ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ – ตอนที่ 1087 ความทรงจำ

แต่ที่มุมปากของเขามีเลือดออก บนร่างกายมีบาดแผลมากมายที่ทำให้คนตกใจ และร่างกายส่วนบนทั้งหมดของเขา ถูกห่อด้วยผลึกน้ำแข็งแล้ว

อันที่จริงแล้วเยว่สามารถที่จะถอยได้ เกิดเขาถอยไป คนที่ซินชิวโจมตีโดนก็คือหยู่โม่ที่อยู่ข้างหลังของเขา

ดังนั้นที่ตัวของเขาสามารถที่จะต่อต้านกับทั้งสามคนได้อย่างกะทันหัน แบกรับการโจมตีทั้งหมดของพวกเขาไว้

หยู่โม่ตกใจมาก ดึงสติกลับมาได้ก็รีบประคองเยว่ไว้“คุณเป็นไงบ้าง?”

หลังจากที่ทั้งสามคนที่ถูกสะท้านกระเด็นก็ลุกขึ้นมาต่างก็กระอักเลือดคำใหญ่

คนที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุดคือซินชิว เขาเผชิญหน้าปะทะกับเยว่ตรงๆ โดนเยว่ต่อยหนึ่งหมัด

ต่อจากนั้นถึงเป็นจื่ออีและเทียนฉี ถึงกระนั้น ร่างกายของพวกเขาก็โอนเอนไปมาในขณะนี้ ขนาดยืนก็ทรงตัวไม่อยู่

พลังของแดนเหนือเทพยุทธ์นั้นเหลือทนสำหรับคนธรรมดา ต่อให้จะอยู่ในระดับเดียวกัน ก็ไม่กล้าแบกการโจมตีของคู่ต่อไว้อย่างกะทันหัน

ดังนั้นผลสุดท้ายก็คือบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่

นี่เป็นสถานการณ์ที่เหลียงหมิงเยว่และจีไซเห็น

ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้ ต่างก็สั่นเทาเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

ในเวลาเดียวกัน ข้างหลังก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ไกลออกไป ก็ยังมีคนซ่อนอยู่หนึ่งคน คือหยุนอิง

ความแข็งแกร่งของตัวเธอเองก็แค่ก้าวเข้าสู่แดนเทพยุทธ์ครึ่งขา ไม่ได้ถือว่าอ่อนแอ แต่เมื่อเธอเห็นการต่อสู้ในแดนเหนือเทพยุทธ์ ถึงได้รู้ว่าความแข็งแกร่งของตัวเองก็ยังไม่เท่าไหร่

เธอยากที่จะจินตนาการได้จริงๆว่า พลังของคนคนหนึ่งกลับสามารถแข็งแกร่งพอที่จะควบคุมสิ่งของในอากาศได้ แล้วก็เปลี่ยนเป็นไฟและน้ำแข็ง

สิ่งนี้ทำให้เธอตกใจมากเกินไป

และในเวลานี้ ก็มีคนเข้าร่วมการต่อสู้นี้อีก

ทั้งสามลงมาจากบนเรือลำหนึ่ง

นอกจากเหนือจากเหลียงหมิงเยว่และจีไซ ยังมีชายชราที่หลังค่อมคนหนึ่ง

หยู่โม่มองดูพวกเขาอย่างระมัดระวัง

ที่มุมปากของเยว่ยังคงมีเลือดออกอยู่ ถ้าหากไม่ใช่หยู่โม่ประคองเขา เกรงว่าเขาก็ยังทรงตัวไม่อยู่ ในเวลานี้เขาไม่มีพลังมากพอที่จะลงมืออีกแล้ว

ซินชิวทั้งสามคนก็ยืนโอนเอนไปมาอยู่ข้างๆ ดูท่าทางก็เหมือนกับว่าจะไม่มีพลังมากพอที่จะลงมือแล้ว

พวกเขาทั้งห้าคน มีเพียงหยู่โม่เท่านั้นที่ไม่ได้รับผลกระทบ

ในเวลานี้ เหลียงหมิงเยว่และจีไซเดินเข้ามา คำนับให้ซินชิว“อาจารย์”

ซินชิวมองไปที่พวกเขาอย่างราบเรียบ ไม่ได้ขานรับ

เหลียงหมิงเยว่ยืนตัวตรง และพูดว่า: “อาจารย์ ตอนนี้ตั๊กแตนจับจักจั่นนกขมิ้นอยู่ด้านหลังหรือเปล่า?”(สำนวนนี้หมายความว่าเอาแต่จ้องจะคิดบัญชีกับผู้อื่นโดยลืมไปว่าตนเองก็อาจจะกำลังถูกผู้อื่นจ้องจะคิดบัญชีเช่นกัน)

จีไซพูดด้วยรอยยิ้ม: “อันที่จริงพวกเราก็คาดเดาแผนการของอาจารย์ได้มาไม่นานนี่เอง แต่ว่าอาจารย์น่าจะรู้แผนการของพวกเราตั้งนานแล้วใช่มั้ย?”

“อยู่ในสถานการณ์ที่รู้แล้วยังคงดำเนินการต่อไป ดูเหมือนว่าอาจารย์จะไม่ได้ให้ความสำคัญกับพวกเราเลยนะ?”

“แต่ว่า สถานการณ์ตอนนี้ชัดเจนมากแล้ว พวกเราต่างหากที่เป็นนกขมิ้นที่แท้จริง”

ชายชราที่หลังค่อมก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มให้กับคนเหล่านี้

สีหน้าของเทียนฉีไม่พอใจเป็นอย่างมาก“พวกแกอยากจะทำอะไร?”

“แหวะ!”

ทันทีที่พูดจบ ควบคุมไม่ได้อย่างหนัก กระอักเลือดหนึ่งคำ

เหลียงหมิงเยว่มองไปที่เขาแล้วว่า: “แน่นอนว่าส่งผู้อาวุโสทุกท่านไปตาย ต่อจากนั้นพวกเราสามคนมาแบ่งคลังเก็บทองอย่างเท่าเทียมกัน”

“แกอย่าได้คิด!”เทียนฉีโกรธจัด

เงินและอำนาจเป็นความปรารถนาที่ไม่อาจลบล้างของผู้คนตลอดมา เหลียงหมิงเยว่พวกเขาก็อยากจะยึดครองคลังเก็บทอง และฆ่าผู้คุ้มครองคลังเก็บทองเหล่านี้ทิ้ง

ซินชิวพวกเขาก็ต้องการครอบครองคลังเก็บทอง ดังนั้นพวกเขาต้องการฆ่าเยว่ที่คุกคามพวกเขา

ต่างคนต่างอยากฆ่ากัน สุดท้าย เป้าหมายก็เพียงแค่อยากจะยึดครองคลังเก็บทองเท่านั้นเอง

เทียนฉีและคนอื่นๆก็ย่อมโกรธเป็นธรรมดา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีกำลังในการต่อสู้แล้ว

เยว่และพวกเขาบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ เหลียงหมิงเยว่พวกเขากลายเป็นนกขมิ้นที่เก็บเกี่ยวสุดท้าย

“ตูม!”

เทียนฉีเมื่อกี้นี้ยังแผดเสียงคำรามด้วยความโกรธ ก่อให้เกิดการโจมตีชายชราหลังค่อม

แต่ว่าในชั่วพริบตาเดียวก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา ชกไปหนึ่งหมัด ท่าทางของเทียนฉีเคร่งขรึม และก็ชกออกไปหนึ่งหมัดด้วยเช่นกัน

แต่สิ่งที่น่าเสียดายคือ ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในสภาพชั้นยอดสุด แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส หมัดนี้ของเขายังไม่ทันได้ชกไปที่บนตัวของชายชราหลังค่อม ตัวเองก็ทนไม่ไหวกระอักเลือดคำใหญ่

ต่อจากนั้น กำปั้นของชายชราหลังค่อมกระแทกไปบนตัวของเขา และต่อยคนจนกระเด็นออกไป

“ผลัวะ!”

หลังจากที่เทียนฉีล้มลงอยู่บนพื้น ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก

ในเวลานี้ จู่ๆซินชิวก็เอ่ยปากพูดว่า: “ฉันรู้แผนการของพวกแกตั้งนานแล้วจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่ามั่นใจเกินไปเลยไม่ได้ให้ความสำคัญกับพวกแก”

“เพราะว่าฉันอยากจะฆ่าพวกแก ง่ายดายเกินไป โอกาสก็มากเกินไป แต่ว่า…..”

จู่ๆซินชิวก็ส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า: “พวกแกเป็นลูกของฉันนะ!”

ทันทีที่พูดจบ เหลียงหมิงเยว่และจีไซอดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้ง

พวกเขานึกถึงครั้งก่อนตอนที่ร่วมมือกันขึ้นภูเขาไปฆ่าซินชิวพร้อมกัน ซินชิวเหมือนกับต้อนรับลูกกลับบ้านจริงๆ และเชิญพวกเขาดื่มชา

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ตอนนี้ทั้งสองคนดูเหมือนจะค่อนข้างทนไม่ได้แล้ว

แม้แต่ผู้ที่มีความผิดบาปจนไม่น่าให้อภัย ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกความรักในครอบครัวผูกมัด เนื่องจากท้ายที่สุดนี่ก็เป็นสิ่งที่ตราตรึงอยู่ในกระดูก

ชายชราหลังค่อมมองดูพวกเขาแสดงสีหน้าท่าทางที่ลังเลออกมา อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนว่า: “สองท่าน ในเวลานี้พวกคุณคงจะไม่เปลี่ยนใจใช่มั้ย?”

“นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากและมีค่ามาก พลาดไปก็ไม่มีแล้ว ถึงเวลานั้นพวกคุณก็ถูกพวกเขาบดขยี้จนตายไปตลอดชีวิต ไม่แน่อาจจะถูกพวกเขามาฆ่า!”

ทันทีที่พูดแบบนี้ ท่าทางของทั้งสองคนเคร่งขรึม จากนั้นในดวงตาก็ประกายแสงความแน่วแน่มากขึ้น

จีไซกัดฟันพูดว่า: “อาจารย์ ผู้ที่กระทำการใหญ่ ไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย ผมถึงขนาดสูญเสียชีวิตของลูกชายไปแล้ว นับประสาอะไรกับเป็นอาจารย์!”

หลังจากที่เขาพูดจบก็จะลงมือกับซินชิว

ในเวลานี้ ร่างผอมบางคนหนึ่งวิ่งมาจากระยะไกล ยืนอยู่ตรงหน้าของซินชิว และพูดว่า: “หยุดเดี๋ยว! นายต้องการจะฆ่าอาจารย์จริงๆเหรอ?”

เมื่อเห็นฉีฉีวิ่งออกไปอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างก็นิ่งอึ้ง

ไม่ใช่เพราะกำลังการต่อสู้ปรากฏเพิ่มหนึ่งคน แต่เป็นเพราะคาดไม่ถึงว่า ตอนนี้ฉีฉีเป็นแค่ความแข็งแกร่งระดับที่สอง สำหรับพี่ใหญ่อย่างพวกเขาเหล่านี้แล้ว อ่อนแอเกินไปจริงๆ

แต่เธอกลับพุ่งออกมา ขวางอยู่ข้างหน้าของซินชิว

ฉีฉีดูเหมือนจะไม่กลัวพวกเขาแม้แต่น้อย ยังชี้ไปที่เหลียงหมิงเยว่และจีไซด่าทอเสียงดัง: “พวกนายเป็นเดรัจฉาน! เป็นอาจารย์หนึ่งวัน เปรียบดั่งเป็นพ่อชั่วชีวิต พวกนายกลับต้องการจะฆ่าอาจารย์!”

“เมื่อก่อนอาจารย์เคยพูดถึงพวกนายบ่อยๆ ยังให้ฉันฝึกฝนตามพวกนายด้วย แล้วยังไงล่ะ?”

“พวกนายก็เป็นแค่เดรัจฉานเนรคุณ ไอ้อกตัญญู!”

“นายคือเหลียงหมิงเยว่ใช่มั้ย? นายเป็นศิษย์พี่ของฉัน แต่ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อน รู้จักว่านายเป็นเพราะว่าฟังอาจารย์พูดถึงทุกครั้ง เขาจะวางชุดน้ำชาบนโต๊ะในวันที่สามของเดือนกรกฎาคมของทุกปี ต่อจากนั้นชงชาโสมหนึ่งกา”

ในใจของเหลียงหมิงเยว่หวั่นไหวเล็กน้อย

คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้

สี่สิบปีที่แล้ว ในวันที่สามของเดือนกรกฎาคม เป็นวันที่เขาไหว้ซินชิวเป็นอาจารย์ และก่อนหน้านั้น เขาเกือบเสียชีวิตเพราะโรคหัวใจ

แม้แต่เป็นตอนนี้ โรคหัวใจของเขาก็ไม่หายขาด

และตอนนั้นที่ซินชิวให้เขาดื่มชาโสมทุกวัน ก็เป็นเพราะชาแบบนี้ดีต่อหัวใจ

และตอนที่เขาฝึกฝนบางอย่างสำเร็จก็จะจากไป ซินชิวก็อาลัยอาวรณ์ เพราะเขาเป็นลูกศิษย์คนแรกของซินชิว แต่ว่าเขาไม่ห้ามการจากไปของลูกศิษย์ของตัวเอง

ตอนนั้นเขาพูดเพียงว่า: “ถ้าคิดถึงอาจารย์ ให้กลับมาเยี่ยมในวันที่สามของเดือนกรกฎาคมทุกปีนะ”

เขาคิดว่าซินชิวเพียงแค่พูดเท่านั้น คาดไม่ถึงว่า ซินชิวจะรอเขาทุกปีจริงๆ

เขาไม่เคยกลับไป

ครั้งเดียวที่กลับไป ก็คือตอนที่เขาขึ้นภูเขาไปกับจีไซเพื่อฆ่าซินชิวในครั้งนั้น

หลังจากที่ฉีฉีว่าเหลียงหมิงเยว่เสร็จ ก็หันหน้าไปว่าจีไซ“นาย! นายก็เหมือนกัน! สิบแปดเดือนกุมภาพันธ์ นายยังจำได้มั้ย? ในวันนั้นของทุกปี อาจารย์ก็จะทำผัดหมูสองไฟหนึ่งจาน!”

จีไซก็นิ่งอึ้ง

“อาจารย์บอกว่านายชอบกินผัดหมูสองไฟที่สุด เขาบอกว่า ตอนนั้นนายเกือบจนอดตาย วันนั้นที่เก็บนายกลับมา ก็ทำผัดหมูสองไฟให้นาย”

จีไซก้มหน้าลง ในหัวก็นึกย้อนถึงความทรงจำในตอนนั้น