“ท่านน้า ท่านจะทำอะไร ?”
เสียงคุ้นเคยนี้ ทำให้ไป๋เซียวน้ำตาแทบร่วง
เขาหันกลับมาอย่างช้า ๆ พลันร่างเล็ก ๆ ก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขา
เส้นผมของไป๋เสี่ยวเฉินแลดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าเปรอะเปื้อน ทั้งเสื้อผ้าก็ขาดเป็นรู แม้แต่แมวขาวตัวน้อยของเขาขนของมันก็ยังมีรอยไหม้นิดหน่อย
“เฉินเอ๋อ !“
ไป๋เซียวก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงร่างของหลานชาย เขาดึงเด็กชายเข้าสู่อ้อมแขน แล้วกอดแน่น ร่างของไป๋เซียวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
“เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว … “
“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว…”
ไป๋เสี่ยวเฉินตระหนักได้ถึงความกลัวในหัวใจของไป๋เซียวน้าชายของเขา เขาจึงยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ปล่อยให้ไป๋เซียวกอดเขาแน่น
“บอกน้าสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ?”
ครู่ใหญ่กว่าไป๋เซียวจะปล่อยตัวหลานชาย เสียงของเขายังคงสั่น เมื่อหวนคิดว่าหากไป๋เสี่ยวเฉินหนีออกมาไม่ทัน เขาก็คงไม่ได้พบหน้าหลานชายตัวน้อยอีกแล้ว
“ท่านน้า … ” ไป๋เสี่ยวเฉินซุกร่างเข้าหาอ้อมอกน้าชาย เสียงอ่อนโยนนั้นฟังดูช่างน่าสงสารนัก “เฉินเอ๋อ… อยากกลับบ้านแล้ว คนบ้านสกุลไป๋พวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นคนไม่ดี พวกเขาใจร้ายมาก“
“ได้สิ น้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”
ครั้นไป๋เซียวเห็นความเศร้าโศกของเจ้าซาลาเปาน้อย ภายในหัวใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เขาอุ้มเด็กชายขึ้นจากพื้น ก่อนจะเดินจากบ้านสกุลไป๋ไปอย่างช้า ๆ
ช่วงเวลานั้นเอง หยูหรง และหยูฮูหยินผู้เฒ่า ก็นำคนมาช่วยดับไฟ ครั้นเห็นไป๋เซียวอุ้มไป๋เสี่ยวเฉินกำลังจะจากไป พวกนางต่างก็โกรธเกรี้ยว “ไป๋เซียว นั่นเจ้าจะพาเด็กน่ารังเกียจนั่นไปที่ใด ? “
ริมฝีปากไป๋เซียวยกโค้ง เขายิ้มเยาะ “ข้าจะส่งเฉินเอ๋อกลับไปหาแม่”
“ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าออกจากที่นี่ ?” แววตาของหยูหรงเย็นยะเยือก นางตะคอก “หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า วันนี้ห้ามมิให้ผู้ใดออกจากบ้านสกุลไป๋ !“
นางจะปล่อยให้เขาพาเด็กคนนี้ออกไปได้อย่างไร ? ในเมื่อนางหวังจะใช้เจ้าปีศาจน้อยนี่ประจบหอบุปผา !
หากปล่อยพวกเขาไป แผนของนางก็ต้องล้มไม่เป็นท่า !
ไป๋เสี่ยวเฉินเห็นน้าชายกำหมัดแน่น เขาก็รีบยกแขนขึ้นโอบรอบคอของไป๋เซียว พร้อมกับร้องว่า “ท่านน้า หนี !”
“หนี !”
ทันทีที่สิ้นคำกล่าวของเด็กน้อย ไป๋เซียวก็ไม่ลังเลอีก ร่างของเขาพุ่งราวสายฟ้าแลบ
“ไล่ตามพวกเขาไป อย่าให้หนีไปได้ !” หยูหรงกระทืบเท้าเร่า ๆ ด้วยความโกรธ นางหันไปสั่งสาวใช้ข้างกายว่า “ไปตามสามีของข้ามาเดี๋ยวนี้ !“
ไป๋เซียวนั้นว่องไวเป็นอย่างมาก เพียงชั่วพริบตาเขาก็สามารถหลบออกมาจากบ้านสกุลไป๋ได้
หลังจากพ้นบ้านสกุลไป๋มาได้แล้ว ไป๋เสี่ยวเฉินก็น้ำตาไหลพราก กระทั่งทำให้ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาบนท้องถนนต่างก็หันมามองเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสังเวช
เมื่อวานนี้ ผู้คนในเมืองหลวงต่างเล่าลือกันถึงเรื่องบุตรชายนอกสมรสของไป๋หยาน
เช่นนั้น ทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงร้องไห้จากเด็กน้อยผู้ซึ่งกำลังถูกไป๋เซียวอุ้ม ทุกคนต่างก็พอจะรู้จักเด็กคนนี้
“อย่าร้องไห้ เฉินเอ๋อ น้ากำลังพาเจ้ากลับไปหาแม่แล้ว และจะไม่พาเจ้ากลับมาที่นี่อีก”
ไป๋เซียวมองหน้าไป๋เสี่ยวเฉินที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น หัวใจของเขาพลันเจ็บปวด อย่างไรเสียเด็กก็ยังเป็นเด็ก
เปลวเพลิงคงทำให้เขาหวาดกลัวมาก …
ชั่วขณะนั้นเอง ยามจากบ้านสกุลไป๋ก็ไล่ติดตามมาทัน พวกเขาตีวงโอบล้อมไป๋เซียว และไป๋เสี่ยวเฉินไว้
ครั้นไป๋เสี่ยวเฉินเห็นหยูหรงติดตามออกมาจากบ้านสกุลไป๋ด้วย เขาก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ
“แงงงงงงง อย่าขายเฉินเอ๋อ อย่าเผาเฉินเอ๋อเลย เฉินเอ๋อจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังทุกอย่าง”
“ท่านน้า เฉินเอ๋อจะหาหม่ามี้ เฉินเอ๋อไม่อยากไปอยู่ที่หอบุปผา !“
***จบบท ไป๋เสี่ยวเฉินจอมวางแผน (1)***
