บทที่ 120
หลังจากได้รับข่าว หลิ่วเซียวเหยาก็ไปหาหลิ่วหลงทันที
“ไป๋ยี่เฟยเข้าคุกแล้ว”
หลิ่วหลงแปลกใจ: “ทำไมถึงเข้าคุกได้ยังไง?”
“พ่อ นี่ก็เป็นเรื่องยุติธรรมสำหรับเราเหรอ?”หลิ่วเซียวเหยากระตุกยิ้มมุมปาก “แผนต่อไปจะได้ราบรื่นขึ้น”
หลิ่วหลงพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และพอใจกับลูกชายมาก แต่เมื่อนึกถึงเรื่องสุดท้าย ก็พูดว่า: “เซียวเหยา สุดท้ายลูกจะออกหน้าอยู่เหรอ เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าให้หวังโหลวไปจัดการเหรอ?”
หลิ่วเซียนเหยาส่ายหัว และพูดอย่างอดทน: “พ่อ พ่อคิดดู เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบตอนนี้เราเป็นผู้นำ มาถึงขั้นตอนสำคัญขั้นสุดท้ายแล้ว ปล่อยให้หวังโหลวออกหน้า เมื่อฝุ่นตกตะกอน หวังโหลวกลายเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และผลประโยชน์ที่เราจะได้รับก็น้อยลง พ่ออยากเห็น คริสตัลกรุ๊ปเติบโต และเหยียบหัวพวกเราหรือ?”
หลิ่วหลงขมวดคิ้ว แน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะพูด “แกแน่ใจว่าแผนการดำเนินไปด้วยดี และไป๋ยี่เฟยจะไม่ถูกปล่อยตัวในตอนนั้น”
“ไม่เป็นไร เวลาแค่สองวัน ก็เพียงพอแล้ว” หลิ่วเซียวเหยากล่าวอย่างไม่แยแส
หลิ่วหลงพยักหน้า “เรื่องนี้ฉันไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวมากเกินไป แกควรระวังเรื่องนี้มากขึ้นเมื่อถึงขั้นตอนสุดท้าย ที่สำคัญอย่าผิดพลาด”
“ไม่ต้องเป็นห่วง! แผนของเราไม่มีปัญหาแน่นอน ก่อนหน้านี้คริสตัลกรุ๊ปซื้อกิจการผลไม้หลี่ซื่อกรุ๊ปทั้งหมด เพื่อให้เขาเบี่ยงเบนความสนใจของเขา และไม่ทันได้จับตามองหลิ่วซื่อของเรา ตอนนี้เขาอาจจะยังคงโกรธอยู่ในคุกก็ได้ที่เขาถูกหวังโหลวทรยศ!”
……
พระราชวังฤดูร้อน เมืองหลวง。
มีเพียงหลี่เฉียงตงและหลี่เสว่เท่านั้นที่เดินเล่นไปรอบๆ ส่วนหลิวจื่อหยุน ตอนบ่ายก็ไปเที่ยวเล่นที่เขาไปที่พระราชวังต้องห้าม เหนื่อยมาก และบอกว่าเดินไม่ไหวแล้ว จึงกลับไปที่โรงแรม
นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เสว่มาที่เมืองหลวง ดังนั้นการได้เห็นพระราชวังฤดูร้อนในพระราชวังต้องห้าม จึงรู้สึกตื่นเต้น และไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
หลี่เฉียงตงเห็นว่าทิวทัศน์ที่สวยงามสวนใกล้เคียง จึงพูดกับหลี่เสว่: “เสว่เอ๋อ ไปที่นั่น
พ่อจะถ่ายรูปให้ลูก”
หลี่เสว่พยักหน้าเห็นด้วย และเดินไปถ่ายรูป
เมื่อถ่ายเสร็จ หลี่เสว่ก็มาดู และคิดว่ามันก็ไม่เลว เลยและยิ้มและพยักหน้า
“ลูกสาวของพ่อสวยมาก”
ทัศนคติต่อหลี่เสว่ลูกสาวตัวน้อย เงยหน้าขึ้น และกล่าวอย่างมั่นใจว่า: “แน่นอนสิคะ”
แต่จู่ๆหลี่เสว่ก็จำได้ว่าพฤติกรรมของครอบครัวในช่วงเวลานี้ “คุณพ่อ ทำไมหนูถึงรู้สึกเหมือนกับกำลังจะจากไป? หรือว่าไม่ใช่เพราะว่าภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ แต่เพราะเป็นโรคมะเร็งเหรอคะ?”
จะโทษเธอว่าที่คิดแบบนี้ก็ไม่ได้ อย่างแรกเธอเป็นลมไปสองครั้งโดยไม่มีสาเหตุ และพอเธอพาออกจากโรงพยาบาลก็ถูกพ่อแม่พามาเที่ยว พวกเขาก็ไม่ได้บอกอะไร และก็คิดไปเองแบบนี้อยู่แล้ว
หลี่เฉียงตงขมวดคิ้วเล็กน้อย “พูดอะไรเรื่องไร้สาระอะไร?”
“ แล้วคุณพ่อว่าทำไมจู่ๆถึงพาหนูมาเที่ยว และทุกอย่างก็ดูเหมือนกับเรื่องขอหนู และหนูก็เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล คิดอย่างนั้นก็เรื่องปกติไม่ใช่เหรอค่ะ?
หลี่เฉียงตงมองไปที่หลี่เสว่ เงียบอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ถอนหายใจ “ที่จริงแล้ว ลูกไม่ได้น้ำตาลในเลือดต่ำหรอก แต่โดนวางยาพิษที่ไม่รู้จักชื่อ”
“วางยาพิษ?”หลี่เสว่ตกใจ เธอจะถูกวางยาพิษได้อย่างไร?
หลี่เฉียงตงพยักหน้าและกล่าวว่า: “เรื่องนี้พ่อไม่ได้บอกแม่ของลูก แม่ของลูกก็คิดว่าลูกตรวจพบว่ามีอาการโรคหัวใจ ไม่สามารถมีอารมณ์พลุ่งพล่านมากเกินไป ดังนั้นเลยอยากพาลูกออกมาเที่ยว”
“หมอสั่งด้วย ว่าพิษนี้ เป็นพิษเรื้อรัง และไม่ควรมีอารมณ์พลุ่งพล่านมากเกินไป มิฉะนั้นจะทำให้โคม่า”
จู่ๆหลี่เส่วก็รู้สึกไม่ใช่เรื่องจริง ยิ่งพิษแบบนี้ มีแต่ในละครทีวีเท่านั้นไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ในชีวิตจริงก็มีด้วย?
“แต่พาลูกออกไปเที่ยวก็ดีเหมือนกัน ถ้าลูกอยู่ในเมืองเทียนเป่ย อารมณ์จะพลุ่งพล่านมากกว่านี้”
“ทำไมล่ะคะ?หลี่เสว่ไม่เข้าใจ
หลี่เฉียงตงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และยังคงพูดว่า: “เพราะตอนนี้ไป๋ยี่เฟยกำลังทำอะไรบางอย่าง พ่อกลัวว่าอารมณ์ลูกจะขึ้น ๆ ลงมากเกินไป จะส่งผลต่อการตัดสินของเขา”
“เขา….กำลังจะทำอะไรคะ?”
หลี่เฉียงตงเมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ยิ้ม “รอให้เจ้าตัวเขาบอกเรื่องนี้กับลูกเองดีกว่า!”
……
เมืองเทียนเป๋ย
วันนี้โหวจวี๋กรุ๊ปก็ได้สร้างหลันโปกั่งสองเสร็จสมบูรณ์แล้ว
โหวจวี๋กรุ๊ปจัดงานเลี้ยงภายใน เพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จ แต่ด้วยเหตุผลบางประการผู้มีชื่อเสียงทางด้านธุรกิจคนอื่นๆก็มา นอกจากนี้ยังรวมถึงผู้นำระดับสูงของหลิ่วซื่อกรุ๊ปและคริสตัลกรุ๊ป
แต่เดิมเป็นการจัดงานเลี้ยงภายใน บวกกับระดับนี้แล้ว ประธานก็จะไม่เข้าร่วม แต่จู่ๆก็มีคนดังทางธุรกิจมากมายมา และผู้บริหารระดับสูงของบริษัทต่างๆก็มา ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ที่ประธานจะไม่เข้าร่วมงาน
ในเวลานี้หลงหลิงหลิงก็อยู่ในห้องสำนักงานผู้จัดการโรงแรมเทียนเป่ย
“ยังไม่พบว่าประธานไปที่ไหน?”
หลายคนในสำนักงานส่ายหัว
หลงหลิงหลิงก็กังวลมาก ปกติแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไร แต่ปรากฏว่ามีผู้คนระดับสูงจำนวนมากมาร่วมงาน ก็จำเป็นต้องเชิญไป๋ยี่เฟยเข้าร่วม แต่พวกเขาก็ไม่สามารถติดต่อไป๋ยี่เฟยได้เลย และไม่รู้ว่าเขาไปไหน
ในล็อบบี้ของโรงแรม จางหรงกำลังคุยกับผู้คนระดับสูงที่ไม่ได้รับเชิญอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับแก้วไวน์ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า และไม่มีอะไรความปกติเผยออกมาเลย
อย่างไรก็ตามเมื่อมีคนเข้าไปแล้ว จางหรงก็เช็ดหน้าผากของเขา “เชี่ย! ทำไมมีคนมากมายขนาดนี้?”
พิธีกรที่ยืนอยู่ที่ขอบเวทีหลักก็เช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากของเขาด้วย โอ้พระเจ้า ตอนแรกคิดว่ามันเป็นแค่งานเลี้ยงเล็ก ๆ แต่ไหนได้มีผู้คนมาจำนวนมากมาย!
หลังจากเตรียมการเพียงพอแล้ว พิธีกรก็กระแอมในลำคอ และเดินไปที่เวทีหลักอย่างสงบ พร้อมถือไมโครโฟน “ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่านเข้าสู่งานเลี้ยงฉลองเพื่อเสร็จสิ้นของหลันโปกั่ง …..”
พิธีกรกล่าวเปิดงานเป็นเวลานาน จากนั้นก็กล่าวว่า: “ต่อไปขอเชิญ ผู้จัดการเย่ขุย หลันโปกั่งขึ้นมาบนเวทีด้วย”
เย่ขุยจัดแจงกับเนกไทของเขาหลังจากได้ยินคำพูด และเตรียมที่จะขึ้นพูดบนเวที
ในเวลานี้ คนกลุ่มหนึ่ง ไม่รู้ว่าใครเป็นตะโกนขึ้นมาว่า “ประธานโหวจวี๋กรุ๊ปอยู่ที่ไหน? ควรเป็นเขาที่ขึ้นไปพูดก่อนไม่ใช่เหรอ?”
ฝีเท้าของเย่ขุยหยุดลง
ผู้คนมากมายก็เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กัน
“ใช่แล้ว! ทำไมแค่ผู้จัดการทั่วไปถึงขึ้นพูดก่อนท่านประธาน?”
“แล้วประธานโหวจวี๋กรุ๊ปล่ะ?”
“ไม่เห็นใครคือของประธานโหวจวี๋กรุ๊ปเลย!”
“……”
พิธีกรเห็นว่าคนข้างล่างเวทีแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ มองไปที่หลงหลิงหลิงเพื่อขอความช่วยเหลือ
หลงหลิงหลิงเคร่งเครียด และไม่มีคำจะพูด คนข้างล่างก็ตะโกนเสียงดัง
“ทำไมไม่เห็นประธานของโหวจวี๋กรุ๊ปเลย? หรือว่าไม่ให้เกียรติกับพวกเรา? วันนี้ทุกคนก็มาเพื่อร่วมงาน!”
หลงหลิงหลิงขมวดคิ้ว ค้นพบข้อบกพร่องจริงๆ หรือจงใจที่จะยั่วยุความสัมพันธ์ระหว่างโหวจวี๋กับบริษัทอื่นกันแน่!
ตอนนี้พิธีกรเหงื่อออก และไม่รู้จะทำอย่างไร
หลงหลิงหลิงจำต้องขึ้นมาบนเวทีด้วยตัวเอง หยิบไมโครโฟน และพูดเบา ๆ : “ต้องขอโทษจริงๆ ทุกๆท่าน วันนี้ประธาน…… “
ก่อนที่จะพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะ
“วันนี้ไป๋ยี่เฟยไม่มาไม่ได้!”
ทุกคนได้ยินชื่อเสียง
หลิ่วเซียวเหยาสวมชุดสูทสีเงิน เดินขึ้นไปเอง พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่มั่นใจของเขา และตอนนี้กำลังเดินไปที่เวทีทีละก้าวทีละก้าว
