ท่านแปดพาพวกลูกน้องมาถึงที่โรงเตี๊ยมดอกท้อ
หลังจากที่ลงรถก็ยืนไขว้มืออยู่หน้าประตูโรงเตี๊ยม ท่านแปดสำรวจดูสภาพแวดล้อมของโรงเตี๊ยม พยักหน้าอย่างพอใจเล็กน้อย “ตกแต่งได้มีความโบราณดี แต่ก็ไม่รู้ว่าเถ้าแก่จะเป็นยังไง”
กงซุนจุนเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สองมือกุมเข้าหากันทำความเคารพท่านแปด “รุ่นเด็กกงซุนจุนเคารพท่านแปดครับ หวังว่าท่านแปดจะไม่กล่าวโทษกันที่เชิญมาไกลถึงเพียงนี้”
ท่านแปดยิ้มจอมปลอมพูดว่า “มีอะไรให้กล่าวโทษกัน เจ้าแปดอย่างฉันตอนนี้เป็นแค่คนหมดอำนาจ ไอ้หนูอย่างนายหาคนมาเชิญสักหน่อย เจ้าแปดอย่างฉันก็รีบร้อนมาเลยนี่ไง”
ในใจของกงซุนจุนมีความได้ใจอยู่นิดหน่อย รู้สึกว่าเพียงแค่ให้ลูกน้องโทรไปเชิญสักหน่อย ก็สามารถเรียกท่านแปดมาได้ เขาจึงมีความสะใจอยู่สักหน่อย
ท่านนี้เป็นถึงท่านแปดบุคคลที่เคยมีอำนาจทำให้ผู้คนกลัว และคนที่เคยทำให้กงซุนจุนต้องคอยเงยหน้ามอง!
แต่ว่าวันเวลาผ่านไป ท่านแปดในตอนนี้ไม่ใช่ท่านแปดคนก่อนแล้ว ท่านแปดที่ไม่มีอำนาจ ได้กลายเป็นคนที่สูญเสียอำนาจและไม่ถูกผู้คนให้ความสำคัญ
“ท่านแปดอย่างได้พูดตลกเลยครับ รุ่นเด็กไม่ได้มีความคิดที่ดูถูกท่าน ในใจอย่างรุ่นเด็กคนนี้ ท่านแปดเป็นบุคคลที่สมควรได้รับความเคารพจากรุ่นเด็กมากที่สุดเลยครับ”
“พอแล้ว อย่าพูดไร้สาระที่ไม่มีประโยชน์พวกนี้แล้ว นายบอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉัน ไม่ทราบว่าได้เตรียมของอร่อยไว้รึยัง ถ้าหากว่าทำให้ฉันกินดื่มไม่พอใจ ก็อย่าได้โทษฉันที่พลิกหน้ากับนาย”
ท่านแปดพูดจบแล้วก็ไขว้มือเดินผ่านตัวกงซุนจุน โดนเข้าไปในโรงเตี๊ยมอย่างไม่แคร์
กงซุนจุนกัดฟัน ในใจคิดว่าท่านแปดนี้กลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วยังพยายามจะทำท่าทางเป็นคุณท่านอีก
ถ้าไม่ใช่เพราะอยากได้อำนาจที่เขาเคยมี กงซุนจุนอย่างฉันคงไม่มารับอารมณ์อย่างนี้ของแกหรอก
ฉันทน! รออนาคตแผนการขอฉันสำเร็จแล้ว ก็จะให้แกได้รู้ถึงความน่ากลัวของกงซุนจุนคนนี้เอง!
สายตาสั่นไหวเล็กน้อย แล้วกงซุนจุนก็หันหลังเดินตามเข้าไปในโรงเตี๊ยม บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มสดใส
“รีบไปเอาอาหารและเหล้าดีๆมาเสิร์ฟ ให้ท่านแปดได้ลองลิ้มรสชาติ จะได้ไม่ทำให้ท่านแปดไม่พอใจแล้วพลิกหน้าใส่กัน” กงซุนจุนพูดสั่งลูกน้อง
ลูกน้องรีบไปจัดการ เพียงชั่วพริบตาเดียวอาหารต่างๆก็ยกออกมาเสิร์ฟ
เหล้าดีที่ใส่ในกาทองเทเข้าใส่ในถ้วย
กงซุนจุนยกถ้วยที่เทเหล้าไว้เต็มและพูดขึ้นว่า “ท่านแปดครับ กระผมเคารพท่านหนึ่งแก้วครับ”
ท่านแปดไม่ได้ยกถ้วยเหล้าขึ้น แต่กลับเหล่ตามองกงซุนจุน “ไอ้หนู ยังไงนายก็ควรจะดื่มก่อนสามแก้วมั้ง ถ้าหากจะนับจากรุ่นจริงๆฉันเป็นถึงรุ่นปู่นายเลยนะ ไอ้หนูอย่างนายให้ปู่มาหา ถ้าไม่ดื่มก่อนสักสามแก้วคงจะไม่ได้ รีบดื่มซะ ดื่มเสร็จแล้วค่อยมาเคารพฉัน”
กงซุนจุนนิ่งไปสักพัก ไม่คิดเลยว่าท่านแปดจะบอกว่าตัวเขาเป็นหลาน ในใจของกงซุนจุน ตอนนี้เขานั้นเทียบเท่ากับท่านแปดแล้ว
ท่านแปดเห็นว่ากงซุนจุนกัดฟันแน่น ท่าทางรอยฟันปูดขึ้นมา จึงยิ้มเยาะว่า “ไอ้หลานอย่างนายเป็นอะไรไป ปู่พูดคำพูดไม่น่าฟังนิดหน่อย นายก็ไม่พอใจแล้ว? แม้แต่แกล้งทำเป็นหลานยังไงยังไม่ฝึก ก็มาทำเป็นคนเก่งต่อหน้าปู่แกนี่แล้ว? คิดว่าท่านแปดอย่างฉันตอนนี้สูญสิ้นอำนาจจริงๆ? ท่านแปดอย่างฉันถึงสูญอำนาจจริงๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ไอ้หลานอย่างแกจะมารังแกได้ ตระกูลกงซุนของแกเป็นอะไร หรือว่าในใจของแกไม่รู้บ้างหรอ?”
ท่านแปดต่อว่าอย่างดุเดือด ทำเอากงซุนจุนงุนงงไปในทันที
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่กงซุนจุนคิด จากที่กงซุนจุนคิดไว้ ต้องเป็นท่านแปดนั่งปรึกษาหารือกับเขาอย่างเคารพเกรงใจถึงจะถูก!
“ท่าน ท่านแปดครับ ท่านพูดเกินไปหน่อยแล้วมั้งครับ! ตระกูลกงซุนของผมไม่ได้หาเรื่องท่านแปด ครั้งนี้ที่เชิญท่านมาก็เพื่อช่วยท่านกลับสู้ตำแหน่งอีกครั้ง ผมนั้นซื่อสัตย์ต่อท่าน ฟ้าดินเป็นพยานได้ครับ!”
เมื่อกงซุนจุนพูดจบก็ยกถ้วยดื่มจนหมด ในใจคิดว่าก็แค่แกล้งอยู่ต่ำ ยากตรงไหนกัน!
ในที่ตระกูลเก็บซ่อนตัว ตระกูลกงซุนของเรานั้นแกล้งมาเป็นร้อยปีแล้ว แกล้งจนชินไปตั้งนานแล้ว!
พูดจบกงซุนจุนก็ถือเอากาเหล้ามาเทเหล้าให้ตัวเอง แล้วก็ดื่มรวดเดียวอีกสองแก้วลงท้อง
ดื่มเสร็จกงซุนจุนก็ยกยิ้ม พูดว่า “ท่านแปดครับ อย่างนี้ละครับ? กงซุนจุนคนนี้ทำตามที่ท่านพูดแล้ว ครั้งนี้เคารพเหล้ากับท่านได้แล้วใช่มั้ยครับ”
“ไอ้หนูอย่างแกนี่น่าสนใจดี ให้โอกาสแกสักหน่อยละกัน ลองพูดมาก่อนว่าที่เรียกปู่แกมานี้ อยากจะทำอะไร?”
ท่านแปดเหล่ตามองถาม
เห็นว่าท่านแปดเข้าประเด็นอย่างตรงไปตรงมา กงซุนจุนกก็ไม่ลังเลอีก แล้วก็พูดความคิดและแผนการของตัวเองออกมา
“ท่านแปดครับ ผมได้ยินมาว่าท่านและหลี่โม่เคยเกิดความขัดแย้งกัน แล้วยังพ่ายแพ้ในการต่อสู้กันด้วย”
สีหน้าท่านแปดมืดขรึมขึ้นมาทันที นั่นเป็นเรื่องที่ท่านแปดไม่อยากให้ผู้คนพูดถึง
“ใช่แล้วทำไม”
“บังเอิญมากครับ ผมและหลี่โม่เองก็เกิดความขัดแย้งกันขึ้นนิดหน่อย แต่ว่าตอนนี้หลี่โม่เจอปัญหาแล้ว ต้องการให้ผมช่วยเหลือเขา ผมจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะช่วยท่านแปดแก้แค้น”
กงซุนจุนไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของหลี่โม่ และตอนนี้ก็พูดคำพูดพวกนี้ต่อหน้าท่านแปด ทำเอาสีหน้าของท่านแปดนั้นเปลี่ยนไปทันที
ท่านแปดนั่งพิงหลังที่เก้าอี้ เอียงหัวมองกงซุนจุน มองจนกงซุนจุนรู้สึกขนลุก
“ท่านแปดครับ ทำไม่ท่านมองผมอย่างนี้ละ? มีอะไรที่ผมพูดผิดไปรึเปล่าครับ?”
กงซุนจุนถามอย่างกังวล
“ไม่มีอะไรผิด นายพูดต่อสิ พูดสิว่านายอยากจะทำยังไง”
ท่านแปดหยิบเอาตะเกียบคีบอาหารขึ้นมากิน รอฟังว่ากงซุนจุนเตรียมจะจัดการหลี่โม่ยังไง
ตอนนี้ในใจของท่านแปดก็ร้อนรนอยู่มาก เมื่อเห็นว่าเรื่องราวยิ่งอยู่ยิ่งไม่ชัดเจน บวกกับที่ตอนนี้ท่านแปดไม่มีอำนาจ ตอนนี้ตำแหน่งของเขาจึงน่าอึดอัดที่สุด
ถ้าหากว่ามีคนมาวุ่นวาย ท่านแปดก็จะสามารถสำเร็จได้ ไม่แน่อาจจะใช้โอกาสนี้รึผลประโยชน์จากสองฝ่ายก็ได้
กงซุนจุนจะรู้ได้ยังไงว่าท่านแปดนั้นมีแผนการลึกซึ้ง บอกแผนการอย่างละเอียดโดยไม่ปิดบัง เหลือแค่ไม้เด็ดสุดท้ายที่ไม่ได้พูดก็เท่านั้น
“ท่านแปดครับ ท่านคิดว่าแผนการของผมเป็นยังไงบ้างครับ เพียงแค่วางแผนในงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ ก็สามารถทำให้หลี่โม่กลายเป็นทาสของเราได้ ถึงตอนนั้นเราก็เหยียบย่ำมันได้เต็มที่ตามใจเราเลยครับ”
ท่านแปดพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลว แผนการของนายก็น่าเชื่อถือได้ แต่ว่าแผนการของนายเหมือนว่าจะไม่ต้องการให้ฉันช่วยเหลือนี่ ไม่ทราบว่าเหตุผลที่นายเชิญฉันมาคืออะไร”
“ผมไม่กล้าให้ท่านแปดเหนื่อยลงมืออยู่แล้วครับ ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้ท่านแปด หลังจากที่จัดการหลี่โม่แล้ว ท่านแปดก็สามารถเอามันมารับผลประโยชน์ได้ ไม่แน่ท่านแปดอาจจะสามารถเอาอำนาจคืนมา หรืออาจจะมากขึ้นกว่าว่าเดิมก็ได้ครับ!”
กงซุนจุนมองท่านแปดด้วยสายตาประจบ หวังว่าท่านแปดจะให้การตอบรับที่ดี
“ฮ่าๆๆ เป็นหลานที่ดีจริงๆ มา ฉันดื่มกับนายสักแก้ว”
ท่านแปดยกแก้วเหล้าขึ้นชนแก้วกับกงซุนจุน จากนั้นก็ดื่มเหล้าในแก้วจนหมด
