บทที่ 191
“เป็นไง? มีวิธีหรือยัง?” ในใจของไป๋ยี่เฟยยังคงประหม่าเล็กน้อย เพราะหลิ่วอู๋ฉง เป็นคนที่น่ากลัวและเจ้าเล่ห์เกินไป
หลิวเสี่ยวอิงปล่อยมือเฉินห้าว พูดว่า “มีวิธีช่วย แต่ว่าต้องใช้เวลาสองวัน ใช้เทคนิคพิเศษ กำจัดทีละนิด”
“มีวิธีช่วยก็พอแล้ว” ไป๋ยี่เฟยโล่งใจ
เห็นเช่นนี้หลิวเสี่ยวอิง จึงต้องเตือน “หลิ่วอู๋ฉง น่าจะรู้ว่าฉันทำงานให้นายแล้ว เพราะว่าพิษรอบนี้กับพิษของท่านประธานไม่เหมือนกัน เป็นแบบที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “เขาใช้ยาพิษเยอะขนาดไหนกัน?”
หลิวเสี่ยวอิงยักไหล่ “อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน โชคดีที่เขาไม่รู้ว่าฉันถนัดที่สุดคือการแพทย์แผนจีน”
มิฉะนั้น เธอก็ไม่กล้ารับประกัน พิษที่หลิ่วอู๋ฉง คิดค้นขึ้นมาเธอสามารถแก้ได้
ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า “เธอแก้พิษให้เขาก่อน”
เฉินห้าวเห็นว่าไป๋ยี่เฟยทำเช่นนี้ ในใจรู้สึกซาบซึ้ง “เจ้านายครับ ผม……”
“ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร” ไป๋ยี่เฟยตัดบทของเฉินห้าว “ห้าวจื่อ ฉันหวังอยากให้นายดีจริงๆ แต่นายก็ต้องเห็นคุณค่าของตัวเอง นั่นคือชีวิตของตัวเอง นายรู้ไหม?”
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิตของตัวเอง!”
เฉินห้าวตกใจ
“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าชีวิตของตัวเอง!”
ประโยคนี้พูดถูก แต่ว่าในใจเขา ไม่เคยใส่ใจประโยคนี้ เพราะว่าชีวิตก่อนหน้านี้เขารู้ บวกกับอาการป่วยของคุณแม่ ในสายตาเขามีแต่เงิน ไม่มีอะไรเลย
ในเวลาเดียวกัน เฉินห้าวรู้สึกว่าชีวิตนี้ ได้รู้จักเจ้านายแบบไป๋ยี่เฟย คือสิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตนี้
“เจ้านาย……” เฉินห้าวสะอื้น
เห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างรังเกียจ “อย่าทำเหมือนเป็นผู้หญิง ไม่ขนลุกเหรอ?”
หลิวเสี่ยวอิงหยิบเข็มออกมาอย่างนิ่งๆ แล้วพูดกับเฉินห้าว “ถอดเสื้อกับกางเกงให้หมด”
“นี่……นี่ไม่เหมาะสมมั้ง?” เฉินห้าวหน้าแดงทันที
ไป๋ยี่เฟยใช้นิ้วมือชี้ไปที่หัวของเขา “นายคิดอะไรไม่ซื่ออยู่? คนเขาจะฝังเข็ม แก้พิษ นายคิดให้ง่ายหน่อยไม่ได้เหรอ!”
หลิวเสี่ยวอิงมองบน “เร็วๆ หน่อยสิ! อย่าเสียเวลา”
“อ่อ……”
เฉินห้าวเขินอายมาก เขายอมถอดเสื้อและกางเกง หลิวเสี่ยวอิงตั้งใจฝังเข็มโดยไม่เหล่มองไปทางอื่น
แต่ว่าไป๋ยี่เฟย มองไปที่จุดหนึ่ง พูดแซว “โย่ ขนาดนี้ก็ไม่แย่นะ!”
หากมีแค่ไป๋ยี่เฟยคนเดียว เขากล้าหยอกเล่นกับไป๋ยี่เฟย ประเด็นคือตรงนี้ยังมีสาวสวยอยู่ เขารู้สึกอาย
“เจ้านาย ยังมีคนอยู่นะ!”
ไป๋ยี่เฟยหัวเราะ “นายจะอายทำไม! เธอยังไม่อายเลย!”
หลิวเสี่ยวอิงไม่พูดอะไร เธอเป็นหมอ เคยเห็นภาพเปลือยไม่ถึงหลายพันหรือก็ถึงหลายร้อย แบบนี้ยิ่งแค่เล็กน้อย แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องเขินอาย
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเป็นหมอแล้วเห็นแบบนี้ยังอาย ยังจะรักษาอะไรอีก!
เฉินห้าวชำเลืองมองหลิวเสี่ยวอิง เห็นเธอท่าทางนิ่ง ฝังเข็มให้เขา ท่าทางประหม่าของตัวเอง ทำให้ดูไม่ดี
ไป๋ยี่เฟยก็ไม่แซวเขาแล้ว นั่งอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ
ผ่านไปสักพัก หลิวเสี่ยวอิงฝังเข็มเสร็จ เก็บของเรียบร้อย “พรุ่งนี้ต้องฝังอีกรอบ”
“ขอบคุณครับคุณหมอ” เฉินห้าวพูดอย่างเขินอาย
หลิวเสี่ยวอิงโบกมือ “ไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็ได้เงินแล้วทำงาน”
เวลานี้ โทรศัพท์ของไป๋ยี่เฟยดังขึ้นมา เห็นแจ้งเตือนคือหลงหลิงหลิง เพิ่งนึกได้ว่ายังมีงานประมูล
“ฮัลโหล ฉันรู้แล้ว จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
……
โรงแรมเทียนเป่ย หลิ่วอู๋ฉงขับรถออดี้มาถึง
ก่อนลงรถ หลิ่วจาวเฟิงโทรศัพท์มา
“พี่ชายใหญ่ รอบนี้มั่นใจไหม?”
หลิ่วอู๋ฉงหัวเราะเบาๆ “นายวางใจได้ มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์”
“พี่ชายใหญ่ คุณบอกว่าเฉินห้าวไม่ยอมทำงานให้ไม่ใช่เหรอ?”
หลิ่วอู๋ฉงนึกถึงสิ่งที่เฉินห้าวพูดเมื่อคืน ไม่มีความผันผวนในหัวใจ “คนต่ำต้อยอย่างนั้น ไม่สมควรทำงานให้ฉัน! มีหรือไม่มีเขา ประโยชน์ก็ไม่ได้มีมาก”
“งั้น……พี่ใหญ่ งานประมูลจบ จะไปเยี่ยมพี่รองไหม? พี่ชายรองก็หวังว่าพี่ชายใหญ่จะช่วยพวกเขาได้โดยเร็วที่สุด”
“ฉันรู้แล้ว ถึงเวลาค่อยพูด งานประมูลจะเริ่มแล้ว” หลิ่วอู๋ฉงพูดลวกๆ แล้ววางสาย
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป งานประมูลเริ่มขึ้นแล้ว
งานประมูลรอบนี้มีของประมูลหลากหลายแบบ มีเครื่องประดับ มีสิ่งของโบราณ ยังมีสัญญาที่ดิน นี่เป็นเหตุผลที่มีนักธุรกิจชั้นนำมาที่นี่
เวลานี้ สนามจอดรถของโรงแรมเทียนเป่ย
ไป๋ยี่เฟยและหลิวเสี่ยวอิงรีบมาถึง
วันนี้มีคนมางานประมูลเยอะมาก ดังนั้นที่จอดรถของโรงแรมจึงแออัด หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยมาก็เห็นที่ว่างที่หนึ่ง รีบจอดเข้าไป
เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าด้านข้างก็มีรถคนหนึ่งกำลังจะจอดเข้าไป เมื่อลงรถ คนที่อยู่บนรถด้านข้างก็ลงมา
“นี่! นายไม่มีตาเหรอ ไม่เห็นว่าพวกเรามาก่อนเหรอ?” เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ แต่งหน้าจัดเต็ม สวมชุดกระโปรงแนบตัว สะพายกระเป๋าชาแนล
ผ่านไปไม่นาน มีผู้ชายหนุ่มอีกคนลงจากรถ ผมมันหน้าอ่อน ดูการแต่งตัว เป็นเศรษฐีรุ่นสอง
เขามองไป๋ยี่เฟยและหลิวเสี่ยวอิงอย่างไม่พอใจ “พวกเธอเป็นอะไร? ไม่มีตาเหรอ? ที่จอดรถนี้เป็นของพวกฉัน”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้ามอง เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้า รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตา แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน ก็ไม่ได้คิดมากกว่านั้น “ฉันจำได้ว่าที่จอดรถของโรงแรมเทียนเป่ยเป็นของสาธารณะไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่แล้วยังไง? ที่จอดนี่พวกฉันเห็นก่อน ก็ต้องเป็นของพวกฉัน” ผู้หญิงที่มีเสน่ห์พูดอย่างเย่อหยิ่ง
ผู้ชายพยักหน้า “ใช่ ทุกอย่างให้ความสนใจกับการมาก่อนได้ก่อน พวกเธอรีบขับรถออกมาเดี๋ยวนี้!”
“ทำไม?” หลิวเสี่ยวอิงยืนออกมา “มาก่อนได้ก่อน งั้นพวกเราก็มีก่อนสิ รถของพวกเราจอดเข้าไปก่อน พวกเธออยากได้ที่จอด ก็ไปหาเองสิ!”
