ไป๋เสี่ยวเฉินทำหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำราวกับผู้มีคุณธรรมว่า “หวังเสี่ยวผาง เจ้าทำเช่นนี้ก็ไม่ถูกต้องนัก เจ้าอาจเคยซ่อนชุดชั้นในของสาวใช้ หากแต่ทำเช่นนี้กับน้องสาวตัวเองมันไม่ดีนะรู้มั้ย ? “
หวังเสี่ยวผางอยากจะร้องไห้ เพราะเขาไม่คาดคิดว่าไป๋เสี่ยวเฉินเพื่อนของเขาจะทำกับเขาเช่นนี้
“ดูเสี่ยวเฉินสิ เขาเป็นเด็กดีแค่ไหน แล้วเจ้า ! เจ้านี่มันไม่ได้ครึ่งของเขาเลย ! โอ้ ! สวรรค์ ไยข้าถึงมีบุตรชายที่นิสัยเสียเช่นนี้ ?” ใบหน้าของเจ้าบ้านหวังเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
ยังเป็นเด็กน้อยตัวแค่นี้ก็ริอ่านมักมากแล้ว ไม่เพียงแต่สาวใช้ในบ้านที่ตกเป็นเหยื่อของเจ้า แต่นี่เจ้ายังกล้าทำกับน้องสาวของตัวเองอีก ไม่เรียกว่าเด็กลามกแล้วจะเรียกว่าอะไร ?
ในเวลานี้หวังเสี่ยวผางรู้สึกถึงความผิดที่ตนเคยก่อไว้ แต่ว่าต่อให้เขาสัปดนเพียงใด เขาก็ไม่ทำกับน้องสาวของตัวเองเป็นแน่ หากเขารู้ว่าใครเป็นผู้จัดฉากทิ้งเอี๊ยมชั้นในของน้องสาวไว้ในห้องของเขา เขาสาบานเลยว่าจะฆ่าคน ๆ นั้นอย่างแน่นอน !
“ท่านลุงหวัง” ไป๋เสี่ยวเฉินเรียกอย่างสุภาพ “ข้ามีเรื่องบางเรื่องอยากจะคุยกับเสี่ยวผาง และเสี่ยวถง ท่านค่อยจัดการเขาต่อหลังจากข้าเสร็จธุระจะได้หรือไม่ ?”
ในสายตาของไป๋เสี่ยวเฉิน ก่อนหน้านี้ใบหน้าของหวังตี้จวิน (บิดาหวังเสี่ยวผาง) เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่ายามนี้ใบหน้าของเขากลับเปี่ยมไปด้วยความเมตตา และเอื้อเอ็นดู
“ได้ ได้ ได้” เขากล่าวคำนี้ซ้ำกันถึงสามครั้งสามครา จากนั้นก็ยิ้มอย่างสดใสราวบุปผาบาน ขณะหันกลับไปจ้องมองบุตรชายตุ้ยนุ้ยของตน “เจ้าควรหัดเรียนรู้จากเสี่ยวเฉินบ้าง และอย่าหมกมุ่นกับสาวใช้ให้มากนัก หากเกิดเรื่องเช่นนี้อีก คราหน้าข้าจะหักขาของเจ้าซะ !“
เฮ้อ ! เหตุใดบุตรชายของข้าถึงไม่ดีเหมือนลูกของคนอื่นบ้างนะ ข้าจะอกแตกตายกับเด็กเหลือขอคนนี้แล้ว
แววตาของหวังเสี่ยวผางแลดูหดหู่มาก “ไป๋เสี่ยวเฉิน ไยข้ามักจะรู้สึกว่าเจ้าเป็นลูกชายของท่านพ่อ ส่วนข้าเป็นเพียงเด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยง”
“เอ่อ… ” ไป๋เสี่ยวเฉินกระพริบตา “ลืมไปได้เลย บิดาของเจ้าก็ไม่ต่างกับเจ้า เวลาเจอสาวงามบนท้องถนน เขาก็ยังคุมอาการไม่อยู่ ข้าไม่รับเขาเป็นบิดาข้าหรอก“
ราวกับหวังเสี่ยวผางเห็นทางสว่าง ดวงตาตี่ ๆ ที่เต็มปรี่ไปด้วยไขมัน กระทั่งแทบมองไม่เห็นของเขาพลันเริ่มเปล่งประกายแวววาว
“ไป๋เสี่ยวเฉิน เจ้าคิดเช่นนั้นจริง ๆ หรือ ? ข้าเองก็ไม่ต้องการบิดาลักษณะนี้เช่นกัน ก็ถ้างั้นเหตุใดเรา… เจ้าไม่มาเป็นบิดาของข้าแทนล่ะ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินตกตะลึงตาเบิกกว้างด้วยใบหน้าใสซื่อ
จะบ้าไปแล้วหรือ ? จู่ ๆ จะให้ข้ามีลูกชายซะงั้น ?
“พี่ชาย“
ทันใดนั้นเองเสียงนุ่มนวลก็ดังลอยลมมา ทำเอาหวังเสี่ยวผางตัวสั่น ทั้งยังมีสีหน้าลำบากใจ
เด็กหญิงตัวน้อยแก้มยุ้ยเป็นสีชมพูน่ารักน่าเอ็นดูราวตุ๊กตาผู้มาใหม่ ก็คือหวังเสี่ยวถง เทียบกับหวังเสี่ยวผางที่อ้วนกลมเหมือนลูกบอลแล้ว ทั้งสองก็แลดูแตกต่างกันมาก เด็กหญิงเดินมาพร้อมด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์สดใส
“พี่ชาย คอยดูนะ ข้าจะบอกท่านพ่อเรื่องที่พี่พูดเมื่อกี้“
“อย่าล้อเล่นน่า !” หวังเสี่ยวผางกล่าวพร้อมยิ้มเจื่อน ๆ “อย่าบอกท่านพ่อนะ หาไม่แล้วข้าต้องโดนฆ่าแน่ ๆ“
หวังเสี่ยวถงไม่สนใจถ้อยคำของพี่ชาย นางหันไปมองไป๋เสี่ยวเฉินด้วยนัยน์ตากลมโต
“เสี่ยวผาง เสี่ยวถง ” ไป๋เสี่ยวเฉินเรียก พร้อมกับมองเพื่อนใหม่ทั้งสองคนด้วยท่าทีรีรอ “ข้ามาที่นี่เพื่อกล่าวคำอำลาเจ้าทั้งสอง ข้าจะไปจากที่นี่ในเร็ว ๆ นี้“
“เจ้ากำลังจะไปแล้วเหรอ ?” หวังเสี่ยวผางตกใจ เขาจับมือไป๋เสี่ยวเฉินพร้อมกับทำหน้ามุ่ย “เราเพิ่งเจอกันเองนะ นี่เจ้าจะจากไปแล้วเหรอ ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น “จอมวายร้ายนั่นกำลังตามหาข้า หม่ามี้ก็เลยต้องส่งข้ากลับ แต่ไม่ต้องกังวลนะ เมื่อข้าโตขึ้น และแข็งแกร่งมากพอที่จะปกป้องหม่ามี้ได้ ข้าจะกลับมาพบพวกเจ้าทั้งสองอย่างแน่นอน เมื่อถึงวันนั้นพวกเจ้าอย่าลืมข้านะ“
“แง…” หวังเสี่ยงถงร้อง ทันทีที่นางได้ยินว่าไป๋เสี่ยวเฉินจะจากไป เด็กหญิงก็น้ำตาแตก “ไป๋เสี่ยวเฉิน ข้าไม่ยอม…”
***จบบท ลูกคนอื่นดีกว่า***
