บทที่ 173
ชายสวมแว่นเห็นชายมีเคราไม่ได้การ แถมยังมีสวีลั่งมาอีกคน สายตาก็ยิ่งโหดเหี้ยม สู้รบไปพลาง แล้วยังกล่าวพูดไปพลาง: “ไม่นึกเลยว่าไป๋ยี่เฟยจะรวมกับสวีลั่งปราบฝ่ายตรงข้ามจนอยู่มือ ทำให้คนตกตะลึงจริงๆ”
ไปหู่ร้องเห๊อะอย่างเย็นชา ไม่พูดจา แต่ออกอาวุธที่รุนแรงโหดร้ายยิ่งขึ้น
ในที่สุดไป๋ยี่เฟยก็ปลอดภัย มาถึงในเขตของรถ พิงกับตัวรถ หายใจหอบเหนื่อย “เชี่ย! เกือบจะไม่มีชีวิตแล้วไหมล่ะ!”
สามครั้ง!
มีดนั้นจะฟันลงบนร่างกายของเขาถึงสามครั้ง!
ถ้าไม่ใช่ไป๋หู่และสวีลั่ง เขาก็คงตายไปตั้งนานแล้ว
เขาคิดว่า เขาจำเป็นอย่างมาก ที่จะต้องเรียนรู้ชั้นเชิงกับไป๋หู่บ้าง ที่พิเศษคือทักษะการเอาชีวิตรอด
คนทั้งสี่ ชกต่อยกับเป็นคู่ๆ ล้วนเป็นบทบาทที่เก่งกาจ ออกอาวุธอย่างโหดเหี้ยม การจู่โจมถึงแก่ชีวิต แต่ก็ยังโดนไม่ถึงจุดสำคัญของฝ่ายตรงข้าม แม้กระทั่งทำให้ฝ่ายตรงข้ามบาดเจ็บก็น้อยมาก
หลังจากไป๋ยี่เฟยดูแล้ว ก็กลืนน้ำลายลงคอ คู่ควรกับการเป็นมือสังหารที่เก่งกาจ
เพียงแต่เวลานี้ที่เขาสนใจอยู่ก็คือยาถอนพิษ
ชายสวมแว่นหลังจากต่อสู้กับไป๋หู่มาเป็นเวลานาน พบว่าสวีลั่งและชายมีเคราก็สูสีกัน รู้ว่าคงไม่ได้รับผลดี ทันทีก็ออกฝีมือแล้วกล่าวว่า: “หยุดลงมือซะ! ขืนไม่หยุดอีก ฉันจำทำลายยาถอนพิษทิ้งทันที!”
ไปหู่และสวีลั่งหยุดลงมือในเวลาเดียวกัน ชายสวมแว่นและชายมีเคราก็หยุดลงมือ
ไป๋ยี่เฟยเดินเข้าไป ยืนระหว่างไป๋หู่และสวีลั่ง “เอามาถอนพิษมาให้ฉัน”
“ให้คุณก็ได้ แต่ฉันมีเงื่อนไขอย่างนึง “ชายสวมแว่นกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
ไป๋ยี่เฟยถาม “เงื่อนไขอะไร?”
ชายสวมแว่นหยิบขวดเซรามิคขนาดเล็กสองขวดออกมา ในจำนวนนั้นใส่ยาเม็ดสีขาวมาขวดนึง อีกอันข้างๆคือยาเม็ดสีดำ
“สีดำคือยาถอนพิษ สีขาวคือยาพิษ และก็เหมือนกับชนิดนั้นที่อยู่ในร่างกายของหลี่เสว่”
ไป๋ยี่เฟยมองลง เขาเดาได้แล้วว่าข้อเรียกร้องของชายสวมแว่นคืออะไร
เป็นเช่นนั้นจริงๆ
“คุณเอายาพิษนี้กินแล้ว ฉันก็จะเอายาถอนพิษให้คุณ” ชายสวมแว่นกล่าวพลางมองไปยังไป๋ยี่เฟย
พูดจบ ไป๋หู่และสวีลั่งมองไปยังไป๋ยี่เฟยในเวลาเดียวกัน
ไป๋ยี่เฟยกล่าวถามนิ่งๆว่า: “ทำไมฉันต้องกินด้วย? หลังจากที่พวกเราฆ่าคุณแล้ว ฉันก็สามารถเอายาถอนพิษไปได้เหมือนกัน!”
ชายสวมแว่นยิ้มอย่างดูถูกและไม่สนใจ “เชื่อไหมล่ะว่าก่อนที่พวกคุณจะฆ่าฉัน ฉันมีเป็นร้อยวิธีที่จะทำลายยาถอนพิษนี้?”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็เงียบไม่พูดจา เขาพูดถูก จะฆ่าคนทั้งสองนี้ทิ้ง ก็สามารถทำได้ แต่จะเอายาถอนพิษมาก่อนที่จะฆ่าเขาทิ้ง ย่อมเป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง
“คุณวางใจเถอะ เพียงแค่คุณกินยาพิษลงไปอย่างว่าง่าย ฉันจะส่งยาถอนพิษเพื่อบรรเทาให้คุณตามกำหนดทุกเดือน ไม่ให้คุณต้องตายเร็วแบบนั้นหรอก ต้องการเพียงแค่คุณอยู่ที่เมืองเทียนเป่ยอย่างซื่อสัตย์ เจ้านายก็อาจจะมีจิตใจเมตตาสักเล็กน้อย ที่จะให้คุณมีชีวิตอยู่อีกหลายปี”
ไป๋ยี่เฟยไม่เชื่อถือ “เขายังจะมีจิตใจเมตตาอีกหรอ?”
มีจิตใจเมตตาจริงล่ะก็คงไม่ส่งคนมาฆ่าเขาหรอก
ชายสวมแว่นหัวเราะ “ต้องการแค่คุณอยู่ตลอดไป ฉันพูดคือตลอดไป อยู่ที่เมืองเทียนเป่ย อย่าขวางทางของเจ้านาย เจ้านายสามารถปล่อยคุณให้มีชีวิตอยู่ต่อไป”
อยู่ที่เมืองเทียนเป่ยตลอดไป?
ไป๋ยี่เฟยร้องเห๊อะอย่างเย็นชา “ฉันไม่เคยคิดว่าที่จะออกจากที่นี่”
“พูดก็คือแบบนี้ แต่ใครจะรับประกันได้ล่ะ?” ชายสวมแว่นยักไหล่ สั่นๆขวดเซรามิคที่ถืออยู่ในมือ “ฉะนั้น นี่คือการรับประกันเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ที่ทำให้พวกเราเชื่อในการรับประกันของคุณ”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว
ชายสวมแว่นนำขวกเซรามิคสีขาวโยนเข้ามา ไป๋หู่รับเอาไว้
“แต่ชีวิตของภรรยาคุณอยู่ในกำมือของคุณ ลองดูว่าตัวคุณเองจะเลือกยังไง?” ชายสวมแว่นมองไปยังไป๋ยี่เฟยอย่างหยอกล้อ
ไป๋หู่มองไปยังไป๋ยี่เฟย ไม่พูดจา
สายตาของไป๋ยี่เฟยมองไปยังชายสวมแว่นอย่างลึกซึ้ง ยื่นมือออกไป
ไป๋หู่เข้าใจความหมายของเขา ก็ไม่ถามให้มากความ นำยาพิษในมือวางลงในมือของไป๋ยี่เฟย
สวีลั่งเห็นเช่นนี้ก็ลังเล
แม้แต่มือสังหารคนนึงที่ต้องการจะฆ่าตนเองก็ยังเป็นคนที่ต้องช่วยชีวิต เขารู้คำตอบอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเอ่ยปากแนะนำเขา ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย
แต่บางครั้ง เขาก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่าตกลงทำไมไป๋ยี่เฟยถึงเป็นคนอย่างนี้?
แต่ก็เพราะเช่นนี้ จู่ๆเขาก็มีความคิดนึงที่ไม่อยากจะฆ่าเขา
ชายสวมแว่นยิ้มอย่างลำพองใจ กล่าวด่าในใจว่า: “เป็นคนโง่คนนึงจริงๆ!
ชายมีเคราไม่ได้ตอบโต้อะไร เขาทำเพียงแค่ฟังชายสวมแว่น เขาบอกว่าทำยังไง ก็ทำอย่างนั้น
ในสายตาของคนอื่น การเลือกของไป๋ยี่เฟยโง่อย่างมากจริงๆ แต่ก็เป็นเพียงในสายตาของคนอื่น
ไป๋ยี่เฟยมีการยืนกรานของตนเอง เขารู้ว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่ เขาก็รู้ว่า การเลือกของเขา เขาก็จะไม่เสียใจในภายหลัง
ฉะนั้น โง่หรือไม่โง่ ไม่มีใครสามารถบอกได้อย่างชัดเจน
ไป๋ยี่เฟยเปิดขวดเซรามิคอย่างไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย นำยาเม็ดสีขาวกลืนลงไปในรวดเดียว
ชายสวมแว่นยิ้ม “ดีมาก เรื่องราวโง่เขลาแบบนี้ก็มีเพียงคุณที่ทำได้ เพียงแต่คุณวางใจเถอะ คุณมีความบริสุทธิ์ใจแบบนี้ เจ้านายของพวกเราก็พูดคำไหนคำนั้น”
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้ตอบโต้อะไร “เอายาถอนพิษมาให้ฉัน”
ชายสวมแว่นเห็นไป๋ยี่เฟยกินยาพิษไปแล้ว ก็ไม่ได้สนใจ ก็โยนยาถอนพิษไปให้ ครั้งนี้เป็นไป๋ยี่เฟยที่รับ
ไป๋ยี่เฟยมองขวดเซรามิค ก็กระพริบตา ตกลงแล้วเขาก็ไม่รู้ว่ายาถอนพิษเป็นของจริงหรือเปล่า ดังนั้น…..
ดูเหมือนว่าไป๋หู่และสวีลั่งจะพบจุดประสงค์ของไป๋ยี่เฟย คนทั้งสองก็เตรียมลงมือไว้ให้ดี
แต่ทว่าเวลานี้ ชายสวมแว่นเอ่ยปาก “คิดอยากฆ่าฉันหรอ?”
“แต่คุณก็ต้องคิดให้ชัดเจนนะ ถ้าพวกเราตายไปแล้ว เจ้านายก็จะไม่สามารถส่งยาถอนพิษให้คุณทุกเดือนได้ คุณก็จะตายไปโดยเร็ว”
ไป๋ยี่เฟยหยุดชะงัก นี่คือปัญหานึง
เขาเลือกกินยาพิษลงไปเพื่อแลกกับยาถอนพิษของหลี่เสว่ ไม่ได้บอกว่าเขายิ่งใหญ่มากมาย เพียงเพราะภายในใจของเขา หลี่เสว่เท่านั้นที่สำคัญ
และขณะนี้ ตัวเขาเองมีโอกาสล่ะก็ เขาก็ต้องการที่จะมีชีวิตต่อไป นี่เป็นเหตุผลทั่วไปของคน
ชายสวมแว่นเห็นไป๋ยี่เฟยเงียบไม่พูดจา จึงขยิบตาให้กับชายมีเครา ชายมีเคราก็เข้าใจและหันเดินเข้าไปในโกดัง
ไม่นานนัก “บึ้นบึ้น” เสียงของมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้น
ชายมีเคราขับมอเตอร์ไซค์ออกมา จอดตรงด้านหน้าของชายสวมแว่น ชายสวมแว่นก้าวไปข้างหน้า ยิ้มแล้วกล่าวกับไป๋ยี่เฟยว่า: “ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ล่ะก็ อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามจะดีที่สุด”
พูดจบ ชายมีเคราก็เคลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ไป คนทั้งสองวางก้ามแล้วก็ไป
สวีลั่งมองพวกเขาไปแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ก็ถามไปประโยคนึง “ภารกิจยังต้องทำต่อไปไหม?”
ไป๋ยี่เฟยเงียบไม่พูดจาไปชั่วพริบตา แล้วกล่าวว่า: “ทำต่อไป ตอนนี้เปลี่ยนเป็นมาหาเขา และยังจะฆ่าเขา”
ภารกิจก่อนหน้า ไป๋ยี่เฟยให้สวีลั่งหาคนที่วางยาคนนั้น ตอนนี้ ไม่เพียงจะมาหาเขาเพียงเท่านั้น ยังต้องการที่จะฆ่าเขาอีก อย่างนี้ ได้ยาถอนพิษไปแล้ว ต่อจากนี้ไปพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องรับข้อจำกัดใดๆอีก
หลังจากนั้น ไปถึงโรงพยาบาล ไป๋ยี่เฟยก็ไปหาหนิววั่ง ให้เขาตรวจสอบยาถอนพิษนี้ต่อไป ให้ดูว่าสามารถถอนพิษในร่างกายหลี่เสว่ได้จริงๆไหม
หลังจากสองชั่วโมง หนิววั่งหยิบผลการตรวจสอบมาหาไป๋ยี่เฟย สีหน้าตื่นเต้น “นี่สามารถถอนพิษในร่างกายของคุณนายไป๋ได้จริงๆ เพียงแต่…..”
“เพียงแต่อะไร?” ไป๋ยี่เฟยกล่าวถาม
หนิววั่งถอนหายใจ “เพียงแต่ไม่สามารถค้นคว้าวิจัยส่วนประกอบด้านในนี้ออกมาได้ เพียงแต่โชคดีที่ในร่างกายของคุณนายไป๋มีเพียงพิษนี้ กินลงไปก็จะดีขึ้น”
ไป๋ยี่เฟยลังเลใจเล็กน้อย กล่าวอีกว่า: “หมอหนิว คุณคิดว่าสามารถพยายามค้นคว้าวิจัยยาถอนพิษชนิดนี้ได้ไหม เพราะว่า….”
“เพราะว่าอะไร?” หนิววั่งกล่าวถาม
ไป๋ยี่เฟยเม้มปาก “เพราะว่าฉันก็โดนพิษชนิดนี้”
“อะไรนะ?” ตาทั้งคู่ของหนิววั่งจ้องมองอย่างตกตะลึง “นี่……”
ยาถอนพิษมีเพียงเม็ดเดียว ไป๋ยี่เฟยก็โดนพิษนี้ อย่างนั้น…..
