“ข้าควรขอบใจพวกเจ้าที่พาข้าออกมาจากบ้านสกุลไป๋”
ริมฝีปากของนางโค้งก่อให้เกิดรอยยิ้ม รอยยิ้มของนางแลดูคล้ายกับดอกไม้ที่แสนงดงาม “แต่ขออีกนิด ช่วยไปบอกหยูหรงว่าหนี้ระหว่างพวกเราวันหน้าข้าจะมาทวงคืน”
พวกคนแบกเกี้ยวต่างก็ยืนตะลึง และเมื่อพวกเขาทั้งสี่กลับมารู้สึกตัว บนที่นั่งภายในเกี้ยวก็เหลือแต่ความว่างเปล่า สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้ มีเพียงสายลมเย็นยะเยือกน่าหวาดหวั่นที่พัดมากระทบประสาทสัมผัสของพวกเขา …
*****
ช่วงเวลานั้นไป๋หยานไม่รู้ตัวเลยว่า การจากไปของนางในค่ำคืนนั้นจะทำให้อาณาจักรหลิวฮั่วเกิดความวุ่นวายไปทั่ว
แน่นอนว่า บ้านสกุลเฉียนจำเป็นต้องหาใครสักคนมารับผิดชอบเรื่องราวในครั้งนี้ เพราะเมื่อเขาจ่ายเงินซื้อสินค้า หากแต่กลับไม่ได้สินค้า ในเมื่อสินค้าของเขาหายไปย่อมต้องมีคนรับผิดชอบ เพื่อที่จะปิดข่าวคาวเรื่องนี้จากหูของชาวบ้าน หยูหรงทำได้เพียงชดเชยสกุลเฉียนด้วยเงินจำนวนมหาศาล นางกัดฟันจนกรามนูนเป็นสัน แน่นอนว่ายิ่งเป็นการสร้างความเกลียดชังในตัวไป๋หยาน ความเกลียดชังที่เคยลุกไหม้อยู่แล้วระดับหนึ่ง บัดนี้ยิ่งกลับลึกล้ำมากขึ้นไปอีก
ทว่าคนที่เจ็บปวดมากที่สุด เห็นจะเป็น หยูฮูหยินผู้เฒ่า เพียงนางนึกถึงยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสามที่เกือบจะตกอยู่ในมือของนาง น้ำตาของนางก็ไหลพรั่งพรูออกมาทันที ยามนี้นางกำลังอยู่กลางถนน หยูหรงพยายามบิดเบือนเรื่องราว เพื่อแก้หน้าให้กับภาพที่น่าอับอายนี้ หยูหรงอ้างว่ามารดาของนางดูแลไป๋หยานราวกับหลานยายแท้ ๆ หากแต่ไป๋หยานกลับหนีงานมงคล หยูฮูหยินผู้เฒ่าจึงร่ำไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวหลานสาว
เช่นนั้น หยูฮูหยินผู้เฒ่าจึงกลายเป็นท่านยายที่แสนจะน่ารักอีกทั้งใจดี ในขณะที่ไป๋หยานกลับกลายเป็นหลานสาวที่ไร้หัวใจจอมเนรคุณ ข่าวน่าสะเทือนใจนี้แพร่กระจายไปทั่วทุกซอกทุกมุมของเมือง
ช่วงเวลานั้น ชื่อเสียงของสกุลไป๋เป็นที่เลื่องลือ รวมถึงกิตติศัพท์ของหยูฮูหยินผู้เฒ่าก็เป็นที่ยกย่องไปทั่ว นั่นยิ่งทำให้ไป๋หยานต้องเผชิญกับคำสาปแช่งด่าทอของชาวบ้าน
แน่นอนว่าผู้ที่ปวดร้าวใจจริง ๆ กับการจากไปของไป๋หยาน เห็นจะมีก็เพียงไป๋เซียวน้องชายของนาง เด็กหนุ่มขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกจากห้องนานนับเดือน ทว่าภายหลังจากรอคอยพี่สาวที่จากไปเป็นเวลานาน ที่สุดแล้วเขาก็ยอมออกมาจากห้อง หากแต่เด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนแปลงไป ไป๋เซียวกลายเป็นเด็กหนุ่มที่แก่เกินวัย ดวงตาคู่น้อยที่เคยแจ่มใส กลับกลายเป็นเฉยเมยไม่แยแสสิ่งใดทั้งสิ้น …
*****
หลายเดือนต่อมา
ในหุบเขาที่แห้งแล้ง ยามนี้ไป๋หยานกำลังกุมท้องด้วยความเจ็บปวด เหงื่อไหลพรั่งพรูออกมาทั่วใบหน้าของนาง
“ข้าคาดการณ์ว่าอีกสองวันจึงจะถึงกำหนดคลอด ทว่าเหตุใดถึงปวดท้องคลอดในเวลานี้ได้นะ” หล่อนกัดฟันพร้อมกับเอนตัวพิงกำแพงหิน
สถานที่แห่งนี้ไม่มีเครื่องมือใด ๆ เลย ไม่มีแม้แต่น้ำร้อน …
“โชคดีที่ข้ากลั่นยาไว้ล่วงหน้า”
นางผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ จากนั้นก็โยนยาเม็ดหนึ่งเข้าปาก พลังงานที่นางสูญเสียไปก่อนหน้านี้ก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนทีละน้อย ๆ …
“ซวบ ซวบ” ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด ที่ฝูงจิ้งจอกอัคคีเข้ามารายล้อมรอบกายนาง ในขณะที่นางไม่ทันระวังตัว
เมื่อจู่ ๆ ก็มีผู้บุกรุกที่นางไม่ได้เชื้อเชิญ ไป๋หยานจึงยิ่งรู้สึกเป็นกังวล เพราะนางกลัวว่าพวกจิ้งจอกจะทำอันตรายนางในช่วงเวลาที่สำคัญ หากแต่คาดไม่ถึง ความกลัวของนางกลายเป็นเรื่องตีตนไปก่อนไข้ เพราะฝูงจิ้งจอกอัคคีเพียงแค่โอบล้อมนาง เพื่อคอยพิทักษ์ปกป้องนาง ทำให้นางเสมือนตกอยู่ท่ามกลางผู้คุ้มกันมากกว่า
สัตว์อสูร ? นางได้แต่จับตามองฝูงจิ้งจอกอัคคีเงียบ ๆ
ในดินแดนแห่งนี้มีทั้งสัตว์ป่าธรรมดา และสัตว์อสูร
สัตว์อสูรสามารถเลี้ยงดูได้เหมือนสัตว์ทั่วไป ทว่าส่วนใหญ่พวกมันถูกเลี้ยงโดยการผูกพันธะสัญญาด้วยพลังของมนุษย์ เพื่อใช้ในการต่อสู้ เช่นนั้นพวกมันจึงมีวิธีใช้พลังในรูปแบบต่าง ๆ ด้วยวิธีการที่แปลกประหลาดอีกทั้งดุร้าย ซึ่งมิใช่เรื่องง่ายที่คนธรรมดา ๆ จะเลี้ยงดูพวกมันได้
เช่นนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลย ที่ไป๋หยานจะสงสัยว่า ด้วยเหตุใดจิ้งจอกอัคคีเหล่านี้ถึงได้มาปกป้องนาง
ไม่สิ ที่ถูกต้องบอกว่า มาปกป้องลูกของนางมากกว่า !
อาจเป็นเพราะผลจากยาเม็ดนั่น หรืออาจเป็นเพราะเด็กน้อยอยากจะออกมาดูโลกเต็มที่แล้วก็ไม่รู้ ทว่าเพียงแค่นางพยายามเบ่งอย่างแรงอีกครั้ง ไป๋หยานก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อ่อนนุ่มหลุดกระเด็นออกมาจากร่างของนาง
เท่านั้นยังไม่พอ …
ในช่วงเวลาที่ลูกของนางออกมาดูโลก ฝูงจิ้งจอกอัคคีทั้งหมดก็ถอยหลังไปสองสามก้าวพร้อม ๆ กัน จากนั้นพวกมันก็หมอบคุกเข่าพับอุ้งเท้าลงกับพื้นราวกับพวกมันเป็นเหล่าขุนนางที่กำลังน้อมคำนับต้อนรับองค์ฮ่องเต้
และยังมีสิ่งที่ไป๋หยานไม่อาจมองเห็นได้อีก นั่นก็คือบรรดาสิงสาราสัตว์ทุกตัวบนแผ่นดินนี้ ต่างก็หันหน้าไปทิศทางเดียวกับสถานที่ซึ่งนางกำลังคลอดบุตร และต่างก็คุกเข่าทำท่ากราบกรานไปทางนั้นอย่างพร้อมเพรียง ราวกับพวกมันกำลังคำนับบางอย่างด้วยความเคารพบูชา
นี่เป็นกฎสวรรค์ สัตว์ทุกตัวจะต้องคุกเข่า เพื่อแสดงความเคารพเมื่อราชันแห่งสัตว์อสูรถือกำเนิด !
และเมื่อใดที่ราชันแห่งสัตว์อสูรถือกำเนิด โลกก็จะรวมเป็นหนึ่งเดียว !
*****
ไป๋หยานไม่สนใจว่าโลกภายนอกจะเกิดสิ่งใดขึ้น เพราะนางมีเรื่องที่น่าสนใจยิ่งไปกว่า นั่นก็คือ ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของนางในยามนี้ …
***จบบท กำเนิดจิ้งจอกน้อยจอมซ่าส์ (6)***
