จักรพรรดิมังกร – ตอนที่ 547 เซอร์ไพรสใหญ่

คางหย่งเฉียนคลานไปที่นั่งคนขับอย่างลนลาน สตาร์ทอยู่นานกว่าจะสตาร์ทติด

ศิษย์พี่หงพุ่งลงไปที่ตีนเขาเรียบร้อย เขาประคองซือหม่าฉางคงที่โดนยิงสามนัด

“ศิษย์พี่ใหญ่ ตกลงเกิดอะไรขึ้น แล้วศิษย์พี่น้องคนอื่นล่ะ！”

ศิษย์พี่หงตะเบ็งเสียงถาม

“อย่าถามมากเลย รีบพาฉันไปหน่อย เร็วสิ！ช้าเดี๋ยวก็ตายกันหมดนี่หรอก！”

ซือหม่าฉางคงพูดอยากกระฉับกระเฉง

ศิษย์พี่หงไม่กล้าถามต่อมาก เพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้ามาแต่ไกล พร้อมกับเสียงพูดคุยตะโกนโหวกเหวก

ศัตรูไล่ตามมา！

ดูเหมือนศัตรูจะเป็นต่างชาติด้วย！

ฉับพลันศิษย์พี่หงเกิดความคิดในใจขึ้นมากมาย ถึงขนาดคิดว่าเป็นศัตรูจากต่างประเทศของอาจารย์หรือเปล่า

โอหยางจื้อสามารถโดดเด่นที่ต่างแดนได้ขนาดนี้ ก็ต้องไปล่วงเกินใครไว้บ้างมั่งล่ะ พวกยอดฝีมือต่างๆทั่วโลกต่างก็เคยถูกโอหยางจื้อท้าทาย

แต่ว่ายอดฝีมือพวกนั้น ต่างก็เกลียดชังโอหยางจื้อกันทั้งนั้น

ไม่กล้าลังเลนาน ศิษย์พี่หงจึงแบกซือหม่าฉางคงลงทางเขา ก็เห็นมีรถคันหนึ่งขับออกไป

“บ้าเอ๊ย！ไอ้บ้าคางหย่งเฉียน！ไอ้ชาติหมาหยุดรถเดี๋ยวนี้นะ！หยุดรถ！”

ศิษย์พี่หงตะคอกเดือดดาล

แต่ว่าคางหย่งเฉียนกล้าหยุดรถที่ไหน จึงรีบเหยียบคันเร่งเอาเป็นเอาตาย พริบตาก็หายไปไม่เหลือเงา

“ไอ้บ้าเอ๊ย！พึ่งพาไม่ได้ขนาดนี้！จับมัน จะต้องเอามันให้ตาย！”

ศิษย์พี่หงพูดเดือดดาล

“รีบไป รีบหารถสักคันขับไป”

ซือหม่าฉางคงพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง

เส้นในใจขาดผึงลง ซือหม่าฉางคงร้อนรนไม่น้อย เขาดูเหมือนราวกับว่าจะสูญเสียชีวิตตลอดเวลา

“อ่อออ ผมจะส่งศิษย์พี่ไปโรงพยาบาล”

ศิษย์พี่หงแบกซือหม่าฉางคงแล้วบึ่งไปที่รถคันอื่น หลังจากที่วางซือหม่าฉางคงลงที่เบาะหลัง จึงรีบขับออกไปอย่างลนลาน

“ไม่ต้องส่งฉันไปโรงพยาบาล เมืองฮ่านอยู่ไม่ได้แล้ว ไปชานเมืองแถวนี้ก่อน อาจารย์ ตอนนี้คงคิดถึงเรื่องอาจารย์ไม่ไหวแล้ว”

ด้านหลังมีทหารตามมา ไปโรงพยาบาลก็ทำกับดึงตัวเองเข้ากับดัก ซือหม่าฉางคงรู้สึกว่าหลี่โม่วางแผนได้รัดกุมมาก คงไม่ปล่อยกับดักที่โรงพยาบาลไว้เหมือนกัน

ที่จริงซือหม่าฉางคงปรักปรำหลี่โม่เข้าแล้ว หลี่โม่ก็แค่อยากจะอาศัยโอกาสยืมมีดฆ่าคน

ถ้าซือหม่าฉางคงหยุดๆดับๆ หลี่โม่คงไม่ลงมือกับพวกเขา อย่างไรเสียในสายตาหลี่โม่ พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรจากมด

วอลเลซพาคนไล่ตามมา เห็นไฟท้ายรถแวมๆ ได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ไอ้บ้านี่สมควรตาย ยังหนีไปอีกหลายคน น่าขายหน้าจริง！ทุกคนกลับไปซ้อมรบ ถือเป็นการทำโทษ！”

วอลเลซคำรามอย่างโกรธเคือง

นักรบหน่วยสิบเอ็ดค่อนข้างหดหู่ คิดไม่ถึงว่าการรบจะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมแบบนี้ ไม่ได้แสดงถึงความสง่างามของหน่วยรบที่สิบเอ็ดเลย

ลอดรูว์เดินมาอย่างสบายอารมณ์“วอลเลซ คุณทำให้ผมผิดหวัง คุณรับมือกับลิงหน้าเหลืองพวกนี้ โดยทำให้นักรบของเราบาดเจ็บไปแปดคน ทำให้ผมพูดไม่ออก”

“มันเป็นเพียงอุบัติเหตุ อุบัติเหตุ！อุบัติเหตุแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน！”

วอลเลซคำรามเดือดดาล

“เอาล่ะ คุณไม่ต้องมาคำรามกับผม พวกเราต้องวางแผนขั้นต่อไป เอาเลือดหลี่โม่มาให้ได้ เราถึงจะกลับไปรายงานได้”

ลอดรูว์พูดอย่างสบายอารมณ์ ในใจพลิกไปมา หลังจากมีการแลกเปลี่ยนคน แล้วเกิดเรื่องต่างๆ ทำให้ลอดรูว์ระมัดระวังมากขึ้น

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ลอดรูว์อึดอัดมาก โดยมากมักจะเป็นลอดรูว์วางแผนคนอื่น！

“ผมรับผิดชอบปฏิบัติการ เรื่องการวางแผนเป็นหน้าที่ของคุณ หน่วยรบสิบเอ็ดของเราพร้อมทำตามคำสั่ง”

วอลเลซโกรธเคือง ยิ่งรู้สึกว่าลอดรูว์กำลังเยาะเย้ยตัวเอง ดังนั้นจึงมีการแสดงออกอิดออดนิดหน่อย

ลอดรูว์เงียบชั่วครู่ ยิ้มอ่อน“งั้นก็ได้ ผมจะคิดแผนการเจ๊งๆ ถอนทัพกลับมาก่อน ที่พักของเราจัดอยู่ที่ชานเมือง”

วอลเลซสั่งถอยทัพนักรบ พาลูกน้องตามลอดรูว์กลับเขา แล้วนั่งรถไปทางชานเมือง

นั่งอยู่ในรถลินคอร์น ลอดรูว์หลับตาถาม“ทอมป์สัน คุณคิดเห็นยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่”

“หลี่โม่ จะต้องเป็นฝีมือหลี่โม่！”

“เมื่อกี้หลี่โม่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยหรือไม่”

ลอดรูว์ถามต่อ

“ผมไม่รู้ ผมถูกพามา ตากับหูถูกปิดหมด ไม่ได้ยินและไม่เห็น พวกเขาเพิ่งปลดผมออกก่อนแลกเปลี่ยน”

ทอมป์สันพูดจบมีอาการลังเล“แต่ผมกล้ารับประกัน ว่าหลี่โม่เป็นคนทำทั้งหมด ไอ้ฉู่มันเป็นแค่ไอ้หน้าโง่ ลูกน้องของเขามีแต่พวกสวะ”

“ดูท่าหลี่โม่มีเซอร์ไพรสใหญ่มาให้เราทีเดียว แต่มาโดยไม่ได้รับเชิญเสียมารยาท ผมก็จะให้เซอร์ไพรสใหญ่กลับไปเหมือนกัน”

ลอดรูว์ยักมุมปากขึ้นยิ้ม ในใจมีแผนรับมือหลี่โม่

······

คางหย่งเฉียนบึ่งรถเข้าเมือง พอเข้าเมืองแล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน

แม้ว่าจะหนีออกมาได้ ใครรู้บ้างว่าซือหม่าฉางคงพวกเขาเป็นยังไงบ้าง ถ้าพวกเขาย้อนกลับมาฆ่าตนเองเล่า ผลลัพธ์คงจะเลิศ จนคางหย่งเฉียนไม่อยากจะจินตนาการ

ลังเลชั่วครู่ คางหย่งเฉียนกลับไปชานเมือง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อคางเหวินซิง

“ฮัลโหล เหวินซิง นี่อานะ！แก ตอนนี้แกอยู่ไหน อาหนีมาได้แล้ว！”

“คุณอา หนีออกมาได้แล้วเหรอ รอเดี๋ยวนะ ผมบอกอาจารย์ก่อน”

คางหย่งเฉียนน้ำตารื้นอย่างตื่นเต้น“รีบบอกคุณหลี่เร็ว ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันควรไปไหน กลัวพวกมันตามจับ！”

“พวกเขาคงกลับมาไม่ได้แล้วล่ะ อารอหน่อยนะ”

คางเหวินซิงพูดจบจึงรายงานสถานการณ์ให้หลี่โม่ หลี่โม่ยิ้มพูด“เพิ่งกินมื้อดึกเสร็จ ให้อาของแกมาด้วยกันสิ ส่งโลเกชั่นให้เขา”

“ได้ครับ”

คางเหวินซิงพูดกับคางหย่งเฉียนสองคำ พอวางโทรศัพท์ก็ส่งโลเกชั่นให้

หลังจากได้โลเกชั่นคางหย่งเฉียนราวกับได้สมบัติ พอเปิดแมปในมือถือ ก็ขับรถไปทางร้านสุกี้ที่พวกหลี่โม่กำลังกินอยู่

เขารีบร้อนไปตลอดทาง ฝ่าไฟแดงไปหลายแยก อย่าว่าแต่รไม่ใช่รถตัวเองเลย ต่อให้เป็นรถตัวเอง มาฝ่าไฟแดงตอนนี้เทียบกับชีวิตแล้วเป็นเรื่องเล็ก！