ไป๋หยานอยากจะหัวเราะให้กับถ้อยคำที่ไร้ยางพวกนี้ “ข้าเองก็เพิ่งจะรู้ในวันนี้ว่า ข้าเป็นสายเลือดสกุลไป๋ ที่ผ่านมาข้านึกว่าท่านเป็นพ่อเลี้ยงของข้าเสียอีก“
“โอหัง !” ไป๋เฉิงเซียงตบโต๊ะด้วยความโกรธ “นางเด็กเนรคุณ เจ้ากล้าบอกว่าข้าเป็นพ่อเลี้ยงของเจ้าได้อย่างไร ? วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าเอง เจ้ามันเด็กไม่มีสัมมาคารวะ ! ใครก็ได้เอาไม้พลองประจำตระกูลมาให้ข้า เร็ว วันนี้ ไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้อีกแล้ว !“
ไป๋หยานหรี่ตาลงเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็รวบรวมพลังไปไว้ที่ฝ่ามือ เตรียมพร้อมรับมือ ทว่าราวกับสายฟ้าฟาด เมื่อเสียงอันเด็ดขาดของหญิงชราที่ยืนถัดจากนางดังขึ้น
“หยุดนะ !” หญิงชราลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะอย่างแรง “ท่านเจ้าบ้านไป๋ บ้านสกุลไป๋เป็นพวกอกตัญญูเช่นนี้เองหรือ ! นอกจากกล้าดูหมิ่นบ้านสกุลหลานของเราแล้ว ตอนนี้ท่านยังคิดทุบตีคุณหนูไป๋อีกด้วย เห็นทีว่า ถึงเวลาแล้วที่นายหญิงของเราควรจะเข้าวังหลวง เพื่อกราบทูลไทเฮาปรึกษาหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้“
เมื่อครั้งที่หลานเยี่ยยังมีชีวิตอยูู่นั้น ไทเฮาทั้งรัก ทั้งเอ็นดูนางมาก ในครั้งนั้น พระองค์หมายใจจะให้นางได้อภิเษกสมรสกับองค์ชายเสียด้วยซ้ำ หากแต่หลานเยี่ยมีความตั้งใจแน่วแน่ นางไม่ยินยอมเข้าวัง ไทเฮาก็เลยล้มเลิกความตั้งใจ
หากมิใช่เพราะไป๋รั่วได้ขึ้นเป็นพระชายา ส่วนไทเฮาเองก็แก่ชราลงมาก วัน ๆ เอาแต่สวดมนต์ในห้องพระ ไป๋เฉิงเซียงคงจะไม่กล้ากระทำเรื่องเช่นนี้เป็นแน่
“ไป๋หยาน… หากวันนี้เจ้ากล้าไปกับคนของบ้านสกุลหลานแล้วล่ะก็ เจ้าก็ไม่ใช่สายเลือดสกุลไป๋ของข้าอีกต่อไป ! ข้าหวังว่าเจ้าจะคิดใคร่ครวญให้ดี !” ไป๋เฉิงเซียงทำหน้าหยิ่งผยอง ขณะตะคอกท้าทาย
ไป๋หยานกล่าวตอบเบา ๆ ว่า “ด้วยความยินดี…“
ด้วยความยินดีกระนั้นรึ ?
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ไป๋เฉิงเซียงถึงกับเบิกตากว้าง ทุกถ้อยคำชัดเจนมาก กระทั่งทำให้เขาแทบลืมหายใจ
นางเด็กสารเลวนี่พูดอะไรออกมา นางเลือกบ้านสกุลหลานที่กำลังล่มสลาย มากกว่าบ้านสกุลไป๋ที่เจริญรุ่งเรืองกระนั้นรึ ?
“นางเด็กชั่ว !” ไป๋เฉิงเซียงคำราม “ออกไปจากบ้านของข้าเดี๋ยวนี้ นับแต่นี้เป็นต้นไป ข้าไม่มีบุตรสาวเช่นเจ้าอีก !“
“ส่วนเจ้า !” สายตาของไป๋เฉิงเซียงหันไปทางไป๋เซียวผู้ยืนอยู่ใกล้ ๆ ใบหน้าโกรธ ๆ ของเขาเขียวจนคล้ำ “เจ้าเองก็ห้ามติดต่อกับหญิงผู้นี้อีก อย่างไรเสียเจ้าก็ยังมีพี่สาวดี ๆ เช่นรั่วเอ๋ออยู่ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปข้องเกี่ยวกับนางอีก เพราะนางอาจจะเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นคนชั่วช้าเช่นที่นางเป็น ! คนอย่างนางไม่ควรจะมีผู้ใดคบค้าสมาคมด้วย“
ไป๋เซียวซึ่งกำลังจะเดินจากไปถึงกับหยุดชะงักทันที เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ เขากล่าวตอบบิดาของเขาโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับไปมองว่า “ในโลกนี้ ไม่มีผู้ใดสามารถเทียบพี่ใหญ่ของข้าได้ โดยเฉพาะไป๋รั่วนั่น…นางมีค่าสักแค่ไหนกัน ?”
“ไป๋เซียว !” ไป๋เฉิงเซียงลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขากำหมัดแน่น ทั้งร่างสั่นเทาด้วยความโกรธ “หากเจ้ากล้าก้าวออกจากบ้านหลังนี้ ก็ลองดู !”
เห็นได้ชัดว่าไป๋เซียวไม่คิดไว้หน้าไป๋เฉิงเซียงเลยแม้แต่น้อย หลังจากเขากล่าวจบ เด็กหนุ่มในอาภรณ์ขาวผู้แสนหล่อเหลาก็เดินออกจากห้องโถงไปตามทิศทางเดียวกับพี่สาวของเขา
ใบหน้าของไป๋เฉิงเซียงยามนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย สำหรับเขาแล้ว ไป๋เซียวไม่เหมือนกับไป๋หยาน เขาสามารถขับไล่ไป๋หยานโดยไม่รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย ทว่ากับไป๋เซียวนั้นไม่ใช่ อย่างไรเสียเด็กหนุ่มผู้นี้ก็เป็นบุตรชายเพียงผู้เดียวของเขา เช่นนี้แล้วสกุลไป๋ของเขาก็ไร้ผู้สืบทอด !
ส่วนหญิงชราเดินตามออกไปเวลาใดไม่ทราบได้ ขณะเดียวกันนั้นหยูหรงก็กำลังมองกลุ่มคนทั้งสามที่จากไป นัยน์ตาของนางเปลี่ยนเป็นพร่ามัว นางเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นทันทีที่เหลือนางกับสามีอยู่เพียงลำพัง “ท่านพี่ ข้ารู้ ในใจของไป๋เซียว ข้ากับลูกเป็นเพียงคนนอกเสมอมา เพื่อให้หยานเอ๋อ และเซียวเอ๋อกลับมา ท่านควรหย่ากับข้า และให้ข้าออกจากบ้านนี้ไปพร้อมกับจื่อเอ๋อ“
ไป๋เฉิงเซียง ที่กำลังเดือดปุด ๆ ครั้นได้ยินเสียงคร่ำครวญของหยูหรง เขาก็ยิ่งมีโมโห
“นี่เป็นเพราะไป๋เซียวยังดูคนไม่ออก ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ! ไป๋หยาน นางเด็กที่มีแต่เจตนาชั่วนั่นจะเทียบเจ้ากับรั่วเอ๋อที่รัก และดูแลเขาด้วยความจริงใจได้อย่างไร ? สักวันหนึ่งเถอะ เซียวเอ๋อก็จะรู้ว่า สิ่งที่เขาทำนั้นผิดมากเพียงใด !“
***จบบท ฮูหยินผู้เฒ่าแห่งบ้านสกุลหลาน (1)***
