บทที่ 69 กฎอะไร
หลินชิงหานรีบพยักหน้าด้วยความเคารพทันทีและกล่าวว่า “ได้ค่ะคุณหลี่ จะรีบดำเนินการให้ทันทีค่ะ”
พอได้ยินเช่นนี้ เจี่ยงอันหัวก็ถึงกับผงะเล็กน้อย ตามด้วยเสียงหัวเราะดังก้อง และพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามพร้อมความสงสัย “ไอ้น้อง เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ? นายจะให้หลินชิงหานไล่พวกเราออก ยังจะตรวจสอบฉันอีกด้วย? นายถือว่านายเป็นตัวอะไร ถึงกล้าพูดอวดดีอย่างนั้นออกมา? นายรู้ไหมตอนนี้นายกำลังยืนอยู่ที่ไหน? ยังจะให้เถ้าแก่ของพวกเรามาพบนาย นายใหญ่แค่ไหนเชียว? “
ยิงคำถามมาเป็นชุด
เจี่ยงอันหัวตอนนี้เหมือนได้ยินเรื่องตลกที่สุดในรอบปี เขาหัวเราะจนตัวงอ
ซุนเสี่ยวหย่าก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพิลึกๆ และพูดประชดประชันว่า “ฉันแค่บอกว่าเขาเป็นคนธรรมดา แต่เขากับคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษไปซะแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าคนแบบนี้มีชีวิตอยู่รอดมาได้ยังไง ไอ้โง่! “
เจี่ยงอันหัวและซุนเสี่ยวหย่าเกิดมาไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเช่นนี้ เป็นไปได้ไหมที่เขาจะคิดว่าตัวเองแน่กว่าเถ้าแก่ Vienna Concert Hall ?
นั่นคือท่านเฉียว!
ท่านเฉียวคือวีรบุรุษหนึ่งในสี่ของเมืองฮ่านเชียวนะ!
ใครเป็นคนพูดให้เขามาพบ ประโยคนี้?
หาที่ตาย!
น่าขำที่สุด!
แต่วินาทีต่อมา
หลินชิงหานยิ้มและหยิบมือถือโทรหาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และพูดอย่างเย็นชาว่า “เรียกคนมาสักสองสามคน ไปแจ้งแผนกการเงินและส่งหลักฐานที่รวบรวมได้ทั้งหมดเกี่ยวกับการทุจริตและการใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวในทางที่ผิดของเจี่ยงอันหัว ให้กับตำรวจทั้งหมด!”
สำหรับเจี่ยงอันหัว หลินชิงหานอยากลงมือมานานแล้ว เธอได้รวบรวมเก็บหลักฐานเก็บไว้ในมือมากมาย
ที่ผ่านมา เธอไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม เพราะกังวลว่าเจี่ยงอันหัวจะทำอะไรที่ยุ่งยากออกมา
ตอนนี้ คุณหลี่เอ่ยปากแล้ว เจี่ยงอันหัวตายแน่
ยิ่งไปกว่านั้น คงจะตายอย่างอนาถ!
ทันทีที่คำพูดสิ้นสุดลง เสียงหัวเราะของเจี่ยงอันหัวก็หยุดลงทันที จากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง ใบหน้าของเขามืดลงและเขาก็ดุว่า “หลินชิงหาน คุณหมายความว่าอะไร คุณต้องการลงมือกับผมจริงๆหรอ? “
หลินชิงหานไม่ได้พูดอะไร
ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่รูปร่างใหญ่โตและหยาบกร้านก็บุกเข้ามา คนพวกนี้ล้วนเป็นคนที่ติดตามท่านเฉียว พวกเขามีฝีมือการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญ พวกเขาจับเจี่ยงอันหัวและซุนเสี่ยวหย่าที่นั่งอยู่บนโซฟาล็อกมือไว้ด้านหลัง
“เชี่ย! พวกนายตาบอด ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครหรอ? ปล่อยกู ไม่งั้นกูจะบอกท่านเฉียว ให้ท่านเฉียวลงโทษพวกนาย!” เจี่ยงอันหัวดิ้นและโวยวาย
แต่ว่า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างก็ไม่มีใครฟังเลย
ในตอนนี้ซุนเสี่ยวหย่าไม่รู้ว่าเธอทำอะไรผิด เธอตะโกนเสียงดังอยู่ตรงนั้น “ พี่เจี่ยงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวเหม็นพวกนี้มันบ้าไปแล้ว กล้าลงมือกับพี่และฉัน ไล่พวกเขาออกไปทั้งหมด! และต้องบอกเถ้าแก่ ให้เถ้าแก่ลงโทษพวกเขาให้หนักๆ!”
แต่ ณ ตอนนี้
หลี่โม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเฉยเมย ในมือของหลินชิงหานถือเอกสารที่เพิ่งพิมพ์มาไว้ในมือและส่งให้หลี่โม่ด้วยความเคารพ “คุณหลี่ นี่เอกสารไล่พวกเขาทั้งสองออกค่ะ”
หลี่โม่พยักหน้าและพูดเบาๆ “วางมันไว้ที่หน้าประตูเถอะ บอกเถ้าแก่ของคุณด้วยแล้วกันว่าผมเป็นคนไล่คนออกเอง ถ้าหากเขามีความคิดเห็นยังไงให้เขาติดต่อมาหาผมโดยตรง “
หลินชิงหานรีบพยักหน้า และพูดว่า “คุณหลี่ คุณกังวลมากเกินไปแล้ว เรื่องนี้คุณมีสิทธิ์ที่จะจัดการทั้งหมด ท่านเฉียวได้บอกฉันไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คุณสามารถจัดการทุกเรื่องในVienna Concert Hall ตามความพอใจของคุณค่ะ”
เจี่ยงอันหัวและซุนเสี่ยวหย่าต่างตกตะลึงตาค้าง
จากน้ำเสียงและประโยคการพูดของหลินชิงหาน พวกเขาเดาได้ถึงความจริงที่น่ากลัว!
คุณหลี่?
หรือว่า เขาคือคุณหลี่ผู้ลึกลับคนนั้น!
คุณหลี่ที่เหมาVienna Concert Hall คนนั้น? !
เจี่ยงอันหัวและซุนเสี่ยวหย่าตกใจจนเหงื่อแตก!
พั๊ฟ!
เข่าอ่อนทรุดลงไปคุกเข่าลงกับพื้นโดยไม่ลังเล เจี่ยงอันหัวคลานไปข้างหน้าของหลี่โม่ กอดต้นขาของเขาและตะโกนว่า “หลี่ … คุณหลี่ ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว! ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ดูถูกคนอื่นด้วยสายตาต่ำๆของผม ผมมองคุณไม่ออก ผมสมควรตาย! โปรดยกโทษให้ผม ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ! “
ขณะที่เขาพูด เขาก็ตบปากตัวเองไปด้วย
นั่นเป็นสิ่งที่ไร้ความปรานี
ซุนเสี่ยวหย่าที่อยู่ข้างๆกลัวจนสองขาอ่อนแรง ตัวสั่นไปทั้งตัว นั่งอยู่กับที่ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
เขา เขาไม่ใช่คนงานบ้านนอกหรอ ทำไมถึงเป็นคุณหลี่ได้!
มันเป็นไปไม่ได้!
ในเวลานี้ คนจากแผนกการเงินเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจและพวกเขาก็จับเจี่ยงอันหัวใส่กุญแจมือไปโดยไม่พูดอะไร
“คุณหลี่！ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะ ต่อไปผมไม่กล้าอีกแล้ว!”
ในห้องรับรอง เจี่ยงอันหัวพยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่เป็นประโยชน์
ตอนนี้เหลือเพียงซุนเสี่ยวหย่านั่งอยู่บนพื้น
หลี่โม่กวาดสายตามองอย่างเย็นชา และเตรียมลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป
หลินชิงหาน เดินตามอย่างใกล้ชิดเตรียมที่จะส่งเขาออกไป
พลิ้ว!
ซุนเสี่ยวหย่ารีบวิ่งไปคว้าขากางเกงของเฉินผิง น้ำตาไหลราวกับสายฝนขอร้องด้วยความเมตตา “คุณหลี่ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงอ่อนแอ ได้โปรดปล่อยฉันสักครั้ง ต่อไปฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว”
หลี่โม่ไม่ได้มองด้วยซ้ำ เขาพูดอย่างเย็นชา “ถ้าทำไม่ดีก็เหมือนฆ่าตัวตาย ทำกรรมใดไว้ กรรมนั้นก็ตามสนอง ใครก็ไม่มีสิทธิ์ดูหมิ่นคนงานบ้านนอกที่สู้งาน หลินชิงหาน ตำแหน่งของเขา ก็ให้ หญิงสาวตัวเล็กที่อยู่หน้าประตูทำแทนแล้วกัน “
“ได้ค่ะ คุณหลี่” หลินชิงหานตอบและรีบขอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากซุนเสี่ยวหย่าออกไป
เมื่อออกจากห้องรับรอง หลินชิงหานกับหลี่โม่เดินไปพูดเล่นไปที่ห้องโถงใหญ่
แต่ในเวลานี้ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็มาถึง
“หลี่โม่ ทำไมนายอยู่นี่? “
ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยหลี่โม่หันหน้าไปมองที่ประตู และพบว่าซู๋ไห่เทียนกำลังมองเขาด้วยความสงสัย ในขณะเดียวกันนัยน์แววตาก็เผยความขยะแขยงออกมา
หลี่โม่ขมวดคิ้วและพูดว่า “ผมมานี่เกี่ยวอะไรกับนาย? “
ให้ตายเถอะไปไหนก็เจอซู๋ไห่เทียนตลอด
เขามาทำอะไรที่นี่?
“เหอเหอ ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผม ขยะอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรมาที่นี่? “
ซู๋ไห่เทียนพูดอย่างไม่พอใจ “นายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? นี่คือ Vienna Concert Hall คือห้องดนตรีที่ใหญ่ที่สุดในเมืองฮ่าน ขยะอย่างนายก็คู่ควรที่จะมาที่นี่ด้วยหรอ? รีบไสหัวออกไปซะ!”
ซู๋ไห่เทียนไม่พอใจหลี่โม่มาก
ไอ้ขยะไม่เอาไหน ถึงกับกล้าแย่งผู้หญิงกับฉัน!
เดี๋ยวนี้ ถึงกับมาที่ Vienna Concert Hallแล้ว
เขาไม่รู้หรือว่าการที่เขาอยู่ที่นี่เป็นการทำให้ชื่อเสียงของ Vienna Concert Hall? แปดเปื้อน
วันนี้ซู๋ไห่เทียนมาที่นี่เพราะกู้หยุนหลัน
เขารู้ว่ากู้หยุนหลันชอบผู้อาวุโสจิ่วสืออีร่าง เขาถึงตั้งใจเหมาเวลาช่วงหนึ่งของ Vienna Concert Hallไว้ เพื่อให้จิ่วสืออีร่างและกู้หยุนหลัน ได้พบปะและถ่ายรูปคู่กัน
ถ้าเป็นอย่างนี้กู้หยุนหลัน ต้องชื่นชมและตกหลุมรักตัวเองอย่างแน่นอน
หลี่โม่ขมวดคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมฉันถึงมาที่นี่ไม่ได้? “
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ซู๋ไห่เทียนหัวเราะเยาะด้วยความดูถูกและพูดว่า “หลี่โม่ นายนี่เป็นคนงี่เง่าปัญญาอ่อนจริงๆ นายรู้ไหมว่าคนแบบไหนที่สามารถเข้า Vienna Concert Hall ได้? “
“ไม่รู้ ฉันจะลองฟังดู” หลี่โม่ยิ้มจาง ๆ
ซู๋ไห่เทียนยืดตัวตรงขึ้น สีหน้าโอหัง เขาลืมธุระที่สำคัญของตัวเองจนหมดสิ้น คิดแต่จะดูถูกทำให้หลี่โม่อับอาย
“ผู้ที่สามารถมาที่นี่ได้ ล้วนเป็นคนที่มีหน้ามีตาในเมืองฮ่าน อย่างน้อยก็ต้องมีฐานะเริ่มต้นหลายสิบล้าน” ซูไห่เทียนเลิกคิ้วและหัวเราะเยาะ “ไอ้ขยะที่เกาะผู้หญิงกิน แม้แต่จะยืนอยู่หน้าประตูก็ไม่มีสิทธิ์ นายเข้าใจไหม?”
“ฉันไม่รู้ว่าทำไมกู้หยุนหลันถึงเลือกที่จะแต่งงานกับไอ้ขยะอย่างนาย รู้สึกเสียดายแทนเธอจริงๆ”
การเยาะเย้ยไร้ความปรานีเต็มไปด้วยการดูถูก
ในสายตาของซู๋ไห่เทียน หลี่โม่เป็นแค่แมลงตัวน้อย ส่วนเขาถึงจะเป็นราชา
สามารถที่จะขยี้ให้เขาตายอย่างง่ายดาย
“ผู้จัดการหลิน Vienna Concert Hall ของพวกคุณมีกฎแบบนี้ด้วยหรอ”
ทันใดนั้นหลี่โม่ก็หันหน้าไปถามหลินชิงหานที่อยู่ข้างๆเขาอย่างแผ่วเบา
ซู๋ไห่เทียน สังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงที่สวยงามดึงดูดใจยืนอยู่ข้างๆหลี่โม่
นี่คือ … หลินชิงหานผู้จัดการของ Vienna Concert Hall!
ซู๋ไห่เทียนรีบยื่นมือออกไปทันที เพื่อจับมือและกล่าวด้วยรอยยิ้มด้วยความเคารพ “คุณหลินสวัสดีครับ ผมชื่อซู๋ไห่เทียน ที่นัดกับคุณไว้”
