“ท่าน … “
ไป๋หยานโมโหสุดขีด
นางรู้จักบุตรชายของนางดี เด็กน้อยไม่สนใจผู้ใดมากไปกว่ามารดาของตน
แต่ที่นางคาดไม่ถึงก็คือ ตี้คังจะใช้วิธีเช่นนี้ เพื่อบังคับเฉินเอ๋อให้ออกมา
ขณะที่ในใจของไป๋หยานพยายามสวดอ้อนวอนพระเจ้า ขออย่าให้ไป๋เสี่ยวเฉินบุตรชายของนางปรากฏตัวออกมาเลย เสียงเด็กน้อยก็ดังมาจากข้างหลังของชายหนุ่ม “จอมวายร้าย ปล่อยหม่ามี้ของข้านะ !“
ตี้คังคลายนิ้วของตน ชั่วขณะนั้นเอง ไป๋หยานก็ใช้พลังทั้งหมดพุ่งตัวไปหาไป๋เสี่ยวเฉินอย่างรวดเร็ว นางกอดบุตรชายแน่นไม่ต่างจากมารดาที่พยายามปกป้องลูกน้อยในอ้อมอก
“หม่ามี้ ไม่ต้องกลัว เฉินเอ๋อจะปกป้องหม่ามี้เอง ไม่มีใครสามารถแยกเราจากกันได้“
ไป๋เสี่ยวเฉินลูบหลังมารดาของตนอย่างนุ่มนวล ราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย ๆ ทั้งที่เห็นได้ชัดว่าตัวเขาเองก็กลัวมาก ทว่าเขาก็ยังแสร้งทำตัวเข้มแข็ง
ครานี้ ตี้คังก็ได้เห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของไป๋หยานเต็มตา…
เด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดู นัยน์ตาใสสะอาดสดใส ทว่าเต็มไปด้วยความพยศ
ยิ่งไปกว่านั้น เด็กคนนี้ยังดูเหมือนเขาตัวจิ๋ว ๆ อย่างปฏิเสธไม่ได้ !
น้ำเสียงของตี้คังทุ้มลุ่มลึก นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ “เจ้าชื่อเฉินเอ๋อใช่หรือไม่ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินทำหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าไม่รู้จัก ไม่คุ้นเคยกับท่าน เช่นนั้นท่านควรจะเรียกข้าว่าไป๋เสี่ยวเฉิน“
ใบหน้าของตี้คังเย็นชาขึ้นทันที “ข้าเป็นบิดาของเจ้า !”
“ท่านเป็นคนเลว ท่านชอบรังแกหม่ามี้ของข้า ท่านต้องการพรากพวกเราจากกันด้วย เช่นนั้นข้าจึงไม่ต้องการให้ท่านเป็นบิดาของข้า !“
ไป๋เสี่ยวเฉินแค้นเคือง โดยเฉพาะเรื่องที่ตี้คังคิดจะพรากเขาจากหม่ามี้
เรื่องนี้เขารับไม่ได้เลยจริง ๆ !
มุมปากของตี้คังโค้งขึ้นก่อให้เกิดรอยยิ้ม “หากข้าไม่กล่าวออกไปเช่นนั้น เจ้าจะยอมเผยตัวง่าย ๆ กระนั้นหรือ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินตะลึงงัน นี่หมายความว่า เขาจงใจวางแผนล่อข้าออกมางั้นสิ ?
แล้วไป๋เสี่ยวเฉินก็ร้องไห้ออกมาทันที “หม่ามี้ ลูกไม่ชอบเขาเลยจริง ๆ เขาเจ้าเล่ห์ยิ่งกว่าหม่ามี้อีก วางแผนหลอกลูกด้วย ! เฉินเอ๋อชอบพ่อบุญธรรมมากกว่า !“
พ่อบุญธรรม ?
ตี้คังขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ขณะกล่าวว่า “เจ้ามีพ่อบุญธรรมด้วยรึ ?”
“พ่อบุญธรรมของข้าทั้งอ่อนโยนทั้งร่ำรวย ร่ำรวยมหาศาลเลยแหละ”
ไป๋เสี่ยวเฉินกล่าวอย่างภาคภูมิใจไม่ทันสังเกตใบหน้าของตี้คังที่โกรธเกรี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ
ยามนี้สีหน้าของตี้คังดำคล้ำราวกับก้นหม้อ “ข้าอาจขาดอะไรก็ได้ในโลกนี้ทว่ามิใช่เรื่องเงิน บอกมาว่าเจ้าต้องการเงินสักเท่าไหร่ ? ข้าจะให้ตามแต่เจ้าจะร้องขอ !“
ร่ำรวยมหาศาลงั้นรึ ?
จะแค่ไหนกันเชียว ?
ข้าเป็นถึงราชาแห่งอาณาจักรอสูรทั้งมวล จะเทียบกับมนุษย์ธรรมดา ๆ ไม่ได้เชียวหรือ ?
ไป๋เสี่ยวเฉินทำหน้ายุ่งราวกับครุ่นคิด ทว่าสุดท้ายเขาก็กัดฟัน กล่าวว่า “คนที่รังแกหม่ามี้เป็นคนเลว ข้าไม่ต้องการเงินของท่าน”
หากจะเทียบเงินกับหม่ามี้ของเขา
แน่นอนว่าเขาต้องเลือกหม่ามี้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ข้าไปรังแกอะไรนาง ?”
จากมุมมองของตี้คัง สตรีผู้นี้มีพิษสงรอบตัว พร้อมจะทำร้ายผู้อื่นได้ตลอดเวลาล่ะมากกว่า
“อย่าโกหกข้า ข้าเห็นทุกอย่างตอนที่อยู่ใต้เตียง ท่านกัดริมฝีปากของหม่ามี้ข้าอย่างแรงจนนาง … อืมม !“
ก่อนที่เด็กน้อยจะทันกล่าวจบ ไป๋หยานก็ปิดปากเขาไว้
เมื่อเห็นสีหน้าของตี้คังดำคล้ำยิ่งกว่าเดิม นางก็ยิ่งรู้สึกละอายแก่ใจ
“นี่แสดงว่าเด็กคนนี้ซ่อนอยู่ใต้เตียงใช่หรือไม่ ?” เสียงของเขาสั่นด้วยความโกรธ
ครั้นหวนคิดว่าไป๋เสี่ยวเฉินอยู่ใกล้เขาถึงเพียงนั้น ทว่าเขากลับหาไม่พบ เขาก็ยิ่งมีโมโห
“ใช่แล้ว ตี้คัง ข้ายอมรับ เป็นข้าเองที่ทำผิดต่อท่านเมื่อหกปีก่อน” ไป๋หยานปล่อยตัวเด็กชายลงจากอ้อมแขน นางกัดฟันยอมรับความจริง “หากแต่ข้าเลี้ยงเฉินเอ๋อมา เขาเป็นเลือดเนื้อเป็นจิตวิญญาณของข้า หากท่านคิดจะพรากเขาไปจากข้า ข้าก็ขอสู้ตาย ไม่มีวันยอมให้ท่านพาเขาไปง่าย ๆ เป็นแน่ !
***จบบท ไป๋เสี่ยวเฉินปรากฏตัว !***
