บทที่ 1 ลองขอพรจากซานต้าดูสิครับ 100%
จินกระพริบตาถี่ไล่หยาดน้ำตาที่รื้นปริ่ม เขาไม่ได้ นึกอายที่จะร้องไห้ต่อหน้านิโคลัส เพราะเคยทำมันมาหลายต่อหลายครั้ง แต่แค่ไม่อยากอ่อนแอกับเรื่องงี่เง่าอีกเท่านั้น
ครั้งแรกที่อกหัก เขาตั้งใจจะมาหาที่เงียบๆ นั่งเศร้าดื่มเหล้าประชดชีวิตคนเดียว แต่กลายเป็นว่าเจ้าของร้านหน้าตาดีดันมานั่งดูแลชวนพูดคุย คุยไปคุยมาดันเอ่ยคำสะกิดใจ จินจึงนั่งร้องไห้เป็นเผ่าเต่าให้เขายื่นทิชชู่ซับน้ำตา
ตั้งแต่นั้นมา บาร์เล็กๆ แห่งนี้จึงเป็นเหมือนพื้นที่สบายใจของจิน
“ไม่ใช่สักหน่อย ไม่มีใครที่ไม่คู่ควรมีความรักดีๆ หรอกนะจิน คุณแค่ยังไม่เจอใครคนนั้นต่างหาก…อาจเพราะคุณเอาแต่มองหาคนที่ไกลตัว” นิโคลัสบอก
“เหอะ! ผมต้องมองหาที่ไหนล่ะนิค แล้วไหนล่ะ? คนใกล้ตัว ดูสิ…ขนาดคุณยังไม่ยอมตามใจผมเลย” คำตัดพ้อนั้นดูคล้ายเอาแต่ใจ แต่ตอนท้ายดูสั่นเครือกว่าปกติ
“ถ้างั้นคุณไม่ลองเป็นเด็กดีดื่มนมอุ่นๆ นี่แล้วขอพรจากซานต้าดูล่ะจิน? วันนี้วันคริสต์มาสนี่” ว่าแล้วเลื่อนแก้วนมอุ่นที่มีควันลอยเอื่อยเข้าไปใกล้มากขึ้น
“ผมไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องมาตะล่อมเลย อีกอย่างนะนิค ตาลุงพุงพลุ้ยใส่ชุดแดงไว้หนวดเฟิ้ม ชอบหัวเราะโฮ่โฮ่นั่นน่ะ มีจริงที่ไหนกันเล่า ก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้นแหละ”
จินว่าแล้วเลื่อนแก้วสองใบคืนให้นิโคลัส ใบหนึ่งคือแก้วนมอุ่นเพื่อบอกว่าเขาปฎิเสธที่จะดื่มมัน ส่วนอีกแก้ว…คือแก้วเหล้าที่ว่างเปล่า เพื่อบอกว่า ‘เติม’ มันให้เขาด้วย
“คุณคงไม่รู้สินะจิน…ว่าจริงๆ แล้วซานต้ามีชื่อจริงว่านิโคลัส” เอ่ยเสียงเรียบ ยกยิ้มบางให้กับท่าทีคล้ายเด็ก เอาแต่ใจของคนที่ทำหน้างอง้ำ
“แล้วยังไงนิค? คุณเป็นซานต้า? หรือเป็นนิโคลัสที่สามารถช่วยหาคนรักที่ดีให้ผมได้” จินกอดอกเลิกคิ้วถาม
“อ่า…แล้วทำไมผมต้องหาให้ คุณไม่คิดว่าผมจะเป็น ‘คนนั้น’ ให้คุณได้บ้างเหรอจิน?”
“นิค คุณ…” คำว่าพูดเล่นหายไปในลำคอ
เพราะในจังหวะที่ใบหน้าได้รูปเงยขึ้นจากโต๊ะเพื่อมองสบกับดวงตาสีทองอย่างต้องการความหมายของคำพูดที่มีนัยแอบแฝง กลับพบว่าคนที่ยืนเต็มความสูงกำลังโน้มตัวลงมาใกล้ และใบหน้าของนิโคลัสอยู่ห่างเพียงคืบ
ใกล้จนจินสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่มีกลิ่นมินต์เจือกลิ่นแอลกอฮอล์ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะทาบทับลงมา บนอวัยวะเดียวกัน
จินมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เมามาก และแรงกดหนักๆ บนริมฝีปากนุ่มหนึ่งครั้งก่อนผละออกช่วยย้ำชัดว่าเขาไม่ได้ละเมอหรือเผลอคิดไปเอง
นิโคลัสจูบเขาจริง!
“นิค…ทำไม?” ถามเสียงสั่น แววตามีความงุนงงคล้ายไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อรู้ตัวอีกทีคนตัวสูงก็เดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์บาร์และยืนอยู่ข้างกันแล้ว
“เพราะคุณไม่เคยมองผมเลยจิน คุณเห็นผมเป็นพื้นที่ความสบายใจ ทุกครั้งที่คุณหอบความเสียใจมาหาผม ผมไม่เคยรังเกียจที่จะรับฟัง คุณไม่เคยมองผมในแบบอื่น ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมก็แค่ไม่อยากให้คุณต้องร้องไห้อีก”
จินฟังถ้อยคำห่วงใยปนตัดพ้อแล้วใจกระตุกสั่น
ใช่…เขาเห็นนิโคลัสเป็นพื้นที่สบายใจ เป็นเพื่อนคุยปรับทุกข์มาตลอด ไม่เคยเผลอมองคนตรงหน้าในแง่มุมอื่นเลยสักครั้ง ความรู้สึกตอนที่รู้ตัวว่าพลาดบางสิ่งบางอย่างไป พุ่งเข้าชนจนปวดหน่วงในอก
และเมื่อพิจารณาความรู้สึกตอนที่นิโคลัสเอ่ยคำนั้น จินกลับพบว่า…หัวใจของเขาเต้นแรงมาก
แรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก
“จิน…ถ้าเป็นผมไม่ได้เหรอ? ผมสัญญาว่าจะไม่ทำคุณร้องไห้อีกแน่” เสียงทุ้มเอ่ยวอนซ้ำอีกครั้ง
“ผม…ผมไม่ได้น่ารัก” ไม่ใช่คำตอบรับ แต่ก็ไม่ใช่คำปฏิเสธ จินเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วนิ่งเงียบไป ก้มหน้าลงหลบสายตาคม มือทั้งสองข้างบีบจับกันแน่น
“ไม่! คุณน่ารักสำหรับผมนะจิน ผู้ชายคนอื่นคิดยังไงผมไม่รู้ แต่ผมคิดว่าคุณเป็นคนดูแลตัวเองเก่ง คุณมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง และรูปร่างของคุณมันดูดีมาก”
“คุณ…พูดจริงเหรอนิค หุ่นแบบผม…” จินเงยหน้าขึ้นมองนิโคลัสอีกครั้ง เมื่อดวงตาสีฟ้าสดใสสบเข้ากับดวงตาสีทองที่มีประกายร้อนแรง จินก็ต้องเป็นฝ่ายเสหลบมองไป ทางอื่น ใบหน้าเริ่มเห่อร้อนจนขึ้นสี
“คุณไม่เคยรู้เลยจิน…ไม่เคยรู้ว่าผมเผลอจินตนาการถึงตอนที่ได้สัมผัสร่างกายของคุณยังไงบ้าง ไม่เคยรู้เลยว่าจริงๆ แล้วผม ‘คลั่ง’ คุณมากแค่ไหน”
“นิค…” จินหันกลับมามองเจ้าของชื่ออีกครั้ง ดวงตาสีทองยังคงมองมาที่เดิม มันอัดแน่นไปด้วยความหลงใหล คลั่งไคล้ ปรารถนา และในนั้นฉายชัดภาพของคนๆ หนึ่งอยู่ตลอดเวลา
ภาพของจิน…
นั่นทำให้จินตัดสินใจปัดและความไม่มั่นใจความรู้สึกลังเลทั้งหมดทิ้งไป
“ถ้าอย่างนั้นก็สัมผัสผมสินิค สัมผัสผมอย่างที่คุณต้องการทำมาตลอด”
