“อือๆๆ!!”
หยางเฉียนจิ้นพยายามส่ายหัว ใช้แรงตะเกียกตะกาย ในสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นายฆ่าสิ หยางเฉียนจิ้นจะมีหรือไม่มีก็ได้สำหรับฉัน นายลงมือฆ่าเขา ฉันยังได้เงินมาฟรีๆอีกก้อนหนึ่ง เพราะว่าฉันเองก็รับภารกิจที่ต้องฆ่าเขามาเหมือนกัน”
หลี่โม่พูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย เหมือนกับว่าการมีชีวิตอยู่ของหยางเฉียนจิ้นไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด
แต่ว่าคนอื่นๆนั้นอยู่ไม่สงบแล้ว หยางเฉียนจิ้นเป็นคนที่ไม่สงบที่สุด
เดิมทีหยางเฉียนจิ้นคิดว่ายังไงหลี่โม่ก็จะช่วยตัวเขา แต่ว่าหลี่โม่กลับพูดว่าเขาเองก็รับภารกิจที่จะฆ่าตัวเขามา ประโยคนี้ทำเอาหยางเฉียนจิ้นสติแตกในทันที
หยางเฉียนจิ้นหยุดตะเกียกตะกาย ร่างกายอ่อนแรงทับไปยังชายวัยกลางคนผอมแห้ง ดวงตาหมดหวัง สีหน้าก็เหมือนกับว่าจะตายซะอย่างนั้น
ชายหนุ่มวัยกลางคนผอมแห้งที่ลองจับหยางเฉียนจิ้นมาข่มขู่หลี่โม่ ตอนนี้เองก็หมดหนทาง มองหลี่โม่อย่างนิ่งค้าง ปากขยับไปสองทีแต่ก็พูดอะไรไม่ออก
ซือคงหมิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนกับว่ายอมรับซะตาชีวิตแล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม ฉันยอมแพ้แล้ว นายว่ามาจะเอายังไง”
“ง่ายมาก พูดมาสิว่าใครสั่งให้พวกนายมาฆ่าหยางเฉียนจิ้น”
“คำถามนี้ของนายฉันตอบไม่ได้ คนที่ติดต่อฉันใช้เสียงปลอม หน้าปลอม ฉันไม่รู้จริงๆว่าอีกฝ่ายคือใคร”
ในตอนที่ซือคงหมิงตอบ มีสีหน้าหมดหนทางและเศร้า
หลี่โม่มองซือคงหมิงอย่างลึกซึ้ง หลังจากที่มั่นใจว่าซือคงหมิงไม่ได้พูดโกหก ก็พูดต่อว่า “งั้นต้องส่งหยางเฉียนจิ้นไปให้ใครที่ไหน?”
“ส่งไปที่ท่าเรือร้าง คนของอีกฝ่ายจะทำการแลกเปลี่ยนที่นั่น อีกฝ่ายมีกี่คนฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ซือคงหมิงพูดได้ชัดเจนมาก ไม่มีความคิดที่จะปิดบังอะไรเลยสักนิด
หลี่โม่พยักหน้าอย่างพอใจ “ส่งคนมาให้ฉัน พวกนายก็ไปได้แล้ว ฉันแนะนำว่าพวกนายออกไปแล้วก็ไปจากเมืองฮ่านซะ ไม่อย่างนั้น ผลลัพธ์เป็นยังไง ฉันว่านายก็น่าจะรู้ดี”
“ต่อไปขอแค่เป็นที่ที่มีนายอยู่ คนของสำนักจอมโจรพวกเราก็จะถอยห่างแน่นอน” ซือคงหมิงพูดอย่างจริงจังมาก
“ดี”
หลี่โม่เก็บดาบสั้น ปล่อยซือคงหมิงออก
ชายวัยกลางคนผอมแห้งผลักหยางเฉียนจิ้นให้กับหลี่โม่ พาหนุ่มถือท่อนเหล็กที่บาดเจ็บไปยังห้องบันไดอย่างรวดเร็ว
ซือคงหมิงกุมมือทำความเคารพต่อหลี่โม่ “ขอบคุณสำหรับความเมตตา ยุทธภพอีกยาวไกลจะไม่เจอกันอีก ลาก่อน”
พูดจบปลายเท้าของซือคงหมิงแตะพื้น แล้วก็ลอยตัวเบาออกไป
หยางเฉียนจิ้นพิงกำแพงอย่างหมดแรง ค่อยๆยกมือขึ้นเอาผ้าที่ยัดปากไว้ออก และพูดอย่างหวาดกลัวว่า “ท่านหลี่ คุณมาเอาชีวิตผมจริงๆงั้นหรอครับ?”
“ล้อเล่น ถ้าไม่พูดอย่างนี้อีกฝ่ายจะปล่อยนายง่ายดายแบบนี้?”
“เหอะ เหอะๆ ท่านหลี่พูดถูก พูดถูกครับ” หยางเฉียนจิ้นโล่งใจ แล้วก็หายใจเข้าลึกๆ
หลังจากที่สูดหายใจลึกๆไปหลายที หยางเฉียนจิ้นสงบลง สมองก็เริ่มนึกคิดเรื่องราวหลายอย่าง
หยางเฉียนจิ้นเข้าใจแล้วว่าคนที่หลอกใช้ตัวเองอยากจะกำจัดตัวเองทิ้งแล้ว ดังนั้นถ้าตอนนี้อยากจะมีชีวิตอยู่ สามารถพึ่งพาได้เพียงหลี่โม่เท่านั้นแล้ว
ในเมื่อพวกแกจะฆ่าฉัน งั้นก็อย่าหาว่าหยางเฉียนจิ้นคนนี้ไม่ภักดีละ สิ่งที่ฉันรู้จะกลายเป็นเบี้ยพนัน เบี้ยพนันที่ให้หลี่โม่ปกป้องชีวิตฉัน
“ท่านหลี่รู้ว่ามีคนจะฆ่าผม ดังนั้นเลยตั้งใจมา?” หยางเฉียนจิ้นลองถามหลี่โม่
“เพราะนายโชคดี ฉันตัดสินใจกะทันหันแล้วมา ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกับคนที่จะมาฆ่านาย แต่ว่านี่เป็นเพียงแค่หนึ่งในนั้นเท่านั้น ยังมีอีกหนึ่งกลุ่มที่ยังไม่ได้ลงมือ”
ได้ยินหลี่โม่พูดว่ายังมีอีกกลุ่ม สีหน้าของหยางเฉียนจิ้นก็ซีดเซียวในทันที
“ยัง..ยังมีอีก? คนพวกนี้บ้าไปแล้ว! ท่านหลี่ครับ คุณรีบพาผมไปเถอะ เพียงแค่คุณรักษาชีวิตผมแล้วส่งผมออกต่างประเทศ ผมจะบอกคุณทุกอย่าง สิ่งที่ผมรู้ผมจะบอกคุณทุกอย่างเลยครับ”
“อ้อ งั้นให้นายนั่งพูดที่บ้านก่อนแล้วกัน” หลี่โม่เดินเข้าไปในบ้านของหยางเฉียนจิ้นก่อน
หยางเฉียนจิ้นตื่นเต้นอย่างที่สุด อยากจะมีปีกบินหนีออกไปในทันทีเลย
แต่ว่าหยางเฉียนจิ้นไม่มีปีก แล้วนึกถึงที่หลี่โม่บอกว่ายังมีนักฆ่าอีกกลุ่มหนึ่ง หยางเฉียนจิ้นก็ตัวสั่นในทันที จึงรีบเดินตามหลี่โม่เข้าไป
หลังจากปิดประตูบ้านแล้ว หยางเฉียนจิ้นถงจะรู้สึกปลอดภัยขึ้นหน่อย
หลี่โม่ตบโซฟาข้างตัว “มานั่ง ถ้าหากว่านายบอกมาตามตรง ฉันสามารถให้ฉู่จงเทียนช่วยเหลือ จัดคนส่งนายออกไปในคืนนี้เลย”
หลี่โม่ให้ความหวัง และความหวังนี้ก็เป็นสิ่งที่หยางเฉียนจิ้นต้องการมากที่สุดในตอนนี้ด้วย
เพื่อคำสัญญานี้ของหลี่โม่ หยางเฉียนจิ้นก็รีบพูดขึ้น “ท่านหลี่วางใจได้ครับ ผมบอกทั้งหมด ที่ผมรู้ผมบอกหมดเลยครับ”
“นายพูดถึงภรรยากับลูกของนายก่อน ถูกคนอื่นเขาจับไปแล้วจริงรึเปล่า”หลี่โม่พูดนิ่งๆ
สีหน้าหยางเฉียนจิ้นกระตุกสองที แล้วยิ้มแห้งพูดว่า “ส่งออกไปหมดแล้วครับ ส่งออกไปวันก่อน ผมรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงส่งพวกเขาสองคนออกไปก่อนแล้วครับ”
หลังจากพูดจบ หยางเฉียนจิ้นใช้สองมือถูใบหน้าอย่างแรง “ท่านหลี่ครับ ถึงขั้นนี้แล้ว ผมเองก็ไม่ปิดบังอะไรแล้ว ผมช่วยสองฝ่ายจัดการเรื่องครับ แต่ว่าของบ้านนี้ เป็นใครกันแน่ผมเองก็ยังไม่เคยรู้ ฝั่งหนึ่งเป็นคนต่างประเทศ พวกเขาสั่งให้จ้างนักฆ่ามาจัดการคุณ ก็คือจ้างพวกไอ้หลิวพวกนั้นครับ ส่วนอีกฝั่ง เป็นคนของประเทศเรา อยากจะให้ผมร่วมธุรกิจกับหยุนจงหลันกรุ๊ป ด้านหลังน่าจะยังมีแผนอีก แต่ว่ารายละเอียดผมเองก็ไม่รู้ครับ”
หลี่โม่หรี่ตาลงเล็กน้อย เดาออกแล้วว่าคนต่างประเทศเป็นใคร ถ้าไม่เกินความคาดหมายก็คือพวกทอมป์สัน ไอ้พวกต่างชาติพวกนั้นที่สมควรตายยังไม่ยอมรับการสั่งสอนอีก น่าจะเพราะการตายของจางเจียตงกับเฉินฝู้ไปกระทบพวกเขา
“แล้วพี่ฮัวนายรู้จักมั้ย?”
หยางเฉียนจิ้นมองหลี่โม่อย่างประหลาดใจ “คุณรู้จักพี่ฮัวได้ยังไงกันครับ? พี่ฮัวคือฝั่งที่สั่งให้ผมไปร่วมธุรกิจกับหยุนจงหลันกรุ๊ปผมเองก็เพิ่งบังเอิญรู้ตัวตนของเธอในช่วงนี้ ก่อนหน้านี้ผมก็คิดว่าพี่ฮัวเป็นแค่ผู้หญิงขายตัว แต่ว่าไม่นานมานี้ในตอนที่มีอะไรกัน ผมไปค้นโทรศัพท์เธอโดยไม่ตั้งใจ ถึงได้รู้ว่าเธอเป็นหัวหน้าของผม ผมเองก็เพราะว่าได้รับรู้ตัวตนของพี่ฮัว ถึงได้รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ปกติ หลายวันมานี้ก็ได้คอยคิดแผนหนี แต่ก็ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายก็สายไปแล้ว”
หลี่โม่พยักหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อยนึกคิด ถ้าหากว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้ พี่ฮัวอยากจะฆ่าหยางเฉียนจิ้นก็พอเข้าใจได้
“บนตัวนายยังมีของอะไรที่จำเป็นอีกใช่มั้ย? หรือว่านายยังมีเรื่องอะไรที่ยังไม่ได้พูด? พี่ฮัวเคยมาหาฉัน จ่ายราคาห้าล้านเพื่อให้ฉันฆ่านาย เพียงแต่ว่าฉันไม่เคยคิดว่าจะฆ่านายก็เท่านั้น แล้วคืนนี้ยังมีคนมาจัดการกับนายพร้อมกันเยอะขนาดนี้ นายลองคิดดูดีๆว่าปัญหาของนายมันเกิดที่ไหน”
หยางเฉียนจิ้นสะดุ้งไปทีหนึ่ง คิ้วขมวดแน่นนึกคิดอย่างละเอียด ผ่านไปสักพัก หยางเฉียนจิ้นก็ยังส่ายหัวอย่างสับสน
“ผมเองก็ไม่รู้ครับ เรื่องสำคัญผมก็ล้วนไม่รับรู้ ถ้าไม่ใช่เพราะไปรู้ตัวตนของพี่ฮัวโดยบังเอิญ ผมก็คงยังไม่รู้ว่าพี่ฮัวเป็นหัวหน้าผม ที่ผมรู้ก็คือเขาจะจัดการกับคุณและหยุนจงหลันกรุ๊ป แล้วยังเตรียมการล้อมจับไว้แล้วด้วย อย่างอื่นผมก็ไม่รู้อะไรแล้วจริงๆครับ”
