บทที่181
ฉินหัวเม้มริมฝีปาก “นี่เป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบของตำรวจที่ฉันควรจะมี”
ในเวลานี้ โจวฉวี่เอ๋อที่รู้ข่าวจากสื่อข่าวก็มาแล้วเหมือนกัน
“ทำไมไม่เจอเสว่เอ๋อแล้ว?”โจวฉวี่เอ๋อซักถาม
ไป๋ยี่เฟยไม่ได้พูดอะไร แต่หลงหลิงหลิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งเริ่มพูดขึ้นมาว่า “ถูกคนจงใจพาตัวไปไม่ได้เกี่ยวอะไรกับประธานค่ะ”
อยู่ๆโจวฉวี่เอ๋อก็นึกออก วันนี้ไป๋ยี่เฟยให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนหลี่เสว่แต่เธอปฏิเสธไป
ถ้าหากตอนนั้นเธอไม่ปฏิเสธ เสว่เอ๋อก็คงไม่ถูกพาตัวไปใช่ไหม?
ชั่วขณะหนึ่ง ในห้องรับแขกก็เงียบขึ้นมา
ผ่านไปนานมากไป๋ยี่เฟยถึงจะเล่าเรื่องที่หลี่เสว่สติปัญญาเสื่อมลงกลายเป็นเด็กห้าหกขวบนี้บอกพวกเขา
พูดจบ ไม่กี่คนก็ต่างพากันตกใจ ไม่น่าล่ะหลี่เสว่ถึงออกไปเองหลังจากนั้นก็ถูกคนนำตัวไปแล้ว
……
จะว่าไปแล้ว หลี่เสว่ก็มากับเย่อ้ายจนมาถึงคฤหาสน์หลังหนึ่ง
เย่อ้ายพูดว่าไปหาไรให้หลี่เสว่กินก่อน หลังจากนั้นค่อยพาเธอไปหาพ่อกับแม่
แต่ทว่า เย่อ้ายไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย
หลี่เสว่รออยู่ในห้องมาสามชั่วโมงกว่าแล้วก็ไม่เห็นเย่อ้ายกลับมา
หลี่เสว่อยู่ในคฤหาสน์เพียงคนเดียว เธอรู้สึกหวาดกลัวตื่นตระหนกทำไมไม่มีคนมา?
หวาดกลัวอยู่นานหลี่เสว่ถึงนึกขึ้นได้ เธอสามารถออกไปเองได้ แต่ว่าเมื่อเธอเดินไปเปิดประตูกลับพบว่าประตูเปิดไม่ออก
เธอไม่รู้ว่าบรรยากาศนี้แฝงอะไร รู้เพียงแค่ว่าไม่มีคนมาเธอก็ออกไปไม่ได้ เธอเพียงคนเดียวรู้สึกกลัวมาก
“คุณอา…..ฮื่อๆ….”หลี่เสว่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงประตูแต่กลับไม่มีใครขานรับ
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง ก็ได้ยินเสียงดังเข้ามาตรงประตู
ทันใดนั้นหลี่เสว่ก็ตกใจ “พี่สาว พี่กลับมาแล้วหรอ?”
พึ่งจะพูดจบ ประตูก็ถูกเปิดออกสาวน้อยที่ดูร่าเริงคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ถูกยัดเข้ามา หลังจากนั้นประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้ง
“เฮ้ย! เบาหน่อยสิ!”
หลิวเสี่ยวอิงโถมตัวลงบนตัวหลี่เสว่
หลี่เสว่คิดไม่ถึงว่าจะมีคนโถมตัวเข้ามา ทั้งสองจึงได้ล้มตัวลงอยู่บนพื้น
หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกว่าข้างล่างตัวเองมีคนเลยรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้…..เอ๋? เธอคือคุณนายไป๋? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”
ช่วงที่พูดอยู่ หลิวเสี่ยวอิงก็ดึงหลี่เสว่ให้ลุกขึ้น
ใบหน้าหลี่เสว่ที่ร้องไห้อยู่ มองไปที่หลิวเสี่ยวอิงด้วยความประหลาดใจ“พี่สาว พี่รู้จักฉัน?”
“ห้ะ?” หลิวเสี่ยวอิงมึนงง “พี่สาว?”
หลี่เสว่กะพริบตา ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกถึงความผิดปกติ“เธอ จำฉันไม่ได้?”
หลี่เสว่ส่ายหัว
หลิวเสี่ยวอิงสังเกตมองหลี่เสว่อย่างละเอียดสักพักถึงพูดขึ้นมาด้วยเสียงบางเบาว่า “คือว่า ฉันสามารถจับชีพจรเธอได้ไหม?”
“อะไรคือจับชีพจร”หลี่เสว่ถามด้วยความประหลาดใจ
บางทีนี่อาจเป็นเพราะว่ามีคนมาแล้วหรือว่ามีพี่สาวคนหนึ่งที่แสนสวยมาหลี่เสว่ถึงได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะไม่มีความรู้สึกที่หวาดกลัวก่อนหน้านี้แล้ว
หลิวเสี่ยวอิงสำลักแล้วอดทนพูดอธิบายอย่างใจเย็นว่า “ก็คือจับข้อมือของเธอ ง่ายมาก”
“จับยังไงหรอ?”หลี่เสว่ถามอีกครั้ง อดที่จะแปลกใจไม่ได้
“เธอเอามือออกมา ทำตามฉันแบบนี้”
หลี่เสว่มองไปยังหลิวเสี่ยวอิง เธอเอาข้อมือตัวเองยื่นออกมาให้หลิวเสี่ยวอิง
หลิวเสี่ยวอิงไอเบาๆแล้วจับชีพจรหลี่เสว่อย่างตั้งใจ
ไม่กี่นาทีต่อมา หลิวเสี่ยวอิงก็แสดงอาการตกใจ พิษบนร่างกายหลี่เสว่ไม่มีแล้ว นี่ทำให้เธอตกใจมาก พิษนั้นเป็นพิษที่ละลายกับเลือด ไม่ง่ายที่จะขับออกมา ถ้างั้นสองวันมานี้หลี่เสว่ไปทำอะไรมา?
หลังจากที่คิดแล้ว หลิวเสี่ยวอิงมั่นใจว่าหลี่เสว่ต้องกินยาแก้พิษแล้วแน่นอน แต่ว่าไม่รู้ทำไมหลี่เสว่ถึงความจำเสื่อมหรือพูดได้ว่าสติปัญญาเสื่อมลง
ไม่น่าเธอถึงไม่รู้จักตัวเอง แถมยังเรียกตัวเองว่าพี่สาวอีก
แต่ปัญหาคือ เธอทำไมถึงถูกจับมา? หรือว่าขังไว้ด้วยกันกับตัวเอง？เธอไม่ใช่ภรรยาของไป๋ยี่เฟยหรอ?
คิดไม่ออกถึงปัญหาเหล่านี้ หลิวเสี่ยวอิงก็ไม่อยากจะคิดแล้ว
“เธอรู้ชื่อตัวเองไหม?”
“หลี่เสว่”
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า งั้นก็ยังดี “เสี่ยวเสว่ ตอนนี้พวกเราต้องอยู่ที่นี่สักพัก ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง เธอไม่ต้องกลัว”
พูดถึงประโยคนี้ อยู่ๆหลี่เสว่ก็หลุบตาต่ำลง “ฉันคิดถึงคุณอา คุณอาอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาหาฉัน? ฮื่อฮื่อ…..”
“เอ่อ…..”สำหรับหลิวเสี่ยวอิงไม่รู้จะรับมือกับเด็กยังไงรู้สึกเปลืองแรงนิดหน่อย
แต่ว่า คุณอา?
ที่พูดนี้คือใครกัน?
หลิวเสี่ยวอิงจูงหลี่เสว่เดินมาที่โซฟาห้องรับแขกแล้วพูดขึ้นมาว่า “อย่าห่วงไปเลย คุณอาจะมาหาเธอแน่นอน พวกเราเพียงแค่อยู่ที่นี่…..พักผ่อน…ก็คือเที่ยวนั่นแหละ”
หลี่เสว่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดต่อว่า “ฉันต้องการคุณอา”
หลิวเสี่ยวอิงรู้สึกปวดหัว นี่จะจัดการยังไง?
“งั้นฉันถามนะ คุณอาเธอเป็นใครหรอ?”
“คุณอาก็คือคุณอา ทำไมพวกเธอต้องถามฉันขนาดนี้?”
“หื้ม?”หลิวเสี่ยวอิงสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ “ยังมีใครถามเธออีก?”
หลี่เสว่ตอบกลับว่า “พี่สาวที่สวยคนหนึ่ง”
“เธอพูดว่าเธอมาหาคุณอา แถมยังพูดว่าจะพาฉันไปเที่ยวกินอาหารอร่อยๆและจะพาไปหาพ่อแม่….”
พูดถึงตรงนี้หลิวเสี่ยวอิงก็เข้าใจทันที หลี่เสว่คือถูกคนลักพาตัวมาแบบนี้สินะ?
ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ถึงสถานการณ์ของหลี่เสว่หรอ?
ถ้าหากว่ารู้สถานการณ์ของภรรยาตัวเอง ก็ควรจะอยู่ข้างกายดูแลเธอดีๆ ทำไมถึงยังให้คนอื่นลักพาตัวมาได้?
อยู่ๆหลิวเสี่ยวอิงก็รู้สึกโกรธมาก ความอดทนที่มีต่อหลี่เสว่เพิ่มมากขึ้นอีก
