บทที่ 128
“ แค่เพื่อให้ไป๋ยี่เฟยเชื่อใจผมอย่างสมบูรณ์ต้องแลกด้วยตระกูลหลิ่วทั้งตระกูล คุณไม่รู้สึกเสียดายหรือ?”
หลิ่วจาวเฟิงหัวเราะเบาๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “ไม่เสียดาย! เพราะตระกูลหลิ่วไม่อยู่ในสายตาผมเลย!”
“พี่ชายคนที่สองของผมคนนั้น เป็นคนอหังการ กลัวว่าผมจะแย่งชิงสมบัติของครอบครัวกับเขา เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้พ่อของผมขับไล่ผมออกจากตระกูลหลิ่ว แหม วางแผนเป็นชุดๆเพื่อจัดการผม!”
หวังโหลวตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว“ ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณไม่มีความรักต่อพี่ชายคนที่สองของคุณเลยเหรอ?”
“ความรักความห่วงใย?ห่วงใยขี้หมาละสิ! ถ้าเขาปฏิบัติต่อผมในฐานะพี่น้อง เขาไม่ควรโลภและหลงผิดที่จะครอบครองสมบัติของตระกูลหลิ่วคนเดียว เขายังไม่มีความไยดีต่อผม แล้วทำไมผมต้องมีความรักความไยดีต่อเขาด้วย?” ดวงตาของหลิ่วจาวเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความเย็นชา
“ถ้าคนไม่มีความรู้สึกเมตตามันน่ากลัวมาก”
หลิ่วจาวเฟิงหัวเราะเยาะ “นั่นพูดถึงคุณเหรอ?”
พวกเขาก็ไม่ต่างกัน ใครจะว่าใครได้ละ?
หวังโหลวไม่ตอบกลับ
หลิ่วจาวเฟิงก็ขี้เกียจเกินกว่าจะพูดเรื่องไร้สาระเหล่านี้ เขาจึงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า”เนื่องจากคุณได้ทำขั้นตอนแรกสำเร็จและได้รับความไว้วางใจจากไป๋ยี่เฟยแล้ว งั้นขั้นตอนต่อไปก็เริ่มได้แล้ว มิฉะนั้นข้างบนจะกังวล”
หวังโหลวเงียบ
ในช่วงเริ่มต้นของการก่อตั้งคริสตัลกรุ๊ป บุคคลแรกที่เขาติดต่อคือหลิ่วจาวเฟิงและหลิ่วจาวเฟิงก็เป็นคนที่แนะนำเขาให้รู้จักกับบุคคลข้างบน
หลังจากนั้นไม่นาน ตระกูลหลิ่วก็ถูกโหวจวี๋ปราบปราม หลิ่วจาวเฟิงเป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมดเป็นการส่วนตัว
หลังจากนั้นเผยคริสตัลกรุ๊ปให้กับหลิ่วเซียวเหยาทีละเล็กทีละน้อย เพื่อให้หลิ่วเซียวเหยาตกลงไปในกับดัก
ในตอนค่ำ หวังโหลวหยิบโทรศัพท์มือถือและโทรคุยกับหลี่เฉียงตง บอกเรื่องนี้กับเขา
หลี่เฉียงตงพยักหน้าจางๆ “ ถึงเวลาอันควรแล้ว ไปทำทุกอย่างตามที่เขาพูดเถอะ!”
หวังโหลวพยักหน้า เขาจะพูดแต่ก็ไม่พูด “ผม … “
หลี่เฉียงตงยิ้มเล็กน้อย “มีอะไรก็พูดออกมาได้”
หวังโหลวมองไปที่รอยยิ้มของหลี่เฉียงตง ไม่รู้ทำไม เขามักจะรู้สึกว่าความคิดถูกคนอื่นอ่านออก แต่เขาก็ยังถามออกมา “คุณเป็นคนที่อยู่ด้านบนหรือไม่?”
“ ตอนนี้คุณเป็นเจ้านายของผม”
หวังโหลวผงะไปครู่หนึ่งแล้วก็เข้าใจทันที ไม่พูดอะไรมากไปกว่านี้
ในความเป็นจริงเขายังคงมีคำถามอยู่ในใจ หลี่เฉียงตงพาหลี่เสว่ไป เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้หลี่เสว่เห็นท่าทางที่ตกระกำลำบากของไป๋ยี่เฟย?
แต่เมื่อคิดดูอีกที ดูเหมือนว่าในสายตาของหลี่เสว่ ไป๋ยี่เฟยไม่เคยรุ่งโรจน์เลย
ตั้งแต่แรก ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้เด่นและไร้ประโยชน์ ท่าทีที่หลี่เสว่มีต่อไป๋ยี่เฟยก็เฉยเมย แต่เป็นเพียงเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล่าสุด ทำให้ดีขึ้นเรื่อยๆและยอมรับในตัวไป๋ยี่เฟยอย่างจริงจัง
แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ หลี่เสว่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของไป๋สวี่ ดังนั้นในสายตาของหลี่เสว่ ไป๋ยี่เฟยจึงเป็นไป๋ยี่เฟยตลอด ไม่ใช่ท่านประธานโหวจวี๋กรุ๊ป
ตระกูลหลี่
ตระกูลหลี่ในปัจจุบันตกอยู่ในความตื่นตระหนกโดยสิ้นเชิง ในตอนแรกหลี่เฉียงตงไม่ไว้หน้าเลย เขามั่นใจว่านายท่านหลี่จะไม่เห็นด้วยกับเงื่อนไขเหล่านั้น
เดิมทีโหวจวี๋ซื้อกิจการของตระกูลหลี่ เป็นหนทางเดียวสำหรับตระกูลหลี่ แต่การปรากฏของคลิตัลกรุ๊ป ทำให้ความคิดของตระกูลหลี่เปลี่ยนไป
หลี่ฝานไม่อยากเป็นหัวหน้าห้องสุขา เขาต้องการตระกูลหลี่ เป็นประธานของตระกูลหลี่ ดังนั้นจึงรีบไปเกลี้ยกล่อมนายท่านหลี่
นายท่านหลี่ถูกเกลี้ยกล่อมจนรู้สึกลังเล อย่างไรก็ตาม คริสตัลกรุ๊ปเสนอราคาสูงกว่า ได้รับผลประโยชน์มากกว่า ดังนั้นนายท่านหลี่จึงพยักหน้ายอมรับ
แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาน้อยไป
ตระกูลหลี่เป็นเพียงตระกูลหลี่ โดยไม่มีการซื้อกิจการของโหวจวี๋ ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
ส่วนโหวจวี๋ที่ไม่ได้ซื้อตระกูลหลี่ก็ยังคงเป็นโหวจวี๋
ไม่เพียงเท่านั้นคลิสตัลกรุ๊ปยังสร้างเรื่องตลกให้กับพวกเขาอีกด้วย
นายท่านหลี่ไปที่คลิสตัลกรุ๊ป ไปพบประธานหวังโหลวเพื่อหารือเกี่ยวกับการชื้อขายกิจการ
หวังโหลวมองไปที่นายท่านหลี่ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “ผมกับไป๋ยี่เฟยเป็นเพื่อนร่วมชั้นและเป็นเพื่อนกัน ถ้าไม่มีเขาก็จะไม่มีผม”
นายท่านหลี่เพิ่งตระหนักได้ว่า การตัดสินใจก่อนหน้านี้ของเขาโง่เขลาเพียงใด
แต่มันก็สายเกินไป.
นายท่านหลี่ไม่ยอมให้ตระกูลหลี่ล้มลงแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงยอมลดศักดิ์ศรีลง นำผู้อาวุโสของตระกูลหลี่ไปโหลจวี๋กรุ๊ป
เขาคิดว่า ไม่ว่าจะยังไงไป๋ยี่เฟยก็เป็นสามีของหลี่เสว่
พวกเขาก็ยังมีความสัมพันธ์กันอยู่ ถ้าเขาลดตัวลงและขอร้องอีกครั้ง ก็คงจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์นี้ได้บ้าง
“สวัสดี พวกเราคือตระกูลหลี่และต้องการพบท่านประธาน” ความอ่อนน้อมถ่อมตนที่ไม่สามารถบรรยายได้ของนายท่านหลี่ไม่ได้มีหยิ่งผยองเหมือนที่ผ่านมา
พนักงานต้อนรับยิ้มเล็กน้อย “สวัสดี คุณมีนัดหรือไม่?”
นายท่านหลี่หยุดและพูดว่า “คุณโทรหาเขาและบอกว่านายท่านหลี่ต้องการพบเขา”
“โอเค โปรดรอสักครู่”
สองนาทีต่อมา แผนกต้อนรับยิ้มและพูดว่า “ผู้ช่วยหลงบอกว่าขอให้นายท่านหลี่เข้าไปคนเดียว”
“พวกคุณรออยู่ที่นี่” นายท่านหลี่เหลือบมองไปที่หลี่ต้าไห่ที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นก็เดินขึ้นไปด้วยตัวเอง
หลี่ต้าไห่และคนอื่นๆมองไปที่ด้านหลังของนายท่านหลี่ เซเล็กน้อย ราวกับว่าแก่กว่าเมื่อก่อนมาก
อย่างไรก็ตาม หลี่ฝานไม่ได้สังเกตเห็นเรื่องนี้ สิ่งที่เขาสังเกตเห็นก็คือท่าทีของนายท่านหลี่“ พ่อ ทำไมคุณปู่ถึงทำเช่นนี้ ทั้งๆที่พวกเราก็อยู่ในระดับสูงของตระกูลหลี่ กับแค่พนักงานแผนกต้อนรับทำไมต้อง …”
“หุบปาก!” หลี่ต้าไห่เจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้าได้ เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของหลี่ฝานที่เขาหวังไว้กับเขาไว้สูง
หลี่ฝานไม่พอใจ“ ผมพูดผิดเหรอ?ตระกูลหลี่ของเราไม่ใช่ว่าไม่สามารถอยู่รอดได้หากไม่มีโหวจวี๋
หลี่ต้าไห่จ้องมองไปที่หลี่ฝาน “คุณยังจะพูดอีก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ปู่ของคุณจะเป็นแบบนี้หรือไม่?”
หลี่ฝานจึงต้องหุบปาก แต่ในใจเขาไม่พอใจอย่างมาก
ในห้องทำงาน
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้าขึ้น มองนายท่านหลี่โดยไม่แสดงอารมณ์อะไรมากมายบนใบหน้าของเขา“ นั่งลง”
นายท่านหลี่ไม่แน่ใจในท่าทีของไป๋ยี่เฟย เขานั่งลง ลังเลและพูดว่า “ท่านประธานไป๋ ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกว่าจะรับซื้อกิจการของตระกูลไป๋ไม่ใช่เหรอ?วันนี้ที่ผมมาก็เพราะอยาก … “
“ คุณปู่ วันนี้เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้” ไป๋ยี่เฟยจางๆ
นายท่านหลี่กระวนกระวายเล็กน้อย“ ผมรู้ว่าเราทำไม่ถูก คุณจะโกรธก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เรา … ”
“ ปู่ ผมให้ท่านเข้ามาไม่ใช่มาคุยเรื่องนี้ ถ้าท่านต้องการคุยเรื่องนี้ ผมคงต้องขอให้ท่านออกไป” ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจืดจาง
นายท่านหลี่เงยหน้าขึ้นมองไป๋ยี่เฟย เขาไม่รู้ว่าไป๋ยี่เฟยกำลังจะพูดอะไร แต่เขาพูดโดยไม่รู้ตัวว่า “ไป๋ยี่เฟย ผมรู้ว่าคุณรักเสว่เอ๋อมาก คุณเห็นแก่หน้าเสว่เอ๋อได้ไหม … “
“คุณปู่!” เสียงของไป๋ยี่เฟยต่ำลงเล็กน้อย พร้อมกับความเข้มขรึมที่ไม่อาจต้านทานได้
“ คุณปู่ ผมเคารพคุณในฐานะผู้อาวุโส ไม่ได้ทำให้คุณลำบากใจ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องยอมทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้”
“คุณบอกว่าให้ผมเห็นแก่หน้าเสว่เอ๋อ ผมอยากถามคุณ คุณเคยให้หน้าเสว่เอ๋อไหม?”
“เสว่เอ๋อเป็นหลานสาวของคุณเช่นกัน โดนหลี่ฝานตบ คุณไม่ได้พูดอะไรเลย ผมแค่ตบหลี่ฝานเพื่อภรรยาของผม แต่คุณกลับห้ามผมไว้ไม่ให้ผมไป?
“อีกอย่าง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกก่อนหน้านั้นโหวจวี๋ลงทุน 100 ล้าน คุณเปลี่ยนใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้คนอื่นรู้สึกขำเสว่เอ๋อ ทุกคนล้วนเป็นหลานชายหลานสาวของคุณ ทำไมคุณถึงลำเอียงจัง?”
“ ลำเอียงจนไม่เห็นเสว่เอ๋อเป็นหลาน ไม่ไว้หน้าเสว่เอ๋อ คุณยังมีหน้ามาบอกว่าให้ผมเห็นแก่หน้าเสว่อเอ๋อ?”
ใบหน้าของนายท่านหลี่เต็มไปด้วยความรู้สึกอับอายและขอโทษ
ใช่ เขาลำเอียงจริงๆ เพราะเขาไม่ต้องการยอมรับหลี่เฉียงตงลูกชายคนนี้ของเขา แน่นอนว่าเขาก็ไม่อยากยอมรับหลี่เสว่หลานสาวคนนี้ของเขาเช่นกัน
ส่วนหลี่ฝานมักจะทำให้เขามีความสุข จึงทำให้เขายิ่งลำเอียงกว่าเดิม
