บทที่ 177 : ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณ ? (6)
“พี่ใหญ่เกิดอะไรขึ้น ?” ครั้นหยูหรงเห็นท่าทางโกรธเคืองของพี่ชาย นางก็รีบเอ่ยถามทันที
”เจ้ายังจะมีหน้ามาถามข้าอีกกระนั้นรึ? !” หยูเฟยตัวสั่นด้วยความโกรธ “ดูลูกชายตัวดีของเจ้าสิ เขาขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณของบ้านสกุลไป๋ เพื่อนำไปให้ผู้อื่น ข้าตักเตือนเขาด้วยความหวังดีว่าอย่าทำเช่นนั้น ทว่าเขากลับไม่ฟัง ! ”
หยูหรงนิ่งอึ้งนางรู้สถานการณ์ของครอบครัวเป็นอย่างดี จะมียาเม็ดจิตวิญญาณได้อย่างไร ?
อย่างไรก็ตามนางกวาดตามองไป๋เซียวที่ยืนนิ่งอย่างไร้อารมณ์ นางตัดสินใจยึดคำพูดของพี่ชาย “ไป๋เซียว เป็นเจ้านี่เองที่ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณของบ้านสกุลไป๋ ยังไม่รีบคืนให้เราอีก”
ไป๋เฉิงเซียงเองก็แสดงท่าทีเศร้าสร้อย”เซียวเอ๋อ ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้ เจ้าขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณจากครอบครัวของเรา ในขณะที่ยามนี้เราเป็นหนี้ผู้คนจำนวนมาก สาเหตุก็เพราะเราต้องคืนสินสอดทองหมั้นของมารดาเจ้า ! ทว่าตอนนี้เจ้ากลับมอบยานั่นให้คนนอก เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร ? ”
ไม่ว่าไป๋เซียวจะได้ยานั่นมาจากที่ใดหากแต่ไป๋เฉิงเซียงคิดว่า ถึงยาเม็ดจิตวิญญาณนั่นอยู่กับไป๋เซียวก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้ทั้งไป๋จื่อ ทั้งลูกในท้องของหยูหรงต่างก็ต้องการยานั่นมากกว่า !
ในเวลานี้ท้องถนนคราคร่ำไปด้วยผู้คนที่ต่างเข้ามามุงดูเหตุการณ์
หากมีเพียงหยูหรงด้วยเรื่องราวที่นางเคยสร้างไว้ก่อนหน้านี้ ย่อมมีน้อยคนนักที่จะเชื่อคำนาง
ทว่าตอนนี้แม้แต่ไป๋เฉิงเซียงก็ยังยืนกรานหนักแน่นจะผิดพลาดไปได้อย่างไร ? ในฐานะบิดา ผู้ใดบ้างจะกล่าวให้ร้ายบุตรชายตนเอง
เช่นนั้นสายตาทุกคู่จึงพุ่งไปที่เด็กหนุ่มด้วยความชิงชัง
ครั้นสังเกตเห็นผู้คนชี้นิ้วมาที่ตนไป๋เซียวก็เพียงยิ้มเยาะ “ท่านบอกว่า ข้าขโมยมาจากตระกูลไป๋ เช่นนั้นข้าขอถามหน่อย ยาเม็ดจิตวิญญาณที่หายนั่นเป็นยาประเภทใด ?”
”เอ่อ…” ไป๋เฉิงเซียงนิ่งอึ้ง เขาขมวดคิ้วชั่วครู่ ทว่าในขณะที่เขากำลังจะกล่าวคำ ไป๋เซียวก็กล่าวขัดขึ้นเสียก่อน
“เป็นยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสองใช่หรือไม่?”
ไป๋เซียวยิ้มเยาะ
นัยน์ตาของหยูหรงเปล่งประกายนางรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ใช่แล้ว มันเป็นยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสอง ยาเม็ดเหล่านั้นมีไว้เพื่อช่วยจื่อเอ๋อพัฒนาทักษะยุทธ
“นอกจากยาเม็ดจิตวิญญาณแล้วยังมีอะไรอีก ? หากท่านบอกชื่อยานั่นได้ ข้าก็จะสารภาพว่าเป็นผู้ขโมยมา” ไป๋เซียวยังคงเอ่ยถามต่อด้วยสายตาเย็นชา
หยูหรงตกตะลึงยังมีอย่างอื่นนอกเหนือจากยาเม็ดจิตวิญญาณอีกกระนั้นหรือ ?
ไม่!
เป็นไปไม่ได้!
มิใช่เรื่องง่ายเลยที่ไป๋เซียวจะมียาเม็ดจิตวิญญาณสักเม็ดแล้วนี่เขาจะมีอีกได้อย่างไร ?
หยูเฟยพยายามจะเอ่ยปากหากแต่เขาก็พบว่า มีแรงกดดันบางอย่างทำให้เขากล่าวคำออกมาไม่ได้
หยูหรงไม่เห็นสายตาที่สิ้นหวังของพี่ชายนางยิ้มเยาะขณะกล่าวต่อว่า “นี่เจ้ายังกล้าขโมยยาเม็ดอื่นมาอีกกระนั้นหรือ ? รีบคืนยาเม็ดจิตวิญญาณทั้งหมดมาให้ข้านะ !”
ไป๋เซียวหัวเราะ
สายตาของผู้คนโดยรอบต่างก็มองไปที่หยูหรงด้วยความประหลาดใจ
ทว่าหยูหรงก็ยังไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น นางยังคงกล่าวต่อว่า “นับแต่เจ้ายังเล็ก ข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่ต่างกับบุตรชายของตนเอง หากเจ้าต้องการยาเม็ดจิตวิญญาณ เจ้าก็ควรบอกข้าดี ๆ เหตุใดเจ้าต้องขโมยด้วย ? ข้าเองก็มิใช่คนขี้เหนียวสักหน่อย เจ้าควรมอบยาเม็ดทั้งหมดคืนให้ข้า แล้วข้าจะมอบให้เจ้าเม็ดหนึ่ง”
นางเชิดคางขึ้นอย่างภูมิใจขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงกรุณา
ในที่สุดหยูเฟยก็สามารถพูดออกมาได้ เขารีบกระซิบใส่หูน้องสาวของเขาว่า “น้องสาว ยาเม็ดที่ไป๋เซียวครอบครองนั้น หาใช่ยาเม็ดจิตวิญญาณไม่ ทว่าเป็นยาอายุวัฒนะ … ”
***จบบท ขโมยยาเม็ดจิตวิญญาณ ? (6)***
