บทที่101
“ไปแล้วก็ดี! อยู่ที่นี่แล้วขวางหูขวางตา!” หลี่ฝานหมุนตัว กำลังจะเดินเข้าวิลล่า แล้วเจอหลี่เสี่ยวพอดี
ส่วนหลี่เสี่ยว เหตุการณ์เมื่อกี้ อยู่ในสายตาเขาทั้งหมด
หลี่เสี่ยวและหลี่เสว่อายุเท่ากัน น้อยกว่าหลี่ฝานสามปี เป็นลูกชายของหลี่ชิวถังลูกชายคนที่สองของตระกูลหลี่ รู้ว่าหลี่ฝานเป็นที่โปรดปรานมาก จึงตามหลังหลี่ฝานมาตลอด
“พี่ชาย เมื่อกี้คืออะไรครับ?” หลี่เสี่ยวถาม
หลี่ฝานประชด “ไม่มีอะไร ก็แค่ไล่แมลงวันเฉยๆ เฮอะ! ก็ไม่รู้ว่าหน้าแมลงวันจะด้านขนาดนี้? ยังกล้ามาที่บ้านตระกูลหลี่?”
หลี่เสี่ยวได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนทันที
ครอบครัวของหลี่เสว่นั้นนายท่านหลี่สั่งให้พวกเขาไปแจ้ง ส่วนหลี่เสี่ยวก็คือคนที่ไปแจ้ง
หลี่ฝานไม่ได้สังเกตสีหน้าของหลี่เสี่ยว เดินตรงเข้าไป
หลี่เสี่ยวระงับอารมณ์ไว้ แล้วตามขึ้นไป
บนรถ หลี่เสว่รู้สึกแปลกใจ “คุณพ่อเหมือนคุณเลย บอกกลับก็คือกลับ”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “เขามาไล่ขนาดนี้ พวกเรายังไม่กลับ ก็กลายเป็นคนหน้าด้านจริงๆ แล้ว”
หลังจากกลับถึงวิลล่า หลี่เฉียงตงเรียกไป๋ยี่เฟยไปที่ระเบียงของชั้นบนสุด หลี่เสว่และหลิวจื่อหยุนไปทำอาหารที่ห้องครัว
ที่ระเบียง หลี่เฉียงตงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย มองไปที่ทิวทัศน์ที่ห่างไกล พูดเบาๆ “ต้องรีบๆ เข้าแล้ว”
“อะไรครับ?” ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจ
หลี่เฉียงตงพูดเบาๆ “หลี่ซื่อกรุ๊ป”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินคำว่าหลี่ซื่อกรุ๊ปแล้วชะงักเล็กน้อย ยิ้มแห้งแล้วพูด “คุณพ่อ ท่านกำลังพูดอะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ?”
หลี่เฉียงตงมองไป๋ยี่เฟย แล้วพูด “ไม่เข้าใจก็ดีแล้ว ไม่เข้าใจก็มีข้อดีของการไม่เข้าใจ”
พูดจบหลี่เฉียงตงก็พูดต่ออีกว่า “พายุกำลังจะมา ต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ”
รอบนี้ไป๋ยี่เฟยไม่เข้าใจคำพูดเมื่อครู่นี้จริงๆ “หมายความว่าอะไรครับ?”
หลี่เฉียงตงไม่พูดอะไรต่อ
……
วิลล่าตระกูลหลี่
ในห้องรับประทานอาหาร มีโต๊ะตั้งอยู่หลายโต๊ะ ทุกโต๊ะนั่งเต็มแล้ว ยังมีอีกหนึ่งโต๊ะที่ยังมีที่ว่างเหลืออยู่
ในเวลาเจ็ดนาฬิกา ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน จากนั้นมองมาที่นายท่านหลี่
นายท่านหลี่คือคนที่มีอำนาจสูงที่สุดในบ้าน งามเลี้ยงสำหรับครอบครัวแบบนี้ เขาไม่พูด ใครจะกล้าหยิบตะเกียบ?
แต่แล้วครึ่งชั่วโมงผ่านไป นายท่านหลี่ก็ยังไม่พูด
คนตระกูลหลี่ไม่สามารถนั่งนิ่งอีกต่อไปได้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ไม่รู้สิ!”
“ดูเหมือนกำลังรอใครบางคนนะ!”
“รอใครเหรอ? นี่คืองานเลี้ยงสำหรับครอบครัวไม่ใช่เหรอ?”
“…….”
หลี่ฝานรอจนหิวแล้ว อาศัยตัวเองที่คุณปู่โปรดปรานที่สุด ปริปากพูดคนแรก “คุณปู่ครับ คนมาครบแล้ว พวกเราเริ่มงานกันเถอะครับ!”
หลี่ต้าไห่จ้องไปที่หลี่ฝาน แล้วก้มลงมองดูนาฬิกา
สายตาของนายท่านหลี่มองไปยังที่ที่ว่างอยู่ พูดเบาๆ “รออีกสักครู่”
หลี่ฝานอยากพูดต่อ แต่ว่าโดนหลี่ต้าไห่จ้อง จึงทำได้แต่นั่งรอต่อไป
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
สองชั่วโมงผ่านไป
ทุกคนต่างรอไม่ไหว ตอนนี้เลยเวลาอาหารไปแล้ว
หลี่ฝานยิ่งกว่านั้นอีก ตัวเขาก็อ้วนเล็กน้อย เวลานี้เขาหิวจนทนไม่ไหว
“คุณปู่ครับ เวลานี้แล้ว….” หลี่ฝานทนไม่ไหวแล้วพูด
นายท่านหลี่ได้ยินแล้วมองดูเวลา คิ้วขมวด “เกิดอะไรขึ้น? ชิวถัง ให้พวกนายไปแจ้งแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลี่ชิวถังได้ยินจึงรีบตอบกลับ “พวกเราแจ้งแล้วนะครับ!”
หลี่เอ้อซานเห็นจึงพูด “หรือว่าพวกเขาไม่อยากมา?”
“น่าจะไม่ใช่นะครับ?” หลี่ต้าไห่คิด
นายท่านหลี่ขมวดคิ้ว ถ้าไม่อยากมาจริงๆ งั้นตระกูลหลี่….
“เป็นไปได้อย่างไร? เป็นครอบครัวเดียวกัน จะไม่มาได้ยังไง?” หลี่ชิวถังรีบพูด
ทุกคนได้ยินแล้วนึกอะไรบางอย่างออกทันที ใบหน้าทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วก็ก้มหัว ไม่กล้าพูดแทรก
เริ่มแรกทุกคนไม่เข้าใจว่านายท่านหลี่กำลังรอใคร ตอนนี้รู้แล้ว แต่ไม่มีใครกล้าพูด
ตอนแรกเรื่องนั้น เป็นเรื่องที่ใหญ่โตมาก ตอนนี้นายท่านหลี่จัดงานเลี้ยงสำหรับครอบครัว ต้องรอครอบครัวหลี่เฉียงตง ความหมายก็ชัดเจนในตัวแล้ว
ผ่านไปอีกสักพัก หลี่ฝานทนไม่ไหวแล้วพูด “คุณปู่ครับ เวลานี้แล้ว ทานอาหารก่อนไหมครับ?”
“คุณพ่อครับ หรือว่าทานก่อนดีครับ” หลี่ต้าไห่ถาม
ทุกคนพยักหน้า ทุกคนหิวจนทนไม่ไหวแล้ว
นายท่านหลี่ฟังแล้วพูดอย่างหนักแน่น “รอ! ไม่มาก็ไม่เริ่มงาน!”
พูดจบ ทุกคนไม่กล้าพูดต่อ
แต่คนที่นั่งใกล้กันก็กระซิบกันเสียงเบา
“ใช่แล้ว! รอต่อไปแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าก็ไม่มาหรอก!”
“……”
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง
หลี่เอ้อซานทนไม่ไหวแล้วพูด “ครอบครัวหลี่เฉียงตงเกินไปแล้ว ทั้งครอบครัวใหญ่รอครอบครัวเขา ดึกขนาดนี้ ไม่มาก็ไม่มา ไม่รู้จักบอกล่วงหน้าสักคำ!”
“หุบปาก!” นายท่านหลี่ตบโต๊ะ “วันนี้ต้องรอให้มา!”
หลี่เอ้อซานไม่กล้าพูดอีก
เวลานี้ ร่างกายของหลี่ฝานสั่นสะท้าน
ความสนใจของเขาอยู่ที่การกินทั้งหมด ไม่ได้คิดว่าทำไมนายท่านหลี่ต้องรอคน จะรอใคร?
แต่พอเมื่อกี้หลังจากที่ได้ยินคำว่า “หลี่เฉียงตง” สามคำ ก็เข้าใจในทันที
นายท่านหลี่บอกว่าคืองานเลี้ยงสำหรับครอบครัว งั้นก็เป็นตระกูลหลี่ทั้งหมด ตอนนี้คนในตระกูลหลี่มาครบแล้ว เหลือแค่ครอบครัวหลี่เฉียงตงที่โดนเขาไล่
ขณะนี้ หลี่เสี่ยวมองไปที่หลี่ฝาน ลังเลอยู่เล็กน้อย
ทันใดนั้นหลี่ต้าไห่ก็พูดขึ้น “คุณพ่อครับ พวกเราลองโทรศัพท์ไปหาดูไหมครับ?”
นายท่านหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าตอบ “อืม”
หลี่ต้าไห่รีบนำโทรศัพท์ออกมา โทรหาหลี่เฉียงตง แล้วเปิดลำโพง
แต่ว่าโทรติดได้สักครู่ ฝ่ายตรงข้ามก็ตัดสาย
สีหน้าของนายท่านหลี่และหลี่ต้าไห่หมองลง
หลี่ต้าไห่กดโทรอีกครั้ง
รอบนี้โทรศัพท์ติดต่อได้แล้ว
“มีอะไรเหรอ?”
หลี่ต้าไห่ได้ยินแล้วหัวเราะ “เฉียงตง คืนนี้มีงานเลี้ยงสำหรับครอบครัว ทำไมยังไม่มาอีกเหรอ? หรือว่ามีเรื่องด่วน?”
ในโทรศัพท์ หลี่เฉียงตงได้ยินแล้วรู้ว่าทำไม จึงตอบกลับเบาๆ “ไม่มีเรื่องด่วนอะไร”
“นี่….” หลี่ต้าไห่ทำตัวไม่ถูก
หลี่เฉียงตงพูดประชด “ผมจำได้ว่าตอนที่ไล่พวกเรา บอกว่าจะไม่มีวันให้พวกเราเข้าบ้านตระกูลหลี่ ตอนนี้กลับโทรมา ให้พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงสำหรับครอบครัว ที่แท้ก็พูดแล้วทำไม่ได้เหมือนเดิม
สีหน้าของนายท่านหลี่และหลี่ต้าไห่แย่ลง
