บทที่ 129
ถ้าไป๋ยี่เฟยไม่ได้เป็นประธานของโหวจวี๋กรุ๊ป เขาก็จะยังคงลำเอียงต่อไป แต่ตอนนี้เขาบอกว่าให้เห็นแก่หน้าหลี่เสว่ มันไม่สมเหตุสมผลเลย
ไป๋ยี่เฟยยิ้มเยาะ“ ผมเคยพูดไปแล้ว ตระกูลหลี่จบไปแล้ว ผมจะไม่ให้โอกาสตระกูลหลี่อีกแล้ว”
นายท่านหลี่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่น
ใช่สิ ตั้งแต่วินาทีที่หลี่เสว่เป็นลมในห้องประชุมของตระกูลหลี่ ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ให้โอกาส ตระกูลหลี่อีกเลย
สาเหตุที่ไป๋ยี่เฟยเชิญเขาเข้ามา เป็นเพียงเพราะเขาเป็นผู้อาวุโสไม่เช่นนั้น วันนี้แม้แต่หน้าของไป๋ยี่เฟยก็จะไม่ได้เห็น
สถานการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาทำตนเองโดยสิ้นเชิง
นายท่านหลี่ยืนขึ้นด้วยตัวสั่น“ ผมรู้แล้ว ช่วงนี้ก็รบกวนคุณละนะ”
ก็แหงละสิ?ความจริงโหวจวี๋สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ แต่เนื่องจากการร้องขอซ้ำ ๆ ของตระกูลหลี่ ตอนแรกเขาเจรจากับหลี่เฉียงตงในโหวจวี๋ จากนั้นก็ขอให้โหวจวี๋รับซื้อหลี่ซื่อ สุดท้ายก็เปลี่ยนใจกลางคันและมันรบกวนจนไม่รู้จะรบกวนยังไงแล้ว
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะอย่างเย็นชาและไม่ตอบกลับ
นายท่านหลี่เดินออกจากห้องทำงานด้วยตัวสั่น ต่อจากนี้ ตระกูลหลี่จะยังมีความหวังในการอยู่รอดต่อไปไหม?
นายท่านหลี่จากไป แต่ไป๋ยี่เฟยนึกถึงหลี่เสว่
ตั้งแต่เขาแต่งงานกับหลี่เสว่ พวกเขาก็ไม่เคยแยกจากกันเลย แม้ว่าตอนนั้นพวกเขาจะไม่มีความรู้สึกรักต่อกัน แต่พวกเขาก็จะพบเจอกันที่บ้านอย่างน้อยทุกวัน
แต่ตอนนี้ หลังจากแยกกันหลายวัน ไป๋ยี่เฟยคิดถึงหลี่เสว่มากและต้องการพบเธอในเมืองเมืองหลวงทันที
ไป๋ยี่เฟยอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและต้องการโทรหาหลี่เสว่ แต่กำลังจะโทรออก โทรศัพท์ก็ดังขึ้นและมีคนโทรเข้ามา
ไป๋ยี่เฟยเห็นว่ามันเป็นเบอร์แปลก เขาก็งงเล็กน้อย
“ฮาโหล?”
“ฮาโหล ผมพบคนที่คุณต้องการแล้ว” เสียงของสวีลั่งดังมาจากโทรศัพท์
“ คุณบอกว่าพบคนคนนั้นแล้ว?”
“ใช่ ผมจะส่งที่อยู่ให้คุณ คุณมาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย”
ไป๋ยี่เฟยดีใจเป็นอย่างยิ่ง พบคนที่วางยาพิษให้หลี่เสว่แล้ว หลี่เสว่มีหวังจะรอดแล้ว
หลังจากได้รับที่อยู่เสร็จ ไป๋ยี่เฟยก็ขับรถออกจากบริษัท เพราะความตื่นเต้นและความกระตือรือร้นของเขา เขาจึงลืมบอกเรื่องนี้ให้กับไป๋หู่
เมื่อเขาไปถึงสถานที่ ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่คือโกดังร้าง ประตูโกดังเป็นสนิมแล้ว มีรูที่ผนังด้านขวา ทั้งหมดนี้ดูเก่าแก่และทรุดโทรม
“ทำไมถึงเลือกที่นี่?”
ไป๋ยี่เฟยรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาคิดแค่ว่านักฆ่าต้องปกปิด เขาจึงไปที่โกดังร้างที่ไม่ค่อยมีผู้คน
หลังจากเดินเข้ามาไป๋ยี่เฟยก็พบว่าโกดังว่างเปล่ามาก แต่เพียงแวบเดียวเขาก็ไม่เห็นใครสักคน
“สวีลั่ง?” ไป๋ยี่เฟยตะโกนเรียกไปหนึ่งที
ไม่มีใครตอบรับ
จู่ๆไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกไม่ดีในใจ
ในขณะนี้ ประตูที่อยู่ข้างหลังเขาก็ปิดลงอย่างกะทันหัน
ไป๋ยี่เฟยผงะ เมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เขาคิด เขาจึงรีบเอื้อมมือไปเปิดประตูทันที แต่ประตูก็ล็อคแล้วและไม่สามารถเปิดได้เลย
“เชี่ย!” ไป๋ยี่เฟยด่า
ในขณะนี้เสียง “ฮือๆ” ดังมาจากทางขวา
ไป๋ยี่เฟยหันศีรษะอย่างระมัดระวังและพบว่า มีกล่องขนาดใหญ่วางอยู่ทางขวาสุดของผนัง เสียงก็มาจากกล่องใบใหญ่
หัวใจของไป๋ยี่เฟยสะดุ้งอย่างรวดเร็วเขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาไป๋หู่ จากนั้นเดินเข้าไปหากล่องใบใหญ่ทีละก้าว
เมื่อเขาเดินไปตรงหน้ากล่องใบใหญ่ไป๋ยี่เฟยก้มลงมองโทรศัพท์ ไม่มีสัญญาณและโทรออกไม่ได้เลย!
ไป๋ไม่ได้แอบคิดในใจ แย่แล้ว ต้องมีใครบางคนจงใจปิดกั้นสัญญาณที่นี่และมีคนจงใจพาเขามาที่นี่
คือสวีลั่ง?
ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?
ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ คิดอะไรมากไม่ได้ละ เขาจึงวางโทรศัพท์และเปิดกล่อง
“สวีลั่ง!”
ใช่คนในกล่องคือสวีลั่ง
ยิ่งไปกว่านั้นเขาถูกมัดไว้ด้วยเชือก ปากของเขาถูกเทปพันไว้ มีกล่องสีดำวางอยู่ตรงกลางท้องของเขา เขากำลังมองไปที่ไป๋ยี่เฟยและร้อง “ฮือๆ”
ไป๋ยี่เฟยรีบก้าวไปข้างหน้า ฉีกเทปให้เขาแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น”
สวีลั่งหายใจสองสามทีและตอบว่า “ถูกคนอื่นแอบเล่นงานแล้ว”
ฆาตกรก็สามารถโดนคนอื่นแอบเล่นงานได้เหรอ?
“คนนั้นอยู่ที่ไหน?” ไป๋ยี่เฟยถาม
สวีลั่งส่ายหัว “ปล่อยผมก่อน”
ไป๋ยี่เฟยตอบอื้มและก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลดสวีลั่ง
ในขณะนี้ มีเสียงอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาดังขึ้นและทั้งสองก็เงยหน้าขึ้นไปมองทันที
มีหน้าจอสั่นไหวไปครู่หนึ่ง หน้าจอกลายเป็นลายขาวดำและหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีบุคคลก็ปรากฏตัวขึ้นบนจอ
ชายคนนี้สวมหน้ากากผี นั่งอยู่หลังโต๊ะจ้องมองไปที่สวีลั่งและไป๋ยี่เฟย เขาดูอารมณ์ดีและยกมือขึ้นทักทายทั้งสอง“ สวัสดี!”
เสียงนั้นผ่านการแปลงเสียง ฟังไม่ออกว่าอายุเท่าไหร่
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว“ คุณเป็นใคร?”
หน้ากากผียิ้มและพูดอย่างเย็นชา “คุณไม่อยากรู้หรอกว่าผมเป็นใคร”
“จงใจล่อผมมาที่นี่คุณมีจุดประสงค์อะไร?”
หน้ากากผีพูด “จุดประสงค์เหรอ?ก็ฆ่าคุณไม่ใช่เหรอ?”
เปลือกตาของไป๋ยี่เฟยกระตุก แสร้งทำเป็นสงบและพูดว่า “ฆ่าผม?ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร?ทำไมคุณถึงอยากฆ่าผม?ผมเคยทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง?”
“ไม่ถึงกับขุ่นเคืองหรอก” หน้ากากผีดูเหมือนจะสบาย ๆ “แค่ว่าหากคุณยังมีชีวิตอยู่หรือการดำรงอยู่ของคุณ กำลังทำให้ผมขุ่นเคือง ตราบใดที่คุณไม่ตาย ผมก็ไม่สบายใจดังนั้นคุณต้องตาย!”
ไป๋ยี่เฟยสงบใจลงเขาทำให้เขาขุ่นเคืองด้วยการมีชีวิตอยู่ ดังนั้นเขาขวางทางเขาเหรอ? แต่เขาจะขวางทางใครละ?
หลิ่วเซียวเหยา?
ตอนนี้หลิ่วเซียวเหยาอยู่ในคุกไม่ใช่เขาแน่นอน
ชายสวมหน้ากากพูดอีกครั้ง “แต่ผมประเมินคุณสูงเกินไป กลับสามารถล่อคุณมาได้อย่างง่ายดาย ไม่สนุกเลยจริงๆ!”
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม คุณอ่อนเกินไป!”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้วจ้องไปที่หน้าจอนั้น
“ทำไม?เจ็บใจเหรอ?” ชายสวมหน้ากากหัวเราะ “เจ็บใจแล้วจะไงล่ะ?สำหรับผม คุณอ่อนเหมือนมดจริงๆ เมื่อผมเหยียบ คุณจะถูกบดขยี้เป็นโคลน”
“ แต่ตอนนี้ ตอนนี้ผมยังสบายๆ ไม่ก็มาเล่นเกมกับผมเถอะ?”
ไป๋ยี่เฟยมองไปที่เขาและถามว่า “เกมอะไร?”
“ผมจะให้เวลาคุณสิบนาที” ชายสวมหน้ากากพูดช้าๆ “คุณเห็นระเบิดบนตัวเขาไหม?ในนั้นมีเชือกสองอัน สีแดงและสีเขียว ผมจะให้คำถามคุณ คำตอบของคำถามคือเชือกที่คุณต้องตัด แน่นอนถ้าตอบผิดก็ตัดผิดถึงตอนนั้นก็จะ … ปุ้ม ระเบิด ฮ่า ๆ ๆ … ”
“แน่นอน คุณสามารถเลือกที่จะไม่เข้าร่วมเกมนี้ แต่ต้องหาทางออกไปด้วยตัวเองโดยไม่คำนึงถึงความเป็นความตายของบุคคลนั้น!”
เมื่อไป๋ยี่เฟยได้ยินคำว่าระเบิด เขามองไปที่สวีลั่ง ปรากฏว่ากล่องดำคือระเบิด!
เมื่อเสียงของชายสวมหน้ากากลดลง การนับถอยหลังก็ปรากฏขึ้นบนระเบิด สิบนาที ไม่ ตอนนี้เหลือเพียง 9 นาที 59 วินาที 58, 57 …
