องสแกนม่านตา ท่านเทียนใช้เงินจำนวนมาก สร้างที่นี่ขึ้นมา”
“เข้าท่าดีนี่ รีบเปิดประตูเถอะ” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เดี๋ยวผมจะเปิดประตูครับ รอสักครู่นะครับคุณหลี่”
ลูกน้องกดรหัสและสแกนม่านตา หลังจากเสร็จเรียบร้อย ประตูเหล็กบานใหญ่จึงค่อยๆ เปิดออก
ข้างในเป็นห้องขนาดประมาณ 20 ตารางเมตร กำแพงภายในห้องเป็นเหล็ก ตรงกลางห้องมีเก้าอี้เหล็กประมาณสองสามตัว ขาเก้าอี้เชื่อมกับพื้นเหล็ก
ลูกน้องเดินเข้าไปหยิบกุญแจมือและโซ่ตรวนออกมา เขายิ้มและมองทอมป์สัน
“มัดเขาไว้กับเก้าอี้ เขาจะได้หนีไปไหนไม่ได้ เรียกได้ว่าอุปกรณ์รักษาความปลอดภัยของเราแน่นหนากว่าคุกของพวกสายตรวจอีก ขอแค่ขังเขาไว้ในนี้ เขาก็กลายเป็นแมลงวันที่ไม่สามารถบินออกไปได้”
หลี่โม่พยักหน้าอย่างพอใจ เขาผลักทอมป์สันเข้าไปข้างใน
ทอมป์สันก้มหน้าไม่พูดอะไร ราวกับว่ายอมรับในโชคชะตาของตัวเอง
“เดินไปนั่งสิ จะให้ฉันเชิญไปนั่งหรือไง”
หลี่โม่ยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
“นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ นายต้องให้อิสระกับฉัน ถึงนายจะไม่ปล่อยฉันไป แต่นายก็ไม่ควรมาจำกัดอิสรภาพของฉันแบบนี้!”
ทอมป์สันยื่นมือออกมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า
“แกเลือกเอาเองว่าจะไปนั่งเอง หรือจะโดนหักแขนหักขา”
หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ทอมป์สันอึ้งไป หลังจากที่เขาครุ่นคิด เขาจึงยอมเดินไปที่เก้าอี้อย่างว่าง่าย
เมื่อทอมป์สันมานั่งบนเก้าอี้ ลูกน้องของฉู่จงเทียนนำกุญแจมือและโซ่ตรวนมามัดทอมป์สันไว้กับเก้าอี้
ทอมป์สันกัดฟันกรอด เขารู้สึกว่าตัวเองซวยมากที่ต้องเจอเรื่องซวยๆ แบบนี้
ถ้านั่งเครื่องบินกลับไปตั้งแต่ตอนนั้นก็จบแล้ว!
เสียดายที่ต้องมาเสียใจภายหลัง!
ถ้าสามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้ ทอมป์สันจะกลับไปแก้ไขทุกอย่าง ไม่งั้นคงจะไม่สามารถบรรเทาความเสียใจในตอนนี้ได้
หลี่โม่หยิบมือถือออกมาส่งข้อความบอกให้ผู้คุ้มกันของสำนักหลงเหมิน ที่คอยคุ้มกันเขาอย่างเงียบๆ แบ่งทีมออกมาเฝ้าทอมป์สัน
หลี่โม่ไม่ไว้ใจฝีมือลูกน้องของฉู่จงเทียนแม้แต่น้อย
อีกทั้งการที่เก็บทอมป์สันเอาไว้ก็เพราะอยากใช้เขามาล่อเหยื่อ ดังนั้นจึงต้องรักษาชีวิตของเขาเอาไว้
เมื่อส่งข้อความเรียบร้อย หลี่โม่จึงหรี่ตามองทอมป์สัน
“เกือบลืมไปเลย เหมือนว่าเพื่อนของฉันจะลงพนันไปสองร้อยล้าน แกยังไม่ขึ้นเงินเลยนี่นา”
ทอมป์สันสั่นไปทั้งตัว เขาพูดออกมาอย่างตื่นตระหนก “เข้าใจผิดแล้ว ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย คุณรอสักครู่ ฉันจะติดต่อให้พวกมันโอนเงินให้”
ทอมป์สันหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงด้วยมืออันสั่นเทา เขาโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง
“ฮัลโหล ลอดรูว์! รีบขึ้นเงินให้บัญชีที่พนันให้หลี่โม่ชนะเดี๋ยวนี้!”
ทอมป์สันแผดเสียงออกมา
ลอดรูว์ส่งเสียงหึอย่างไม่พอใจ “หึๆ พูดอะไรน่ะทอมป์สัน เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าจะแบ่งกันคนละครึ่ง ทำไมมาพูดเรื่องขึ้นเงินตอนนี้ล่ะ นายคงไม่ได้ศึกษาจนเบลอไปหมดแล้วใช่ไหม”
“ลอดรูว์! นายอย่ามาพูดแดกดัน! ฉันต้องการให้นายทำตามที่สั่ง! รีบโอนเงินเดี๋ยวนี้!”
“ยังไงก็หาเหตุผลให้ฉันหน่อยสิ ไหนบอกว่าเราจะฮุบเอาไว้เอง เงินเยอะขนาดนี้ จะให้พวกคนผิวเหลืองพวกนั้นหรือไง”
ลอดรูว์ยังอาลัยอาวรณ์ นั่นไม่ใช่เงินยี่สิบสามสิบล้านนะ แถมยังไม่ใช่เงินสองสามร้อยล้าน แต่มันเป็นเงินสามสิบสองร้อยล้านเชียวนะ! ถ้าเป็นเงินดอลลาร์ก็ประมาณสี่ร้อยกว่าล้าน!
ถ้ามีเงินเยอะขนาดนั้น ลอดรูว์สามารถไปซื้อดาราฮอลลีวูดชื่อดังได้เลยนะ
ทอมป์สันแทบจะเอามีดมาแทงลอดรูว์ “Fuck! นายไม่ฟังคำพูดของฉันหรือไง! ถ้านายไม่โอนเงินตอนนี้ ครอบครัวนายตายแน่!”
“โอเคทอมป์สัน นายทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ฉันนึกว่านายจะกล้าเสียอีก สุดท้ายนายก็ขี้ขลาด เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงินให้!”
ลอดรูว์ตัดสายอย่างไม่พอใจ ทอมป์สันก่นด่าเบาๆ เขาคิดในใจว่าถ้าไม่เจอคนอย่างหลี่โม่ จะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง!
“คุณหลี่ ฉันให้คนจัดการแล้ว อีกไม่นานน่าจะได้เรื่องการโอนเงิน”
พวกเขากำลังพยายามให้ตัวเองยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ
หลี่โม่พยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงเอ่ยว่า “ลูกชายของฉู่จงเทียนที่โดนแกจับตัวไปล่ะ คนที่พวกแกข่มขู่ตอนที่จัดการเรื่องการแข่งมวยดำสากลแล้วจับตัวเขาไป”
“เรื่องนั้นเป็นหน้าที่ของคนในหน่วยหลัก ฉันไม่รู้เรื่องที่แน่ชัด หรือคุณจะให้ฉันโทรไปถาม”
ทอมป์สันรู้สึกว่าตัวเองซวยมาก เรื่องที่มาพัวพันกับเขามันมากมายเหลือเกิน! ใครที่มันทำให้เขาเป็นแบบนี้!
“รีบสิ ขอแค่พวกมันส่งตัวลูกชายของฉู่จงเทียนกลับมา แกก็ออกไปได้”
ดวงตาของทอมป์สันเป็นประกาย การที่ได้รับอิสระ เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขา
“โอเค ฉันจะติดต่อเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้พวกนั้นส่งตัวลูกชายของฉู่จงเทียนกลับมา”
ทอมป์สันจับมือถือด้วยมืออันสั่นเทาเพราะความตื่นเต้น เขาดูอยู่ครู่หนึ่งและกดปุ่มโทรออก
การโทรข้ามประเทศจะต้องใช้เวลาเล็กน้อย รอประมาณครึ่งนาที ถึงจะมีคนรับสายของทอมป์สัน
“ฮัลโหล ทอมป์สัน นายโทรมาบอกข่าวดีเหรอ”
“No, no, no ไมค์ สิ่งที่ฉันจะพูดไม่ใช่เรื่องดีอะไร ภารกิจของฉันล้มเหลว ตอนนี้ฉันกลายเป็นตัวประกัน พวกเขาต้องการให้ปล่อยตัวลูกชายของฉู่จงเทียน ฉันจึงจะเป็นอิสระ!”
ไมค์อึ้งไปครู่หนึ่ง ซิการ์ในมือร่วงลงไปในที่เขี่ยบุหรี่
“ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม หรือฉันหลอนไปเอง ทอมป์สัน นายพูดใหม่สิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกนายถึงล้มเหลวได้!”
ไมค์ไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ทอมป์สันพานักมวยดำสากลไป คนพวกนั้นโหดเหี้ยมมาก เรียกได้ว่าเป็นพวกอมนุษย์ก็ได้ ทำไมถึงล้มเหลวได้ล่ะ
“ไมค์ ฉันล้มเหลวจริงๆ ฉันหวังว่านายจะเชื่อสิ่งที่ฉันพูด!”
