เสือผีและท่านทะไลลามะโตหลุนนั่งพูดคุยกันอยู่ที่ระเบียง สายตาต่างงก็มองไปยังเส้นทางที่เข้าสู่ยอดเขา
“ผ่านไปชั่วโมงหนึ่งแล้ว แต่ว่าหลี่โม่ยังงไม่ปรากฏตัวเลย โตหลุน นายคำนวณผิดแล้วรึเปล่า”
นิ้วโป้งขวาของท่านทะไลลามะโตหลุน ขยับแตะนิ้วอื่นๆสี่นิ้วอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับว่านิ้วโป้งนั้นชักไม่มีผิดเลย
ทันใดนั้น นิ้วโป้งของท่านทะไลลามะโตหลุนหยุดลง สายตาทอดมองออกไปยังที่ห่างไกล
“ใกล้ได้เวลาแล้ว หลี่โม่น่าจะใกล้ถึงแล้ว”
เมื่อเสียงของท่านทะไลลามะโตหลุนพูดจบ รถที่หลี่โม่ขับได้วิ่งเข้าสู่ถนนขึ้นเขาแล้ว
เมื่อเห็นแสงไฟของรถส่องสว่างบนถนนขึ้นเขา เสือผีก็ลุกขึ้นยืนในทันที
“นายก็มีความเก่งอยู่นี่ คำนวณได้ไม่ผิดพลาดเลยสักนิดเดียว แต่ก็ไม่รู้ว่านายคำนวณผลลัพธ์ของพวกเราออกมาได้มั้ย” เสือผีไขว้มือไว้พูด
“นั่นก็สำเร็จแน่นอนอยู่แล้ว พวกเรากำลังก้าวขาไปทางความสำเร็จอยู่” ท่านทะไลลามะโตหลุนพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าๆๆ งั้นก็ดี พวกเราเตรียมตัวต้อนรับความสำเร็จกันเถอะ”
เสือผีและท่านทะไลลามะโตหลุนมองหน้ากันยิ้ม จู่ๆทั้งสองคนก็หายไปในทันที
หลี่โม่ขับรถจอดที่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์บนยอดเขา พาฟางรั่วเสว่ลงรถเดินเข้าคฤหาสน์
เมื่อเข้าด้านในคฤหาสน์ หลี่โม่มองไปรอบด้าน เมื่อเห็นพื้นที่หลายที่ที่จัดเตรียมไว้ มีร่องรอยการถูกแตะต้อง มุมปากของหลี่โม่ยกยิ้มขึ้น
เมื่อฟางรั่วเสว่เข้าไปในคฤหาสน์แล้วก็มองซ้ายมองขวา เห็นว่าในคฤหาสน์ว่างเปล่าไม่มีคน ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “นายพาฉันมาบ้านนายเพื่ออะไร? นายบอกว่าจะแก้แค้นให้กับครอบครัวฉันไม่ใช่หรอ!”
“พาเธอมาที่นี่ ก็เพื่อแก้แค้นให้กับพวกเขา คนร้ายที่ฆ่าครอบครัวของเธออยู่ที่นี่”
หลี่โม่พูดอย่างนิ่งเฉย
แล้วฟางรั่วเสว่ก็มองดูคฤหาสน์ที่ไร้เงาคนอีกครั้ง จากนั้นก็ยิ้มเย็นชา “นายเล่นตลกหรอ ที่นี่มีคนร้ายที่ฆ่าครอบครัวฉันที่ไหนกัน!”
“เพียงแค่ว่าเธอมองไม่เห็นก็เท่านั้น พวกเขาอยู่ที่นี่ เสือผี นายออกมาได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนๆ”
หลี่โม่เพิ่งพูดจบ เสือผีก็ปรากฏตัวต่อหน้าหลี่โม่และฟางรั่วเสว่
ฟางรั่วเสว่เห็นเสือผีที่ปรากฏตัวออกมาอย่างคาดไม่ถึง ก็ตกใจจนกรีดร้องออกมา จากนั้นก็มุดเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่โม่ สองแขนกอดรัดเอวของหลี่โม่ไว้อย่างแน่นหนา
“มัน คือมัน มันเป็นคนฆ่าครอบครัวของฉัน! มันเป็นคนร้ายคนนั้น!”
ฟางรั่วเสว่ตะโกนกรีดร้องเสียงดัง
“ใจเย็นหน่อย ฉันรู้ว่ามันเป็นคนร้าย”
หลี่โม่ปลอบโยนอารมณ์ของฟางรั่วเสว่
เสือผีหัวเราะออกมา ก้าวขาไปทางหลี่โม่ “ไอ้หนุ่มอย่างแกก็ใช้ได้นี่ รู้ว่าพวกเราจะล่อเสือออกจากถ้ำ ถึงได้ซ่อนพวกเมียของแกไว้ก่อนแล้ว”
“ใจทำร้ายคนอย่าได้มี แต่ใจการป้องกันตัวจำเป็นต้องมี ฉันเพียงแค่ระวังไว้ไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่ก็เท่านั้น”
หลี่โม่มองดูฝีเท้าที่เสือผีเดินเข้ามา กำลังคำนวณว่าควรจะเขาไปโจมตีเสือผีเวลาไหน
ส่วนเสือผีเองก็กำลังคำนวณระยะห่างที่ปลอดภัย ขณะที่ยังเหลือระยะห่างจากหลี่โม่เพียงหกก้าว เสือผีก็หยุดฝีเท้าลง
หางตามองไปทางด้านหลังของหลี่โม่ ท่านทะไลลามะโตหลุนได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังหลี่โม่อย่างเงียบเชียบแล้ว
ตอนนี้ในมือของท่านทะไลลามะโตหลุนได้มีวงล้อสองอันเพิ่มเขามา อันหนึ่งคือวงล้อทองอีกอันคือวงล้อเงิน ส่วนที่เอวของท่านทะไลลามะโตหลุนก็ยังมีวงล้ออีกสองอันแขวนไว้ และก็เพราะว่าวงล้อพวกนี้ เขาถึงได้ถูกเรียกว่าท่านทะไลลามะโตหลุน
เมื่อเห็นว่าหลี่โม่เหมือนจะไม่รู้สึกถึงการปรากฏตัวของท่านทะไลลามะโตหลุนเลยสักนิด รอยยิ้มบนใบหน้าของเสือผีก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น
“หลี่โม่ นายฆ่าศิษย์หลานของฉัน แค้นนี้ฉันต้องหานายเพื่อชำระแค้นให้ได้”
เสือผีเริ่มการเรียกร้องความสนใจของหลี่โม่
หลี่โม่ยิ้มเยาะพูดว่า “พวกเขาล้วนมีความผิดที่ต้องตาย นายจัดวางแผนมากมายขนาดนี้ รวมทั้งฆ่าคนของตระกูลฟางมากขนาดนั้น คงไม่ใช่เพื่อจะมาคุยไร้สาระกับฉันหรอกใช่มั้ย”
“ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว ฟางรั่วเสว่ เธออยากจะแก้แค้นมั้ย? ศัตรูของเธอไม่ใช่ฉัน แต่เป็นหลี่โม่ที่อยู่ข้างกายของเธอ คนของครอบครัวเธอ ตายก็เพราะว่าหลี่โม่ เธอยังไม่รีบฆ่ามันเพื่อแก้แค้นอีก!”
เสือผีพูดจบ ไม่รู้ว่าในมืของฟางรั่วเสว่จับมีดเล่มหนึ่งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็พุ่งเข้าไปจะแทงเข้าที่หัวใจของหลี่โม่
เนื่องจากว่าหลี่โม่ถูกคำพูดของเสือผีดึงดูดความสนใจ เมื่อรู้สึกตัวก็สายไปสักหน่อยแล้ว
เมื่อหลี่โม่ถอยหลังไป มีดในมือของฟางรั่วเสว่นั้นได้บาดเสื้อกันหนาวของหลี่โม่ขาดแล้ว อีกนิดเกือบจะแทงเข้าที่หัวใจของหลี่โม่
ขณะเดียวกันท่านทะไลลามะโตหลุนก็พุ่งออกมา วงล้อทั้งคู่ในมือข้างงสูงข้างหนึ่งต่ำจะพุ่งเข้าไปบาดหลี่โม่
วงล้อทองบาดไปที่ลำคอของหลี่โม่ ส่วนวงล้อเงินบาดไปที่ส่วนเอวของหลี่โม่ ไม่ว่าวงล้อไหนที่บาดโดนหลี่โม่ ต่างก็ทำให้หลี่โม่บาดเจ็บหนักทั้งนั้น
หลี่โม่ได้ยินเสียงน่ากลัวดังมาจากทางด้านหลัง ก็เข้าใจแล้วว่าด้านหลังมีคนซุ่มโจมตีอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นท่านทะไลลามะโตหลุน
การซุ่มโจมตีของเสือผีและท่านทะไลลามะโตหลุนไม่ได้นอกเหนือความคาดหมายของหลี่โม่ แต่กลับเป็นที่อยู่ๆฟางรั่วเสว่ก็ลงมือ ทำเอาหลี่โม่รู้สึกตกใจ
หลี่โม่คิดว่าไม่ว่าในใจฟางรั่วเสว่จะเต็มไปด้วยความเกลียดชังโกรธแค้นมากแค่ไหนก็ไม่มีทางลงมือกับตัวเขาเองโดยตรง
แต่ว่าตอนนี้ไม่มีเวลาให้หลี่โม่มาคิดวิเคราะห์อย่างละเอียด หลี่โม่หยุดฝีเท้าที่ก้าวถอยหลัง แล้วเขย่งเท้ากระโดดขึ้นหลบออกไป
“มาได้ดี! ดูสิว่าวันนี้แกจะหนีไปไหน!”
เสือผีตะโกน และถือดาบเหล็กน้ำพี้ในมือไว้ เล็งไปทางที่หลี่โม่หลบหนี
หลี่โม่ขมวดคิ้วแน่น สองมือรับเข้ากับดาบเหล็กน้ำพี้ที่เหวี่ยงมา
ดวงตาของเสือผีสาดส่องแสงสว่างออกมา จากนั้นดาบเหล็กน้ำพี้ในมือก็เหวี่ยงไป เล็งไปตัดที่สองมือของหลี่โม่ที่เหวี่ยงมา อยากที่จะตัดสองมือของหลี่โม่ขาด
สองมือของหลี่โม่ฟาดไปที่ดาบเหล็กน้ำพี้พร้อมกัน เมื่อหลังมือฟาดไปยังดาบเหล็กน้ำพี้ ดาบเหล็กน้ำพี้ส่งเสียงเหมือนกับแตกหักเป็นเสี่ยงออกมา จากนั้นก็กลายเป็นเศษเหล็กชิ้นเล็กนับไม่ถ้วน
“เป็นไปได้ยังไง!”
เสือผีตกใจจนตาแทบจะถลนออกมา นั่นเป็นดาบเหล็กน้ำพี้ที่ทำมาจากหินอุกกาบาต แต่หลี่โม่กลับสามารถฟาดเสียได้ ถึงแม้ว่าหลี่โม่จะกินปวยเล้งก็ไม่สามารถที่จะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้สิ
“ไม่มีอะไรไม่สามารถเป็นไปได้ แค้นของศิษย์หลานนาย ดูแล้วนายคงแก้แค้นไม่ได้แล้วละ ตายซะเถอะ!”
หลี่โม่ไม่ออมมือเลยสักนิดเดียว ใช้โอกาสที่เสือผีกำลังตกใจ สองหมัดทุบเข้าที่หน้าอกของเสือผีอย่างหนัก
ซี่โครงของเสือผีแตกหักเป็นสิบชิ้นในทันที หน้าอกทั้งแผ่นยุบลงไป
เสือผีที่ลอยออกไปกระอักเลือดออกจากปาก แล้วล้มลงหมดสติไปกับพื้น
ท่านทะไลลามะโตหลุนเห็นสภาพย่ำแย่ของเสือผี ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในทันที
ตามระดับศิลปะการต่อสู้ของท่านทะไลลามะโตหลุนแล้ว ก็ไม่มากไม่น้อยไปกว่าเสือผีก็เท่านั้น ตอนนี้เสือผียังไม่สามารถคู่ต่อสู้ของหลี่โม่ได้ ท่านทะไลลามะโตหลุนก็ไม่คาดหวังอีก จึงคิดแผนการมากมายที่จะหลบหนี
ท่านทะไลลามะโตหลุนที่หันหลังจะหนีไป ขณะที่กำลังก้าวเท้าออก จู่ๆก็ได้ยินเสียงจากได้หลังนั้นไม่ปกติ
ท่านทะไลลามะโตหลุนที่ตื่นตกใจหันหลังมองไปทางด้านหลัง แต่สิ่งที่มองเห็นคือฝ่ามือของหลี่โม่ฟาดมาที่ไหล่ของตัวเองอย่างหนัก
