ไป๋ยี่เฟยโกรธจนแทบยืนไม่นิ่ง เอาคำพูดที่ทำให้คนอื่นเกลียดแบบนี้มาพูด นี่มันคือการจงใจไม่ใช่เหรอ？
ถึงแม้เยว่จะเตือนว่าให้รีบจัดการคนพวกนี้ซะก่อนที่พลังของตนเองจะใช้หมด แต่จะต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้ไหม？
ชั่วพริบตาเดียว ฝ่ามือของจื่ออีก็มาถึงหน้าของไป๋ยี่เฟยทันที ไป๋ยี่เฟยไม่มีเวลาให้คิดอะไรมาก ตนจะต้องต่อสู้กับจื่ออี ผมยื่นฝ่ามือปะทะ
“ปึ้ง！”
จื่ออีถูกทำร้ายจนถอยไปไกล
ในเวลาเดียวกัน เทียนฉี เหลียงหมิงเยว่กับจีไซก็จู่โจมเข้ามาพร้อมกัน
ไป๋ยี่เฟยรู้ดีว่าตัวเองไม่มีเวลาให้ตอบโต้กลับมากนัก เขาจึงใช้ทักษะพรสวรรค์ของเขาอีกครั้ง แล้วหายวับไปต่อหน้าของพวกเขา
วินาทีต่อมา ไป๋ยี่เฟยปรากฏอยู่ด้านหลังของจีไซ
“ระวัง！”
หลังจากที่เหลียงหมิงเยว่มองเห็น ก็รีบส่งเสียงเตือนทันที แต่ยังคงช้าไปก้าวหนึ่ง
ไป๋ยี่เฟยใช้มัดกระแทกไปที่ศีรษะของจีไซ
“ปึ้ง！”
“อ้าก！”
จีไซร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด เหมือนศีรษะของเขาจะแบะออก แม้แต่สมองของเขายังกระเด็นออกมา
เลือดที่ปะปนกับสมองกระเซ็นไปที่เหลียงหมิงเยว่ที่อยู่ใกล้ที่สุด เหลียงหมิงเยว่สั่นไปทั้งตัว เกือบจะกลั้นเสียงอาเจียนไม่อยู่
จื่ออีกับคนอื่นๆที่เห็นฉากนี้ มีความหวาดกลัวไป๋ยี่เฟยเพิ่มขึ้น
และที่ไป๋ยี่เฟยเลือกที่จะฆ่าจีไซก่อน เป็นเพียงเพราะว่าเขาอยากแก้แค้นจีไซเท่านั้น
“พ่อ！”
หยุนอิงที่ถูกไป๋ยี่เฟยตบกระเด็นล้มลงกับพื้นยังไม่สามารถลุกขึ้นมาได้พอเห็นฉากนี้เข้าจึงทำให้เธอแค้นมาก ในที่สุดเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งไปยังจีไซ
จีไซล้มลงกับพื้น ทั้งร่างของเขายังคงไม่บุบสลายยกเว้นสมอง แต่เพียงแค่สมองของเขาระเบิดออก มันก็ดูน่ากลัวพอแล้ว
“พ่อ！”หยุนอิงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลย เธอทรุดตัวลงข้างๆจีไซ มองดูจีไซที่ไม่เหลือไว้แต่คำพูดก่อนลาจาก ตายไปทั้งๆแบบนี้ ต้องเจ็บปวดหัวใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว
ในขณะเดียวกัน ความโกรธแค้นต่อไป๋ยี่เฟยก็มีเพิ่มขึ้นเช่นกัน
“ไป๋ยี่เฟย！”หยุนอิงหันกลับไป ใช้สายตาโหดเหี้ยมจ้องมองไปที่ไป๋ยี่เฟย
การแสดงออกของไป๋ยี่เฟยยังคงไม่เปลี่ยนแปลง กระทั่งยังพูดว่า“จะลุยก็รีบมาเถอะ อย่าเสียเวลากินข้าวของท่านเทียดฉัน！”
“แม่งเอ้ย！”เทียนฉีถูกกระตุ้นให้โกรธ เขาสบถด่าแล้วจู่โจมอีกครั้ง
คราวนี้ไป๋ยี่เฟยมองเห็นเทียนฉีเริ่มโจมตี เขาจึงส่งหมัดต่อยออกไป
สองหมัดปะทะกันอีกครั้ง และมีเสียงดังสนั่น
แต่คราวนี้ ไป๋ยี่เฟยใช้พลังอ้านจิ้งทั้งหมด ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เทียนฉีไม่เพียงแต่ถูกต่อยจนกระเด็น แขนของเขายังถูกทำลายจนจากพลังอ้านจิ้งของไป๋ยี่เฟย
“อ้าก！”
หลังจากที่เทียนฉีล้มลงพื้น เขากระอักเลือด เสียง“พู่”
และแขนขวาของเขาก็ร่วงลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง
พอเห็นฉากนี้ เหลียงหมิงเยว่สะดุ้งเล็กน้อย เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะตายหรือไม่ถ้าเขายังคงต่อสู้ต่อไป
การแสดงออกของจื่ออีท่าทีเคร่งขรึมมาก พวกเขาได้รับบาดเจ็บมาก่อนหน้านี้แล้ว พลังของพวกเขาก็ลดถอยไปมาก เมื่อเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งของแดนเหนือเทพยุทธ์อย่างไป๋ยี่เฟย ถูกเขาฆ่าตายเป็นเรื่องไม่ช้าก็เร็ว แต่เอก็ยังยากแก้แค้นให้ศิษย์พี่อยู่ดี
“อ้าก！”
จื่ออีตะโกนเสียงดัง แล้วพุ่งตรงไปยังไป๋ยี่เฟย
ไป๋ยี่เฟยที่เห็นแบบนี้จึงเบี่ยงตัวหลบหลีก พูดตามตรง เขายังไม่สามารถลงมือฆ่าจื่ออีได้ เขาไม่ใช้คนที่ไม่มีหัวใจ ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงเลือกที่จะหลบ
ฝ่ามือของจื่ออีว่างเปล่า เธอรู้สึกโกรธและไม่พอใจมากยิ่งขึ้น“นายหลบทำไม？สู้กับฉันสิ！”
“ผมบอกแล้ว คุณความรู้สึก คุณสามารถทำร้ายผมได้ แต่ผมไม่สามารถไร้ความเป็นธรรมต่อคุณได้”ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เธอ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา
เมื่อพูดจบ จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกเสียวสันหลัง มีอันตราย！
“ระวัง！”
เสียงเตือนหยู่โม่ดังขึ้นพร้อมกัน
ไป๋ยี่เฟยรีบหันหลังกลับ ส่งฝ่ามือออกไป
“ปึ้ง！”
หลังจากที่มีเสียงดังสนั่น หยุนอิงอาศัยจังหวะที่ไป๋ยี่เฟยไม่สังเกตหวังจะลอบจู่โจมแต่ถูกตบกระเด็นเสียก่อน
“พู่！”
ถึงแม้หยุนอิงจะก้าวเข้าไปในแดนเทพยุทธ์ครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ยังไม่ถึงแดนเทพยุทธ์ ฝ่ามือของไป๋ยี่เฟยไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถรับไว้
หลังจากที่เธอล้มลงพื้น ก็รับรู้ได้ถึงความแสบร้อนภายในอวัยวะ แต่เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่ลุกขึ้นมา
ไป๋ยี่เฟยเกลียดหยุนอิงเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่เพราะจะต้องต่อสู้กับคนอีกหลายคน คนที่เขาจะฆ่าเป็นคนแรกก็คือหยุนอิง！
ตอนนี้หยุนอิงรนหาที่ตายเอง จะโทษเขาไม่ได้
หลังจากที่มีอีกคนล้มลง คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันลังเล ไม่กล้าลงมืออย่างมุทะลุ
สถานการณ์ในตอนนี้หยุดนิ่ง
ไม่มีใครลงมือ และไม่มีใครจากไป ทุกคนยืนนิ่งอยู่กับที่ มองไปที่อีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเป็นปม ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปต้องไม่ดีต่อเขาแน่ๆ ตอนนี้ผ่านไปสองนาทีแล้ว มีเวลาอีกแค่สามนาที เขาจำเป็นต้องเพิ่มความเร็ว
จื่ออีกับเทียนฉีต่างได้รับบาดเจ็บสาหัส มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยถ้าจะสู้ต่อไป ถ้าหากปล่อยพวกเขาจากไป น่าจะต้องใช้เวลาพักฟื้นระยะหนึ่ง
อีกทั้งซินชิวก็ตายแล้ว ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดไม่มีแล้ว ถึงหลังจากที่พวกเขาจะพักฟื้นหายดี อยากจะกลับมาใหม่ เกรงว่าจะต้องชั่งน้ำหนัก
ส่วนเหลียงหมิงเยว่ ถึงแม้เขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่เป็นแค่การบาดเจ็บเล็กน้อย น่าจะใช้เวลาพักฟื้นไม่นานนัก ถึงเขาจะไม่สามารถฆ่าจื่ออีกับเทียนฉีได้ แต่รอหลังจากที่เขากลับไปแล้ว จะต้องกลับมาหาเรื่องไป๋ยี่เฟยอีกแน่
และไป๋ยี่เฟยในตอนนั้น ไม่ได้มีพลังของแดนเหนือเทพยุทธ์แล้ว แต่เยว่น่าจะต้องใช้เวลาพักฟื้น เขามีความแข็งแกร่ง ระยะเวลาพักฟื้นน่าจะนานแน่ๆ ถึงเวลานั้นไม่สามารถช่วยเขาได้ และเขาไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเหลียงหมิงเยว่
ดังนั้น เหลียงหมิงเยว่จะเก็บไว้ไม่ได้
ชั่วพริบตาเดียว ไป๋ยี่เฟยมีความคิดมากมาย และเขาได้ตัดสินใจไปแล้ว
ดังนั้น ไป๋ยี่เฟยจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่เหลียงหมิงเยว่
เหลียงหมิงเยว่ที่ถูกไป๋ยี่เฟยมองแบบนั้น จึงถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างทนไม่ได้ เพราะเขามองออกแล้ว คนที่ไป๋ยี่เฟยอยากฆ่าก็คือเขา
“ครั้งแรกที่ฉันเจอนายคือตอนนี้นายมีอาการโรคหัวใจกำเริบ ฉันเป็นคนโทรเรียกรถพยาบาล ช่วยชีวิตนายเอาไว้”
“สุดท้ายล่ะ？นายหลอกใช้พ่อของฉันก่อน ทำให้เขาถูกไล่ล่าจากสหพันธ์ในเมืองหลวงกับสามตระกูลใหญ่ หลังจากนั้นก็หลอกใช้ฉันตามหาคลังเก็บทองที่สาม”
“แต่ทั้งหมดนี้ถูกควบคุมโดยพวกนาย สุดท้ายก็ช่วยซินชิววางแผน เพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง”
ไป๋ยี่เฟยจ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชา“ฉันไม่มีอะไรต้องพูดกับนายอีก วันนี้นายอยู่ที่นี่ซะเถอะ！”
พูดจบ ไป๋ยี่เฟยก็พุ่งไปยังเหลียงหมิงเยว่ทันที
รูม่านตาของเหลียงหมิงเยว่หดตัว แต่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้เขาจู่โจมกลับไปอย่างไม่รู้ตัว
แต่แล้วสิ่งที่ผิดคาดก็คือ ฝ่ามือของเขาว่างเปล่า
เพราะในตอนที่เขาส่งฝ่ามือไปที่ร่างของไป๋ยี่เฟยนั้น ไป๋ยี่เฟยก็สลายกลายเป็นควันเรียบร้อยแล้ว
เหลียงหมิงเยว่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับทักษะของไป๋ยี่เฟย ดังนั้นจึงหันกลับไปอย่างไม่รู้ตัว
แต่หลังจากที่เขาหันกลับไปก็ไม่พบไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ด้านหลังของเขา เหลียงหมิงเยว่จึงเบิกตากว้าง เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“พู่！”
“เอื้อก！”
คราวนี้ ไป๋ยี่เฟยยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ใช้หมัดกระแทกไปที่คอหอยของเหลียงหมิงเยว่
เหลียงหมิงเยว่ไม่สามารถร้องออกมาได้ แล้วลำคอของเขาก็หักทันที
“ปึ้ง！”
เหลียงหมิงเยว่ล้มลงกับพื้น ศีรษะเอียงไปอีกข้าง ดวงตาเบิกกว้าง นอนตายตาไม่หลับ
ในเวลานี้ ทุกคนกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
ตายเพิ่มอีกคนหนึ่ง
