ข้อมูลส่วนตัว
ผู้ทำสัญญาหมายเลข 13013 (เพื่อป้องกันการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฮันเตอร์ นี่คือของปลอม ซึ่งไม่มีใครรู้ของจริงได้)
ชื่อ : ซูเซียว (ฮันเตอร์)
เลเวล : 1 (ไม่มีอะไรเพิ่มเติมหากเลเวลเพิ่มขึ้น นอกจากเพิ่มทุกๆสิบเลเวล อันดับจะเพิ่มขึ้น และถ้าหากอันดับเพิ่มขึ้น ระดับความยากของโลกก็จะเพิ่มขึ้นตาม)
พลังชีวิต : 100%
มานา : 60 (อิ้น*10 ความเร็วในการฟื้นฟูมานาคือ 3หน่วยต่อชั่วโมง)
ค่าความแข็งแกร่ง(สเต้ง) : 6 (ช่วยเพื่อพลังการโจมตี)
ความว่องไว (เอจิ) : 7 (ช่วยเคลื่อนที่และโจมตีไวขึ้น)
ความทนทาน (วิท) : 5 (ช่วยเพิ่มการป้องกัน,เลือด,ความต้านทานสถานะผิดปกติ)
สติปัญญา (อิ้น) : 6 (เพิ่มพลังโจมตีทางเวทย์มนต์และมานา)
เสน่ห์ (ชาร์ม) : 3 (เพิ่มการเข้าสังคมและการอัญเชิญ)
โชค (ลัค) : 1 (ช่วยเพิ่มโอกาสในการสร้างของ และโอกาสในการอัพเกรด)
หมายเหตุ : พื้นฐานของวัยรุ่นชายคือ 5แต้ม
พรสวรรค์ : ฆ่าศัตรูจะทำให้ดูดกลืนวิญญาณและเพิ่มมานาถาวร 1 ถึง 15หน่วย
พรสวรรค์นี้สามารถเพิ่มได้มากสุด 100หน่วยต่อโลก
“ข้อมูลส่วนตัวมีประโยชน์ต่อฮันเตอร์เพื่อใช้ประเมินความสามารถได้อย่างง่ายดาย แต่นั่นไม่ได้ช่วยประเมินประสิทธิภาพในการสู้ของฮันเตอร์ได้ ข้อมูลเหล่านี้เป็นแค่สภาพร่างกายของตัวฮันเตอร์เท่านั้น จำไว้ว่าการต่อสู้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณสมบัติของร่างกาย”
…..
ซูเซียวเช็คข้อมูลตัวเองไปสองสามครั้งและจำเอาไว้
เขายังเป็นแค่เลเวล 1 ไม่มีอะไรต้องพูดมากเลย
ความยากของโลกวันพีชนี้คือ 6 แต่เขาเลเวลเพียง 1 เท่านั้น นั่นหมายความว่าโลกนี้มันอันตรายมากๆสำหรับเขา
โดยปกติแล้ว Reincarnation Paradise จะไม่ส่งฮันเตอร์มาโลกที่ห่างกับต่างฮันเตอร์5เลเวล แต่สำหรับซูเซียวเขาเป็นฮันเตอร์พิเศษจึงห่างกัน 5 เลเวล
แล้วประโยชน์ของอันดับฮันเตอร์นี่คืออะไร? ซูเซียวยังไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่ๆก็คืออันตรายที่ตามมา
เข้าสู่โลกความยากระดับ 6 และรับภารกิจเลเวล 3 ขณะที่เขาเองเลเวล 1 นี่มันค่อนข้างยากมาก
สำหรับความสามารถของซูเซียวนั้นไม่ได้มีแค่นี้เท่านั้น สิ่งที่เขายังมีนอกเหนือจากนี้คือ เขารู้ที่จะสู้และกล้าที่จะสู้
ในจุดนี้รู้ดีว่า Reincarnation Paradise ต้องการให้เขาทำอะไร
บางทีคนที่มีใจกล้าหาญนั้นสำคัญกว่าคนที่แข็งแกร่งส้ะอีก
“ไหนขอดูหน่อยสิ้ ว่าโลกนี้มันอันตรายแค่ไหนกัน..”
ซูเซียวเริ่มที่จะวิ่งทันที
เขาวางเท้าไว้ตรงขอบหน้าต่าง หลังจากนั้นก็กระโดดเกาะผนังของบ้านเอาไว้ พร้อมกับพยายามปีนขึ้นไปเพื่อดูรอบนอก
เมื่อซูเซียวพยายามที่จะดูสถานการณ์รอบๆเขาก็ได้ยินเสียง
“ฟิ้ว”
มันเป็นเสียงกระสุนปืน
เขาเกาะผนังบ้านไว้อย่างแน่นและพยายามจะเงยหัวออกไปดูใหม่
“ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว”
เสียงกระสุนยังคงดังสนั่น มันเป็นการต่อสู้กันระหว่างสองฝั่ง
ทั้งสองฝั่งนั้นมีจำนวนคนเป็นโหล กำลังต่อสู้กันด้วยปืน
ซูเซียนพบว่าทั้งสองฝั่นนั้นใส่เสื้อผ้าเก่า หุ่นผอมบาง พวกเขาน่าจะเป็นพวกไร้บ้านที่อาศัยอยู่ที่นี่
“โทบี้ นี่คือที่ของเรา แกหมายความว่ายังไง? พวกเราเป็นแค่คนจนๆ ใช้ชีวิตด้วยการเก็บขยะไปวันๆ พวกแกจะฆ่าเราจริงหรอ?”
เสียงปืนเริ่มหายไปครู่นึง และกลายเป็นเสียงทะเลาะแทน
“ที่ของพวกแก? ข้ามีปืนกว่าสิบกระบอก หลังจากนี้มันเป็นที่ของข้า ข้าจะเอาคนออกไป และข้าจะไปเป็นโจรสลัด”
“โรเจอร์ วางปืนลงเถอะ แล้วข้าจะให้เจ้ารอด”
โทบี้ยังพูดไม่จบก็มีเสียงปืนแทรกทันที ส่วนซูเซียวก็มุดหัวลงอย่างไว
ซูเซียวที่แอบดูอยู่ในบ้านเก่า ก็รอคนเหล่านั้นออกไป แต่ทันใดนั้นก็มีคนกระโดดเข้ามาในบ้านที่ซูเซียวอยู่
“วู้ว ในที่สุดก็เจอที่ปลอดภ…”
คนที่โดดเขามายังพูดไม่ทันจบก็เห็นซูเซียวทีปีนอยู่บนหลังคาบ้าน
“นี่…”
ขณะที่คนนี้กำลังพูด ซูเซียวก็ปล่อยมือและกระโดดลงมา
ซูเซียวก้มตัวลงต่ำและพุ่งกระโจนเข้าใส่อย่างรวดเร็ว
คนคนนั้นพยายามที่จะพูดแต่ก็สายเกิดไป
ซูเซียวต่อเข้าไปที่ท้องจนล้มลง
คนคนนั้นล้มด้วยความจุกเสียด และร้องลั่น แต่ซูเซียวก็ได้ใช้มือปิดปากเอาไว้
เพื่อความแน่นอนซูเซียวจึงต่อยเข้าไปที่ท้องอีกหมัด
“เอื้อ..”
ซูเซียวรู้สึกได้ถึงความนุ่มนิ่มของร่างกาย
“ผู้หญิงงั้นหรอ?”
ที่ซูเซียวทำไปนั้นก็เพราะว่าไม่มีเวลาให้คิดแล้ว การโจมตีจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด
“อย… อย่าทำร้ายฉันเลย”
เสียงที่ค่อยๆดังออกมาจากคนคนนั้น
“เธอเป็นใคร?”
ซูเซียวเริ่มรู้แล้วว่าเธอคนนี้ไม่ได้มาร้าย แค่มาหลบภัยเท่านั้น
“ฉันชื่อ มีอา ฉันไม่มีอะไรหรอก อย่าทำร้ายฉันเลย”
เธอรู้สึกมึนงงมากหลังจากที่โดนโจมตีเข้าไป และก็ไม่สามารถขยับตัวได้คล่องมากนัก
“ถ้างั้นก็เงียบๆไว้ ไม่งั้นตายแน่”
“โอเค ฉันก็แค่อยากจะหลบภัยเท่านั้น ฉันจะไม่ส่งเสียงใดๆ” มีอาอายุราวๆ 15 – 16 ปี เธอแค่พยายามจะหาที่หลบภัยเพราะว่าข้างนอกนั้นอันตรายมาก
หลังจากนั้นเสียงปืนเริ่มเงียบลง ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะใกล้จบลงแล้ว
ซูเซียวยังคงรอ… จนการต่อสู้จบลงเขาก็รีบออกไปทันที แม้ว่ามันอันตราย แต่มันก็จะดีกว่าถ้าเขาได้อาวุธมา
แต่หลังจากที่เขาออกไป เขาก็ไม่พบอะไรเลย อย่าว่าแต่ปืนเลย แค่ท่อนไม้เล็กๆเขาก็ยังหาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
