บทที่ 74 ฉันไม่เกรงใจที่จะฆ่านาง
โมโหแล้วนะ!
หลี่โม่ตรงไปที่ข้างหน้าของหวางเมิ่งเหยา และจับมือของเธอไว้ และผลักเธอออกไปอย่างแรง
หลี่โม่เห็นกู้หยุนหลันที่ตัวสั่น และใบหน้าที่มีรอยแดง ทำให้เขาโกรธมาก
แรงอาฆาตของเขาหยุดแพร่จากตัวของหลี่โม่จนกระจายไปทั่ว
“หยุนหลัน ฉันขอโทษ ฉันมาสายเกินไปแล้ว” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล และหยิบเสื้อคลุมที่อยู่ตรงโซฟาคลุมไปที่ตัวของกู้หยุนหลัน
กู้หยุนหลันที่เห็นหลี่โม่ปรากฏตัวขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาที่ปรากฏตัวขึ้น ในตอนที่กู้หยุนหลันรู้สึกไม่มีแรง สิ้นหวัง เป็นหลี่โม่ที่มาช่วยเธอ กู้หยุนหลันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก และตรงเข้าไปกอดที่หลี่โม่:“ หลี่โม่….. พาฉันกลับบ้านนะ พาฉันกลับบ้าน……”
เสียงร้องทำให้ใจของหลี่โม่สลาย
เมื่อกู้หยุนหลันร้องไห้ โลกของหลี่โม่ก็จะแตกสลายเหมือนกัน
บนโลกนี้ไม่มีใครที่จะมารังแกกู้หยุนหลันได้!
ไม่มีเลย!
ไม่ว่าเป็นใคร ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่รวยแค่ไหน
ถึงจะเป็นลูกเทวดาก็ตาม หลี่โม่ก็จะฆ่า ฆ่าด้วยมือของตัวเอง!
หลี่โม่หายใจเข้าและจับไปที่หลังของกู้หยุนหลันแลัวปลอบใจเธอ:“ ไม่เป็นไรแล้วนะเดียวฉันจะจัดการเอง!”
พูดจบ เขาได้ไปอยู่ข้างหน้าของกู้หยุนหลัน เขาใช้สายตาที่เยือกเย็นแฝงไปด้วยความอาฆาตจ้องไปที่หวางเมิ่งเหยา
เมื่อกี้หวางเมิ่งเหยารู้สึกตกใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเฉยๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเธอเป็นหุ้นส่วนของบริษัทนี้ ท่านประธานยังต้องให้เกียรติเธอเลย
ที่สำคัญเธอยังรู้จักบุคคลในสังคมอีกมากมาย
ใครกล้าที่จะมารังแกนาง?
“เฮอ เฮอ เธอเป็นสามีที่ไม่เอาไหนของกู้หยุนหลันสินะ คิดว่าเป็นใคร ที่แท้เป็นคนที่ไม่มีอันจะกินนี่เอง” หวางเมิ่งเหยาพูดเสียดสีและหัวเราะเยาะและดูถูกหลี่โม่
ได้ข่าวว่ากู้หยุนหลันมีสามีที่ไม่ได้เรื่อง วันนี้ได้เห็นด้วยตาตัวเองแล้ว ก็ไม่ได้เรื่องจริงๆ นะ
นายแต่งตัวเหมือนพ่อค้าตลาดนะ ชั่งน่ารังเกียจจริงๆ
ตระกูลกู้ก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองฮ่านนะ แต่กลับได้ลูกเขยที่เป็นคนไร้ค่าแบบนี้
เฮอ เฮอ เป็นคนไร้ค่า เป็นขยะ
หวางเมิ่งเหยาดูถูกหลี่โม่และมองกู้หยุนหลันเป็นคนไร้ค่า
หวางเมิ่งเหยาสามารถเล่นงานพวกเธอได้นับครั้งไม่ถ็วน
ดวงตาที่แดงก่ำของหลี่โม่จ้องมองไปที่หวางเมิ่งเหยาและถามด้วยน้ำเสียงที่อึดทึก:“ เธอคือหวางเมิ่งเหยาใช่ไหม?”
ผู้หญิงคนนี้ สมควรตาย!
หวางเมิ่งเหยาตอบด้วยความมั่นใจ:“ ใช่ ฉันหวางเมิ่งเหยาเอง และเป็นหุ้นส่วนของบริษัทวินเซิง มีอะไรหรือ นายจะล้างแค้นแทนภรรยานายหรือ? เฮอ เฮอ นายไม่ดูฐานะของตัวเองเลยนะ ฉันคิดว่านายยังไม่รู้สินะ ภรรยาของเธอเพื่อจะได้บริษัทรุงคางมาร่วมงานด้วยยอมที่จะสละร่างกาย เธอเป็นผู้หญิงขายตัว นายเป็นคนไร้ค่า ชั่งเหมาะสมกับจริงๆ!”
หวางเมิ่งเหยาคิดว่า ถ้าผู้ชายที่ได้รู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นสวมเขาต้องโกรธมากแน่ๆ
หวางเมิ่งเหยากำลังทำแบบนี้อยู่ เธอใส่ร้ายกู้หยุนหลัน และทำลายชื่อเสียงของกู้หยุนหลัน
ใบหน้าของกู้หยุนหลันที่เต็มไปด้วยรอยนำ้ตา ส่ายหัวและ (กลืน) นำ้ลาย” ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ฉันไม่ได้ทำ หลี่โม่ นายอย่าเชื่อคำพูดของนาง…..”
หลี่โม่ไม่เชื่อคำพูดของหวางเมิ่งเหยาแน่นอน ความร่วมมือกับบริษัทรุงคาง หลี่โม่เป็นคนติดต่อให้
หลี่โม่หันหลับไปมองกู้หยุนหลันด้วยสายตาที่ทำให้กู้หยุนหลันรู้สึกปลอดภัยมาก:“ ฉันเชื่อเธอนะ”
เพราะประโยคที่ว่า:“ ฉันเชื่อเธอนะ” ทำให้กู้หยุนหลันรู้ว่าหลี่โม่ สนับสนุนเธออยู่ข้างหลังมาตลอด
หลี่โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น เขาได้ถีบไปที่ท้องของหวางเมิ่งเหยาอย่างแรง ต่อหน้าทุกคนแรงถีบทำให้หวางเมื่งเหยาหอบและหายใจลำบาก และล้มลงไปนั่งกับพื้น!
ซื้ด ซื้ด
ทุกคนได้ตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ตอนนี้ทั้งสำนักงานดูเงียบสงัด
เฉียนเสี่ยวเหวินมองหลี่โม่ด้วยสีหน้าที่ตกใจ เธออ้าปากค้าง ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น
หลี่โม่บ้าไปแล้วหรือ?
เขากล้าไปถีบหวางเมิ่งเหยาได้อย่างไง!
จบแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว!
ตอนนี้กู้หยุนหลันไม่สามารถที่จะอยู่ในบริษัทนี้ได้อีกแล้ว และหลี่โม่ก็จะไม่รอดเหมือนกัน!
ต่อมา หลี่โม่ยิ้มที่มุมปาก เขาเดินไปข้างหน้าช้าๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าของหวางเมิ่งเหยา และดึกผมที่ยาวของหวางเมิ่งเหยาแล้วดึกเธอขึ้นมา
เพี๊ยะ!
เสียงตบที่ได้ดังขึ้น หลี่โม่ตบไปที่หน้าของหวางเมิ่งเหยา!
หน้าของหวางเมิ่งเหยาถูกตบจนแดงไปหมด และเธอรู้สึกเจ็บแซบๆ ที่แก้ม!
ขณะนี้ หวางเมิ่งเหยาจ้องไปที่หลี่โม่ด้วยดวงตาที่โตและไม่เชื่อสายตาตัวเอง ตอนที่เธอรู้สึกตัว หวางเมิ่งเหยาตะโกนออกมาด้วยความโมโห:“ หลี่โม่ นายมันเลว นายกล้าที่จะตบฉันหรือ? นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
“เฮอ เฮอ ฉันจะตบใคร ฉันไม่ต้องรู้ว่าเขาเป็นใครหรอก”
เพี๊ยะ!
หลี่โม่ตบไปอีกครั้งและตอบอย่างแรง
เพี๊ยะ!
เพี๊ยะๆ!
ตบจนหวางเมิ่งเหยาล้มลงไปที่พื้น และเอาเธอขึ้นมาตบอีกรอบ!
หวางเมิ่งเหยาที่ถูกจบจนมึนงง เธอยังอยากที่ขัดขืน เธอถูกหลี่โม่ถีบไปอีกครั้ง ถีบไปที่ชุดนักเรียนของเธอ ถีบจนเธอกลิ้งไปตามพื้น
ใบหน้าของหวางเมิ่งเหยาบวมจนเหมือนหน้าหมู และเลือดเต็มปาก และนอนอยู่กับพื้นแล้วเอามือไปกุมที่หน้า และจ้องไปที่หลี่โม่:“ หลี่โม่ นายไม่รอดแน่! ภรรยานายก็จะไม่รอดด้วย! นายกล้าทำร้ายฉัน ฉันจะให้คนมาจัดการพวกเธอ และจะให้คนมาขมขื่นภรรยานาย!”
สายตาของหลี่โม่ไปอยู่ที่หวางเมิ่งเหยาที่พูดไม่หยุด:“ ฉันไม่สนใจว่าเธอเป็นใครและไม่อยากที่จะรู้ด้วย ไม่ว่าเธอจะรวยมาจากไหน แต่ขอให้เธอจำไว้ว่า วันนี้คนที่ตบเธอคือหลี่โม่ เป็นสามีของกู้หยุนหลัน และถ้าเธอยังมาหาเรื่องกู้หยุนหลันอีก ฉันจะฆ่าเธออย่างไม่ปรานี!”
หนึ่งประโยคและแววตา หวางเมิ่งเหยาความรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าที่กระบาล
ความอิจฉาและความโกรธของหวางเมิ่งเหยา
คนไร้ค่า คนที่ต่ำต้อย ยังกล้ามาตบฉันต่อหน้าทุกคนหรือ
เธอเป็นคนหนูนะ ถูกเลี้ยงอย่างสุขสบายมาตั้งแต่เกิด ไม่มีใครกล้าที่จะตบเธอ!
“นาย……นายรอก่อน เดียวฉันจะให้คนมาจัดการนาย!” หวางเมิ่งเหยาสั่นไปทั้งตัวและคลานขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออก
“พี่ค่ะ พี่รีบมาเร็วๆ เลยนะ ฉันถูกทำร้ายอยู่ที่บริษัทวินเซิง ฮือ ฮือ ฮือ……”
หวางเมิ่งเหยาร้องไห้และพูดไป
เสียงตะโกนดังออกมาจากในสาย:“ อะไรนะ เธอถูกทำร้ายหรือ? เหยาเหยา ฉันจะรีบไปตอนนี้เลย กล้ารังแกน้องสาวฉันหรือ ไม่ว่าเขาเป็นใคร ฉันจะหักแขนเขาทิ้งแน่ และให้เขาคุกเข่าขอโทษ!”
วางสายไป ปากของหวางเมิ่งเหยาเป็นตะคริวหวางเมิ่งเหยาใช้สายตาที่เย็นเยียบจ้องไปที่หลี่โม่และกู้หยุนหลัน:“ พวกเธอไม่รอดแน่ พี่ชายฉันกำลังจะมาถึงแล้ว!”
ได้ยินประโยคที่ว่าพี่ชายเธอกำลังจะมา พนักงานในบริษัทเริ่มกระซิบกัน
“พี่ชายนางใช่หวางห้านเชาใช่ไหม เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากเลยนะ!”
“ฉันก็เคยได้ข่าวมาบ้าง เขามีชื่อเสียงในหมู่คนรวยของเมองฮ่าน และที่เขารวยเพราะได้ท่านเฉียวช่วย
“ท่านเฉียว? ใช่เฉียวเจิ้งหลงไหม?!” หลี่โม่และกู้หยุนหลันไม่รอดแน่ๆ!”
กู้หนุนหลันเริ่มกังวลแล้ว หลี่โม่ลงมือเร็วและโหดมาก เธอยังไม่ทันที่จะไปห้ามเลยตอนนี้ได้เรื่องแล้ว!
กู้ซิงเว๋ยที่เห็นอยู่แต่ไกล ตอนแรกเขาอยากที่จะมาห้ามหลี่โม่ไม่ให้ทำร้ายหวางเมิ่งเหยา แต่ตอนนี้เขาเห็นหวางเมิ่งเหยาโทรหาพี่ชายตัวเอง กู้ซิงเว๋ยเลยเลือกที่จะไม่ออกไป
พี่ชายของเธอมา ถึงหลี่โม่และกู้หยุนหลันจะไม่ตาย แต่หนังลอกแน่ๆ
“ประธานหวาง ฉันขอโทษ สามีฉันเขาทำไปเพราะความโกรธ คุณอย่าไปถือสานะ ให้อภัยเขาเถอะ ฉันจะชดใช้ให้คุณเอง”
กู้หยุนหลันรีบยืนออกมา และก้มหัวขอโทษหวางเมิ่งเหยา
แต่หวางเมิ่งเหยาไม่รับการขอโทษ และพูดอย่างไร้ความปราณีว่า:“ ตอนนี้ถึงจะมาขอโทษ เมื่อกี้เธอหายไปไหน เธอดูหน้าของฉันถูกตบจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว วันนี้เธอกับสามีที่ไร้ค่าของเธอไม่รอดแน่
เห็นกูหยุนหลันที่ออกไปขอโทษ หลี่โม่ได้ดึงตัวเธอมาอยู่ข้างตัวเอง:“ หยุนหลัน ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างเดียวฉันจัดการเอง”
“แต่…..” กู้หยุนหลันอยากที่จะพูดอะไรต่อ แต่เห็นแววตาของหลี่โม่แล้ว เธอก็เงียบลง
ถ้ายิ่งอ่อนแอก็ยังยิ่งโดนรังแก
และหวางเมิ่งเหยาที่ต้องการมาหาเรื่องเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำไมเธอต้องกลัวหวางเมิ่งเหยาด้วย
หลี่โม่ใช้สีหน้านิ่งเฉยมองไปที่หวางเมิ่งเหยา:“ หวังว่าอีกสักคู่เธอจะไม่ขอร้องให้ฉันปล่อยเธอไปนะ”
หวางเมิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ เธอได้หัวเราะอย่างเสียงดัง:“ นายพูดอะไรนะ? ฉันจะคุกเข่าขอร้องขยะอย่างนายหรือ?”
