คุณปู่กู้พูดเสียงดัง
“กู้เจี้ยนกั๋ว หุบปาก!”
ใบหน้าของกู้เจี้ยนกั๋วโกรธจนบิดเบี้ยว และมีคุณปู่กู้ที่กำลังกดดันอยู่ เจี้ยนกั๋วเลยไม่สามารถพูดอะไรได้อีก
คุณปู่กู้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ “หลี่โม่ เจ้าและกู้หยุนหลานรับแขกต่อเถอะ พวกเราเข้าไปดูข้างในเองได้”
หลี่โม่ ขยิบตาให้กู้หยุนหลาน ส่งซิกให้กู้หยุนหลานไปส่งคุณปู่กู้เข้าไปข้างใน
กู้หยุนหลานช่วยพยุงคุณปู่กู้ และพากู้เจี้ยนกั๋ว และกู้เจี้ยนเจียงเข้าไปในคฤหาสน์
เวลาค่อยๆ มาถึงตอนเที่ยง แขกก็มากันเยอะแล้ว ทุกคนต่างเริ่มนั่งในลานบ้านของคฤหาสน์ รอให้งานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่เริ่มขึ้น
เวลาเที่ยงตรง 12.00 น. กู้เจี้ยนหมินและหวังฟางกล่าวขอบคุณ2ประโยคด้วยใบหน้าที่แดงก้ำ จากนั้นจึงประกาศเริ่มงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่
ชุดอาหารเลิศรสต่างๆถูกนำเสิร์ฟที่โต๊ะ และแขกทุกคนก็ประทับใจกับรสสัมผัสของอาหาร
กู้เจี้ยนหมินยื่นตะเกียบคู่หนึ่งคุณปู่กู้: “พ่อครับ ท่านอยากย้ายมาอยู่กับผมที่นี่สักพักไหม?”
“เหอะๆ แม้ว่าที่นี่จะดีมาก แต่ก็อยู่ไกลจากพวกเพื่อนฝูงคนชราของฉันมากไป ข้ายังคงต้องการอยู่ในที่เดิม และพูดคุยกับพวกคนชราทั้งหลายสนุกดี
กู้เจี้ยนหมิน เจ้ามีลูกเขยที่เยี่ยมนัก หลี่โม่ถือได้ว่าเป็นลูกเขยที่ดีมากเมื่อเจอโอกาสก็สามารถแสดงศักยภาพออกมา เจ้าโชคดีมากจริงๆ “
“ท่านพ่อ ท่านยกย่องหลี่โม่สูงเกินไปแล้ว เพียงแต่หลี่โม่ยังมีพรสวรรค์จริง โดยเฉพาะระดับการวาดภาพ ซึ่งเทียบเคียงคนโบราณได้เลย”
กู้เจี้ยนหมินยังอดไม่ได้ที่จะคุยโวเกี่ยวกับหลี่โม่สองสามประโยค มันเป็นเพราะทักษะการวาดภาพอันยอดเยี่ยมของหลี่โม่ครั้งล่าสุด ซึ่งทำให้กู้เจี้ยนหมิงตกใจพอควร
กู้เจี้ยนกั๋วพูดอย่างแปลกๆ
“เหอะๆ เทียบเคียงคนโบราณรึ คนโบราณที่เจ้าพูดถึงคือคนไหน? เป็นคนโบราณที่วาดภาพไม่เป็นอย่างนั้นรึ”
ในเวลานี้กู้เจี้ยนกั๋วไม่สามารถฟังความดีของหลี่โม่ได้เลย ตราบใดที่มีคนพูดถึงความดีของหลี่โม่ราวกับว่าเขาเป็นศัตรูกับกู้เจี้ยนกั๋ว
กู้เจี้ยนหมินเหลือบมองกู้เจี้ยนกั๋ว หรี่ตาพร้อมรอยยิ้มและหยิบพัดงาช้างออกมา: “พี่ใหญ่นี่เป็นพัดใหม่ที่ฉันซื้อมา ได้โปรดช่วยดูให้หน่อย”
กู้เจี้ยนกั๋วหยิบพัดขึ้นและมองดูโดยรอบ มือที่ถือพัดก็เริ่มสั่นเล็กน้อย
“เอาล่ะ เจ้าซื้อสิ่งนี้มาเท่าไหร่รึ ข้ามองแล้วมันเหมือนของแท้ เกรงว่าราคาคงมิใช่น้อย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ไม่ใช่ของแท้อะไรหรอก ภาพวาดบนนี้ถูกหลี่โม่วาดเมื่อไม่กี่ปีก่อน พี่ใหญ่ท่านคงนึกไม่ถึงซินะ” Gu กู้เจี้ยนหมินกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
กู้เจี้ยนกั๋วขมวดคิ้ว มองลงไปที่ภาพวาดบนด้ามพัด จากนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เป็นฝีมือการวาดของหลี่โม่!”
“ข้ารู้ว่าพี่ใหญ่ท่านคงไม่เชื่อ ตอนแรกข้าก็ไม่เชื่อ แต่ บนภาพวาดมีลายสลักลับของหลี่โม่อยู่ พี่ใหญ่ท่านลองใช้แว่นขยายส่องดูก็จะรู้เอง”
กู้เจี้ยนหมินหยิบแว่นขยายออกมาแล้วยื่นให้กู้เจี้ยนกั๋ว และชี้ไปยังหินที่ริมขอบของภาพวาดและพูดว่า: “พี่ใหญ่ถ้าท่านดูตรงนี้ให้ดี ท่านจะเห็นชื่อของหลี่โม่
กู้เจี้ยนกั๋วหยิบแว่นขยายขึ้นมาแล้วส่องไปสักพัก ตกใจจนแว่นขยายในมือของเขาตกลงไปบนโต๊ะ
“นี่ มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง”
กู่เจียนหมินกล่าวอย่างสบายๆ“พี่ใหญ่ แต่ก่อนเราทุกคนประเมินหลี่โม่ต่ำไป แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงทัศนคติที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ ฉันรู้สึกเขินอายขึ้นมาใบหน้าของฉัน”
กู้เจี้ยนกั๋วไปทั้งหน้าแดงและคอของ และเขาพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน
คุณปู่กู้ได้ขอพัดมาดู และมองดูมันอย่างใกล้ชิดพร้อมกับกู้เจี้ยนเจียง ท่าทีตกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งคู่
“ไม่ธรรมดาจริงๆ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าหลี่โม่จะมีความสามารถเช่นนี้ เมื่อก่อนฉันเคยประเมินเขาต่ำไปจริงๆ ”
“ใช่ ตอนนี้มาลองคิดเกี่ยวกับทัศนคติที่มีต่อเขาในตอนแรก ดูแล้วมันไม่ปกติเลย”
คุณปู่กู้และกู่เจี้ยนเจียงมองหน้ากัน ทั้งคู่รู้สึกผิดเล็กน้อย
เมื่อกู้หยุนหลันเห็นว่าบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด เธอเลยยิ้มและพูดว่า “คุณปู่ท่านลองชิมอาหารจานนี้สิ นี่คือผักใบเขียวจากในเขา รสชาติมันดีมากเลยนะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า โอเค เดี๋ยวปู่จะชิมสักหน่อย ว่าแต่หลี่โม่ล่ะ ทำไมถึงเขาไม่เห็นเขาที่นี่ล่ะ”
กู้เจียนหมินบอกกล่าว“หลี่โม่ยังคงต้อนรับแขก พวกเรากินกันก่อนเลย”
ครอบครัวตระกูลกู้ต่างขยับตะเกียบของพวกเขา เต็มไปด้วยคำสรรเสริญสำหรับอาหารบนโต๊ะ
ขณะนี้หลี่โม่ยืนอยู่หน้าลานบ้านและเหลือบมองดูเวลาบนนาฬิกาของเขา ผ่านไป 15 นาทีหลังจากงานเลี้ยงเปิดขึ้น คงไม่มีแขกมาเพิ่มแล้วละ
หันหลังเดินเข้าไปในสนาม หลี่โม่ก็เดินไปที่โต๊ะหลักและนั่งลง ทักทายคุณปู่กู่และคนอื่นๆ และชนแก้วไปทั้งวง
เมื่อหลี่โม่ดื่มเหล้าเสร็จแล้ว กู้หยุนหลันก็คีบอาหารใส่จานไม่น้อยให้หลี่โม่: “รีบกินข้าวก่อนเลย ทำไมคุณถึงดื่มเหล้าเยอะขนาดนี้?”
“วันนี้วันรื่นเริงไม่ใช่เหรอ ดื่มมากหน่อยจะเป็นไรไปละ”
หลังจากที่หลี่โม่หยิบตะเกียบของเขาและเริ่มกินอาหาร พ่อครัวที่รับผิดชอบการเสิร์ฟอาหารก็เหลือบมองที่หลี่โม่แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัวด้านหลังอย่างรวดเร็ว
หลังจากเข้าไปในครัวด้านหลัง ผู้ช่วยเชฟก็เดินไปหาเชฟและพูดว่า “หลี่โม่นั่งทานอาหารแล้ว”
“ดูชัดเจนแล้วใช่ไหม เขากินข้าวแล้วใช่ไหม”
“ดูชัดเจนแล้ว”
“ดีแล้ว ข้ากังวลด้วยว่าเขาจะไม่ยอมกินอาหารบนโต๊ะซะอีก ยาในอาหารจะแสดงผลหลังจากผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ดังนั้น ให้ติดต่อนายน้อยตอนนี้เลย” เชฟบ่นไปหนึ่งประโยคและหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อติดต่อกงซุนจุน
หลังจากกงซุนจุนได้รับสายโทรศัพท์ สีหน้าของเขาดูตื่นเต้นมาก และพูดกับท่านแปดที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาว่า “ท่านแปดแผนของข้าสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว และตอนนี้ฉันกำลังจะเก็บเกี่ยวผลแห่งชัยชนะ”
“ข้าขออวยพรให้ท่านประสบความสำเร็จ ข้าอยู่ที่นี่เพื่อรอข่าวดีจากท่าน” ท่านแปดพูดอย่างช้าๆ
“ทำไม ท่านแปดไม่ไปกับฉันด้วยรึ ไปดูว่าฉันทำให้หลี่โม่อับอายได้อย่างไร”
“ข้าแก่แล้วขาข้าไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นข้าจะนั่งรอที่นี่แหละ
กงซุนจุนยิ้ม และพยักหน้าแล้วพูดว่า: “เอาล่ะ ถ้าอย่างงั้นข้าไปก่อนนะ ท่านแปดรอข่าวดีจากข้าได้เลย”
ท่านแปดมองกงซุนจุนจากไป หรี่ตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเหยียดมือออกแล้วแกว่งไปมาสองครั้ง
ผู้ช่วยที่อยู่ไม่ไกลวิ่งเหยาะๆ เข้ามา: “ท่านแปด มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
“เตรียมรถ แล้วพาคนมาเพิ่ม อีกสิบนาทีพวกเราไปคฤหาสน์บนเขากัน”
“รับทราบ”
ผู้ช่วยจัดการทันที ตาของท่านแปดระยิบระยับ ความคิดของเขาตัดสินออกมาอย่างรวดเร็ว
ให้กงซุนจุนไปก่อนก้าวหนึ่ง เป็นเพียงแค่แผนเล็กๆของท่านแปด รอสักสิบนาทีผ่านไปก็เท่ากับตั๊กแตนตำข้าวจับจักจั่นขมิ้นอยู่ข้างหลัง ในเวลานั้นไม่ว่ากงซุนจุนจะสำเร็จหรือล้มเหลว ท่านแปดสามารถตัดสินใจเลือกสิ่งที่เหมาะสมที่สุด
“ยังไงก็เถอะ เตรียมของกำนัลไว้ซัก1ชุด ไม่แน่อาจจะได้ใช้มัน”
“รับทราบ.”
ผู้ช่วยยุ่งอยู่พักหนึ่ง และจัดการทุกอย่างตามที่ท่านแปดสั่งไว้ สิบนาทีผ่านไป
ท่านแปดลุกขึ้นและขึ้นรถ ขบวนรถเดินทางอย่างช้าๆ และมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์บนเขา
“เมื่อไปถึงสถานที่ รอฟังคำสั่งของข้า ห้ามพูดไร้สาระและอย่าขยับส่งเดช ส่งต่อคำสั่งของข้าไปให้ทุกคน”
