บทที่ 168 : คืนสินสอดทองหมั้น (2)
น้ำเสียงเย่อหยิ่งยโสของชายหนุ่มทำให้ไป๋หยานใจสั่น นางเงยขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลาหาใดเปรียบที่อยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาลังเล
นี่นางจะสามารถเชื่อถ้อยคำของเขาได้หรือไม่นะ?
ไป๋หยานเงียบอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง นัยน์ตาสีดำขลับสดใสแจ่มกระจ่าง “ถึงตอนนี้ ข้าเชื่อแล้วว่าท่านมีความจริงใจต่อเฉินเอ๋อ และเชื่อว่าท่านจะพยายามปกป้องเฉินเอ๋ออย่างดีที่สุดไม่ต่างกับข้า”
หากเป็นคนทั่วไปคำกล่าวนี้เรียกได้ว่าเป็นข้อความที่ซึ้งกินใจมาก ทว่ากับตี้คังภายหลังจากได้ยินแล้วใบหน้าของเขากลับเขียวเข้ม
”เจ้าหมายความว่าไง?” ตี้คังกล่าวเยาะ “เจ้าว่าความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้ามันจอมปลอมกระนั้นรึ ?”
ไป๋หยานรับรู้ได้ถึงความเกรี้ยวกราดที่กำลังปะทุของตี้คังนางรีบสาวเท้าถอยหลังหลายต่อหลายก้าว “ก็ท่านบอกข้าว่า ท่านเพียงไม่รังเกียจข้า แล้วหากวันหน้าท่านเจอผู้ที่ท่านไม่รังเกียจอีกล่ะ ท่านจะมิไปตามตื้อนางอีกคนกระนั้นหรือ ?”
ตี้คังยิ้มหยันๆ “นี่เจ้าคิดว่า สตรีทุกคนจะโชคร้ายเยี่ยงเจ้า ที่จะต้องถูกคนอย่างข้าวิ่งไล่ตามตื๊อกระนั้นรึ ?”
”…..”
ไป๋หยานตะลึงนี่ชายผู้นี้รู้ตัวด้วยหรือว่า การที่มีเขาคอยพัวพันนั้น ช่างเป็นเรื่องโชคร้ายสุด ๆ ?
”ไป๋หยานเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ข้าอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดหลายปี และเจ้าเป็นคนแรก และคนสุดท้ายที่ข้าไม่รังเกียจ”
บูม!
ในหัวของไป๋หยานราวถูกระเบิดนางมองบุรุษเย่อหยิ่งที่อยู่เบื้องหน้าอย่างงงวย
เขาหมายความว่าอะไร?
นี่นับเป็นคำสารภาพรักหรือไม่?
ไป๋หยานยังคงตกตะลึงทันใดนั้นริมฝีปากของชายหนุ่มก็ประทับลงมาบนริมฝีปากของนาง ริมฝีปากนั้นกดลงมาหนักหน่วง มืออันแข็งแกร่งของเขากดแผ่นหลังของนางแน่น กระทั่งนางไม่อาจผลักไสเขาออกไปได้…
หลังจากเขาปล่อยตัวนางไป๋หยานก็ก้าวถอยหลัง นางยืนงงงัน ก่อนที่จะเอ่ยถามปัญหาคาใจ
”อ๋องคัง…นั่นคือ… ครั้งแรกของท่านใช่หรือไม่ ?”
หาไม่แล้วเหตุใดเขาต้องพยายามตามล้างแค้นข้าตลอดเวลาด้วยเล่า ?
ใบหน้าของตี้คังดำคล้ำ”เจ้ารู้มากเกินไปแล้ว”
แสดงว่านางเดาถูก!
ไป๋หยานก้าวถอยหนีไปอีกหลายก้าวก่อนจะเอ่ยถามว่า“ถึงวันนี้ท่านมีอายุเท่าใดแล้ว ? ถึงร้อยไหม ? รึว่าพัน ?”
“…..”
ตี้คังไม่ตอบเพราะเขารู้นิสัยสตรีผู้นี้ดี หากนางรู้อายุเขา นางจะต้องไม่ชอบเขาเป็นแน่
“ข้าไม่ได้หมายสิ่งอื่นใดข้าเพียงอยากรู้ว่า ท่านเป็นโสดมาแล้วกี่ปี ? เอ่อ ช่วยยื่นแขนมาให้ข้าดูหน่อย ข้าอยากเห็นแขนกิเลน ที่เขาว่ากันว่า หากชายโสดนานหลายปีจะมีแขนกิเลนน่ะ”
“แขนกิเลนอะไร? ข้ามิใช่กิเลน จะมีแขนกิเลนได้อย่างไร ?” ตี้คังขมวดคิ้ว
”ความหมายของแขนกิเลนก็คือ… เนื่องจากท่านเป็นโสดมานาน ไม่มีสตรีช่วยปลดปล่อยความใคร่ เช่นนั้นท่านก็ต้องใช้มือช่วยตนเอง ก็เลยส่งผลให้แขนของท่านมีแต่กล้ามไม่ต่างกับขาของกิเลน ก็เลยเรียกว่าแขนกิเลนไง”
ตี้คังมองไป๋หยานเขามีสีหน้าแปลก ๆ “มือจะช่วยแก้ปัญหานั่นได้ด้วยหรือ ?”
“…..”ไป๋หยานกล่าวคำใดไม่ออก
ไป๋หยานเกือบลืมไปแล้วว่าในอาณาจักรนี้บุรุษไม่ต้องกังวลที่จะหาสตรี อีกทั้งเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีส่วนมากมักจะเป็นชายเต็มตัวก็ด้วยการชี้นำของบรรดาสาวใช้ เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไม่ต้องแก้ปัญหาเช่นนี้ด้วยตนเอง
แน่นอนว่าคนประหลาดเช่นตี้คังย่อมยอมเป็นโสดอยู่ตัวคนเดียวมานานหลายปี …
”แล้วที่ผ่านมาท่านแก้ปัญหายามเกิดความต้องการได้อย่างไร?”
คงไม่ได้ใช้ถังน้ำเย็นราดรดตั้งแต่หัวจรดเท้าหรอกนะ!
”ก่อนที่ข้าจะพบกับเจ้า… ข้าไม่เคยเกิดความต้องการเลย”
ทว่าเมื่อหกปีก่อนสตรีผู้นี้ปลุกไฟอารมณ์ของเขาได้อย่างง่ายดาย
ทั้งยังรุนแรงมากอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน!
ทันทีที่เขาหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนตี้คังก็เริ่มเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อย่างไรเสียเขาก็ไม่ยอมเลิกรา หากมิได้คิดบัญชีนี้กับนาง !
