บทที่184
“ที่นี่คือคลับไห่เทียน”
“เข้ามาที่นี่แล้วยังคิดจะออกไป? ฝันอยู่หรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองผู้ชายสองคนนั้นอย่างโมโห “แล้วทำไมจะไม่ได้? คนอื่นไม่ได้ ไม่ได้แปลว่าพวกเราจะไม่ได้!”
“พวกแกมีสิทธิ์?”ชายหนุ่มมองทั้งสองอย่างเหยียดหยาม
เวลานี้หลี่เสว่รู้สึกกลัวมากๆ หดตัวอยู่ข้างหลังหลิวเสี่ยวอิง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาแดงก่ำพยายามไม่ร้องไห้ออกมา
หลิวเสี่ยวอิงดึงหลี่เสว่ลุกขึ้นยืน เธอถุยแล้วพูดขึ้นมาว่า “พวกแกทำงานให้ใคร? รู้ไหมเธอเป็นใคร? พวกแกกล้าลงมือกับเธอ?”
“ใคร?”ผู้ชายสองคนนี้เป็นเพียงแค่คนในคลับไห่เทียน ที่ถูกเย่อ้ายจ้างมาจัดการหลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิง แต่พวกเขาไม่รู้ตัวตนของหลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิง
เวลานี้หลี่เสว่ก้มหน้าอยู่ยิ่งทำให้ไม่รู้ว่าหลี่เสว่เป็นใคร
“ใครจะสนกันว่าแกเป็นใคร? มาถึงที่นี่ ก็ต้องฟังพวกฉัน วันนี้ พวกแกต้องปรนนิบัติพวกฉันดีๆ ไม่แน่พวกฉันอารมณ์ดีอาจปล่อยพวกแกออกไป”
“ล้อเล่นอะไรกัน?”ผู้ชายอีกคนพูดขึ้นมาว่า “สินค้าดีขนาดนี้ ปล่อยไปก็เสียของไหม? เอามาฝึกฝนสักครั้ง สามารถหาเงินมาได้ไม่น้อยแน่!”
“ก็จริง!”
หลิวเสี่ยวอิงได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ในใจรู้สึกเย็นยะเยือก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอยอมตายดีกว่า!
หลี่เสว่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน แต่เธอรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน
ชายหนุ่มก็ไม่ได้มีความอดทนอะไร เข้าประชันชิดหลิวเสี่ยวอิงและหลี่เสว่พร้อมกัน
หลิวเสี่ยวอิงดึงหลี่เสว่ถอยไปข้างหลังทีละก้าว
“ฉันจะบอกพวกแกไว้เลย ถ้าวันนี้พวกแกกล้าลงมือกับพวกฉัน พวกแกจะเสียใจแน่นอน!”
“คนที่อยู่ด้านหลังฉันคนนี้ เป็นภรรยาของประธานโหวจวี๋กรุ๊ป!”
“ถ้าหากว่าประธานโหวจวี๋กรุ๊ปรู้ว่าพวกแกทำอะไรเธอ อย่าว่าแต่ตัวตนพวกแกเลย แม้แต่คลับไห่เทียนก็จะถูกโหวจวี๋กรุ๊ปจัดการเหมือนกัน!”
เดิมทีชายทั้งสองไม่ได้สนใจแต่พอได้ยินว่าเป็นภรรยาประธานโหวจวี๋กรุ๊ปก็ชะงักทันที
“แกพูดว่าไงนะ?”
“เธอคือภรรยาประธานโหวจวี๋กรุ๊ป?”
หลิวเสี่ยวอิงเห็นสถานการณ์ในใจรู้สึกดีใจ มีความหวังเลยพูดอีกว่า “ใช่! ก็คือเธอ!”
“เมื่อวานเธอถูกคนลักพาตัว ตอนนี้ประธานโหวจวี๋กรุ๊ปน่าจะกำลังตามหาเธอ เชื่อว่าไม่นานก็หาที่นี่เจอ ถ้าหากว่าพวกแกกล้าลงมือกับเธอ ประธานโหวจวี๋ไม่ปล่อยพวกแกไปแน่นอน!”
“ที่แกพูดเป็นความจริงหรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงพยักหน้า “จริงสิ!”
ผู้ชายหนึ่งในนั้นยื่นมือมาบีบคางของหลี่เสว่แล้วพูดขึ้นมาว่า “เป็นเธอจริงๆด้วย!”
หลิวเสี่ยวอิงเห็นเช่นนี้แล้วรู้สึกงงงวย พวกเขารู้จักหลี่เสว่ได้ยังไง? แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่รู้จัก?
เพราะว่าเมื่อกี้ทั้งสองคนเพียงแค่มองประมาณคร่าวๆ หลี่เสว่ก้มหน้าอยู่ ดังนั้นเลยดูไม่ออกและที่สำคัญพวกเขามาทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายของเย่อ้ายให้สำเร็จ
หลิวเสี่ยวอิงไม่แน่ใจความคิดของพวกเขาเลยไม่ได้ปริปากพูดอีก
ผ่านไปสักพัก มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “ต้องส่งกลับไปไหม? พันล้านอ่า!”
“บอสทางนั้น…..”
“เธอให้พวกเราเท่าไหร่?”
“สิบล้าน”
“สู้พันล้านได้ไหม?”
หลิวเสี่ยวอิงมึนงง พันล้านอะไร?
ชายทั้งสองลังเลสักพัก ผู้ชายในนั้นจึงพูดขึ้นมาอีกว่า “ถึงยังไงเขาก็ไม่รู้ว่าภรรยาเขาอยู่ที่นี่ งั้นพวกเรารีบเสพสุขสักครั้งไม่ดีกว่าหรอแล้วค่อยส่งกลับไปเอาเงินพันล้าน!”
“แกโง่ไหม?”ผู้ชายอีกคนยกฝ่ามือไปตบผู้ชายอีกคน “เธอไม่ได้เป็นใบ้ ต้องพูดแน่นอน พันล้านแกยังคิดว่าจะได้หรอ!”
“ก็จริง งั้นก็ช่างมันเถอะหรอ? นี่เป็นของที่ดีที่สุดเลยนะ!”
“ภรรยาไป๋ยี่เฟยแตะต้องไม่ได้ นี่น่าจะได้….”
หลิวเสี่ยวอิงได้ยินก็พูดตื่นตัวว่า “พวกแกทำอะไร? ฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอ แกกล้าลงมือกับฉันจุดจบก็เหมือนกัน!”
ชายทั้งสองได้ยินก็ชะงัก แววตาเปล่งประกาย
หลิวเสี่ยวอิงตอนนี้เข้าใจแล้ว ไป๋ยี่เฟยจ่ายเงินพันล้านเพื่อตามหาหลี่เสว่ พูดได้เลยว่าไป๋ยี่เฟยแคร์ หลี่เสว่จริงๆ
สุดท้าย ทั้งสองคนก็ยิ่งมีความคิดเปลี่ยนใจต่อเงินพันล้าน มีเงินพันล้านแล้ว อยากนอนกับผู้หญิงแบบไหนก็ได้?
ต่อมา กลุ่มตำรวจก็พุ่งเข้ามา
ตามท้ายด้วย ไป๋ยี่เฟยและโจวฉวี่ที่พุ่งเข้ามาแล้วเหมือนกัน
ชั่วพริบตาเดียวที่ไป๋ยี่เฟยเห็นหลี่เสว่ ก็พุ่งเข้ามา กอดหลี่เสว่ไว้ในอ้อมอก
“เสว่เอ๋อ ในที่สุดฉันก็ตามหาเธอเจอแล้ว….”
หลังจากที่หลี่เสว่เห็นไป๋ยี่เฟยอย่างชัดเจนแล้ว ตะลึงสักพักหลังจากนั้นส่งเสียงร้องไห้ออกมา “คุณอา…..คุณอา…..พวกเขาน่ากลัวมาก…..”
เห็นหลี่เสว่ร้องไห้เสียใจขนาดนี้ ใจของไป๋ยี่เฟยก็เจ็บปวดขึ้นมาเหมือนกัน “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วนะ…..”
กลับกันหลังจากที่หลิวเสี่ยวอิงเห็นตำรวจ ก็ถอนหายใจออกมา “โอ้แม่เจ้า โชคดีที่พวกคุณมาทันเวลา ไม่งั้น…..”
พูดจบ โจวฉวี่เอ๋อก็หันไปมองผู้ชายสองคนนั้นทันที “พวกแกทำอะไรเสว่เอ๋อใช่ไหม?”
ฉินหัวก็ชี้ไปยังพวกเขา “พูด!”
“ไม่ได้ทำ คุณตำรวจ พวกเราไม่ได้ทำ”
“คุณตำรวจ พวกเราก็ไม่รู้ว่าทำไมพวกเธออยู่ที่นี่ พวกเรากำลังจะไปแจ้งความ พวกคุณก็มาแล้ว”
“ใช่แล้ว คุณตำรวจ พวกเราพึ่งรู้ว่าท่านนี้เป็นภรรยาของประธานโหวจวี๋กรุ๊ป กำลังจะไปแจ้งความ พวกเราไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น!”
ไป๋ยี่เฟยปลอบใจหลี่เสว่เสร็จก็หันตัวมา ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปยังผู้ชายสองคนนั้นอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ
หลังจากนั้น ท่ามกลางสายตาของทุกคน เขาเดินมาทีละก้าวๆ
“ฟู่!”
เสียงทอดถอนใจ ไป๋ยี่เฟยปล่อยหมัดชกที่ท้องของผู้ชายคนหนึ่งตามด้วยอีกหมัดก็ชกผู้ชายอีกคนหนึ่ง สุดท้ายกดผู้ชายคนนั้นชกให้ตาย
“ไป๋ยี่เฟย!”
ฉินหัวตะโกนเรียก รีบเข้าไปลากเขา
ไป๋ยี่เฟยถูกฉินหัวและตำรวจอีกคนลากออกมา สีหน้ายังมีอารมณ์ที่โหดเหี้ยมอย่างมาก
ฉินหัวพูดข่มอารมณ์เขาไว้ว่า “ฉันรู้อารมณ์ของนาน แต่ดูคุณนายไป๋แล้ว น่าจะไม่ได้มีอะไร”
“ในเวลานี้หลิวเสี่ยวอิงก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า “ใช่ใช่ใช่ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น พวกคุณมาทันเวลามาก พวกเขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลยสักนิด!”
