บทที่ 149 : อยากตายก็เข้ามา (3)
ร่างอ้อนแอ้นของฉู่อีอี้สั่นเทา
นางเป็นถึงองค์หญิงน้อยของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ตลอดเวลาเคยแต่ได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพนบนอบสูงสุด นางเคยแต่กลั่นแกล้งรังแกผู้อื่น ไม่เคยมีผู้ใดกล้าลบหลู่นางเช่นนี้มาก่อนเลย
ไป๋เฉิงเซียงคนนี้กล้าถามว่านางเป็นใครกระนั้นรึ ?
“พวกเจ้ายังอยู่หรือไม่ หากยังอยู่จับชายคนนี้มาให้ข้า !”
ทันทีที่ฉู่อีอี้ออกคำสั่ง องครักษ์จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ก็กระโดดออกมาจากที่ซ่อนอย่างเงียบเชียบ
สีหน้าของพวกเขาค่อนข้างละอายแก่ใจ ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าองค์หญิงน้อยอยู่กับไป๋หยานยอมจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ
ทว่าหากองค์หญิงน้อยไม่กลับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาก็ไม่กล้ากลับเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงลอบตามมาเงียบ ๆ
หากแต่ไม่คาดคิดว่าองค์หญิงน้อยจะรู้ตัวอย่างรวดเร็ว ..
“เจ้า …”
นัยน์ตาของไป๋เฉิงเซียงเต็มไปด้วยความโกรธ ในขณะที่เขากําลังจะตวาดออกมานั้น เขาก็เห็นชายชุดขาวสองคนก้าวออกมาอย่างรวดเร็ว ชายทั้งสองเข้าขนาบข้างเขา จากนั้นก็จับยึดแขนทั้งซ้ายและขวาของเขาแน่น
หลังจากองครักษ์ทั้งสองจับตัวไป๋เฉิงเซียงไว้ได้ไป๋เฉิงเซียงก็อยากจะใช้กําลังดิ้นรนให้หลุดพ้น ทว่าดูเหมือนพละกําลังของเขาจะถูกผนึก กระทั่งเขาไม่อาจกระดิกตัวได้
“ไป๋หยาน หากข้าสั่งสอนบิดาของเจ้า เจ้าคงไม่โกรธข้าใช่หรือไม่?” ฉู่อีอี้กระพริบตาพร้อมกับเอ่ยถามอย่างโหดเหี้ยม
ไป๋หยานเลิกคิ้ว “ข้าไม่ว่ากระไร เพียงอย่าให้ถึงตายก็พอ”
ในเมื่อฉู่อีอี้ตั้งใจใช้องครักษ์ลงมือแทนก็ดี เช่นนั้นข้าจะได้นั่งดูเฉย ๆ สบาย ๆ
“ดี!” ฉู่อีอี้ตบมือย่างยินดีพร้อมกับพยักหน้าให้องครักษ์ “เจ้า….ตบหน้าเขา !”
“ขอรับ”
องค์หญิง ?
ไป๋เฉิงเซียงเพิ่งตากว้างด้วยความตกใจ หญิงสาวนางนี้เป็นองค์หญิงของอาณาจักรใดกัน ?
เมื่อครู่เขาไม่ทันได้ใส่ใจ ผู้ใดจะคิดว่าเขาต้องมาปะทะกับองค์หญิงต่างแคว้นเล่า ?
เพี้ยะ !
องครักษ์ก้าวไปข้างหน้าจากนั้นก็ตบหน้าของไป๋เฉิงเซียงอย่างไม่รีรอ ครั้นหยุดตบ มุมปากของไป๋เฉิงเซียงก็ปรากฏรอยเลือด นัยน์ตาของเขายิ่งโกรธเกรี้ยว
เขาไม่ได้โกรธฉู่อีอี้ ทว่าผู้ที่เขาโกรธกลับเป็นไป๋หยาน
ก่อนหน้านี้เขาอาจเคยทําผิดต่อบุตรสาวผู้นี้มากมาย ทว่าการที่นางกล้านั่งดูผู้อื่นตบหน้าบิดาตนเองนี่ ! นางเป็นบุตรสาวประเภทใดกัน ? ข้าควรรัดคอนางให้ตายเสียตั้งแต่แรกเกิด !
“ไป๋หยาน อย่างไรเสียข้าก็เป็นบิดาของเจ้า เจ้าปล่อยให้ผู้อื่นตบตีข้า สวรรค์ต้องไม่ละเว้นเจ้า !” ไป๋เฉิงเซียงกล่าวด้วยความแค้นเคือง
ต่อให้ผู้อาวุโสทําผิดเช่นไร ก็ไม่ควรแก้แค้น ! คนเช่นไป๋หยาน นางต้องไม่ได้ตายดีอย่างแน่นอน !
“ยิ่งไปกว่านั้น จ่อเอ๋อชอบอ๋องดัง การที่นางชอบอ้องดังผิดที่ใด ? ในฐานะพี่สาว เจ้าควรเสียสละให้นาง !”
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ !
ครั้นองครักษ์เห็นว่าไป๋เฉิงเซียงยังอ้าปากพล่ามไม่หยุด เขาก็เกรงว่าไป๋เฉิงเซียงอาจทําให้องค์หญิงน้อยมีโมโหมากขึ้น เลยระดมตบทั้งซ้ายทั้งขวารัว ๆ กระทั่งไป๋เฉิงเซียงกล่าวคําใดไม่ออกอีกต่อไป
“ถอยไป !”
สีหน้าของไป๋หยานเย็นชา ขณะออกคําสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
องครักษ์นิ่งงัน ก่อนจะหลีกทางให้นาง ไป๋หยานก้าวเข้าไปหาไป๋เฉิงเซียง
ทันใดนั้นเอง นางก็ยกเท้าขึ้นถีบหน้าอกของไป๋เฉิงเซียงดังปัง ส่งผลให้เขาลอยละลิ่วอย่างหมดสภาพไปไกลกว่าสิบจ้าง (สิบเมตร) ก่อนจะตกลงท่ามกลางฝูงชน
“ปิดประตู”
ในขณะที่องครักษ์ชุดขาวยังคงยืนตะลึง น้ำเสียงอันเฉยเมยของไป๋หยานก็ดังลอยเข้าหูของพวกเขา
พวกเขารีบกระแทกประตูปิดทันทีโดยไม่คิดอะไรอีก
ฉู่อีอี้ตกใจกับการกระทําของไป๋หยาน หากแต่ไม่นานนางก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ นางหันมายิ้มหน้าเป็นให้กับไป๋หยาน
“ไป๋หยาน ท่าเตะของเจ้าเท่ห์สุด ๆ ไปเลยเจ้ารู้หรือไม่ขาเพิ่งพบว่า ข้าหลงใหลในตัวเจ้า เรียกว่าหลงเสน่ห์ของเจ้าก็ได้”
***จบบท อยากตายก็เข้ามา (3)***
