เหล่าคุณชายซีกหน้ากระตุก ถึงคำพูดของคางเหวินซิงจะดูเกินจริง แต่ทุกคนก็เถียงไม่ออก และทำได้เพียงยืนมองคางเหวินซิงโอ้อวดต่อไป
“เรามาดูการแข่งกันก่อนดีกว่า ตอนนี้ความเร็วของอาจารย์ฉันคือ 150 ไมล์ และขับเลี้ยวโค้งอย่างต่อเนื่อง พวกนายแหกตาดูสิ! พวกนายเห็นแล้วหรือยัง!”
“ดูหลงโปเทวดาแห่งรถที่พวกนายชอบสิ วะฮ่าฮ่า ความเร็วรถของหลงโปคือ 110 ไมล์ ฉันว่าเขาคงแสดงฝีมืออันสุดยอดออกมาแล้ว แต่ว่าเขาก็คงทำได้แค่นี้!”
คางเหวินซิงมองพวกคุณชายด้วยแววตาดุดัน ถึงเขาจะไม่ได้ขับรถเอง แต่นั่นคืออาจารย์ของเขา!
คนที่หลุดพ้นจากความทุกข์อย่างคางเหวินซิง กำลังจะใช้อำนาจของคนอื่นมาข่มขู่ พวกนายดูถูกฉันไม่ใช่เหรอ วันนี้ฉันจะทำให้พวกนายหน้าแตก!
ทุกคนรู้สึกใจหายแวบ เพราะตอนแรกกะว่าจะจัดการคางเหวินซิง แต่ตั้งแต่เริ่มจนจบ พวกเขานี่แหละที่กลายเป็นตัวตลก
“ไอ้เวรเอ๊ย ครั้งนี้พี่โปมันเอาอะไรเลย ฉันมีธุระ ขอไปก่อน”
“ฉันก็มีธุระที่บ้าน ต้องกลับไปสะสาง ฉันไม่อยู่สนุกด้วยแล้ว”
“กิ๊กเรียกฉันกลับไปอาบน้ำ ฉันก็ขอกลับเหมือนกัน”
เมื่อเห็นว่าหลงโปต้องแพ้อย่างแน่นอน เหล่าคุณชายก็พากันหาข้ออ้าง ถ้าเกิดแข่งจบ พวกเขาไม่มีทางกลับคำที่พนันกันเอาไว้
พวกเขาไม่มีทางแก้ผ้าคลานกลับเมืองฮ่านเด็ดขาด!
“พวกนายจะไปไหน ดูเหมือนพวกนายจะชิ่งนะ ฉันล่ะผิดหวังกับพวกนายจริงๆ”
เหล่าคุณชายที่กำลังจะออกไป ชะงักฝีเท้าลงทันที พวกเขาคิดว่าถ้าไปแบบนี้ ดูจะไม่ดี
“คางเหวินซิง นายกล้าดียังไง จะให้เราแก้ผ้าคลานกลับจริงเหรอ”
คุณชายคนหนึ่งมองคางเหวินซิงอย่างโมโห
“ให้พวกนายแก้ผ้าคลานกลับไป ไม่มีประโยชน์อะไรกับฉัน ฉันจะเปลี่ยนสิ่งที่พนันเล็กน้อย แค่หลงโปแพ้ พวกนายต้องเข้าราซิ่งคลับของฉัน!”
เหล่าคุณชายอึ้งไป พวกเขารับการพนันแบบนี้ได้ แต่ถ้ารับพนัน ต่อไปก็จะสู้หน้าหลงโปไม่ได้ ราวกับว่าไร้ความจงรักภักดี
คางเหวินซิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าพวกนายคิดอะไร คงรู้สึกผิดกับหลงโปสินะ แต่หลงโปเอาแต่คุยโม้ว่าตัวเองเก่ง แต่ดูความเป็นจริงสิ เขาไม่เหมาะแม้แต่จะหิ้วรองเท้าให้อาจารย์หลี่โม่ด้วยซ้ำ!”
“ตามไอ้ขยะแบบนั้น จะมีอนาคตอะไร ตามอาจารย์ฉันดีกว่า เข้าราซิ่งคลับของฉัน ต่อไปพวกนายจะได้รู้ว่าอะไรคือความรุ่งโรจน์ อะไรคือเกียรติยศ! อาจารย์ฉันกำลังจะไปเข้าร่วมการประกวดราชานักแข่งรถใต้ดินระดับโลก!”
หลังจากคางเหวินซิงเชิดหน้าพูดจบ เหล่าคุณชายก็มองตากัน จากนั้นจึงพยักหน้าเบาๆ เพื่อตกลงกับสิ่งที่คางเหวินซิงพนัน
หลงโปกลายเป็นอดีตสำหรับพวกเขา แพ้หลี่โม่ ไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นนักแข่งในทีมแข่งรถแม็คลาเรน หลงโปไม่ใช่เทวดาแห่งรถเหมือนอย่างที่เคยเป็นแล้ว
คางเหวินซิงยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาคิดว่าการสร้างราซิ่งคลับ สำเร็จไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว
……
หลี่โม่กำลังขับเบนซ์พร้อมใส่อารมณ์ลงไปด้วย
ตอนนี้เขานำจนทิ้งห่างหลงโป แบบไม่เห็นฝุ่น หลี่โม่จึงไม่ได้เร่งความเร็วจนบ้าคลั่ง
เฉินเสี่ยวถงมองซีกหน้าด้านข้างของหลี่โม่ ด้วยแววตาหยาดเยิ้ม
“พี่หลี่โม่ พี่หล่อมากเลย! ขับรถธรรมดาๆ ได้เร็วขนาดนี้ ฉันว่าพี่เป็นซูเปอร์แมนแน่ๆ”
“ซูเปอร์แมนก็เป็นคน ไม่เห็นต่างอะไรกัน ถ้าเธอเบื่อก็เล่นมือถือ ฟังเพลงไปเถอะ อย่ามามองฉันแบบนี้ ฉันโดนเธอมองจนกลัวไปหมดแล้ว”
หลี่โม่กลัวว่าเฉินเสี่ยวถงจะกระโจนเข้ามา และทำอะไรบุ่มบ่ามขึ้นมา
เก่งเกินก็ไม่ดี เพราะทำให้ผู้หญิงคะนึงหา
หลี่โม่แอบถอนหายใจ จากนั้นจึงปรายตามองเฉินเสี่ยวถง
เฉินเสี่ยวถงพูดอย่างออดอ้อน “พี่จะกลัวอะไร ฉันไม่ได้จะกินพี่สักหน่อย ฉันแค่มองไม่ได้เหรอ มันก็เป็นเรื่องธรรมชาตินี่”
“ได้ อยากมองก็มอง แต่อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวก็พอ”
หลี่โม่หักพวงมาลัย เบนซ์เข้าโค้งอย่างงดงาม
เฉินเสี่ยวถงดูกระจกมองหลัง ข้างหลังเต็มไปด้วยความมืด ไม่มีไฟจากหน้ารถ ดูเหมือนว่าจะนำหลงโปมาไกลมาก
“หลงโปอะไรนั่นไม่เห็นได้เรื่อง เมื่อกี้โม้ซะเยอะ ที่แท้ก็เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ พี่หลี่โม่เก่งกว่าตั้งเยอะ”
หลี่โม่หัวเราะแห้ง เขาไม่ได้รับคำชมของเฉินเสี่ยวถง
เขามอง GPS ถึงโค้ง Hair Pin โค้งสุดท้ายแล้ว หลี่โม่ใช้แรงเหยียบคันเร่ง เครื่องยนต์เบนซ์ดังสนั่น รถทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ผ่านโค้งเรียบร้อย หลี่โม่เร่งความเร็วรถจนสูงสุด และกลับมายังจุดออกตัว
เอี๊ยด
เบนซ์จอดลงต่อหน้าทุกคน ทุกคนมองเบนซ์ที่จอดอย่างตกตะลึง พวกเขารู้สึกหน้าร้อนฉ่า
นี่มันเป็นการตบหน้าด้วยความจริงชัดๆ ทุกคนโดนหลี่โม่ตบหน้าโดยไม่สนว่าเป็นใคร
คางเหวินซิงวิ่งมาเหมือนสุนัขล่าสัตว์ เขาเดินมาข้างประตูรถหลี่โม่ และเปิดประตูรถออก
“อาจารย์ อาจารย์เจ๋งมาก เมื่อกี้อาจารย์ขับได้งดงามมาก ผมรักอาจารย์!”
หลี่โม่พูดอะไรไม่ออก เขาถลึงตาใส่คางเหวินซิง “พูดให้มันดีๆ ฉันไม่ได้สนใจผู้ชาย”
“แหะๆ ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมแค่ดีใจ เลยแสดงออกไปแบบนั้น”
คางเหวินซิงหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน เขาคิดว่าใช้คำไม่ค่อยเหมาะสมออกไป
หลี่โม่ลงจากรถ และกวาดตามองไปรอบๆ คนที่สบตากับหลี่โม่ ต่างพากันก้มหน้าโดยอัตโนมัติ
คางเหวินซิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ต้องมีเสียงปรบมือไม่ใช่เหรอ พวกนายต้องปรบมือ ต้อนรับการมาถึงของราชาสิ!”
พูดจบ คางเหวินซิงก็ปรบมือขึ้นก่อนใคร เหมือนเสียงปรบมือจะเป็นสิ่งติดต่อ ผู้คนรอบๆ ต่างพากันปรบมือ เสียงปรบมือค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ
“พวกเรายอมรับสกิลการขับรถของเฮียหลี่ สกิลเทพมาก ต่อไปพวกเราคือแฟนคลับของเฮียหลี่!”
“พวกเราจะเข้าร่วมราซิ่งคลับ เป็นแฟนคลับเฮียหลี่หมื่นปี! ต่อไปถ้าเฮียหลี่มีแข่ง พวกเราจะไปเชียร์ที่สนาม!”
“เทวดาแห่งรถจะรับเราเป็นศิษย์ไหมครับ พวกเราอยากเป็นศิษย์ของอาจารย์!”
เหล่าคุณชายต่างยอมรับสกิลของหลี่โม่ เมื่อลดทิฐิลง ยอมรับเลยว่าหลี่โม่เป็นคนที่มีสกิลการขับรถอยู่ในระดับต้นๆ
อย่าว่าแต่ในประเทศเลย ทั้งโลกก็มีแค่ไม่กี่คน ที่มีสกิลการขับรถระดับเดียวกับหลี่โม่
หลี่โม่ยิ้มบางๆ เขาโบกมือไปมาให้ทุกคน “ยินดีต้อนรับพวกนายเข้าราซิ่งคลับ ต่อไปฉันจะทำความรู้จักพวกนายให้มากขึ้น ส่วนกิจกรรมทั่วไป คางเหวินซิงจะเป็นคนรับผิดชอบเยอะหน่อย พวกนายต้องสนับสนุนเขาให้มากๆ ด้วย”
