บทที่ 178 : ผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมชนะ (1)
ใบหน้าของหยูหรงแข็งค้างนัยน์ตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ
กระไรนะ?
ในมือของไป๋เซียวหาใช่ยาเม็ดจิตวิญญาณไม่ทว่าเป็นยาอายุวัฒนะกระนั้นรึ ?
เด็กสารเลวนี่วางแผนหลอกข้า!
เพียงไม่นานไป๋เฉิงเซียงก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาหันไปเผชิญหน้าชายหนุ่ม นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “ไป๋เซียว เจ้าเป็นคนหลอกลวงเช่นเดียวกับพี่สาวของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ข้าไม่สนใจหรอกว่ายาเม็ดในมือของเจ้าจะเป็นยาเม็ดจิตวิญญาณหรือยาอายุวัฒนะ ตราบใดที่เจ้ายังเป็นผู้สืบสกุลของบ้านสกุลไป๋ ! เจ้าต้องมอบมันให้แก่ข้า”
ไป๋เซียวมองท่าทีของไป๋เฉิงเซียงเขาเม้มปาก ยามนี้เขารู้สึกอ่อนล้าขึ้นมาทันที
หลายปีที่ผ่านเขาพยายามอดทน เหตุเพราะไม่ต้องการให้ความทุ่มเทของมารดาต้องสูญเปล่า เขาอยากจะยึดบ้านสกุลไป๋ไว้ในกำมือ เพื่อที่ภายหน้าจะได้ให้การสนับสนุนพี่สาว
หากแต่ยามนี้เขาเข้าใจแล้วว่าความไร้ยางอายของคนบ้านสกุลไป๋นั้นมากมายเพียงใด ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปบ้านสกุลไป๋น่าจะถูกทำลาย ก่อนที่จะส่งถึงมือของเขาเสียล่ะมากกว่า !
”ข้า…ไป๋เซียวกำพร้าทั้งบิดาและมารดา ในโลกนี้ข้ามีเพียงพี่สาวของข้าไป๋หยาน และหลานชายของข้าไป๋เสี่ยวเฉินเท่านั้น ท่านมิได้มีความเกี่ยวข้องใดกับข้า จะมาเอายาอายุวัฒนะของข้าได้อย่างไร ?”
”สารเลว!” ใบหน้าของไป๋เฉิงเซียงเขียวด้วยความโกรธ “ไป๋หยานนางเด็กเนรคุณนั่นปลูกฝังความคิดเช่นนี้ในหัวของเจ้าใช่หรือไม่ ? เจ้าเคยเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาท จนกระทั่งไป๋หยานกลับมา !”
”ท่านพี่อย่าเพิ่งโมโห ให้ข้าได้คุยกับเซียวเอ๋อดี ๆ ก่อน” ครั้นเห็นผู้คนมากมายเข้ามารวมตัวกันรอบ ๆ นาง อีกทั้งยังหนาแน่นมากขึ้นเรื่อย ๆ นัยน์ตาของหยูหรงพลันวาวโรจน์ นางรีบเดินเข้าไปลูบอกของไป๋เฉิงเซียง จากนั้นก็ก้าวช้า ๆ ออกมายืนหน้าไป๋เซียว
”ไป๋เซียวเจ้าเองก็เป็นผู้สืบสกุลของบ้านสกุลไป๋ อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นคนในครอบครัว เจ้ายังอายุน้อยอาจไม่เท่าทันผู้อื่น เพื่อไม่ให้ผู้อื่นหลอกลวงฉกฉวยสิ่งมีค่านี้ไปจากเจ้า ข้า…ในฐานะมารดาจะช่วยดูแลทรัพย์สินแทนเจ้าเอง”
หากไป๋เซียวมียาอายุวัฒนะจำนวนมากแล้วเขามอบเม็ดยาเหล่านั้นให้ไป๋หยาน เช่นนั้นพวกนางจะทำอย่างไรล่ะ ? ยิ่งตอนนี้จื่อเอ๋อก็ขาดยาที่จะช่วยเยียวยารักษาบาดแผล จะปล่อยให้ไป๋เซียวมอบเม็ดยาให้คนนอกได้อย่างไร ?
“คำกล่าวของฮูหยินไป๋ไม่ผิดเลยในฐานะนายน้อยของบ้านสกุลไป๋ บิดามารดาย่อมมีสิทธิ์ดูแลเงินทองรวมถึงทรัพย์สินของเขา แม้ว่าทั้งคู่จะเคยกระทำผิดต่อไป๋เซียวมาก่อน ทว่าก็มิเกี่ยวกับเรื่องในตอนนี้”
”ไป๋เซียวไม่ใช่น้องชายของไป๋หยานแล้วก่อนหน้านี้ ไป๋หยานโดนเจ้าบ้านไป๋ขับไล่ออกจากตระกูลไป๋ไปแล้ว ทว่าชื่อของไป๋เซียว ยังคงอยู่ในฐานะบุตรชายแห่งบ้านสกุลไป๋ เขาไม่มีสิทธิ์เก็บของมีค่าเหล่านี้ไว้คนเดียว”
เสียงเซ็งแซ่ของฝูงชนดังราวกับหนามแหลมคมเจาะไชเข้าในหัวใจของไป๋เซียวอย่างรุนแรง ทำให้ใบหน้าเย็นชาของไป๋เซียวเพิ่มระดับเป็นเย็นเยียบราวกับชั้นน้ำแข็ง
ตอนนี้เขาปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าตนจะไม่ใช่คนในตระกูลไป๋หากเป็นเช่นนั้น เขาคงจะไม่ต้องมาผจญปัญหามากมายเช่นนี้ …
“ต้องการแค่ยาใช่หรือไม่?”
ทันใดนั้นเองไป๋เซียวก็หัวเราะขึ้น เสียงหัวเราะช่างเย็นเยือกเสียจนทำให้หยูหรงหนาวสะท้าน
”เช่นนั้นข้าก็จะทำลายมันให้หมดข้าไม่มีวันมอบยาเม็ดเหล่านั้นให้กับหมาป่าหิวกระหายเช่นพวกเจ้า !”
”เจ้าว่าอะไรนะ!” หยูหรงเบิกตากว้าง “เจ้าถือสิทธิ์ใดมาทำลายของ ๆ ตระกูลไป๋ ?”
”ก็ในเมื่อยาเม็ดเหล่านี้พี่สาวของข้าเป็นผู้มอบให้ข้ายามนี้นางก็มิใช่คนของสกุลไป๋แล้ว เช่นนั้นยาพวกนี้ก็ย่อมไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับตระกูลไป๋ !”
เอาสิ!
เจ้าว่าข้าเป็นบุตรชายของตระกูลไป๋ทว่าพี่สาวของข้านางถูกขับออกจากบ้านสกุลไป๋ไปแล้วมิใช่หรือ ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้เจ้ายังจะมีหน้ามาเรียกร้องอะไรอีก ?
”ไป๋หยานงั้นรึ?” หยูหรงหัวเราะคิกคัก “ไป๋หยานเป็นเพียงคณิกาดาวเด่นของหอบุปผา เช่นนั้นนางจะเอายาเม็ดมีค่าเหล่านี้มาจากที่ใด ? เจ้าคงคิดว่าข้าโง่มากกระนั้นสิ ?”
นางโลมต่อให้เป็นนางโลมจากหอบุปผา ก็แล้วอย่างไรเพียงมีเงินผู้ชายนับพันนับหมื่น ก็สามารถหาความสุขกับนางได้
ก็แค่ชนชั้นต่ำ!
***จบบท ผู้แข็งแกร่งกว่าย่อมชนะ (1)***
